Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:Η ΚΑΡΔΙΑ ΔΕΝ ΓΕΡΝΑΕΙ ΠΟΤΕ


altΓέροντα, ο Αββάς Παμβώ λέει: «Ει έχεις καρδίαν, δύνασαι σωθήναι». Τι εννοεί με το «ει έχεις καρδίαν»;
-         Πολλά μπορεί να εννοή. Πρώτον∙ αν έχης καρδιά, ίσον αν αγαπάς τον Θεό. Δεύτερον∙ αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης ευαισθησία και δεν είσαι αναίσθητος. Τρίτον∙ αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης καλωσύνη. Τέταρτον∙ αν έχης καρδιά ίσον αν έχης ανεκτικότητα. Πέμπτον∙ αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης παλληκαριά. Όταν λέμε «καρδιά» δεν εννοούμε ένα κομμάτι σάρκα, αλλά την διάθεση για θυσία, την αρχοντική αγάπη.
Περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

1- Γέροντα, φοβάμαι, όταν σκέφτωμαι τά δύσκολα χρόνια πού περιμένουμε.

- Τί φοβάσαι, μήπως πάς στην κόλαση και βασανίζεσαι μαζί μέ τά ταγκαλάκια; Τό νά λές: βοήθησε με, Χριστέ μου, νά πάω στον Παράδεισο, γιά νά μή Σέ στενοχωρήσω, γιατί είναι βαρύ μετά άπό όσα έκανες γιά μένα νά μέ νιώθης στην κόλαση, αυτό τό καταλαβαίνω. Αλλά νά θέλης νά πάς στον Παράδεισο, γιά να βολευτής, αυτό δεν έχει φιλότιμο. 

Δεν τό λέω αυτό, γιά νά αφήσουμε ρέμπελη τήν ζωή μας, νά κάνουμε αταξίες και νά πάμε στην κόλαση, αλλά πολλές φορές μπαίνει μιά προσπάθεια: νά κάνω τό καλό, γιά νά μή χάσω τόν Παράδεισο. Άν έχουμε φιλότιμο, θα σκεφθούμε: Τόσοι άνθρωποι θά πάνε στην κόλαση, οι καημένοι, πού και σ’ αυτήν τήν ζωή δεν ένιωσαν λίγη αληθινή χαρά, κι έγώ θά σκεφθώ τόν εαυτό μου;.

Ειλικρινά σας λέω, δεν μέ απασχολεί που θά πάω. Τόν εαυτό μου τόν έχω πετάξει. Όχι ότι θέλω νά είμαι μακριά από τόν Χριστό καί γι’ αυτό δέν μέ απασχολεί άν πάω στον Παράδεισο, άλλα δέν είναι σκοπός μου νά κάνω τό καλό, γιά νά πάω στον Παράδεισο. Καί νά μέ πετάξης, λέω, Χριστέ μου, ευχαριστημένος θά είμαι δέν αξίζω γιά τόν Παράδεισο.

Σήμερα ή ζωή μας έγινε άχαρη καί δύσκολη, γιατί λιγόστεψε ό ηρωισμός, τό φιλότιμο. Ακόμη καί πνευματικοί άνθρωποι σκέφτονται μπακαλίστικα. Φθάνουν νά ζουν μία ζωή δήθεν πνευματική. Κοιτάνε νά απολαύσουν ό,τι θέλουν, μέχρι εκεί πού δέν κολάζονται. Λογαριάζουν: Αυτό κολάζει; δέν κολάζει. Άρα μπορώ νά τό απολαύσω. Στο θέμα τής νηστείας π.χ. λένε: Αύριο είναι Παρασκευή. Έ, απόψε μπορώ νά φάω κρέας μέχρι δώδεκα παρά πέντε τήν νύχτα φέρε λοιπόν νά φάμε. Μετά τις δώδεκα όμως δέν κάνει αλλάζει ή μέρα είναι αμαρτία. Δηλαδή, θέλουν καί τόν Παράδεισο νά μή χάσουν, άλλα καί αυτήν τήν ζωή νά τήν απολαύσουν. Έτσι αντιμετωπίζουν καί τήν αμαρτία καί τήν κόλαση μέ τρόπο μπακαλίστικο. Άν όμως σκέφτονταν φιλότιμα, θά έλεγαν: Ό Χριστός σταυρώθηκε καί υπέφερε τόσα γιά μένα κι έγώ πώς νά Τόν πληγώσω μέ μιά αμαρτωλή πράξη μου; Δέν θέλω νά πάω στην κόλαση, όχι γιά τίποτε άλλο, άλλα γιατί δεν θά αντέξω νά στενοχωριέται ό Χρι- στός, πού θά είμαι στην κόλαση.

Νά μην κάνουμε το καλό μέ υπολογισμό, γιά νά πάρουμε μισθό, άλλα νά άγωνιζώμαστε άπό αγάπη γιά τον Χριστό. Ο,τι κάνουμε, νά τό κάνουμε καθαρό, γιά τον Χριστό νά προσέχουμε νά μην εχη μέσα τό ανθρώπινο στοιχείο, φιλαυτία, ιδιοτέλεια κ.λπ. Νά έχουμε στον νου μας ότι ό Χριστός μας βλέπει, μάς παρακολουθεί, και νά προσπαθούμε νά μην Τον στενοχωρούμε. Διαφορετικά ξεφτύζει καί ή πίστη μας καί ή αγάπη μας.

Και αν εξετάσουμε αυτά πού κάνουμε στην πνευματική ζωή, άσκηση, νηστεία, αγρυπνία κ.λπ., θά δούμε ότι όλα βοηθούν νά έχουμε καί καλή σωματική υγεία. Κοιμάται κανείς σε σκληρό κρεββάτι; Καί οι γιατροί συνιστούν: Νά κοιμάσαι σε σκληρό στρώμα, γιατί δέν ωφελεί νά κοιμάσαι στά μαλακά. Ή κάνει μετάνοιες; Οί άλλοι κάνουν γυμναστική, γιά νά δυναμώσουν οί μύες. Κοιμάται λίγο; Ό πολύς ύπνος αποχαυνώνει τόν άνθρωπο. Αυτός είναι κοιμισμένος, ό άλλος είναι ξύπνιος, δέν λένε; Δηλαδή τά πνευματικά πού κάνει τόν βοηθούν καί στην σωματική του υγεία. Υστερα ή εγκράτεια βοηθάει πολύ τόν άνθρωπο. Βλέπεις, καί όσοι ασχολούνται μέ έρευνες κ.λπ. κοιτάζουν νά ζουν αγνή ζωή, νά μήν είναι ζαλισμένοι, γιά νά έχουν διαύγεια. Εμείς βέβαια δέν έγκρατευόμαστε γι’ αυτόν τόν λόγο, άλλα μέσα άπό αυτά τά πνευματικά πού κάνουμε βγαίνει καί αυτό τό όποιο επιδιώκουν οί κοσμικοί. Κάνουμε τό πνευματικό καί μέσα άπό τό πνευματικό βγαίνει καί ή υγεία τού σώματος.
Πηγή:agioritikovima.gr 

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΙΚΟΝΕΣ... . Η ζωή του ... Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994) (Φωτογραφία: Γιώργος Χριστοφορίδης)

Στην οικογένεια πρέπει ο ένας να ταπεινώνεται στον άλλον, να μιμείται τις αρετές του, αλλά και να ανέχεται τις ιδιοτροπίες του.

12.jpg
Πα'ι'σίου Λόγοι  Δ σελ 51.

«Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί (...) Έφτασε ο καιρός»

Ο γέροντας Παΐσιος ανάμεσα στους Κύπριους, μακαριστό γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό και νυν Μητροπολίτη Λεμεσσού Αθανάσιο. 
Λάμαρης Δημήτριος, Πάφος Κύπρος
(...) Επιστρέφοντας τώρα στη συνάντηση με το Γέροντα Παΐσιο, θυμάμαι πως με ρώτησε για την Κύπρο, και χαμογελώντας με καθησύχασε και είπε : "Θα έρθει η ώρα που θα λυθεί το θέμα της Κύπρου. Θα περάσει δυσκολίες, αλλά θα λυθεί και θα είναι ορθόδοξη και ελληνική".
(...) Κατόπιν τον ρώτησα για την συνεχή αδιαλλαξία και τις προκλήσεις των Τούρκων. Μ' έπιασε από τον ώμο και με πολλή σοβαρότητα μου απάντησε : «Μην ανησυχείς παιδί μου, εγώ ετοιμάζομαι να κοιμηθώ και δεν θα είμαι εδώ, αλλά θα βλέπω από επάνω, διότι εδώ είμαστε όλοι προσωρινά. Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια. ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν, όχι τώρα αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή η γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών. Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στην γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω. (Ο Γέροντας αναφερόταν στους Έλληνες κρυπτοχριστιανούς της Τουρκίας). Θα τα δεις, παιδί μου. Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός».
Οικονόμου Αλέξανδρος, αντιπτέραρχος ι.ε.α., Αθήνα
Το Μάρτιο του 1994 συνάντησα το Γέροντα Παΐσιο στο Μοναστήρι της Σουρωτής. Συγκινήθηκα, όταν μου έπιασε το χέρι, και παρά την κρισιμότητα της καταστάσεώς του, μού είπε τα ακόλουθα : «Εσύ δεν πρέπει να στενοχωριέσαι και να φοβάσαι την Τουρκία. Η Τουρκία θα διαλυθεί και, μάλιστα, θα τη διαλύσουν οι ίδιοι οι σύμμαχοι. Στη Βοσνία θα γίνει μουσουλμανικό κράτος (εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τέτοιο κράτος), αλλά το γεγονός αυτό θα στραφεί εναντίον τους, διότι κατά αντιστοιχίαν αυτού θα δημιουργηθεί αργότερα και κουρδικό κράτος μέσα στην καρδιά της». Ο Γέροντας τότε επειδή με είδε προβληματισμένο ακούγοντας αυτά, μου είπε πάλι : «Όπως ξέρεις, εγώ δε διαβάζω εφημερίδες, αλλά αυτά τα μαθαίνω από αλλού ...» 
(Σελ.404)
Επίσης είπε σχετικά με την Κύπρο :
"Η φωτιά που άναψε στα Βαλκάνια θα επεκταθεί. Η σημερινή ρωσική ηγεσία θα ανατραπεί και οι Ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων θα συγκρουστούν με τους Νατοϊκούς στο έδαφος της Τουρκίας, η οποία θα εξαφανιστεί από τον χάρτη.  Η Κύπρος θα δεχθεί προσωρινό ράπισμα από τους Τούρκους.  Μέσα όμως απότην Γενική Σύρραξη θα ξαναγεννηθεί το «Βυζάντιο».
(...)
"Η Κύπρος θα δεχτεί ράπισμα από τους Τούρκους (γιατί τώρα είναι ανέγγιχτη), αλλά θα είναι προσωρινό. Η Τουρκία θα
σβήσει , αλλά δεν  θα υπάρχει ούτε μια σελίδα στην παγκόσμια                                                                                                                                        
ιστορία που να φέρνει στη μνήμη ότι υπήρξε αυτή η καταραμένη φυλή ."
(Όλο το κείμενο εδώ).
Ας μην σοκάροντε μερικοί που αυτοπαρουσιάζονται υπέρ πάντων όλων με την σκληρή γλώσσα που μιλάει ο γέροντας για τους Τούρκους. Ο γέροντας ξέρει τι λέει για τον λαό που έχει προβεί στις χειρότερες γενοκτονίες της ανθρώπινης ιστορίας, κατόπιν εντολών της ανώτατης εξουσίας του! Ο γέροντας ξέρει τι λέει για τον λαό που είναι ένα συνοθύλευμα όσων λαών κατακτήσανε και εξισλαμίσανε με την απειλή του θανάτου. Ο τουρκικός λαός απαρτίζεται από όλους όσους αλλαξοπιστίσανε - από αυτούς που κιοτέψανε, όταν άλλοι προτιμήσανε τον θάνατο...
Αντίθετα ο ελληνικός λαός έχει περάσει από πολλά καμίνια καθάρσεως και όσοι απομείναμε, είμαστε απόγονοι ανθρώπων που έχουν δώσει μαρτυρία και αγώνα για την διατήρηση της πίστης τους των ιδανικών τους.
Βέβαια όπως εξακολουθούμε να βγάζουμε παληκάρια (μόλις πρόσφατα στο ατύχημα της ναυτικής βάσης απέδειξαν τον ηρωισμό τους ουκ ολίγοι!) εξακολουθούμε να βγάζουμε και προδότες, όμως το καμίνι που έρχεται θα σαρώσει και θα κάψει ό,τι άρρωστο και καταστρεπτικό υπάρχει στον τόπο για να απομείνει η μαγιά που θα δώσει Φως και Ελπίδα ξανά στον πλανήτη...

Γέροντας Παΐσιος: Όποιος θάβει τα δικά του χαρίσματα, αρχίζει να ζηλεύει τους άλλους και βασανίζεται!

Γέροντας Παΐσιος

-Γέροντα,  πως θά βοηθηθή κάποιος που ζηλεύει νά ξεπεράση τήν ζήλεια;

-Αν γνωρίση τά χαρίσματα μέ  τά όποια τον έχει προικίσει ό Θεός καί τά αξιοποίηση, τότε δέν θά ζηλεύη και ή ζωή του θά είναι Παράδεισος. Πολλοί δέν βλέπουν τά δικά τους χαρίσματα· βλέπουν μόνον τά χαρίσματα των άλλων καί τούς πιάνει ή ζήλεια. Θεω ρούντον εαυτό τους αδικημένο, μειωμένο, κι έτσι βασανίζονται καί κάνουν τήν ζωήτους μαύρη.

 «Γιατί αυτός νά έχη αυτά τά χαρίσματα κι εγώ νά μην τά έχω;», λένε. Μά εσύ έχεις άλλα χαρίσματα,εκείνος άλλα. Θυμάστε τον Κάιν και τον Ά,βελ; Δέν έψαξε ό Κάιν νά βρή τά δικάτου χαρίσματα, άλλά κοιτούσε τά χα ρίσματα τού Άβελ· οπότε καλλιέργησε τονφθόνο προς τον αδελφό του, μετά τά έβαλε καί μέ τον Θεό καί τελικά άπό τονφθόνο έφθασε στόν φόνο. 

Καί μπορεί αυτός νά ειχε περισσότερα καί μεγαλύτερα χαρίσματα από τον Άβελ.

- Γέροντα, πώς μπορεί κανείς, oταν βλέπη τά χα ρίσματα των άλλων, νά μή ζηλεύη,αλλά νά χαίρεται; - "Αν άξιοποιή τά δικά του χαρίσματα καί δέν τά θάβη,τότε θά χαίρεται μέ τά χαρίσματα τών άλλων. Χρόνια τώρα βλέπω εδώ μιά αδελφή τίφωνή έχει, τί ευλάβεια, καί δμως δέν πάει νά ψάλη. Καί επειδή τό δικό της χά ρισματό θάβει καί δέν ψάλλει, μαραζώνει, oταν άκούη τήν άλληπού δέν έχει καί τόσο καλή φωνή νά ψάλλη. Δέν σκέφτεται δτι σ' αυτήν έδωσε όΘεός καλύτερη φωνή, άλλά δέν τήν καλλιεργεί.

Γι' αυτό, λέω, ό καθένας νά ψάξη νά δη μήπως τό χάρισμα πού βλέπει στόν άλλον καί τό ζηλεύει τό έχει και αυτός, άλλά δέν τό καλλιεργεί, ή μήπως ό Θεός τοϋ έδωσε άλλο χάρισμα. Γιατί ό Θεός δέν αδικεί κανέναν στόν καθέναν έχει δώσει ένα διαφορετικό χάρισμα πού θάτον βοηθήση στήν πνευματική του πρόοδο.

Όπως ό ένας άνθρωπος δέν μοιάζει μέ τον άλλο, έτσι καί τό χάρισμα τοϋ ενός δέν μοιάζει μέ τοϋ άλλου.Προσέξατε καμμιά φορά τά άγριομπίζελα πού έχετε εκεί κάτω στόν φράχτη; Όλα είναι από μία ρίζα, άλλά έχουν διαφορετικά χρώματα καί τό ένα είναι πιο όμορ φο άπό τό άλλο. Καί όμως τό ένα δέν ζηλεύει τό άλλο... Τό καθένα χαίρεται μέ τό χρώμα πού έχει. Βλέπετε καί τά πουλιά; Τό καθένα έχει τήν χάρη του, τό δικό του κελάηδημα.

Άς βρή λοιπόν ό καθένας τά χαρίσματα πού τοΰ έδωσε ό Θεός, άς δοξάζη τον Καλό Θεό, όχι εγωιστι κά, φαρισαϊκά, άλλά ταπεινά, αναγνωρίζοντας δτι δέν έχει άνταποκριθή στις δωρεές τοΰ Θεού, καί άς τά αξιοποίηση στο εξής.


πηγη/αντιγραφή

Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν νέα γλώσσα… (Γ. Παϊσίου)

arxaia_ellinika_paisios_370
.
            – Γέροντα, γιατί κατήργησαν  τους τόνους από την γραμματική;
            – Τώρα, όπως οι άνθρωποι δεν σηκώνουν τίποτε και τα πετούν όλα, έτσι και τα γράμματα δεν σηκώνουν τίποτε, ούτε οξείες ούτε περισπωμένες! Και όπως όλοι τρέχουν, δεν βάζουν ούτε τελεία!
            Βλέπω μια γλώσσα που γράφουν μερικοί! Διάβαζα σε μία μετάφραση της Καινής Διαθήκης: «Από την Αίγυπτο κάλεσα τον γιο μου». Δεν ταιριάζει, βρε παιδί! Δεν ξεχωρίζει το ιερό από το ανίερο! Γράφουν έτσι, δήθεν για να είναι όλα ίδια, να υπάρχη ομοιομορφία στην γλώσσα. Ποιος,ακόμη και από το πιο τελευταίο χωριό, δεν θα καταλάβαινε, αν έγραφε «τον υιόν μου»Άκουσα μια φορά στο Άγιον Όρος σε μια ανάγνωση: «Το ψωμί και το κρασί που κάνουν την Μεταλαβιά». Δεν ταιριάζει· πως να το κάνουμε; Ποιος δεν ξέρει τι θα πη «άρτος» και «οίνος»;
            – Λένε, Γέροντα, ότι θα αντικαταστήσουν το ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό.
            – Άσ’ τα, δεν θα σταθούν αυτά· δεν θα σταθούν. Ευτυχώς που ο Θεός και από το στραβό και από το κακό βγάζει καλό, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Δεν χάθηκε η Παράδοση, η γλώσσα τότε που τα είχαν όλα σε χειρόγραφα και δεν υπήρχαν ούτε φωτοτυπικά ούτε τίποτε και θα χαθή τώρα που βγήκαν τόσα μέσα; Όχι, δεν πρόκειται να χαθή, ό,τι και να κάνουν οι άνθρωποι.
Βλέπετε και οι Ρώσοι πρόσφυγες πως κράτησαν τα έθιμά τους!  Αυτό που τους βοήθησε ήταν που ήξεραν την ποντιακή γλώσσα. Κράτησαν έτσι την Παράδοση μέσα τους. Αλλά, παρ’ όλο που τους δόθηκε λίγη ελευθερία, έφυγαν από την Ρωσία, για να βρουν ελευθερία, γιατί και πάλι ήταν σαν ένα πουλάκι που το έβγαλαν από το κλουβί και το άφησαν μέσα στο δωμάτιο ελεύθερο. Δεν θα στενοχωριόταν και εκεί; Φαντασθήτε πως ήταν πριν οι καημένοι!
            Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μια νέα γλώσσα. Η ελληνική όμως γλώσσα έχει «γλώσσα» από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής! Το δόγμα της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι’ αυτό οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. Αν δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία!
Μετά από λίγο θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: «Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα Αρχαία»!
            Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλαύους. Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. «Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».
από το βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Α’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ”ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ” ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1999

Έχουν κάνει άλλο ευαγγέλιο


- Γέροντα, πότε ένας άνθρωπος μπορεί νά λέγεται δίκαιος;
- Δίκαιος κατά κόσμον είναι εκείνος πού κρίνει με βάση το ανθρώπινο δίκαιο. Τό τέλειο
όμως είναι ό άνθρωπος νά είναι δίκαιος όχι σύμφωνα με τήν ανθρώπινη δικαιοσύνη, άλλα
μέ τήν Θεία δικαιοσύνη, καί τότε τον ευλογεί ό Θεός. Όταν στις ενέργειες μου δεν βάζω ποτέ τό
εγώ καί τό συμφέρον μου, εκβιάζω, μπορώ νά πώ, τον Θεό νά μου στείλη τήν Θεία Χάρη.
Οποιαδήποτε  ανθρώπινη  δικαιοσύνη,  ακόμη  καί  ή  πιο  τέλεια,  έχει  πάντα  ανθρώπινα
στοιχεία.  Καί  όσο  υπάρχει  ή  ανθρώπινη  δικαιοσύνη  στον  πνευματικό  άνθρωπο,  τό  Πνεύμα
προσπαθεί νά τήν άποβάλη ώς ξένο σώμα, καί ό άνθρωπος παλεύει μέ ανεβοκατεβάσματα καί
κουράζεται ψυχικά. Όταν απόκτηση τήν θεϊκή δικαιοσύνη, έρχεται τό λαμπικάρισμα καί ό Θείος φωτισμός.
- Αν πώ, Γέροντα, σε κάποιον πού λέει ότι αδικήθηκε: υπάρχει Θεία δικαιοσύνη, θά
τον βοηθήσω;
- Όχι, καλύτερα πές του: εξέτασε τά πράγματα πνευματικά, σύμφωνα μέ τό Ευαγγέλιο.
Γιατί,  άν  τού  πής:  υπάρχει  Θεία  δικαιοσύνη,  θά πιστέψη ότι  αδικήθηκε, ενώ μπορεί  νά
έχη αδικήσει κιόλας.

Συγκατάθεση στον λογισμό

- Γιατί, Γέροντα, μου περνούν στο μοναστήρι διάφοροι κακοί λογισμοί, ενώ στον κόσμο
δέν γινόταν αυτό; Έγώ τους επιτρέπω;
- Όχι,  ευλογημένη!  Άσ'  τους  να  ερχωνται  και  νά  φεύγουν.  Μήπως  τα  αεροπλάνα  πού
περνούν πάνω από το μοναστήρι και σου χαλούν τήν ησυχία σέ ρωτούν; Έτσι και αυτοί οι
λογισμοί.  Μήν  απελπίζεσαι.  Αυτοί  οι  λογισμοί  είναι  κανοναρχίσματα  τού  διαβόλου.  Είναι σαν τα διαβατάρικα πουλιά πού, όταν πετούν στον ουρανό, είναι πολύ όμορφα νά τά χαζεύης.
Αν  όμως  κατεβούν  και  κάνουν  φωλιά  στό  σπίτι  σου,  μετά  κάνουν  πουλάκια,  και  τά
πουλάκια λερώνουν.
- Γιατί όμως, Γέροντα, νά μού ερχωνται τέτοιοι λογισμοί;
- Αυτήν τήν δουλειά τήν κάνει ό πειρασμός. 'Αλλά υπάρχει  μέσα  σου και  κατακάθι  δεν
έγινε ακόμη ή κάθαρση. Εφόσον όμως εσύ δέν τους δέχεσαι, δέν έχεις ευθύνη. Άφησε τά
σκυλιά  νά  γαυγίζουν.  Μήν  τους  ρίχνης  πολλές  πέτρες.  Γιατί,  όσο  τους  ρίχνεις  πέτρες,
συνεχίζουν  νά  γαυγίζουν  και  άπό  τις  πολλές  πέτρες  θά  χτίσουν  μοναστήρι  ή  σπίτι,
ανάλογα..., και ύστερα δύσκολα να το γκρεμίσης.
- Δηλαδή, Γέροντα, πότε γίνεται συγκατάθεση στους λογισμούς;
- Όταν τους  πιπιλίζης  σαν  καραμέλα.  Να  προσπαθήσης  να  μην  πιπιλίζης τους
λογισμούς αυτούς πού είναι άπ' εξω ζαχαρωμένοι καί μέσα φαρμάκι, και ύστερα απελπί-
ζεσαι. Το να περνούν λογισμοί κακοί από τον άνθρωπο δεν είναι ανησυχητικό, γιατί μόνο
στους Αγγέλους καί στους τελείους δεν περνούν λογισμοί κακοί. Ανησυχητικό είναι, όταν ό
άνθρωπος  ισοπέδωση  ένα κομμάτι  της  καρδιάς  του  καί  δέχεται  τά  λυκόφτερα  - τα
ταγκαλάκια.  Έάν  καμμιά  φορά  συμβή  καί  αυτό,  αμέσως  εξομολόγηση,  καλλιέργεια  του
αεροδρομίου καί φύτεμα καρποφόρων δένδρων, για νά γίνη ή καρδιά πάλι Παράδεισος.
Πηγή:geron-paisios.blogspot.gr

Οί κατά φαντασίαν άσθενείς

Μεγαλύτερη αρρώστια είναι τό νά πιστέψη ό άνθρωπος στον λογισμό του ότι έχει κάποια
αρρώστια.  Ό  λογισμός  αυτός  τού  δημιουργεί  άγχος,  τον  κάνει  νά  στενοχωριέται,  νά  μήν  εχη
όρεξη γιά φαγητό, νά μήν μπορή νά κοιμηθή, νά παίρνη φάρμακα, και τελικά αρρωσταίνει, ενώ
ήταν καλά. Νά είναι άρρωστος κανείς και να κάνη θεραπεία, αυτό το καταλαβαίνω άλλα νά
είναι υγιής καί νά νομίζη ότι είναι άρρωστος και νά άρρωσταίνη στά καλά καθούμενα, αυτό
είναι... Ένας λ.χ., ενώ έχει και σωματική καί πνευματική δύναμη, δεν μπορεί νά κάνη τίποτε,
γιατί έχει πιστέψει στον λογισμό πού τοϋ λέει ότι δεν είναι καλά, με αποτέλεσμα νά σβήνη
σωματικά καί πνευματικά. Δεν είναι ότι λέει ψέματα. Αν ό άνθρωπος πιστέψη ότι κάτι έχει,
πανικοβάλλεται, τσακίζεται, καί δεν έχει μετά κουράγιο νά κάνη τίποτε. Έτσι αχρηστεύεται
χωρίς λόγο.
Έρχονται μερικοί στο Καλύβι πού είναι τελείως τσακισμένοι. Μου λέει ό λογισμός ότι
έχω έιτζ, λένε καί το πιστεύουν. Τους ρωτάω: Μήπως συνέβη εκείνο, εκείνο;. Όχι, μου
λένε. Τότε άδικα στενοχωριέσαι. Πήγαινε νά κάνης μιά εξέταση, γιά νά σου φύγη ό λογι-
σμός.  Καί  άν  γίνη  ή  εξέταση  καί  βρουν  ότι έχω;,  λένε  μερικοί  καί  δεν  μ'  άκούν  καί
βασανίζονται. Ένώ αυτοί πού άκούν, κάνουν εξέταση, βλέπουν ότι δέν έχουν τίποτε καί, νά
δήτε,  το  πρόσωπο  τους  αλλάζει,  το  κουράγιο  επανέρχεται.  Οι  άλλοι  άπό  τήν  στενοχώρια
ξαπλώνουν στο κρεββάτι καί ούτε νά φάνε δέν θέλουν. Εντάξει, έχεις έιτζ. Γιά τον Θεό δέν
υπάρχει δύσκολο πρόβλημα.  Άν  ζήσης  πιο  πνευματικά,  έξομολογήσαι,  κοινωνάς κ.λπ.,  θά
βοηθηθής.
- Πώς ξεκινάει, Γέροντα, καί νομίζει κάποιος ότι είναι άρρωστος;
- Σιγά-σιγά καλλιεργεί αυτόν τόν λογισμό. Πολλές φορές μπορεί νά ύπάρχη κάποια αιτία, άλλα
νά  μήν  είναι  κάτι  σοβαρό.  Βγάζει  μετά  καί  ό  λογισμός  κάτι  ακόμη  καί  το  μεγαλοποιεί.  Όταν
ήμουν  στην Μονή  Στομίου,  ήταν  ένας  οικογενειάρχης  στην  Κόνιτσα  πού  νόμιζε  ότι είχε φυμα-
τίωση.  Δέν  άφηνε  ούτε  τήν  γυναίκα  του  νά πάη κοντά  του. Μήν πλησιάζης,  της  έλεγε,  θά
κόλλησης. Σέ ένα ξύλο κρεμούσε ή καημένη το καλάθι με το φαγητό και τού το έδινε από
μακριά. Ή φουκαριάρα είχε λειώσει. Τά παιδιά του τά κακόμοιρα από μακριά τον έβλεπαν.
Αυτός εν τω μεταξύ δεν είχε τίποτε, αλλά, επειδή ό ήλιος δεν τον έβλεπε - ήταν κλεισμένος
μέσα καί τυλιγμένος συνέχεια μέ τις κουβέρτες -, ήταν κίτρινος και πίστευε ότι έχει χτικιό.
Σηκώνομαι και πάω στό σπίτι του. Μόλις μέ είδε, μου λέει: Μη μέ πλησιάζης, καλόγερε,
μήν κόλλησης κι εσύ, καί έρχεται κόσμος εκεί στό μοναστήρι. Έχω χτικιό. Ποιος σου είπε,
μωρέ, ότι έχεις χτικιό;, τού λέω. Ή γυναίκα του έφερε να μέ κεράση γλυκό καρύδι. Άνοιξε το
στόμα σου, τού λέω. Θα κάνης υπακοή τώρα. Το άνοιξε δεν ήξερε τί θα κάνω. Βάζω τό καρύδι
μέσα  στό  στόμα  του  και  τό  γυρνάω  δυό-τρεις  φορές  καί  ύστερα  τό  παίρνω  καί  τό  τρώω.
Μή,  μη,  θά  κόλλησης!,  φώναζε.  Τί  θά  κολλήσω!  Τίποτε  δεν  έχεις,  τού  λέω.  Αν  είχες
χτικιό,  χαμένο  τό  είχα  νά  τό  κάνω  αυτό;  Σήκω  νά  βγούμε  εξω.  Λέω  στην  γυναίκα  του: Πέταξε τα όλα, φάρμακα, κουβέρτες .... Τόν σηκώνω καί βγαίνουμε έξω. Έπειτα από τρία
χρόνια πού ήταν κλεισμένος μέσα κοιτούσε τόν κόσμο παράξενα. Υστερα, σιγά-σιγά, πήγε
καί στην δουλειά του. Τί είναι ό λογισμός, όταν τόν καλλιεργής!

Τα αρχοντόπουλα του Θεού


Μερικοί άνθρωποι, παρόλο που μετάνοιωσαν για κάποιο σφάλμα τους και ο Θεός τους
συγχώρεσε, οπότε έπαψαν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, αυτοί δεν ξεχνούν το σφάλμα
τους. Ζητούν επίμονα από τον Θεό να τιμωρηθούν σ’ αυτήν την ζωή για το σφάλμα τους, για να
εξοφλήσουν. Αφού λοιπόν επιμένουν, ο Καλός Θεός εκπληρώνει αυτό το φιλότιμο αίτημά τους,
τους κρατάει όμως τοκισμένη την πληρωμή στο Ουράνιο Ταμιευτήριό Του, στον Παράδεισο.
Αυτοί είναι τα αρχοντόπουλα του Θεού, είναι τα πιο φιλότιμα παιδιά του Θεού.
Στο Λειμωνάριο λ.χ. αναφέρεται το εξής για τον αββά Ποιμένα τον βοσκό: Μια φορά
τον επισκέφθηκε κάποιος και ζήτησε να τον φιλοξενήση στο κελλί του. Επειδή ο αββάς δεν είχε
ιδιαίτερο χώρο για φιλοξενία, τακτοποίησε τον επισκέπτη στο κελλί του και αυτός πήγε να
διανυκτερεύση σε μια σπηλιά. Το πρωί που επέστρεψε, τον ρώτησε ο επισκέπτης: «Πως τα
πέρασες, αββά; Μήπως κρύωσες;». «Όχι, πέρασα καλά. Μπήκα σε μια σπηλιά και βρήκα μέσα
ένα λιοντάρι να κοιμάται. Ξάπλωσα κι εγώ και ακούμπησα την πλάτη μου στην χαίτη του. Από
τα χνώτα του η σπηλιά ήταν σαν φούρνος και δεν κρύωσα». «Καλά, δεν φοβήθηκες μήπως σε φάη το λιοντάρι;», τον ρώτησε ο επισκέπτης. «Όχι, του λέει ο αββάς, αλλά, να ξέρης,
εμένα θα με φάνε τα θηρία». «Πως το ξέρεις αυτό;». «Εγώ στον κόσμο ήμουν βοσκός, του λέει ο
αββάς, και κάποτε που βοσκούσα το κοπάδι μου οι σκύλοι μου καταξέσχισαν κάποιον
περαστικό και, ενώ μπορούσα να τον σώσω, αδιαφόρησα. Από τότε ζητάω από τον Θεό
συνέχεια να με φάνε τα θηρία. Πιστεύω να μου κάνη ο Θεός αυτό το χατίρι». Και πράγματι
αυτόν τον αββά τον έφαγαν τα θηρία. Στην άλλη όμως ζωή αυτοί οι άνθρωποι θα είναι στον πιο
εκλεκτό τόπο.
- Γέροντα, διάβασα σε σχόλια κάποιου πατερικού βιβλίου ότι ο άνθρωπος, όταν κάνη
κάποια αμαρτία, πρέπει να τιμωρηθή, για να πληρώση για το κακό που έκανε.
- Όχι, δεν είναι έτσι. Ο άνθρωπος, αν μετανοιώση, δεν τιμωρείται· τον ελεεί ο Χριστός.
Χρειάζεται πολλή προσοχή στα σχόλια, γιατί μπορεί ένας σχολιαστής να είναι αρκετά καλός,
αλλά καμμιά φορά να κάνη λανθασμένες ερμηνείες. Αν κανείς δεν είναι σίγουρος ότι ο
σχολιαστής είναι καλός, καλύτερα αν διαβάση μόνον το κείμενο. Και σ’ εμένα είπε κάποιος ότι
τον Προφήτη Ησαΐα τον πριόνισαν, γιατί έπρεπε να πριονισθή για τις αμαρτίες του κόσμου.
Ενώ ο ίδιος παρακάλεσε τον Θεό να πριονισθή για τις αμαρτίες του κόσμου και ο Θεός υπέκυψε
στην πολλή αγάπη που είχε για τον λαό. Αλλά για κάθε πριονιά ο Θεός θα του δώση και ένα
στεφάνι. Είναι απαραίτητο να ξέρη κανείς μερικά πράγματα, για να καταλάβη κάποια άλλα. Ο
αββάς Ποιμήν, για τον οποίο ανέφερα προηγουμένως, μπορούσε να καταλάβη τον Προφήτη
Ησαΐα – αν και η περίπτωση του ενός διέφερε από του άλλου, γιατί στην περίπτωση του
Προφήτη Ησαΐα υπήρχε η θυσία για τον κόσμο.
- Έχουμε, Γέροντα, και στην εποχή μας τέτοια περιστατικά;
- Ναι, βέβαια. Θυμάμαι κάποιο γεγονός που συνέβη, όταν ήμουν στην Μονή Φιλοθέου.
Κάποιος μοναχός, όταν ήταν στον κόσμο, είχε κάψει έναν Τούρκο στον φούρνο, επειδή είχε
σφάξει τον πατέρα του. Μετά μετανόησε, ήρθε στο Άγιο Όρος, έγινε μοναχός και είχε βάλει μια
καλή σειρά. Μέρα-νύχτα όμως παρακαλούσε τον Θεό να επιτρέψη να καή και ο ίδιος. Μια φορά
έπιασε πυρκαγιά στο Μοναστήρι. Εγώ τότε ήμουν δοχειάρης. Ετοίμασα δοχεία με νερό και
τρέξαμε όλοι και σβήσαμε τη φωτιά. Τελικά αυτόν τον μοναχό τον βρήκαμε καμένο. Θα μου
μείνη αλησμόνητη η σκηνή... Τι είχε γίνει; Αυτός τότε ήταν ογδόντα πέντε χρονών και τον
διακονούσε ένας μοναχός που ήταν εβδομήντα πέντε. Εκείνη την ημέρα, για να τον ανακουφίση
λίγο από τους πόνους των ρευματισμών, του έτριψε τα πόδια του με πετρέλαιο και τον
κουκούλωσε κοντά στο τζάκι. Πετάχθηκε όμως μια σκανδαλήθρα από τα ξύλα της καστανιάς,
πήρε φωτιά, κάηκε εκείνος και έπιασε φωτιά και όλο το μοναστήρι. Εγώ στενοχωρήθηκα πολύ
για το γεγονός· δεν μπορούσα να ησυχάσω! Ύστερα μου είπε ο Πνευματικός: «Μην
στενοχωριέσαι· αυτός ζητούσε από τον Θεό να καή, για να εξιλεωθή· αυτό ήταν δώρο Θεού».

Οι πνευματικοί νόμοι και η αγάπη του Θεού


- Γέροντα, οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν πάντοτε αμέσως;
- Αναλόγως. Πολλές φορές απορεί κανείς! Ενώ λίγο υπερηφανεύθηκε, αμέσως έσπασε
τα μούτρα του· λειτούργησαν οι πνευματικοί νόμοι αστραπιαίως. Π.χ. καθαρίζει μία αδελφή τα
τζάμια και της έρχεται ένας υπερήφανος λογισμός ότι τα καθαρίζει καλύτερα από την άλλη,
οπότε κάτι συμβαίνει και, τσακ, σπάζει το τζάμι. Άλλες φορές λειτουργούν αργότερα.
- Όταν, Γέροντα, οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν αμέσως, αυτό τι σημαίνει;
- Αυτό είναι καλό. Τότε πρέπει να καταλάβη ο άνθρωπος ότι η αγάπη του Θεού τον
προστατεύει, γιατί ξοφλάει και δεν θα τα πληρώση όλα μαζεμένα. Όταν όμως δεν λειτουργούν
οι πνευματικοί νόμοι σε έναν άνθρωπο, είναι επικίνδυνο, γιατί δείχνει ότι είναι απομακρυσμένο
παιδί του Θεού· δεν είναι στο σπίτι Του. Υπάρχουν μερικοί που ενεργούν συνέχεια με
υπερηφάνεια και δεν παθαίνουν τίποτε. Αυτό σημαίνει ότι η υπερηφάνειά τους ξεπέρασε την
ανθρώπινη και έφθασε στον ανώτατο βαθμό της, στην δαιμονική υπερηφάνεια, στην έπαρση. Η
πτώση τότε γίνεται από την άλλη μεριά της κορυφής, οπότε πέφτει κατ’ ευθείαν στην κόλαση.
Είναι εωσφορική πτώση και δεν την βλέπουν όσοι βρίσκονται από την άλλη μεριά της
κορυφής. Αυτούς δηλαδή δεν τους πιάνει ο πνευματικός νόμος σε τούτη την ζωή, αλλά ισχύει γι’
αυτούς το Αποστολικό: «Πονηροί άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες
και πλανώμενοι».

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΠΟΡΕΙΤΟΥ


ΛΟΓΟΙ Γ’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
“ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ”
ΣΟΥΡΩΤΗ

Όποιος δεν έχει νιώσει την ανώτερη χαρά, την παραδεισένια, δεν έχει δηλαδή πνευματικές εμπειρίες, εύκολα μπορεί να πλανηθή, αν δεν προσέξη. Ο διάβολος είναι πονηρός. Ερεθίζει λίγο την καρδιά του ανθρώπου και τον κάνει να αισθάνεται μια ευχαρίστηση, οπότε τον πλανάει, δίνοντάς του την εντύπωση ότι η ευχαρίστηση αυτή είναι πνευματική, θεία. Κλέβει την καρδιά και νομίζει ο άνθρωπος πως πάει καλά. «Δεν ένιωσα, ταραχή», λέει. Ναι, αλλά αυτό που ένιωσες δεν είναι η πραγματική, η πνευματική χαρά. Η πνευματική χαρά είναι κάτι το ουράνιο.

Ο διάβολος μπορεί να παρουσιασθή και σαν άγγελος ή σαν άγιος. Ο καμουφλαρισμένος δαίμονας σε άγγελο ή σε άγιο σκορπάει ταραχή – αυτό που έχει -, ενώ ο πραγματικός Άγγελος ή Άγιος σκορπάει πάντα χαρά παραδεισένια και αγαλλίαση ουράνια.

     Ο ταπεινός και καθαρός άνθρωπος, ακόμη και άπειρος να είναι, διακρίνει τον Άγγελο του Θεού από τον δαίμονα που παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός, γιατί έχει πνευματική καθαρότητα και συγγενεύει με τον Άγγελο. Ενώ ο εγωιστής και σαρκικός πλανιέται εύκολα από τον πονηρό διάβολο. Όταν ο διάβολος παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός, αν ο άνθρωπος βάλη έναν ταπεινό λογισμό, εξαφανίζεται…

Οί λογισμοί τον άνθρωπου δείχνουν την πνευματική του κατάσταση

- Γέροντα, πώς γίνεται το ίδιο πράγμα νά το βλέπουν διαφορετικά δύο άνθρωποι;
- Όλα τά  μάτια  βλέπουν  το  ϊδιο  καθαρά;  Γιά  νά  δή  κανείς  καθαρά,  πρέπει  νά  εχη  τά
μάτια της ψυχής του υγιέστατα, γιατί τότε έχει την εσωτερική καθαρότητα.
- Γιατί,  Γέροντα,  μερικές  φορές,  το  ίδιο  περιστατικό  ένας  το  θεωρεί  ευλογία  και  άλλος
δυστυχία;
- Καθένας το ερμηνεύει ανάλογα με τον λογισμό του. Το κάθε πράγμα μπορείς νά το δής άπό
τήν καλή του πλευρά ή άπό τήν κακή του πλευρά. Είχα ακούσει το έξης περιστατικό: Σέ ένα
μοναστήρι πού βρισκόταν σέ κατοικημένη περιοχή είχαν τυπικό νά κάνουν εσπερινό και όρθρο
τά  μεσάνυχτα  και  πήγαιναν  και  κοσμικοί,  γιατί  το  μοναστήρι  ήταν  περιτριγυρισμένο  άπό
σπίτια πού σιγά-σιγά είχαν χτισθή έκεΐ κοντά. Μιά φορά ένας αρχάριος νέος μοναχός ξέχασε
το κελλί του ανοιχτό και μπήκε μέσα μιά γυναίκα. Όταν το έμαθε, στενοχώρια, κακό! Ώ, μολύν-
θηκε το κελλί!  Τρομερό,  χάθηκε  ό κόσμος! Παίρνει  οινόπνευμα,  ρίχνει  στο  πάτωμα  και  βάζει
φωτιά, γιά νά το άπολυμάνη! Παραλίγο νά κάψη το μοναστήρι. Το πάτωμα τού κελλιού του
το  έκαψε,  τόν  λογισμό  του  όμως  δεν  τον  έκαψε.  Εκείνον  έπρεπε  νά  κάψη,  γιατί  τό  κακό
στον λογισμό του βρισκόταν. Αν έφερνε καλό λογισμό και έλεγε ότι ή γυναίκα μπήκε στο κελλί από
ευλάβεια,  για  νά  ώφεληθή,  γιά  νά  πάρη  χάρη  και  νά  άγωνισθή  και  αύτη  στο  σπίτι  της,  θά
αλλοιωνόταν πνευματικά και θά δόξαζε τον Θεό.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤH!

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

«Μύρον εκκενωθέν»

Μαρτυρία Μητροπολίτου Λεμεσού κ.κ. Αθανασίου

«Επισκέφθηκα ως διάκος για πρώτη φορά τον π. Παΐσιο το 1976 μαζί με άλλον γνωστό μου διάκο. Τότε ήταν στον “Τίμιο Σταυρό”. Χτυπήσαμε και περιμέναμε με αγωνία. Είχα ακούσει διάφορα πράγματα για τον Γέροντα και ήθελα πολύ να τον γνωρίσω.
»Ήρθε να μας ανοίξη. Ήταν αδύνατος, τυλιγμένος με μια κουβέρτα. Ήταν χειμώνας. Στην συνομιλία μας ήταν πολύ ευδιάθετος, μας έλεγε διάφορα αστεία. Να πω την αλήθεια απογοητεύτηκα, διότι είπα μέσα μου: «Αυτός εΐναι ο μεγάλος άγιος, ο θαυματουργός πού λένε»; Μέσα μου είχα διαφορετική εικόνα περί των Αγίων. Τίποτα δεν μας είπε, μόνο αστεία μας έλεγε και μας τάϊζε λουκούμια και άλλα.
«Φεύγοντας, εκεί στο συρματόπλεγμα πριν τον αποχαιρετήσουμε, του λέμε: «Γέροντα, πέστε μας κάτι πνευματικό». Μας άπαντα: «Τι να σας πώ, βρέ παιδιά; Να κάνετε πολλές μετάνοιες». Ρωτάμε: «Πόσες μετάνοιες να κάνουμε»; Δεν απάντησε, αλλά άλλαξε η όψη του και φάνηκε διαφορετικός και εκείνη την ώρα ευωδίασε όλος ο τόπος πάρα πολύ έντονα. Τόση πολλή ευωδία! Όλα εύωδίαζαν! ο αέρας, οι πέτρες, τα δέντρα, τα πάντα.
»Ο Γέροντας μας είπε βιαστικά: «Γρήγορα, γρήγορα, άντε πάτε, πάτε».
»Τον χαιρετήσαμε και χωρίς να πούμε τίποτε αισθανθήκαμε μια μεγάλη χαρά μέσα μας και αρχίσαμε να τρέχουμε. Δεν ξέρω τί πάθαμε. Ευωδία και μεγάλη χαρά. Προχωρούσαμε έτσι τρέχοντας και γελώντας και η ευωδία μας ακολουθούσε μέχρι πού περάσαμε το Μπουραζέρι.
»Ενώ πριν από λίγο τα δικά μου συναισθήματα ήταν ακριβώς αντίθετα, μετά από αυτό το γεγονός αισθάνθηκα μεγάλη ευλάβεια προς τον Γέροντα».

 
Πηγή: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελίδες: 256-261, Έκδοσις Καλύβης Αναστάσεως, Καψάλα, Άγιον Όρος, 2004

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΠΟΡΕΙΤΟΥ


ΛΟΓΟΙ Γ’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
“ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ”
ΣΟΥΡΩΤΗ

Όποιος δεν έχει νιώσει την ανώτερη χαρά, την παραδεισένια, δεν έχει δηλαδή πνευματικές εμπειρίες, εύκολα μπορεί να πλανηθή, αν δεν προσέξη. Ο διάβολος είναι πονηρός. Ερεθίζει λίγο την καρδιά του ανθρώπου και τον κάνει να αισθάνεται μια ευχαρίστηση, οπότε τον πλανάει, δίνοντάς του την εντύπωση ότι η ευχαρίστηση αυτή είναι πνευματική, θεία. Κλέβει την καρδιά και νομίζει ο άνθρωπος πως πάει καλά. «Δεν ένιωσα, ταραχή», λέει. Ναι, αλλά αυτό που ένιωσες δεν είναι η πραγματική, η πνευματική χαρά. Η πνευματική χαρά είναι κάτι το ουράνιο.

Ο διάβολος μπορεί να παρουσιασθή και σαν άγγελος ή σαν άγιος. Ο καμουφλαρισμένος δαίμονας σε άγγελο ή σε άγιο σκορπάει ταραχή – αυτό που έχει -, ενώ ο πραγματικός Άγγελος ή Άγιος σκορπάει πάντα χαρά παραδεισένια και αγαλλίαση ουράνια.

     Ο ταπεινός και καθαρός άνθρωπος, ακόμη και άπειρος να είναι, διακρίνει τον Άγγελο του Θεού από τον δαίμονα που παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός, γιατί έχει πνευματική καθαρότητα και συγγενεύει με τον Άγγελο. Ενώ ο εγωιστής και σαρκικός πλανιέται εύκολα από τον πονηρό διάβολο. Όταν ο διάβολος παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός, αν ο άνθρωπος βάλη έναν ταπεινό λογισμό, εξαφανίζεται…

Επίσκεψη αλησμόνητη

Μαρτυρία ανωνύμου από τον Βόλο:
''Μια ομάδα από έξι άτομα πήγαμε στο Άγιον Όρος να συναντήσουμε και να γνωρίσουμε τον Γέροντα Παΐσιο,το έτος 1974 μία εβδομάδα πριν από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.Τότε δεν ήταν τόσο γνωστός ο Γέροντας.Ακολουθήσαμε ένα στενό μονοπάτι γεμάτο χαμόκλαδα και βρεθήκαμε σε μια Καλύβη.Είδαμε ένα γεροντάκι με τριμμένο ράσο που έσκαβε.Ένας από την παρέα μας ρώτησε:
-Που είναι ο Γέροντας Παΐσιος;
-Εδώ είναι,απαντά.
Μας άνοιξε την πόρτα,μπήκαμε και προσκυνήσαμε.Όταν βγήκαμε βλέπουμε τον μοναχό πιο περιποιημένο.Εκείνος που είχε ρωτήσει την πρώτη φορά ξανατωρά:
-Που είναι ο π.Παΐσιος;
-Εσείς ήρθατε να δείτε ένα μεγάλο καρπούζι και βρήκατε ένα νεροκολόκυθο.
Όλοι τότε καταλάβαμε ότι βρισκόμασταν μπροστά στον π.Παΐσιο.
Καθήσαμε κάτω από μια ελιά,άλλοι σε πέτρες και άλλοι στα χόρτα.Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται.Η συζήτηση ήταν μια πνευματική πανδαισία.Είχε την πιο κατάλληλη,φωτισμένη και πνευματική απάντηση στις ερωτήσεις και απορίες μας.
Μετά από συζήτηση μιας ώρας μέσα από τα χαμόκλαδα εμφανίστηκε ένα τεράστιο φίδι.Δενδρογαλιά πρέπει να ήταν.''Φίδι'',φώναξε κάποιος από την παρέα μας και πετάχθηκε επάνω παίρνοντας μια πέτρα στο χέρι του.Ο π.Παΐσιος μας καθησύχασε λέγοντας:''Μην το πειράζετε,αυτό έρχεται και μου κάνει παρέα''.
Σηκώθηκε,πήρε ένα τενεκεδάκι,το γέμισε νερό και το άφησε πιο πέρα.Αφού ήπιε το νερό,ο Γέροντας είπε στο φίδι:''Φύγε τώρα,έχω παρέα''.Αμέσως το φίδι υπακούοντας χάθηκε στα χόρτα καθώς ήλθε.Μείναμε άναυδοι.Το τι νιώσαμε δεν περιγράφεται.Το γεγονός αυτό και η συζήτηση χαράχτηκαν βαθειά στην ψυχή μας.Ιδιαίτερα ο Γέροντας μας επεσήμανε προφητικά τα γεγονότα που ακολούθησαν με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο μας''.

Λόγοι σοφίας και χάριτος

''Γέροντα, δεν κάνω εγώ για καλόγερος. Θα παντρευτώ''. Μετά από έξι μήνες γάμου: ''Γέροντα, κάνε προσευχή να την πάρη ο Θεός! Δεν την αντέχω. Ζω μια κόλαση. Μετά θα γίνω καλόγερος''. ''Βρε παιδί μου, ούτε για καλόγερος κάνει, όποιος σκέφτεται έτσι''.

Το «κακό μάτι» και ο Γέροντας Παΐσιος

Η βασκανία

Η ζήλεια, όταν έχει κακότητα, μπορεί να κάνει ζημιά. Αυτή είναι η βασκανία· είναι μια δαιμονική ενέργεια.

- Γέροντα, τη βασκανία την παραδέχεται η Εκκλησία;

- Ναι, υπάρχει και ειδική ευχή (Ο Γέροντας τόνιζε πως μόνο ο ιερέας μπορεί να διαβάζει την ευχή για βασκανία). Όταν κανείς λέει κάτι με φθόνο, τότε πιάνει το «μάτι».

- Πολλοί, Γέροντα, ζητούν «ματάκια» για τα μωρά, για να μην τα ματιάζουν. Κάνει να φορούν τέτοια;

- Όχι, δεν κάνει. Να λέτε στις μητέρες σταυρό να τα φορούν.

- Γέροντα, αν κανείς επαινέσει ένα ωραίο έργο, και αυτοί που το έφτιαξαν δεχθούν τον έπαινο με υπερήφανο λογισμό και γίνει ζημιά, αυτό είναι βασκανία;

- Αυτό δεν είναι βασκανία. Σ’ αυτήν την περίπτωση λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι. Παίρνει τη Χάρη Του ο Θεός από τον άνθρωπο, και τότε γίνεται ζημιά. Βασκανία υπάρχει σε σπάνιες περιπτώσεις. Ιδίως oι άνθρωποι που έχουν ζήλεια και κακότητα – λίγοι είναι τέτοιοι – αυτοί είναι που ματιάζουν. Μια γυναίκα λ.χ. βλέπει ένα παιδάκι χαριτωμένο με την μάνα του και λέει με κακότητα: «Γιατί να μην το είχα εγώ αυτό το παιδί; Γιατί να το δώσει ο Θεός σ’ αύτη;» Τότε το παιδάκι εκείνο μπορεί να πάθει ζημιά- να μην κοιμάται, να κλαίει, να ταλαιπωρείται, γιατί εκείνη το είπε με μια κακότητα. Και αν αρρώσταινε και πέθαινε το παιδί, θα ένιωθε χαρά μέσα της. Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά, και αμέσως εκείνο ψοφάει.

Πολλές φορές όμως μπορεί να ταλαιπωρείται το παιδί και να φταίει η ίδια η μάνα. Μπορεί δηλαδή η μάνα να είδε καμιά φορά κανένα αδύνατο παιδάκι και να είπε: «Τί είναι αυτό; Τί σκελετωμένο παιδί!» Να καμάρωνε το δικό της και να κατηγόρησε το ξένο. Και αυτό που είπε με κακία για το ξένο παιδί, πιάνει στο παιδί της. Μετά το παιδί ταλαιπωρείται εξ αιτίας της μάνας, χωρίς να φταίει. Λειώνει-λειώνει το καημένο, για να τιμωρηθεί η μάνα και να καταλάβει το σφάλμα της. Τότε φυσικά το παιδί θα πάει μάρτυρας! Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α΄, Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998,σ. 109).

Η προσευχή για τους αρρώστους

- Γέροντα, παρακάλεσαν να σας πούμε να προσευχηθήτε για ένα άρρωστο παιδάκι και
ρωτούν αν θα γίνη καλά.Τι να τους πούμε;
- Πέστε τους: «Ο» Γέροντας θα προσευχηθή. Ο Χριστός αγαπάει το παιδί και θα κάνη
ό,τι είναι για το καλό του. Αν δη ότι το παιδί, όταν μεγαλώση, θα γίνη καλύτερο, θα ακούση την
προσευχή του. Αν δη όμως ότι αργότερα δεν θα είναι σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε,
επειδή το αγαπάει, θα το πάρη». «Ζήτησε, λέει, και θα σου δώσω». Αλλά θα μου το δώση ο
Θεός, αν εγώ είμαι δοσμένος στον Θεό· αλλιώς, τι να μου δώση την ζωή, για να ξεφύγω; Εγώ
χαίρομαι, είτε γίνη καλά είτε πεθάνη ένας άρρωστος για τον οποίο προσεύχομαι.
- Γέροντα, είναι καλό να προσευχώμαστε για την υγεία μας;
- Καλύτερα είναι να ζητούμε από τον Θεό να ελευθερωθούμε από τα πάθη μας. Να
ζητούμε δηλαδή πρώτα την Βασιλεία του Θεού. Αν παρακαλούμε τον Θεό να μας κάνη καλά,
τρώμε την ουράνια περιουσία. Όταν όμως δεν αντέχουμε τους πόνους της αρρώστιας, τότε να
παρακαλούμε τον Θεό να μας θεραπεύση, και Εκείνος θα ενεργήση ανάλογα.
- Γέροντα, το αν βοηθηθή ένας άρρωστος από την προσευχή που κάνουμε, εξαρτάται και
από το τι ζητάει και ο ίδιος από τον Θεό;
- Ο άρρωστος, αν ζητάη από τον Θεό να γίνη καλά μόνον εκείνος και δεν προσεύχεται να
γίνουν καλά και οι άλλοι άρρωστοι, δεν κάνει καλά. Εσύ, αδελφή, όταν ήσουν στον κόσμο και
εργαζόσουν στο νοσοκομείο, τι έκανες, όταν ο άρρωστος δεν μπορούσε να λέη την ευχή;
- Την έλεγα εγώ, Γέροντα.
- Καλά εσύ, αλλά και ο άρρωστος έπρεπε να λέη κάποια προσευχή.
- Έλεγε και εκείνος «Παναγία μου» ή «Παναγία μου, σώσε με». Αλλά, Γέροντα, και η
υπομονή στον πόνο δεν είναι προσευχή;
- Ναι, μπράβο! Είναι και αυτό! Εσείς, όταν σας ζητάη κάποιος να κάνετε προσευχή, γιατί
την τάδε ημέρα θα μπη στο χειρουργείο, να προσεύχεσθε από την στιγμή που σας το ζητάει. Να
μην περιμένετε την ώρα που θα μπη στο χειρουργείο να προσευχηθήτε. Και στις ακολουθίες,
όταν λέη ο ιερέας «υπέρ των εν ασθενείαις κατακειμένων», να λέτε με πόνο το «Κύριε,
ελέησον». Αν κάνετε με το διαπασών «βού...», για να πήτε «Κύριε, ελέησον» μουσικό, ο νους
σας θα είναι στο «βού...» και στον χαβά, και οι άρρωστοι οι καημένοι που υποφέρουν θα
περιμένουν από σας λίγη βοήθεια! Εκείνοι έχουν τον πόνο τους. Εσύ, που δεν έχεις πόνο,
προσευχήσου για εκείνους, να βοηθηθούν. Αφού δεν αναστενάζεις στο κρεββάτι, αναστέναξε
τουλάχιστον στην προσευχή για τους αρρώστους. Αν οι υγιείς δεν κάνουν λίγη προσευχή για
τους αρρώστους, θα τους πη μεθαύριο ο Χριστός: «Είχατε την υγεία σας και δεν κάνατε
προσευχή γι’ αυτούς που υπέφεραν; ‘’Ουκ οίδα υμάς...’’».
Αν για έναν άρρωστο δεν κάνουμε προσευχή, η αρρώστια θα ακολουθήση την
φυσική της πορεία. Ενώ, αν κάνουμε προσευχή, μπορεί να αλλάξη δρόμο. Γι’ αυτό πάντα να
κάνετε προσευχή για τους αρρώστους.
Πηγή:gero-paisios.blogspot.gr

Γέροντας Πα'ί'σιος

paisiosΚάποτε, είχα πάει στον Γέροντα με ένα φίλο μου κι εκεί συναντήσαμε μια παρέα από πέντε παιδιά. Τότε ρώτησα τον Γέροντα ποιές προέβλεπε να είναι οι εξελίξεις σχετικά με την […]

Τι έλεγε ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος για τις κάρτες...


''Θα σας δίνουν κάρτες για να σας συνηθίσουν μ' αυτές.Κι όταν κάποτε όλα τα συγκεντρώσουν σε μια κάρτα (ταυτότητα,διαβατήριο,δίπλωμα οδήγησης κλπ) αυτό θα είναι το σφράγισμα,να μην το πάρετε''. Όπως τώρα σκέφτονται να τα συγκεντρώσουν στην ηλεκτρονική κάρτα του πολίτη...

Γέρων Παΐσιος - Λόγοι

''Θα έρθη καιρός που θα λυθή το θέμα της Κύπρου.''

Οι σταυροί των δοκιμασιών

Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις
δυσκολίες.
- Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον
λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς;
Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους
ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην
συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους
των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.

Οι δοκιμασίες βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι


- Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά
τους;
- Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα
από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές
τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε
κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι. Εάν όμως τις εξετάσουμε
πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη
την ζωή ευτυχισμένοι. Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μια που τον αρχοντικό
τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν ή δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα
μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε ωρισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση
προσευχή! «Τις οίδε τα κρίματα του Θεού;»2. Ο Θεός να βάλη το χέρι Του και να δώση τέρμα
στις δοκιμασίες.

Με τον πόνο μας επισκέπτεται ο Χριστός

Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιμασίες, που δεν θέλει να πονάη, να ταλαιπωρήται, που
δεν θέλει να τον στεναχωρούν ή να του κάνουν μια παρατήρηση, αλλά θέλει να καλοπερνάη,
είναι εκτός πραγματικότητος. «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις
αναψυχήν», λέει ο Ψαλμωδός.
Βλέπεις, και η Παναγία μας πόνεσε και οι Άγιοί μας πόνεσαν, γι’ αυτό και εμείς πρέπει
να πονέσουμε, μια που τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε. Με την διαφορά ότι εμείς, όταν έχουμε
λίγη ταλαιπωρία σ’ αυτήν την ζωή, ξοφλούμε λογαριασμούς και σωζόμαστε. Αλλά και ο
Χριστός με πόνο ήρθε στην γη. Κατέβηκε από τον Ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε,
σταυρώθηκε. Και τώρα ο Χριστιανός την επίσκεψη του Χριστού έτσι την καταλαβαίνει, με τον
πόνο.
Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Ενώ, όταν
δεν περνάη ο άνθρωπος καμμιά δοκιμασία, είναι σαν μία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει,
ούτε αποταμιεύει. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του
Χριστού. Σου λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα...»,
και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός». Τουλάχιστον, αν αναγνωρίζη όλες αυτές τις ευλογίες του
Θεού, κάπως τακτοποιείται η υπόθεση. «Δεν μου άξιζαν αυτά, να πη, αλλά, επειδή είμαι
αδύνατος, γι’ αυτό ο Θεός με οικονομάει». Στον βίο του Αγίου Αμβροσίου αναφέρεται ότι
κάποτε ο Άγιος φιλοξενήθηκε με την συνοδεία του στο σπίτι κάποιου πλουσίου. Βλέποντας ο
Άγιος τα αμύθητα πλούτη του τον ρώτησε να είχε καμμιά φορά δοκιμάσει κάποια θλίψη. «Όχι,
ποτέ, του απάντησε εκείνος. Τα πλούτη μου συνέχεια αυξάνονται, τα κτήματά μου ευφορούν,
ούτε πόνο έχω, ούτε αρρώστια είδα ποτέ». Τότε ο Άγιος δάκρυσε και είπε στην συνοδεία του:
«Ετοιμάστε τα αμάξια να φύγουμε γρήγορα από ‘δώ, γιατί αυτόν δεν τον επισκέφθηκε ο Θεός!».
Και μόλις βγήκαν στον δρόμο, το σπίτι του πλουσίου βούλιαξε! Η καλοπέραση που είχε ήταν
εγκατάλειψη Θεού.
Πηγή:http://geron-paisios.blogspot.gr/

«Ον αγαπά Κύριος παιδεύει»

- Γέροντα, γιατί ο κόσμος υποφέρει σήμερα τόσο πολύ;
- Από την αγάπη του Θεού! Εσύ σαν μοναχή σηκώνεσαι το πρωί, κάνεις τον κανόνα σου,
κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ. Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο
κανόνας τους, οπότε εξαγνίζονται μ’ αυτές. Τους κάνουν μεγαλύτερο καλό από την κοσμική
καλοπέραση, η οποία δεν τους βοηθάει ούτε να πλησιάσουν στον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν
μισθό ουράνιο. Γι’ αυτό πρέπει να τις δέχωνται ως δώρα από τον Θεό.
Ο Καλός Θεός με τις δοκιμασίες παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του, από
αγάπη, από θεία καλωσύνη, και όχι από κακότητα ούτε από κοσμική, νομική, δικαιοσύνη, γιατί
θέλει να επιστρέψουν κοντά Του. Επειδή δηλαδή θέλει να σώση τα πλάσματά Του και να

Η δουλειά είναι ευλογία

Γέροντα,παλιά έλεγαν: ''Καλύτερα να λειώνεις σόλες παρά κουβέρτες''.Τι εννοούσαν; -Ήθελαν να πουν: ''Καλύτερα να λειώνεις σόλες δουλεύοντας παρά να μένεις στο κρεββάτι τεμπελιάζοντας''.Η δουλειά είναι ευλογία,είναι δώρο Θεού.Δίνει ζωντάνια στο σώμα,φρεσκάδα στον νου.Εάν δεν έδινα ο Θεός την δουλειά,θα μούχλιαζε ο άνθρωπος.Όσοι είναι εργατικοί,ακόμη και στα γεράματά τους δεν σταματούν να δουλεύουν.Αν σταματήσουν την δουλειά,ενώ ακόμη έχουν δυνάμεις,μελαγχολία θα πάθουν.Αυτό είναι θάνατος γι' αυτούς.Θυμάμαι,ένα γεροντάκι στην Κόνιτσα,κοντά ενενήντα χρονών,συνέχεια δούλευε.Τελικά πέθανε στο χωράφι,δύο ώρες μακριά από το σπίτι.
Εξάλλου και αυτή η σωματική ανάπαυση που επιζητούν μερικοί δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση.Ίσα-ίσα που ξεχνούν το άγχος τους εκείνη την ώρα.Έχουν το φαγητό τους,το γλυκό τους,το μπάνιο τους,την ξεκούραση.Μόλις όμως τελειώσουν αυτά,ζητούν άλλα ανάπαυση.Έτσι είναι συνέχεια στενοχωρημένοι,γιατί πάντα κάτι τους λείπει,νιώθουν ένα κενό και η ψυχή τους ζητά να το συμπληρώσει.Ενώ αυτός που κουράζεται με την δουλειά έχει μια συνεχή χαρά,την πνευματική χαρά.
-Γέροντα,αν έχεις πρόβλημα με την μέση,δεν μπορείς να κάνεις οποιαδήποτε εργασία.
-Καλά,και η μέση δεν χρειάζεται άσκηση;Μια εργασία που είναι σαν άσκηση για την μέση δεν βοηθάει;Κοίταξε να σου πω: Αν κανείς τρώει,πίνει,κοιμάται και δεν δουλεύει,παθαίνει ένα ξεβίδωμα και θέλει όλο να κοιμάται,γιατί το σώμα του,τα νεύρα του,χαλαρώνουν.Φθάνει σιγά-σιγά να μην μπορεί να κάνει τίποτε.Μόλις περπατήσει λίγο,κόβεται.Ενώ,αν δουλέψει λίγο και κινηθεί,δυναμώνει και στα πόδια και στα χέρια.Βλέπεις,αυτοί που αγαπούν την δουλειά,δεν κοιμούνται πολύ ή,από κούραση,μπορεί και καθόλου να μην κοιμηθούν,αλλά έχουν δυνάμεις,γιατί με την δουλειά ψήνονται και δυναμώνουν σωματικά.

Η δουλειά,ειδικά για τον νέο,είναι υγεία.Έχω παρατηρήσει ότι μερικά καλομαθημένα παιδιά,όταν πάνε στον στρατό,ψήνονται,σκληραγωγούνται.Ο στρατός τους κάνει πολύ καλό.Φυσικά αυτό περισσότερο γινόταν παλιά.Σήμερα φοβούνται να ζορίσουν τους στρατιώτες,γιατί με λίγο ζόρισμα κόβουν τις φλέβες,παθαίνουν νευρικό κλονισμό...Εγώ λέω στους γονείς να πληρώνουν κάποιον και να στέλνουν τα παιδιά τους σ' αυτόν να δουλεύουν,για να έχουν την υγεία τους-φθάνει να κάνουν μια δουλειά που να την αγαπούν.Γιατί ένας νέος που έχει νεύρο,έχει και μυαλό,αν δεν δουλεύει,γίνεται νωθρός.Όταν μάλιστα βλέπει τους άλλους να προκόβουν,μπερδεύεται από τον εγωισμό του και δεν ευχαριστιέται με τίποτε.Συνέχεια έχει λογισμούς και το μυαλό του κουρκουτιάζει.Ύστερα πάει και ο διάβολος και του λέει: ''Χαμένε,τι ανεπρόκοπος που είσαι!Ο τάδε έγινε καθηγητής,ο άλλος έχει δική του δουλειά και βγάζει χρήματα,εσύ που θα καταλήξεις;'',οπότε τον απελπίζει.Ενώ,αν δουλέψει,θα αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του,με την καλή έννοια.Θα δει ότι και αυτός μπορεί να τα βγάλει πέρα,αλλά και το μυαλό του θα απασχολείται στην δουλειά και θα γλιτώνει από τους λογισμούς.Γίνονται έτσι δύο καλά.

''Να εμπιστευτούν οι γονείς τα παιδιά τους στο Θεό''

Από το βιβλίο ''Οικογενειακή ζωή'' Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
ΛΟΓΟΙ Δ'


Η ευθύνη των γονέων για την ανατροφή των παιδιών

''Να εμπιστευτούν οι γονείς τα παιδιά τους στο Θεό''

        Ο Θεός έδωσε στους Πρωτόπλαστους, στον Αδάμ και την Εύα, την μεγάλη ευλογία να γίνονται συνδημιουργοί Του. Στη συνέχεια οι γονείς, οι παππούδες κ.λ.π. είναι και αυτοί συνδημιουργοί με τον Θεό, γιατί δίνουν το σώμα.
        Ο Θεός είναι κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένος να νοιαζτεί για τα παιδιά. Όταν βαπτσθεί το παιδάκι, ο Θεός διαθέτει και έναν Άγγελο, για να το προστατεύει, οπότε το παιδί προστατεύεται από τον Θεό, από τον Φύλακα Άγγελο και από τους γονείς. Ο Φύλακας Άγγελος είναι συνέχεια κοντά του και το βοηθάει. Όσο μεγαλώνει το παιδί τόσο οι γονείς απαλλάσονται από τις ευθύνες. Αν οι γονείς πεθάνουν, ο Θεός, και από ψηλά και από κοντά, αλλά και ο Φύλακας Άγγελος από κοντά, συνεχίζουν για πάντα να προστατεύουν το παιδί.

        Οι γονείς πρέπει να βοηθούν πνευματικά τα παιδιά, όταν είναι μικρά, γιατί τότε τα ελαττώματά τους είναι μικρά και εύκολα μπορούν να κοπούν. Είναι όπως η φρέσκια πατάτα. Λίγο αν την ξύσεις, ξεφλουδίζεται. Αν όμως παλιώσει, πρέπει να πάρεις μαχαίρ να την καθαρίσεις και, αν έχει και κανέναν μαυράκι, πρέπει να προχωρήσεις και πιο βαθιά. Αν τα παιδιά βοηθηθούν από μικρά και γεμίσουν Χριστό, θα είναι κοντά του για πάντα. Και να ξεφύγουν λίγο, όταν μεγαλώσουν, λόγω της ηλικίας ή μιας κακής συναναστροφής, πάλι θα συνέλθουν. Γιατί ο φόβος του Θεού και ευλάβεια, που πότισαν τις καρδιές τους στην μικρή ηλικία, δεν είναι δυνατό, ποτέ να εξαλειφθούν.
        Ύστερα στην εφηβεία, που είναι η πιο δύσκολη ηικία, η αγωνία των γονέων είναι μεγαλύτερη για τα παιδιά τους, μέχρι να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν. Οι γονείς τότε ας κάνουν ό,τι μπορούν για να τα βοηθήσουν, και ό,τι δεν μπορούννα το κάνουν, γιατί ξεπερνάει τις δυνάμεις τους, ας το αναθέτουν στον Παντοδύναμο Θεό. Όταν εμπιστευθούν τα παιδιά τους στον Θεό, τότε και ο Θεός είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει για πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως. Αν λ.χ. τα παιδιά δεν ακούν, να τα εμπιστευθούν σοτν Θεό, και όχι να βρίσκουν διάφορους τρόπους να τα ζορίζουν. Να πει η μητέρα στον Θεό: ''Θεέ μου, δεν μ' ακούν τα παιδιά μου. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Φρόντισέ τα Εσύ''.
        Μου έκανε εντύπωση προχθές στην αγρυπνία μια μητέρα που την γνώριζα από παλιά. Ήρθε να με χαιρετίσει. Βλέπω, είχε μαζί της μόνον τα μεγαλύτερα παιδιά. ''Που είναι τα μικρά;'', την ρωτάω. ''Στο σπίτι, Γέροντα, μου λέει. Τέτοια μέρα θέλαμε να 'ρθουμε στην αγρυπνία και είπαμε με το σύζυγό: ''Αφού σε αγρυπνία πάμε, δεν πάμε κάπου για διασκέδαση, ο Θεός θα διαθέσει έναν Άγγελο να φυλάξει τα μικρά μας''. Σπάνια συναντάς σήμερα τέτοια εμπιστοσύνη, γιατί τώρα, όπως έλειψε η εμπιστοσύνη των παιδιών στους γονείς, έλειψε και η εμπιστοσύνη των γονέων στον Θεό. Και ακούς συχνά πολλούς γονείς να λένε: ''Γιατί το δικό μας παιδί να πάρει κακό δρόμο; Εμείς εκκλησιαζόμαστε''. Δεν δίνουν το κατσαβίδι στον Χριστό να σφίξει στα παιδιά λίγο καμμιά...βίδα. Θέλουν να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Και ενώ υπάρχει ο Θεός, που προστατεύει τα παιδιά και ο Φύλακας Άγγελος είναι συνέχεια κοντά τους και τα πτοστατεύει και αυτός, αυτοί αγωνιούν, μέχρι που αρρωσταίνουν. Και παρόλο που είναι πιστοί άνθρωποι, φέρονται σαν να μην υπάρχει Θεός, σαν να μην υπάρχει Φύλακας Άγγελος, οπότε εμποδίζουν την θεία επέμβαση. Ενώ πρέπει να ταπεινώνονται και να ζητούν βοήθεια από τον Θεό και ο Καλός Θεός θα προστατέψει τα παιδιά.

Ο ουράνιος μισθός για την αναπηρία

Όταν έχουμε κάποια αναπηρία, αν κάνουμε υπομονή και δεν γκρινιάζουμε, τότε έχουμε
μεγαλύτερο μισθό. Γιατί όλοι οι ανάπηροι αποταμιεύουν. Ένας κουφό αυτί, ένας τυφλός από το
τυφλό μάτι, ένας κουτσός από το κουτσό πόδι. Είναι μεγάλη υπόθεση! Αν κάνουν και λίγο
αγώνα κατά των ψυχικών παθών, θα έχουν να λάβουν και στεφάνια από τον Θεό. Βλέπεις, οι
ανάπηροι πολέμου παίρνουν σύνταξη, παίρνουν και παράσημα.
Όποιος έχει ομορφιά, λεβεντιά, υγεία, και δεν αγωνίζεται να κόψη τα ελαττώματά του,
θα του πη ο Θεός: «Απήλαυσες στην ζωή σου τα αγαθά σου, την λεβεντιά σου! Τι σου χρωστώ
τώρα; Τίποτε». Ενώ όποιος έχει μια αναπηρία – είτε έτσι γεννήθηκε, είτε την κληρονόμησε από
τους γονείς του, είτε την απέκτησε αργότερα -, πρέπει να χαίρεται, γιατί έχει να λάβη στην άλλη
ζωή. Όταν μάλιστα δεν έχη φταίξει, θα έχη καθαρό ουράνιο μισθό, χωρίς κρατήσεις. Δεν είναι
μικρό πράγμα μια ολόκληρη ζωή να μην μπορή κάποιος λ.χ. να απλώση το πόδι του, να μην
μπορή να καθήση, να μην μπορή να κάνη μετάνοιες κ.λπ. Στην άλλη ζωή ο Θεός θα του πη:
«Έλα, παιδί μου, κάθησε πια αιώνια άνετα σ’ αυτήν την πολυθρόνα». Γι’ αυτό λέω, χίλιες φορές
να είχα γεννηθή καθυστερημένος διανοητικά, τυφλός, κουφός, γιατί θα είχα να λάβω τότε από
τον Θεό.

Η σωστή τοποθέτηση των γονέων για την αναπηρία των παιδιών τους



Υπάρχουν μητέρες που, αν διαπιστωθή κατά την εγκυμοσύνη ότι το παιδάκι που θα
γεννήσουν θα είναι ανάπηρο ή διανοητικά καθυστερημένο, κάνουν έκτρωση και το σκοτώνουν.
Δεν σκέφτονται ότι και αυτό έχει ψυχή. Πόσοι πατέρες έρχονται και μου λένε: «Το δικό μου το
παιδί να είναι σπαστικό; Γιατί να το κάνη έτσι ο Θεός; Δεν μπορώ να το αντέξω». Πόση
αναίδεια προς τον Θεό έχει αυτή η αντιμετώπιση, πόσο πείσμα, πόσο εγωισμό. Αυτοί, να τους
βοηθήση ο Θεός, να γίνουν χειρότεροι. Κάποτε ήρθε στο Καλύβι με τον πατέρα του ένας
φοιτητής που είχε πάθει το μυαλό του από λογισμούς και του είχαν κάνει ηλεκτροσόκ.

Σωστή αντιμετώπιση της αναπηρίας

- Μια αναπηρία, Γέροντα, μπορεί να δημιουργήση σύμπλεγμα κατωτερότητος;
- Αυτά είναι μπανταλά.
- Στους αναπήρους όμως, Γέροντα, μερικές φορές συμβαίνει αυτό.
- Συμβαίνει, γιατί δεν τοποθετούνται σωστά. Όταν καταλάβουν ότι η αναπηρία είναι
ευλογία από τον Θεό, τοποθετούνται σωστά και απαλλάσσονται από την μειονεκτικότητα. Όταν
ένα μικρό παιδί έχη κάποια αναπηρία και δεν έχη βοηθηθή, ώστε να χαίρεται για την αναπηρία
του, τότε έχει ελαφρυντικά, αν αισθάνεται μειονεκτικά. Αλλά, αν μεγαλώση και παραμένη η
μειονεκτικότητα, σημαίνει ότι δεν έχει συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής. Σε ένα κοριτσάκι,
όταν ήταν εννέα χρονών, παρουσιάσθηκε όγκος στο μάτι του και οι γιατροί του αφήρεσαν το
ένα μάτι. Τα παιδιά στο σχολείο το κορόιδευαν και αυτό το καημένο βασανιζόταν.

Τα καθυστερημένα παιδιά

Οι μάνες που έχουν καθυστερημένα παιδιά, που κάνουν συνέχεια σκηνές, που λερώνουν,
τι τραβάνε οι καημένες! Μαρτύριο! Γνώρισα μια μάνα που έχει κοτζάμ παιδί και δεν μπορεί να
το κουμαντάρη, γιατί κάνει κάτι αταξίες!... Το καημένο παίρνει τις ακαθαρσίες και πασαλείβει
τα ντουβάρια, τα σεντόνια... Η μάνα να συμμαζεύη, να καθαρίζη το σπίτι, να κάνη όλο το
νοικοκυριό, και αυτό να τα κάνη όλα άνω-κάτω, όλα να τα λερώνη. Να κρύβη η φουκαριάρα τα
απορρυπαντικά και αυτό να τα βρίσκη και να τα πίνη! Ολόκληρα ντουλάπια τα πετάει κάτω από
το μπαλκόνι. Φύλαξε ο Θεός και δεν σκότωσε κανέναν μέχρι τώρα. Και δεν είναι μια μέρα και
δυο. Χρόνια ολόκληρα είναι η κατάσταση!