Εισήγηση του κ. Ανδρέα Χριστοφόρου στην Ημερίδα «Το μεγαλείο της μετανοίας στη ζωή του ανθρώπου» της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017 στον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με πτυχιούχους της Θεολογικής Σχολής και άλλων σχολών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
- Γέροντα, μερικές φορές, όχι μόνο δυσκολεύομαι να δεχθώ την αδικία, αλλά μετατοπίζω την ευθύνη της πτώσεως μου σε άλλον.
- Εσύ, όχι μόνο δεν σηκώνεις από αγάπη τον τουρβά του άλλου, αλλά θέλεις να δώσεις και τον δικό σου βαρύ τουρβά, όχι μόνο στον υγιή, αλλά και στον φιλάσθενο. Χρειάζεται να αποκτήσεις πνευματική παλικαριά, για να παίρνεις επάνω σου όλη την ευθύνη της αμαρτίας σου.
Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αρούσας και Κεντρικής Τανζανίας κ. Αγαθόνικος μιλάει για τα προσωπικά του πνευματικά βιώματα κοντά στους σύγχρονους αγίους Πορφύριο και Παΐσιο. Πηγή
Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολύ υπομονή και προσοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζονται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο.
Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει. Δεν θα πάει πολύ αυτή η κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ο Θεός! Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβήρων κανένας μοναχός.
Ο κ. Στ. από την Καλαμάτα, κάτοικος Αθηνών, ταξίδευε με το αυτοκίνητό του προς τα Ιωάννινα. Καθ οδόν έπεσε θύμα ισχυρής μετωπικής συγκρούσεως, κατά την οποία το αυτοκίνητό του κυριολεκτικά διαλύθηκε και ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι.
Μεταφέρθηκε αναίσθητος στο Νοσοκομείο και μπήκε στην εντατική.
Ενώ ευρίσκετο στην κατάσταση αυτή, είδε μία φωτεινή νεφέλη και στο μέσον έναν ηλικιωμένο μοναχό. Παρ ότι δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, επειδή εκείνες τις ημέρες είχε ακούσει από γνωστό του για
“…Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στη Προσευχή, γιατί αυτή μας κρατάει σε επαφή με το Θεό και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής…”
“…Ποιός ενδιαφέρεται σήμερα για τον άλλο; Κανείς. Όλοι ενδιαφερόμαστε για τον εαυτό μας, για τον άλλο τίποτα. Γι’αυτό θα δώσουμε λόγο. Γιατί ο Θεός που είναι όλος αγάπη δε θα μας συγχωρέσει αυτή την αδιαφορία για τον πλησίον μας…”
Τα περισσότερα αλλά και μεγαλύτερα θαύματα του Γέροντα είναι τα ηθικά θαύματα. Πολλοί άνθρωποι αδιάφοροι θρησκευτικά, άθεοι εκ πεποιθήσεως, χωρίς ηθικούς φραγμούς, είτε μετά από κάποια
μεταθανάτια εμφάνισή του, είτε συχνότερα από την ανάγνωση κάποιου βιβλίου του αναστήθηκαν πνευματικά, εισήλθαν με ζήλο στην Εκκλησία και κάποιοι και στο μοναχικό στάδιο.
Επί Σωφρονίου Καθηγουμένου της Μονής Εσφιγμένου ήταν ένας Μοναχός, νεαρός, αλλά προσωρημένος στις αρετές. Εκτός από την πολλή του ευλάβεια διακρινόταν και στην ταπείνωση και στην πολλή
άσκηση. Επειδή όμως η φύση του ήταν ασθενική, και ήταν καλομαθημένος, γιατί προερχόταν από αρχοντική οικογένεια, με την απότομη άσκηση είχε προσβληθή από φυματίωση.
Ο άνθρωπος για να πετάξη αγγελικά, πρέπει να πετάξη δηλαδή όλα τα ψυχικά του πάθη και τα υλικά του πράγματα στους φτωχούς, διότι όπου υλικός πλούτος εκεί πνευματική φτώχεια.
Τον φτωχό άνθρωπο και ο ληστής ακόμη τον ευσπλαχνίζεται και τον ελεεί, ενώ τον πλούσιο ο ληστής τον κάνει ακτήμονα με άσχημο τρόπο.
Στο Γηροκομείο του Αγίου Παύλου ήταν ένας Παρανοσοκόμος λίγο αφελής μεν, αλλά πολύ καλοκάγαθος.
Μου είχε διηγηθή ο ίδιος, πριν από σαράντα χρόνια περίπου, ότι όταν
υπηρετούσε στο Γηροκομείο της Μονής, του είχε δώσει ένας αδελφός ένα σταφύλι ευλογία. Εκείνος από την καλοσύνη του δεν το έφαγε, αλλά το έκοψε μικρά τσαμπάκια και το μοίρασε στα Γεροντάκια.
Ο π. Αθανάσιος Σταυρονικητιανός, κατά κόσμον Ευθύμιος Σκλήρης του Νικολάου και της Ευθυμίας, γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1930. Σπούδασε Νομική και συναντήθηκε στο Σινά με τον Γέροντα –τον άγιο Παΐσιο–, όπου είχε πάει να μονάση.
Τον ακολούθησε στο Όρος και τελικά κατέληξε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα (2-12-68). Ήταν μεγαλόσχημος, προϊστάμενος και αντιπρόσωπος της Μονής. Ο Γέροντας τον αγαπούσε ιδιαίτερα, γιατί έκανε υπακοή.
Το «περιβολάκι της Παναγίας», όπως ωνόμαζε ο Γέροντας τη Μονή Στομίου Κονίτσης, για να του θυμίζη το Άγιον Όρος, έχει μια άγρια παρθενική ομορφιά. Είναι από τα ωραιότερα μέρη του κόσμου, κατά τους ειδικούς.
Οι συνθήκες όμως διαβιώσεως ήταν πολύ δύσκολες. Το Μοναστήρι δεν είχε ούτε ζώο. Διηγείται ο Γέροντας: «Είχα πολλές δυνάμεις. Μια απόσταση δύο ωρών την έκανα σε τρία τέταρτα. Νερό έπινα, αίμα γινόταν.
Ήταν καλοκαίρι του 1999. Είχα γνωριστεί με δύο παιδιά, το Χρήστο και το
Γιώργο, που είχαν πάρει λάθος δρόμο. Είχαν πέσει και στα ναρκωτικά.
Φεύγοντας το πρωί για Ουρανούπολη και συζητώντας μαζί τους, κατάλαβα ότι
ο ένας ο Χρήστος, είχε εμπειρίες από τον
παππούλη· έτσι αποκαλούσε το Γέροντα Παΐσιο.
Τα παιδιά ήθελαν να πάνε στην Αγία Άννα.
Καθώς φτάναμε στο Άγιον Όρος, σκεφτόντουσαν πώς θα ανέβαιναν στην Αγία
Άννα, γιατί ο Γιώργος είχε καμένο το πόδι του και ο δρόμος
«Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα δεις ότι δεν έχεις τίποτα δικό σου και τίποτε δεν μπορείς να κάνεις χωρίς τη βοήθεια του Θεού.
Αν, λοιπόν, καταλάβεις πως ό,τι καλό κάνεις είναι από τον Θεόν και όσες
χαζομάρες κάνεις είναι δικές σου, τότε, θα πάψεις να έχεις εμπιστοσύνη
στον εαυτό σου και θα απαλλαγείς από την αυτοπεποίθηση.
Σε μια από τις επισκέψεις μου στον Άγιο Παΐσιο, αυτή τη φορά με έναν συνάδελφο καθηγητή γυμνασίου.
