Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΙΚΗ, ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ!!!
«Όποιος έχει πραγματική αγάπη και κάνει σωστή πνευματική εργασία, γιά όλους βρίσκει ελαφρυντικά, όλους τους δικαιολογεί, ενώ τον εαυτό του ποτέ δεν τον δικαιολογεί, ακόμη και όταν έχει δίκαιο!
Πάντοτε λέει ότι φταίει, διότι σκέπτεται ότι δεν αξιοποιεί τις ευκαιρίες που του δίνονται! Βλέπει λ.χ. έναν να κλέβει και σκέπτεται ότι, και ο ίδιος, αν δεν είχε βοηθηθή, θα έκλεβε περισσότερο από αυτόν και λέει:
«Ο Θεός εμένα με βοήθησε, αλλά εγώ οικειοποιήθηκα τα δώρα του Θεού. Αυτό είναι μεγαλύτερη κλεψιά. Η διαφορά είναι ότι του άλλου η κλεψιά φαίνεται, ενώ η δική μου δεν φαίνεται»!!
«ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΘΑΣΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ…»(Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
«Πού έχουν φτάσει σήμερα τα παιδιά… Δεν σηκώνουν ούτε έναν λόγο... Πού να σηκώσουν ξύλο… Δεν έχουν σεβασμό, ενώ έχουν πολύ εγωϊσμό και πολλά νεύρα… Κάνουν κατάχρηση της ελευθερίας...
Το παιδί λέει στους γονείς του: “Θα σας πάω στην Αστυνομία…”.
Πρόσφατα, παιδί δεκαπέντε χρονών, που έκανε μία πολύ μεγάλη αταξία και ο πατέρας του τού έδωσε ένα σκαμπίλι, πήγε και έκανε μήνυση στον πατέρα του και ο πατέρας του καταδικάσθηκε...
Ο πατέρας την ώρα της δίκης είπε:
Η ΣΟΦΗ ΚΑΙ ΟΡΘΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ!!
Ερώτησε κάποιος τον Όσιο Παΐσιο:
«Γέροντα, όταν κάποιος υπομένη τις κατά Θεόν θλίψεις και τις αδικίες που του προξενούν οι άνθρωποι, αυτή η υπομονή τον καθαρίζει από τα πάθη;».
Και απάντησε ο Αγιασμένος γέροντας:
«Αν τον καθαρίζη λέει! Τον λαμπικάρει! Μα, υπάρχει ανώτερο απ’ αυτό; Έτσι μπορεί να εξοφλήση αμαρτίες! Βλέπετε, έναν εγκληματία, τον δέρνουν, τον κλείνουν στην φυλακή, κάνει εκεί τον μικρό κανόνα του και, εάν ειλικρινά μετανοήση, γλιτώνει την αιώνια φυλακή. Μικρό πράγμα είναι, να εξοφλήση με αυτήν την ταλαιπωρία έναν αιώνιο λογαριασμό;
Η, ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΡΘΩΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΥ ΠΙΣΤΟΥ, ΜΑΝΙΩΔΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ...
«Περισσότερο από όλα ο διάβολος δεν θέλει να προσευχόμασθε. Όταν δει κάποιον να προσεύχεται, αν δεν μπορεί να τον εμποδίσει, προσπαθεί τουλάχιστον να παρασύρει τον νου του, σε φαντασίες ή σε λογισμούς. Αν δεν τα καταφέρει και με αυτόν τον τρόπο, τότε παρουσιάζεται και ο ίδιος ακόμη, μόνο και μόνο, γιά να τον ταράξει και να τον βγάλει έστω και λίγο από την προσευχή.
Νά, μιά φορά, ήμουν έξω, δίπλα στον τάφο του παπά-Τύχωνα. Ενώ έλεγα την δοξολογία με μετάνοιες, όταν έφθασα στον στίχο: “Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως”, ξαφνικά ένα φως, δυνατό σαν προβολέας, ξεχύθηκε πίσω μου και φώτισε όλη την περιοχή...
ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΑΙ ΚΑΙ ΣΟΦΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΠΕΡΑΣΜΑΤΑ!!!
«Μπορεί, Γέροντα, κάποιος που είναι λειψός στο μυαλό να έχει ταπείνωση και καλωσύνη;».
Και Αυτός απήντησε, ως εξής:
«Πώς δεν μπορεί!
Να, αυτό το παιδάκι που έρχεται συχνά εδώ στο Μοναστήρι, μπορεί να είναι διανοητικά καθυστερημένο, αλλά την καλωσύνη που έχει αυτό, ποιός λογικός άνθρωπος την έχει; Τί προσευχή, τί μετάνοιες κάνει! Όταν με την κήλη δυσκολευόμουν να κάνω μετάνοιες, του είπαν οι γονείς του: “Ο Παππούλης είναι άρρωστος και δεν μπορεί να κάνη μετάνοιες”. “Κάνω ‘γω”, είπε εκείνο, και έκανε μετά μετάνοιες γιά εμένα και γινόταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Πόσο φιλότιμο, πόση αρχοντιά έχει!
Μία φορά, το έδειρε ένα παιδί στην γειτονιά, κι εκείνο, αφού έφαγε το ξύλο, του έδωσε το χέρι και του είπε: “Γειά, χαρά”. Ακούς; Ποιός γνωστικός το κάνει αυτό, κι ας έχει διαβάσει το Ευαγγέλιο και ένα σωρό πνευματικά βιβλία;
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟΝ, «ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ», ΔΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου