Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Θα πρέπει να επιδιώκουμε με κάθε μας σκέψη, επιθυμία και πράξη πώς να αποκτήσουμε την ειρήνη του Θεού, και να κραυγάζουμε πάντοτε μαζί με την Εκκλησία: «Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, εἰρήνην δός ἡμῖν» (Ησ. κστ΄ 12).

Από το βιβλίο Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, της Ιεράς Μονής Παρακλήτου

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Μετά την εξομολόγηση δεν πρέπει κανείς να σκαλίζει τα παλιά, ιδίως τα σαρκικά αμαρτήματα, γιατί μπορεί να πάθει ζημιά…

Όταν τελειώσει ο πόλεμος και βρει ο στρατιώτης μια παλιά χειροβομβίδα που δεν έσκασε και αρχίζει να την περιεργάζεται, τελικά ανατινάζεται στον αέρα σε καιρό ειρήνης.

Γέροντος Παϊσίου «Χαριτωμένες Διδαχές

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Πολλές φορές νομίζουμε ότι αυτό που ζητάμε από τον Θεό είναι καλό, ενώ
δεν είναι. Ο Θεός όμως, ο Οποίος είναι φύσει αγαθός, γνωρίζει τί χρειάζεται για τον καθέναν.
Γι’ αυτό να λέμε: «Θεέ μου, ο λογισμός μου λέει ότι αυτό θα με βοηθήση.
Αλλά Εσύ γνωρίζεις καλύτερα τί συμφέρει στην ψυχή μου.
“Γενηθήτω το θέλημά σου». Οπότε, όταν με την καρδιά μας πούμε: «γενηθήτω το θέλημά σου», θα γίνη το θέλημα του Θεού, που τελικά θα είναι για το συμφέρον της ψυχής μας.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Πρέπει, Γέροντα, κανείς να λαμβάνη υπ᾿ όψιν του δεκάδες πράγματα.
– Ναί, ιδίως στην σημερινή εποχή δεν είναι να πάη κανείς να εφαρμόση όλον τον νόμο της Εκκλησίας με μια αδιάκριτη αυστηρότητα, αλλά πρέπει να καλλιεργήση το φιλότιμο στους ανθρώπους.
Να κάνη πρώτα δουλειά στον εαυτό του, για να μπορή να βοηθάη τις ψυχές, αλλιώς θα σπάζη κεφάλια.
Το Πηδάλιο λέγεται πηδάλιο, γιατί οδηγεί προς την σωτηρία τον άνθρωπο πότε με τον έναν τρόπο και πότε με τον άλλον, όπως ο καραβοκύρης πάει το πηδάλιο πότε αριστερά και πότε δεξιά, για να βγάλη το καράβι στην ακτή. Αν το πάη ολόισια, χωρίς να στρίψη όπου χρειάζεται, θα ρίξη το καράβι πάνω στα βράχια, θα το βουλιάξη θα πνιγούν οι άνθρωποι.
Αν ο πνευματικός χρησιμοποιή τους κανόνες σάν... κανόνια, και όχι με διάκριση, ανάλογα με τον άνθρωπο, με την μετάνοια που έχει κ.λπ., αντί να θεραπεύη ψυχές, θα εγκληματή.
Γέροντα, είναι σωστό να λέη κανείς γιʹ αυτόν που τον αδικεί: «Ας το βρη από
τον Θεό»;
– Όποιος το λέει αυτό κοροϊδεύεται από τον πονηρό και δεν καταλαβαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο καταριέται με ευγένεια. Είναι μερικοί που λένε ότι είναι ευαίσθητοι και έχουν αγάπη και λεπτότητα και ανέχονται μεν τις αδικίες που τους κάνουν οι άνθρωποι, αλλά λένε: «Ας το βρουν από τον Θεό». Σʹ αυτήν την ζωή όλοι οι άνθρωποι δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη την αιώνια, στον Παράδεισο. Μου λέει ο λογισμός ότι αυτή η ευγενική κατάρα είναι κάτω από την πνευματική βάση και δεν επιτρέπεται σε Χριστιανό, γιατί ο Χριστός δεν μας δίδαξε τέτοιου είδους αγάπη, αλλά το «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τί ποιούσι». Όπως επίσης καλύτερη ευχή από όλες είναι, όταν μας καταριούνται άδικα και το δεχώμαστε σιωπηλά με καλωσύνη.

 

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

«Μόνο αν σταματήσουμε να κατηγορούμε τους άλλους θα αποκτήσουμε ψυχική γαλήνη»

Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα.

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Να ζητάμε ταπεινά το έλεος του Θεού για την διόρθωσή μας.

– Γέροντα, όταν οι Πατέρες λένε ότι μετάνοια είναι να αποφασίση κανείς να μην ξανακάνη τα προηγούμενα αμαρτήματα και να λυπάται γι᾿ αυτά, σημαίνει ότι διαρκώς πρέπει να τα θυμάται;
– Όχι, δεν θυμάται κάθε αμαρτία χωριστά, αλλά έχει συνέχεια την συναίσθηση της αμαρτωλότητός του. Μέχρις ενός σημείου πρέπει να σκέφτεται κανείς ένα σφάλμα του και ύστερα να ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού καί, αν δεν υπάρχη υπερηφάνεια, ο Θεός θα βοηθήση. Ιδίως όταν κάποιος είναι ευαίσθητος, καλύτερα είναι να ξεχνά παλιές αμαρτίες του, αφού έχουν τακτοποιηθή με την μετάνοια και την εξομολόγηση. Μπορεί το ταγκαλάκι να του θυμίζη παλιές του αμαρτίες και να τον ζαλίζη με λογισμούς, για να του τρώη την ώρα και να τον περισπά από την προσευχή. Ένας όμως που δεν είναι ευαίσθητος και βλέπει να γεννιέται μέσα του υπερηφάνεια, τότε καλά είναι να φέρνη στον νού του τις αμαρτίες του, για να ταπεινώνεται.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

https://www.ekklisiaonline.gr/…/27-avgoustou-giorti-simera…/

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει τη μητέρα μας ή τη γιαγιά μας να λέει: «Άγιε μου Φανούριε, φανέρωσέ μου αυτό και εγώ θα σου φτιάξω μια Φανουρόπιτα».

Τ

 

 

 

 

 

 

Tου.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Πολλοί Χριστιανοί και Τούρκοι είχαν θεραπευθεί, από τον αγιο Αρσενιο αφού πήραν χώμα από το κατώφλι του κελιού του και αναμιγνύοντάς το με λίγο νερό το έπιναν, πιστεύοντας ότι θα εθεραπεύοντο και η πίστη τους που είχαν στον Άγιο ,έκανε το θαύμα. Χρήματα φυσικά δε δεχόταν ποτέ ούτε κι έπιανε στα χέρια του.

Συνήθιζε να λέγει «η πίστη μας δεν πουλιέται».

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Σε κάθε πνευματική χειμωνιά να περιμένουμε με υπομονή και ελπίδα την πνευματική άνοιξη.
Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι καί, εάν εκείνη την στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει και φεύγει η φάλαγγα των δαιμόνων και γλυτώνουμε. Όταν ενωθή ο άνθρωπος με τον Θεό, δεν έχει πια πειρασμούς.
Μπορεί ο διάβολος να κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται. Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη· εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά.
Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορεί κανείς να προχωρήση πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος· καί, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν και πειρασμοί.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Οι λογισμοί του ανθρώπου δείχνουν την πνευματική του κατάσταση .-
- Γέροντα, πώς γίνεται το ίδιο πράγμα να το βλέπουν διαφορετικά δύο άνθρωποι;
- Όλα τα μάτια βλέπουν το ίδιο καθαρά;
Για να δη κανείς καθαρά, πρέπει να έχη τα μάτια της ψυχής του υγιέστατα, γιατί τότε έχει την εσωτερική καθαρότητα.
- Γιατί, Γέροντα, μερικές φορές, το ίδιο περιστατικό ένας το θεωρεί ευλογία και άλλος δυστυχία;
- Καθένας το ερμηνεύει ανάλογα με τον λογισμό του.
Το κάθε πράγμα μπορείς να το δης από την καλή του πλευρά ή από την κακή του πλευρά.
Είχα ακούσει το εξής περιστατικό: Σε ένα μοναστήρι που βρισκόταν σε κατοικημένη περιοχή είχαν τυπικό να κάνουν εσπερινό και όρθρο τα μεσάνυχτα και πήγαιναν και κοσμικοί, γιατί το μοναστήρι ήταν περιτριγυρισμένο από σπίτια που σιγά-σιγά είχαν χτισθή εκεί κοντά.
Μια φορά ένας αρχάριος νέος μοναχός ξέχασε το κελλί του ανοιχτό και μπήκε μέσα μια γυναίκα.
Όταν το έμαθε, στενοχώρια, κακό! Ώ, μολύνθηκε το κελλί! Τρομερό, χάθηκε ο κόσμος!
Παίρνει οινόπνευμα, ρίχνει στο πάτωμα και βάζει φωτιά, για να το απολυμάνη! Παραλίγο να κάψη το μοναστήρι.
Το πάτωμα του κελλιού του το έκαψε, τον λογισμό του όμως δεν τον έκαψε.
Εκείνον έπρεπε να κάψη, γιατί το κακό στον λογισμό του βρισκόταν.
Αν έφερνε καλό λογισμό και έλεγε ότι η γυναίκα μπήκε στο κελλί από ευλάβεια, για να ωφεληθή, για να πάρη χάρη και να αγωνισθή και αυτή στο σπίτι της, θα αλλοιωνόταν πνευματικά και θα δόξαζε τον Θεό.
Απο την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση.
Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους.
Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον.
Αν λ.χ. δη κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας που κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν, ποτέ δεν θα βάλη κακό λογισμό.
Αν τον δη όμως κάποιος που ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πη: «το τέρας, ποιος ξέρει που ξενυχτούσε», γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει.
Η, αν ακούγωνται την νύχτα από τον επάνω όροφο ντούκ-ντούκ, ένας που έχει καλούς λογισμούς θα πη: ¨μετάνοιες κάνει», ενώ ένας που δεν έχει καλούς λογισμούς θα πη: «όλη την νύχτα χορεύει».
Αν ακούγεται μελωδία, ο ένας θα πη: «τί ωραίες ψαλμωδίες», ενώ ο άλλος θα πη: «τί τραγούδια είναι αυτά; ».
Θυμάστε πως αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές που είχαν σταυρωθή μαζί Του;
Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λπ. Τι λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τι ό άλλος!
Ο ένας, ο εξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε: ­
εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς..
Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε:
Ήμείς μέν άξια ών επράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος δέ ουδέν άτοπον έπραξε .
Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.
{ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΊΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ΄. } .-

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Μεγάλη υποχρέωση αισθάνομαι στον ΑΓΙΟ Πατέρα Αρσένιο, τόσο για τ’ όνομα του που μούδωσε μαζί με τις άγιες του ευχές στην κολυμβήθρα, όσο και αργότερα, μικρός, που θήλαζα στα λίγα του βιβλία, που διέσωζε ο γερο‐Πρόδρομος ο Κορτσινόγλου (του Χατζητσινή). Το σπουδαιότερο δε βιβλίο του για μένα ήταν ο ίδιος ο Πρόδρομος, ο οποίος ήταν και το ζωντανό βιβλίο του Πατρός Αρσενίου, διότι αυτός διέσωζε στην καθαρή του μνήμη όλη την αγία ζωή του Πατρός. Είχε την μεγάλη ευλογία το Γεροντάκι αυτό – σαν ψάλτης του και ακόλουθος του παντού – να γνωρίζη πολλά, διότι, εκτός από αυτά που έβλεπε, άκουγε και πολλά επάνω σε συζητήσεις τους, από όσα του διηγόταν ο Πατήρ, διάφορα δηλαδή περιστατικά από την ζωή του. Όποτε λοιπόν πήγαινα στο σπίτι του Προδρόμου, που έμενε στην γειτονιά μου, όλο και κάτι θα μου διηγόταν για τον Πατέρα Αρσένιο, και εγώ συνέχεια με την παιδική μου περιέργεια τον ρωτούσα.
Ήμουν φυσικά μικρός τότε, και γι’ αυτό είχαν χαραχθή με ευκολία μεγάλη τα λόγια του στην τότε απαλή καρδιά μου, η οποία δεν είχε πιάσει ακόμη πουρί. Όταν αργότερα οικονόμησε ο Θεός και βρέθηκα ξανά, ως μοναχός πια, στην Κόνιτσα στην Ιερά Μονή Στομίου, το 1958, το ενδιαφέρον μου για τον Πατέρα Αρσένιο είχε μεγαλώσει· και πάλι περνούσα από τον γερο‐Πρόδρομο, για να μάθω περισσότερα· παρ’ όλο που ήταν ενενήντα ετών, ήταν πρόθυμο και ακούραστο το ευλαβέστατο Γεροντάκι να μου διηγήται πάντοτε.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.