Μας καλωσόρισε:
-"Γειά χαρά βρε παλληκάρια, τι σας απασχολεί;"
-"Γέροντα είμαστε καθηγητές, και όσο κι αν προσπαθούμε,δεν μπορούμε να
αγαπήσουμε όλους τους μαθητές το ίδιο. Κάποιοι απ' αυτούς μας βγάζουν
την ψυχή."
-"Τι ώρα ξυπνάς, βρε καλό παιδί, για να πας στο σχολείο;"
Εδώ και μερικά χρόνια, ένας φιλομόναχος νέος είχε παρακολουθήσει μια
ολονυκτία σε μια Μονή του Αγίου Όρους με πολλή ευλάβεια. Ήταν η εορτή
των Εισοδίων της Θεοτόκου και, επειδή ήθελε και αυτός να αφιερωθή στον
Θεό, σε όλη την αγρυπνία στεκόταν όρθιος και προσευχόταν με κατάνυξη.
Όταν έφθασαν στους Αίνους, ο Ιερεύς έχριε τους Πατέρες και τους
προσκυνητάς από το λαδάκι της κανδήλας της Παναγίας. Ο νέος όμως από
πολλή ευλάβεια και υπερευαισθησία δεν πλησίασε για να χρισθή, διότι
θεωρούσε ανάξιο τον εαυτό του.
Η σχέση μεταξύ των δύο αγίων, ήταν σχέση αγάπης και πνευματικής
επικοινωνίας. Ήρθε κάποτε εδώ ο Πατήρ Παΐσιος, στο κελάκι που είχε το
πρώτο σπιτάκι ο πατήρ Πορφύριος και αφού είπαν ό,τι είπαν, έφυγε ο πατήρ
Παΐσιος.
Τότε πήγα εγώ έτσι γεμάτος περιέργεια στον πατέρα Παΐσιο και του λέω:
«τι είπατε γέροντα; Τι είπατε;». Μου είπε με αφοπλιστική απλότητα: «ε,
το: “Κύριε Ιησού Χριστέ” λέγαμε∙ τι είπαμε;».
Τί λένε οι Άγιοι Πατέρες μας για την ιεροκατηγορία
Τον ''αμαρτωλό'' παππά να τον βλέπετε σαν έναν λεπρό, που όμως μοιράζει
χρυσά νομίσματα. Όσο αμαρτωλός και αν είναι ο παππάς, αυτό δεν καθιστά,
τα Μυστήρια που επιτελεί, άκυρα. Όποιος κατακρίνει ιερέα, είναι ανάξιος
να περάσει την εξώπορτα του Ναού.
Ιερός Χρυσόστομος
Μην κρίνεις ιερέα, διότι αν είναι
άξιος, θα είναι φωτιά και θα καείς. Και αν είναι ανάξιος, θα είναι
κάρβουνο και θα μουντζουρωθείς.
Όπως όταν
σπέρνουμε μια χούφτα σιτάρι, θα πάρουμε, ας πούμε, δέκα κιλά, έτσι και όταν
σπέρνουμε αγκάθια, θα πάρουμε αγκάθια. Όποιος κάνει καλωσύνες, αυτές θα
γεννήσουν και άλλες καλωσύνες, και όποιος κάνει αμαρτίες, αυτές θα γεννήσουν
άλλες περισσότερες.
Τα παθήματα,
ο πόνος, η ντροπή ξοφλάν την κόλαση, όπως λέγει ο αββά Ισαάκ «τρώνε την
κόλαση».
Είναι πολύ
καλό να μαθαίνουν τα μικρά παιδιά Βυζαντινή μουσική, διότι απασχολείται ο νους
τους και δεν πηγαίνει στα μάταια και αμαρτωλά πράγματα· αγιάζονται και
δοξολογούν τον Θεό.
Δεν πρέπει
να επιδιώκουμε την ηδονή στην προσευχή μας, ας είναι και πνευματική. Διότι τότε
είναι σαν να αγαπούμε τον πατέρα μας, επειδή μας δίνη καραμέλλες και σοκολάτες.
Ανώτερη είναι η ειρήνη.
Όποιος
συμμετέχει στον πόνο κάποιου και του πει κάτι για να τον παρηγορήση, αυτό είναι
σαν ευχή και πολλές φορές εκπληρώνεται.
Αυτοί που
αυτοκτονούν έχουν εγωισμό. Τους σκοτίζει το νου ο διάβολος, τους φέρνει σε
απόγνωση και τους οδηγεί στην αυτοκτονία. Όταν όμως υπάρχη ταπείνωση και να
γίνη αίτιος κάποιου σκανδάλου, δεν αυτοκτονεί ο άνθρωπος. Αν κανείς πάσχη στο
μυαλό και αυτοκτονήση, επιτρέπεται να τον θάψουν μέσα στο κοιμητήρι, έχει
ελαφρυντικά.
Όσοι αγίασαν
δεν είχαν όλοι αγίους Γεροντάδες, αλλά είχαν αγίους λογισμούς.
Η προσευχή
είναι σαν το αλεξικέραυνο που τραβά τους κεραυνούς. Αυτή ματαιώνει την οργή του
Θεού. Καθήκον του μοναχού είναι η προσευχή για τον εαυτό του και για τον κόσμο.
Ταπείνωση
έχει αυτός που ό,τι καλό κάνει, το ξεχνά αμέσως, και το παραμικρό καλό που του
κάνουν, το θεωρεί πολύ μεγάλο και νιώθει ευγνωμοσύνη.
Το να
αποκτήσουμε αγιότητα δεν εξαρτάται από τα χρόνια, αλλά από το φιλότιμο και τον
ταπεινό αγώνα μας. Το φιλότιμο έχει ταπείνωση, αρχοντιά, θυσία.
Η νηστεία,
γενικώς η άσκηση, πρέπει να ξεκινά από μία θυσία που κάνει ο άνθρωπος για την
αγάπη του Χριστού. Ο διάβολος καίγεται από την αγάπη μας προς τον Χριστό. Με
ξερή άσκηση δεν γίνεται.
Όταν
κλείσουν τα σαρκικά μάτια και ανοίξουν τα μάτια της ψυχής, θα δούμε πράγματα
που θα μας εκπλήξουν. Στην άλλη ζωή θα δούμε πολλές εκπλήξεις.
Υπακοή στον
Γέροντα είναι, ας υποθέσουμε, σαν ένα βότανο που χρειάζεται, όταν είσαι
κρυωμένος. Ρωτάς τον Γέροντα, σου το δείχνει και το παίρνεις. Τελειώνει η
υπόθεση. Ενώ όταν είσαι μόνος σου, δοκιμάζεις όλα τα βότανα, μέχρι να βρης το
κατάλληλο· και ίσως μέχρι να το βρης θα ‘χεις πάθει μεγαλύτερη ζημιά από την
ωφέλεια που σου προσφέρει.
Οι άνθρωποι
οι φτωχοί, που στερούνται και δεν έχουν να φάνε, αν δεν γογγύζουν, θα ‘χουν ίσο
μισθό με τους ασκητές που ασκητεύουν στον Άθωνα ή στα Κελλιά τους. Διότι αυτοί
κάνουν την άσκηση με την θέλησή τους και αυτό ελαφρύνει πολύ τον κόπο τους.
Εγώ, ας υποθέσουμε, και αν κάνω κάτι, το κάνω με την θέλησή μου και αυτό με
κάνει να μην καταλαβαίνω καλά-καλά την δυσκολία. Ενώ αυτοί οι κακόμοιροι
πεινούν, χωρίς να το θέλουν, γι’ αυτό και δυσκολεύονται πολύ. Γι’ αυτό ο Θεός
μπορεί να τους δώση και περισσότερο μισθό από τους ασκητές.
Από το βιβλίο: Από την
ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση, εκδ. Ιεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου