Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1840-1924) και ο τάφος του στην Κέρκυρα

Το Ευαγγέλιο της Παρασκευής 10 Νοεμβρίου 2023 – Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης

 

ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΕ ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

ΕΠΙ 85 ΗΜΕΡΕΣ σχεδόν, αφόρητη ταλαιπωρία και βάσανο απαράκλητο για όλους τους Φαρασιώτες, μα περισσότερο για τον Άγιο Αρσένιο,από την παραμονή της Παναγίας του 15Αυγούστου ,μέχρι και τις 10 Νοεμβρίου που τον κάλεσε στα αιώνια σκηνώματα της χαράς ο καλός Χριστός.

Μα πως άντεξε, σαν νιοδύναμο παλληκάρι ,στα 84 του ,στην προσφυγιά,στην αλουσιά,στην καραντίνα στα σύρματα του Κερατσινίου και το άδικο φευγιό από την μάνα Μικρασία;

Κι’ όμως δεν απολησμόνησε μέχρι την κοίμησή του να νηστεύει και να στέκεται με αξιοπρέπεια πνευματική ως ποιμένας.

Στον Άγιο Αρσένιο βλέπουμε το εξής παράδοξο:

Αφ’ενός σκληροτράχηλος στην άσκηση ,αδυσώπητος στον εαυτό του ,μα αφ’ετέρου να έχει τόσο λεπτεπίλεπτη και ενσυναίσθητη καρδιά που λυπόταν με ευσπλαχνία και αυτά τα ταλαίπωρα γαιδουράκια .Γιαυτό και ποτέ δεν πέζευσε σε ζώο παρά πήγαινε χιλιόμετρα με τα πόδια.

Μα ποιά ήταν η μυστική συνταγή της ζωής του;

Πολύ απλά,το ότι ποτέ δεν φοβήθηκε ζωή ,θάνατο και ανθρώπους, παρά μονάχα Τον Θεό.

Εντός της καρδιάς της Τουρκίας, ανάμεσα σε αιμοβόρους Τσέτες και δεν κιότευε.

Ούτε Νοσοκομείο ,ούτε φαρμακείο είχαν μα δεν λιγοψυχούσε .Για Ιατρό πρόστρεχαν μονάχα Στον Χριστό και τα θαύματά Του.

Τί να φοβηθεί από εκεί και στο εξής; Την εφορία; Την τράπεζα; Τον προιστάμενο ; τον πνευμονιόκκοκο ;ή τον συνεφημέριο μην του πάρει την Φανουρόπιτα;

Είθε σήμερα που εορτάζει να μας χαρίζει λίγο από την Χριστοαγάπη του , την αφο-βία ,μα και την καλή βία προς τους δαιμόνους και τα πάθη μας.

π.Διονύσιος Ταμπάκης

Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1840-1924) και ο τάφος του στην Κέρκυρα

Όλη η Ορθοδοξία στο Διαδίκτυο.
Ελάτε σε απευθείας επικοινωνία με τους αρθρογράφους μέσω του authors@ekklisiaonline.gr
Διεύθυνση: Δεκελείας 28Β, Αττική 14578
Τηλ: 2108074387

Κωνσταντίνος Π. Θύμης-Θεολόγος – Ιστορικός-Κατά τις δέκα το πρωί στις 16 Οκτωβρίου του 1924 ένα ακόμη καραβάνι Μικρασιατών προσφύγων καταφθάνει στην Κέρκυρα από την Καππαδοκία. Μέσα σε αυτούς ήταν ο Γέρων Αρσένιος Χατζηεφεντής (Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης) και ο μόλις λίγων μηνών Αρσένιος Εζνεπίδης (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης) με την οικογένειά του.

Εγκαταστάθηκαν στο Παλαιό Φρούριο ζώντας μέσα σε δύσκολες συνθήκες καίτοι οι Κερκυραίοι έδειξαν για μια ακόμη φορά την εγκάρδια συμπαράστασή τους με επικεφαλής τον Μητροπολίτη τους Αθηναγόρα και τον εφημέριο του ναού του Αγίου Γεωργίου π. Λυκούργο Παπαδόπουλο. Ο Γέρων Αρσένιος Χατζηεφεντής διέμεινε με την οικογένεια Εζνεπίδη. Αμέσως μετά την τακτοποίησή τους εξέφρασε την επιθυμία να προσκυνήσει τον Άγιο Σπυρίδωνα, τους τάφους των Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου, την ιερά μονή Πλατυτέρας όπως και άλλους ναούς της πόλης, η οποία παρά το βάρος των χρόνων και των κακουχιών, πραγματοποιήθηκε. Λίγες ημέρες μετά ασθένησε. Ο γιατρός είπε ότι πρέπει να μπει στο νοσοκομείο, που ήταν εντός του Παλαιού Φρουρίου. Ο ίδιος προαισθανόταν το τέλος του. Δεν ήθελε να αποχωρισθεί τα πνευματικά του παιδιά όμως εκείνα τον πίεσαν για το καλό του και για το δικό τους (δεν ήθελαν να τον χάσουν), με τη βεβαιότητα ότι θα γίνει καλά και θα γυρίσει σύντομα κοντά τους. Όμως ο ίδιος τους είχε προειδοποιήσει από τα Φάρασα ότι «σαράντα μέρες στην Ελλάδα και μετά θα πεθάνω σε ένα νησί».

Ευρισκόμενος στην κλίνη του νοσοκομείου το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου τον επισκέφθηκε η Παναγία. Ο ίδιος ο Γέρων Αρσένιος με δάκρυα χαράς διηγήθηκε την επομένη το πρωί στον ψάλτη του Πρόδρομο το γεγονός: «Ήρθε εδώ η Παναγία μας. Με πήγε στο Αγιονόρος και με γύρισε σε όλα τα μοναστήρια. Τί να σου πω, παιδί μου; Πάντως, όπως γνωρίζεις, ήθελα να το επισκεφθώ στη ζωή μου, αλλά δεν ήρθαν τα πράγματα βολικά. Μεγάλη χαρά πήρα χθες. Είκοσι μεγάλα μοναστήρια, ναούς βυζαντινούς, με εικόνες και λείψανα από όλους τους αγίους της Εκκλησίας, στα χώματά του θαμμένα και ξεχασμένα εκεί. Σκηνώματα αγίων που καλλιέργησαν την προσευχή και πότισαν τις σκήτες με δάκρυα και ιδρώτες για να μπορέσουν να σταθούν σε καιρούς δύσκολους, που έφεραν πολέμους και καταστροφές […]. Τί να σου πω και γι’ αυτές τις εικόνες του «Άξιον εστί», της Παραμυθίας, της Γερόντισσας, της Φοβεράς Προστασίας […]. Η καρδιά μου, όμως, έμεινε στην εσφαγμένη εικόνα των Ιβήρων. Αμάν, ομορφιά και χάρη! […]

Εργαστήριο προσευχής, παντού μικρά κελλιά και ασκηταριά, όπου ακατάπαυστα ακούς την προσευχή της καρδιάς και φεύγεις έχοντας πάρει στα ρούχα σου τα αρώματα του Παραδείσου, που βγαίνουν από το μοσχολίβανο και το αγνό μελισσοκέρι. […] Δεν ξέρω πόσες ώρες με κράτησε η χάρη της εκεί (σταυροκοπήθηκε ο Άγιος), μέχρι που ακούσαμε την καμπάνα τη μεγάλη των Ιβήρων με τον βαθύ της ήχο. Είχαν μπει στη Λειτουργία, όταν με έφερε πίσω στην Κέρκυρα αφήνοντας στο πέρασμά της την ευωδία που βγαίνει από το πανάγιο σώμα της.» (βλ. Ιερέως Γεωργίου Μάνου, Στο λιόγερμα της Ανατολής ένα Συναξάρι για τον Γέροντα Παΐσιο, Αμβούρο 2012, σ. 179-180).

Το ταξίδι αυτό ήταν το μεγάλο δώρο της Παναγίας στον Γέροντα Αρσένιο, σε ένα πιστό διάκονο του Ευαγγελίου, πριν πάρει τον δρόμο για το μεγάλο ταξίδι, για την αιωνιότητα.

Ο Πρόδρομος μετά από αυτή τη συγκλονιστική αποκάλυψη του Γέροντος πήρε την ευχή του, τον αποχαιρέτησε και τον άφησε να προσευχηθεί και να ξεκουραστεί. Την επομένη (10 Νοεμβρίου) νωρίς το πρωί τον βρήκε να έχει κλείσει τα μάτια του για πάντα και να κρατάει σφιχτά στα χέρια του τη μικρή λειψανοθήκη που περιείχε τεμάχιο λειψάνου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Η ταφή του έγινε στο Δημοτικό Κοιμητήριο της Κέρκυρας με τη συνοδεία των πνευματικών του τέκνων και πολλών Μικρασιατών.

Ο Άγιος Αρσένιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας το 1840. Οι γονείς ήταν άνθρωποι της μεσαίας τάξης, με αγάπη και φόβο Θεού. Απέκτησαν δύο παιδιά τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο. Τα παιδιά από μικρά ορφάνεψαν, έχασαν και τους δύο γονείς τους. Τότε ανέλαβε τη φροντίδα τους η θεία τους, η αδελφή της μητέρας τους. Ο Θεόδωρος (Άγιος Αρσένιος) διασώθηκε σε μικρή ηλικία από πνιγμό δια θαύματος του Αγίου Γεωργίου. Το περιστατικό αυτό καθόρισε τη ζωή και των δύο παιδιών που δόθηκαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο στην Εκκλησία. Ο Βλάσιος εξελίχθηκε σε δεινό ιεροψάλτη και διδάσκαλο της βυζαντινής μουσικής φθάνοντας έως την Πόλη. Ο Θεόδωρος, αφού μορφώθηκε στη Νίγδη και μετά στη Σμύρνη, αφιερώθηκε στον Χριστό, αξιούμενος να καταστεί ένας γνήσιος φίλος των αγίων, οικείος του Θεού και εν τέλει να αναδειχθεί σε Άγιο της Εκκλησίας μας.

Είκοσι έξι ετών πήγε δόκιμος στην Ιερά Μονή Φλαβιανών του Τιμίου Προδρόμου στην Καισάρεια (Zincidere Kayseri) όπου εκάρη Μοναχός και έλαβε το όνομα Αρσένιος. Χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον Β΄. Λόγω ελλείψεως κληρικών και δασκάλων στην περιοχή του άμεσα στάλθηκε στα Φάρασα. Εκεί, εκτός από τις ποιμαντικές του υποχρεώσεις έθεσε ξανά σε λειτουργία το σχολείο του χωριού.

Σε ηλικία τριάντα ετών περίπου χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος λαμβάνοντας την πνευματική πατρότητα και το οφφίκιον του Αρχιμανδρίτη. Η ζωή του ήταν λιτή και ασκητική. Τετάρτη και Παρασκευή παρέμενε έγκλειστος και προσευχόμενος. Υπήρξε μιμητής των μεγάλων ασκητών και οσίων της Εκκλησίας μας. Αναδείχθηκε με τη χάρη του Θεού σε θεραπευτή, θαυματουργό και άριστο πνευματικό ιατρό.

Χωρίς να κάνει διάκριση διάβαζε κάθε άρρωστο χριστιανό ή μωαμεθανό. Τον ενδιέφερε ο άνθρωπος και η πνευματική και σωματική του υγεία. Η φήμη του εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την περιοχή. Έλληνες και Τούρκοι διέκριναν τα πνευματικά του χαρίσματα και έτρεχαν κοντά του για να λάβουν βοήθεια.

Είχε μεταφράσει πολλές περικοπές του Ευαγγελίου στα φαρασιώτικα, προκειμένου να το κατανοούν καλύτερα οι άνθρωποι που του είχε εμπιστευθεί ο Θεός. Στον ναό των αγίων Βαραχησίου και Ιωνά, όπου εφημέρευε, διάβαζε το Ευαγγέλιο πρώτα ελληνικά, ακολούθως φαρασιώτικα και μετά τουρκικά.

Είχε πληροφορηθεί από τον Θεό, χρόνια πριν, ότι οι Φαρασιώτες θα έφευγαν από τον τόπο εκείνο και τους έλεγε να κάνουν οικονομίες για τον δρόμο.

Ο θεοφόρος και διορατικός λευΐτης Αρσένιος Χατζηεφεντής επιπλέον θεώρησε χρέος του πριν πάρουν οι Φαρασιώτες τον δρόμο της προσφυγιάς να βαπτίσει όλα τα αβάπτιστα παιδιά, έτσι ώστε ό,τι και αν τους συμβεί να έχουν δεχθεί τον Χριστό και να έχουν αναγεννηθεί στην κολυμβήθρα του τόπου τους, δημιουργώντας έτσι ένα ακατάλυτο δεσμό με τη γη των πατέρων τους. Μεταξύ των παιδιών εκείνων που βάπτισε ήταν και ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Ήταν 7 Αυγούστου 1924. Κατά τη βάπτιση του έδωσε το όνομά του Αρσένιος (κοσμικό όνομα Αγίου Παϊσίου) με την πεποίθηση ότι αφήνει έναν άξιο διάδοχο στην καλογερική.

1958: Η α’ ανακομιδή λειψάνων του Αγίου Αρσενίου

Τον Οκτώβριο του 1958 ο π. Παΐσιος (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης) έκανε την α΄ ανακομιδή. Τα λείψανα του Γέροντος Αρσενίου μεταφέρθηκαν από τον π. Παΐσιο στην Κόνιτσα και το 1970 στο γυναικείο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή. Εκεί ο Άγιος έκανε πολλά θαύματα. (Βλ.σχ. Γέροντος Παΐσίου Αγιορείτου, Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, εκδ. Ι. Ησυχαστηρίου Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2001, σ. 6-9).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία προέβη στην αγιοκατάταξη του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου στις 11 Φεβρουαρίου 1986.

1995: Η β΄ανακομιδή

Στις 8 Αυγούστου του 1995 πραγματοποιήθηκε από τον μακαριστό Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων Τιμόθεο η β΄ ανακομιδή. Προηγήθηκε τριετής διεξοδική έρευνα γιατί είχαν χαθεί τα στοιχεία του τάφου. Στην έρευνα αυτή συμμετείχε και ο γράφων. Ο π. Παΐσιος εκτός των ιερών λειψάνων είχε πάρει και την ταφόπλακα. Ο τάφος υπήρχε χωρίς σήμανση. Η έρευνα κινήθηκε προς δύο κατευθύνσεις. Τρεις άνθρωποι σε διαφορετικές χρονικές στιγμές επισκέφθηκαν τον π. Παΐσιο στο Άγιον Όρος, προκειμένου να πάρουν τη γνώμη του και να τους δοθούν κάποια στοιχεία. Πρώτος πήγε ο Αρχιμανδρίτης Ευθύμιος Δούης, τότε Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως, δεύτερος ο Αρχιμ. Τιμόθεος Άνθης, τότε Γραμματέας της Ιεράς Μητροπόλεως και τρίτος ο κ. Φίλιππος Τζέκος, τότε φοιτητής της Θεολογικής Σχολής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Οι ανωτέρω συνάντησαν τον π. Παΐσιο, ο οποίος τους εξέφρασε τη χαρά του για την πρωτοβουλία αυτή, τους έδωσε τη συγκατάθεσή του και την ευχή του και τους είπε ότι ο τάφος του Αγίου Αρσενίου ήταν δίπλα και στην ίδια σειρά με τον τάφο του έτερου Καππαδόκου π. Γερμανού Κυριακίδη. Επιπλέον τους ανέφερε ότι θα βρουν και άλλα τεμάχια από το ιερό λείψανο του Αγίου Αρσενίου, διότι λόγω κακοκαιρίας την ημέρα που έκανε ο ίδιος την ανακομιδή (1958) δεν τα πήρε όλα. Παράλληλα πραγματοποιήθηκε από τον γράφοντα έρευνα στο βιβλίο ταφών (ταφολόγιο) στο αρχείο του Δημαρχείου Κερκύρας. Εκεί, αξίζει να αναφέρουμε ότι τύχαμε της βοήθειας του αειμνήστου Αυγουστίνου Κογιεβίνα, πρώην Δημοτικού υπαλλήλου. Εντοπίστηκε η καταγραφή της ταφής του Αγίου Αρσενίου το 1924 καθώς και η αναφορά της ανακομιδής του έτους 1958. Με τον Αυγ. Κογιεβίνα επισκεφθήκαμε το Δημοτικό Κοιμητήριο και με βάση τα στοιχεία που είχαμε εντοπίσαμε με ακρίβεια τον τάφο. Πράγματι ήταν στην ίδια σειρά και δίπλα από τον τάφο του π. Γερμανού Κυριακίδη. Μετά τη συλλογή όλων των ανωτέρω έγινε η β’ ανακομιδή στις 8 Αυγούστου 1995. Παρών ήταν και ο Παντελής Τζέκος, ο μετέπειτα μοναχός Αρσένιος, ο οποίος κατά τις μαρτυρίες του παραβρέθηκε και στην πρώτη ανακομιδή με τον π. Παΐσιο.

β’ ανακομιδή λειψάνων Αγ. Αρσενίου.

β’ ανακομιδή λειψάνων Αγ. Αρσενίου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μακαριστός Μητροπολίτης Τιμόθεος ήθελε να είναι απόλυτα σίγουρος για την ενέργεια αυτή, την οποία και πραγματοποίησε αφού πιστοποιήθηκε με τα παραπάνω στοιχεία η ταυτότητα του τάφου. Στη συνέχεια ανακαινίστηκε το μνήμα και φιλοτεχνήθηκε η ψηφιδωτή εικόνα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου που βρίσκεται εντοιχισμένη στο προσκυνητάρι. Έκτοτε στο Δημοτικό Κοιμητήριο της Κέρκυρας, στις 10 Νοεμβρίου, εορτάζεται κατ’ έτος πανηγυρικά η μνήμη του. Μετά το πέρας της θείας λειτουργίας τελείται μικρά λιτανεία και διαβάζεται επί του τάφου η αρτοκλασία.

Τάφος Αγ. Αρσενίου στην Κέρκυρα.

Βεβαίως καθόλο το έτος πολλοί προσκυνητές επισκέπτονται τον τάφο του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου και προσκυνούν τεμάχια των ιερών λειψάνων του που φυλάσσονται στον παρακείμενο κοιμητηριακό ναό της Αναστάσεως.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Ιερέως Γεωργίου Μάνου, Στο λιόγερμα της Ανατολής ένα Συναξάρι για τον Γέροντα Παΐσιο, Αμβούργο 2012.
Γέροντος Παΐσίου Αγιορείτου, Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, εκδ. Ι. Ησυχαστηρίου Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2001.

 

Ο άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης αφήνει διάδοχό του τον άγιο Παΐσιο!

Ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (αριστερά) και ο άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ο ευλογημένος άνθρωπος του Θεού, Χατζεφεντής [ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1840-1924)], εκτός από τα άλλα του χαρίσματα είχε και το προορατικό χάρισμα. Είχε πληροφορηθή από τον Θεό, από χρόνια μπροστά, πως θα έφευγαν [από την Καππαδοκία] για την Ελλάδα, και έλεγε στους Φαρασιώτες να μην ξανοίγωνται, αλλά να κάνουν οικονομίες για τον δρόμο.

Έναν χρόνο πριν από την Ανταλλαγή πήγε μια γυναίκα και του είπε:
‐ Νάχω την ευχή σου, Χατζεφεντή, άκουσα ότι φέτος θα μας σηκώσουν.
Ο Πατήρ Αρσένιος της είπε:
‐ Ησύχασε και κάνε ακόμη τις δουλειές σου, διότι θέλουμε άλλον έναν χρόνο.

Όταν πέρασε κι εκείνος ο χρόνος, έφθασε και το θλιβερό μήνυμα, να ετοιμασθούν γρήγορα για δρόμο. Ήταν φυσικά πολύ πικρό το ξεσπίτωμα, αλλά ο καλός Πατέρας και αυτό το είχε γλυκάνει με το ότι θα επέστρεφαν πάλι στην μητέρα Ελλάδα.

Όλοι οι Φαρασιώτες άρχισαν αμέσως τις ετοιμασίες τους, όπως και ο Πατήρ έκανε τις δικές του.

Βάπτισε πρώτα όλα τα αβάπτιστα παιδιά, καθώς και ένα παιδί του Προέδρου, οπότε συνέβη και το εξής: Οι γονείς του παιδιού ήθελαν να δώσουν το όνομα του παππού, Χρήστο.

Ο Πατήρ Αρσένιος όμως δεν δέχθηκε, διότι ήθελε και αυτός να δώση το δικό του όνομα και είπε στους γονείς:
‐ Εσείς καλά θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόδι του παππού, εγώ δεν θέλω να αφήσω καλόγηρο στο πόδι μου;
Γυρίζει στην Νουνά και λέγει:
‐ Αρσένιο να πης.

Το παιδί αυτό πράγματι από μικρός ήθελε να γίνη καλόγηρος, όπως και έγινε· ή η ευχή του ενήργησε ή το είδε με το προορατικό του χάρισμα· και τα δύο αυτά φανερώνουν Άγιο άνθρωπο.

 Από το βιβλίο του Αγίου Παϊσίου, ο “Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης”, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκη.

 

 

 

 

10 Νοεμβρίου – Γιορτή σήμερα: Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης

  από Newsroom

Γιορτή σήμερα: Τη μνήμη του Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκη τιμά σήμερα, 10 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας.Ο Οσιότατος Αρσένιος ο Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 μ.Χ. στα Φάρασα ή Βαρασιό, στο Κεφαλοχώρι των έξι Χριστιανικών χωριών της περιφερείας Φαράσων της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι σε αρετές και μέτριοι σε αγαθά. Είχαν αποκτήσει δύο αγόρια, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (τον Άγιο Αρσένιο).

Από μικρή ηλικία έμειναν ορφανά και τα προστάτεψε η θεία τους, αδελφή της μητέρας τους. Ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβηκε στα παιδιά και την θαυματουργική διάσωση του μικρού τότε Θεόδωρου από τον Άγιο Γεώργιο που τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό, είχε ως αποτέλεσμα, για τον μεν Βλάσιο να δοθεί με τον δικό του τρόπο στον Θεό, να τον δοξολογεί ως δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής και κατέληξε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, για τον Θεόδωρο δε να θέλει να γίνει καλόγερος.

Στη συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στη Νίγδη και μετά στη Σμύρνη όπου τέλειωσε τις σπουδές του.

Στα είκοσι έξι του περίπου χρόνια πήγε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών του Τιμίου Προδρόμου (Ζιντζί-Ντερέ) όπου αργότερα εκάρη Μοναχός και πήρε το όνομα Αρσένιος. Δυστυχώς όμως δε χάρηκε πολύ την ησυχία του, διότι εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη μεγάλη από δασκάλους και ο Μητροπολίτης Παΐσιος ο Β’, τον χειροτόνησε Διάκο και τον έστειλε στα Φάρασα για να μάθει γράμματα στα εγκαταλειμμένα παιδιά. Αυτό φυσικά γινόταν στα κρυφά, με χίλιες δυο προφυλάξεις, για να μη μάθουν τίποτε οι Τούρκοι. Στο τριακοστό έτος της ηλικίας του χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου και την ευλογία ως Πνευματικός.

Άρχισε πια η πνευματική του δράση να γίνεται μεγαλύτερη και να απλώνεται. Με την άφθονη Θεία Χάρη που τον προίκισε ο Θεός θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των πονεμένων ανθρώπων. Είχε πολλή αγάπη στον Θεό και προς την εικόνα Του, τον άνθρωπο και όχι στον εαυτό του, διότι, όταν έβλεπε πολύ πόνο και καταπίεση Τουρκική, η αγάπη τον έβγαζε έξω από τον εαυτό του και έξω από το χωριό του και αγκάλιαζε και τα γύρω χωριά. Θεράπευε αδιάκριτα τον ανθρώπινο πόνο όπου τον συναντούσε σε Χριστιανούς ή Τούρκους. Για τον Άγιο δεν είχε καμιά σημασία, διότι έβλεπε στο πρόσωπό τους, την με πολλή αγάπη πλασθείσα εικόνα του Θεού. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα που επετέλεσε ο Άγιος με τη Χάρη του Θεού. Στείρες γυναίκες τεκνοποιούσαν, αφού τις διάβαζε ευχή ή έδιδε «φυλακτό» που ήταν ένα κομμάτι χαρτί γραμμένο με κάποιες ευχές που τις έγραψε ο ίδιος. Διάβαζε το Άγιο Ευαγγέλιο σε σοβαρές περιπτώσεις, όπως στους τυφλούς, βουβούς, χωλούς παραλυτικούς, δαιμονιζομένους και γινόντουσαν καλά, μόλις τελείωνε την ανάγνωση. Πολλοί Χριστιανοί και Τούρκοι είχαν θεραπευθεί, αφού πήραν χώμα από το κατώφλι του κελιού του και αναμιγνύοντάς το με λίγο νερό το έπιναν, πιστεύοντας ότι θα εθεραπεύοντο και η πίστη τους που είχαν στον Άγιο, έκανε το θαύμα. Χρήματα φυσικά δε δεχόταν ποτέ ούτε κι έπιανε στα χέρια του.

Συνήθιζε να λέγει «η πίστη μας δεν πουλιέται».

Βίωνε ολοκληρωτικά και «έπασχε τα Θεία». Ζούσε με αυταπάρνηση, διότι αγαπούσε πολύ πρώτα τον Θεό και μετά την εικόνα Του, τον πλησίον. Αιματηρούς αγώνες και προσπάθειες κατέβαλε για να διατηρήσει τους συγχωριανούς και τους συμπατριώτες του στην πίστη, για να μην κλονιστούν και αλλαξοπιστήσουν στις χαλεπές εκείνες ημέρες και εποχές, από τις πολλές και διάφορες πιέσεις που δεχόντουσαν από τους Τούρκους, αλλά και από διάφορους προβατόσχημους λύκους, τους προτεστάντες, που προσπαθούσαν να ποιμάνουν την ποίμνη του Χριστού.

Το κελί του, μικρό, απέριττο, ευρισκόταν μέσα στον κόσμο. Ζούσε μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου.

Σε αυτό, καθώς και για τα θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες (η Τετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος. Οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι αγίαζαν και την εργασία των άλλων ημερών. Ώρες έμενε γονατιστός προσευχόμενος στον Θεό για τον λαό Του, που τον είχε εμπιστευθεί στα ασκητικά χέρια του δούλου Του Αρσενίου. Η μεγάλη ευαισθησία του Αγίου Πατρός δεν άντεχε να κάνει κανένα κακό στην πλάση. Ιδιαίτερα στα ζώα. Ποτέ του δεν κάθισε σε ζώο να το κουράσει, για να ξεκουράσει τον εαυτό του. Προτιμούσε πάντοτε να βαδίζει πεζός και όπως συνήθιζε ξυπόλυτος. Είχε πάντοτε μπροστά του τον Χριστό που ποτέ Του δεν κάθισε σε ζώο – μόνο μια φορά – και όπως χαρακτηριστικά έλεγε: «Εγώ που είμαι χειρότερος και από το γαϊδουράκι, πως να καθίσω σ’ αυτό;» Για να κρύψει τις αρετές του από τα μάτια των ανθρώπων και να αποφύγει έτσι τους επαίνους, κατάφευγε σ’ ορισμένες «ιδιοτροπίες». Παρουσιαζόταν σαν σκληρός θυμώδης, οξύθυμος, απόπαιρνε τις διάφορες γυναίκες, που από αγάπη γι’ αυτόν και ευγνωμοσύνη προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν, με διάφορους τρόπους, να του μαγειρεύουν και να του στέλνουν φαγητό. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε στον πιστό του φίλο και ψάλτη Πρόδρομο τα εξής: «Εάν ήθελα να με υπηρετούν γυναίκες, θα γινόμουν έγγαμος ιερεύς και θα με υπηρετούσε παπαδιά. Τον καλόγηρο που τον υπηρετούσε γυναίκες, δεν είναι καλόγηρος».

Όταν ύψωνε τα χέρια του για να παρακαλέσει για κάτι τον Θεό, άρχιζε να τον παρακαλεί προσευχόμενος και φωνάζοντας, «Θεέ μου!» λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς πώς έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν του έκανε το αίτημά του. «Εμείς», όπως έλεγαν οι Φαρασιώτες, «στην Πατρίδα μας τι θα πει γιατρός, δεν ξέραμε στον Χατζεφεντή τρέχαμε. Στην Ελλάδα μάθαμε από γιατρούς, αλλά αν τα πούμε στους εντόπιους, τους φαίνονται παράξενα».

Εκτός από τα άλλα του χαρίσματα είχε και το προορατικό χάρισμα. Είχε πληροφορηθεί από τον Θεό, πως θα έφευγαν για την Ελλάδα και έγινε στις 14 Αυγούστου του 1924 μ.Χ. με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Γνώριζε από προηγουμένως και τον θάνατό του και ότι αυτός θα συνέβαινε σ’ ένα νησί.

Η αγία του μορφή συνέχεια σκοπούσε Χάρη και παρηγοριά.

Το πρόσωπό του έλαμπε από την ασκητική γυαλάδα, που έμοιαζε σαν το χρώμα του φτιασμένου κυδωνιού.

Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε από αγάπη στον Χριστό, καθώς και από τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιο του, που το ποίμανε πενήντα χρόνια σαν καλός Ποιμένας.

Τρεις μέρες πριν την εκδημία του ήλθε η Παναγία, τον γύρισε σ’ όλο το Άγιο Όρος, τα Μοναστήρια, τους Ναούς που τόσο επιθυμούσε να δει και δεν είχε αξιωθεί και του είπε ότι σε τρεις ημέρες θα παρουσιαστεί στον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε και έδωσε όλο του τον εαυτό σ’ Αυτόν.

Κοιμήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1924 μ.Χ. στην Κέρκυρα.

Σημείωση: Από την Κέρκυρα, το 1958 μ.Χ., τα λείψανα του μεταφέρθηκαν από τον μοναχό Παΐσιο στην Κόνιτσα και το 1970 μ.Χ. από τον ίδιο Αγιορείτη μοναχό στο γυναικείο μοναστήρι – Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή, όπου ο Άγιος μετά τον θάνατό του έκανε πολλά θαύματα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον αγιοκατέταξε στις 11 Φεβρουαρίου 1986 μ.Χ.

Εορτολόγιο: Αρσένιος, Αρσένης, Αρσενία, Αρσίνα, Αρσινόη * Εραστός, Εράστη, Εραστή Ηρωδίων, Ροδίων, Ηρωδιάς, Ηρωδιάδα Ροδίων, Ρόδιος, Ροδής, Ρόδος, Ηρωδίων, Ηρωδιανός, Ροδιά, Ροδούλα, Ροδίτα, Ρόζα, Ροζαλία, Ροζίτα, Ροζίνα, Ροζάνα Σωσίπατρος, Σώπατρος, Σωπάτρα, Σωπατρία, Πάτρα, Πατρούλα, Πατρίτσα * Μίλος, Μίλης, Μίλων Ορέστης, Ορεστιάς, Ορεστία, Ορεστιάδα * Ωρίων, Ωρίωνας, Ωριώνης, Ωριώνη.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῶν Ὁσίων τὸν βίον ἐκμιμησάμενος, ἐν ἐσχάτοις τοὶς χρόνοις, Πάτερ Ἀρσένιε, ἐπληρώθης δωρεῶν τοῦ θείου Πνεύματος, καὶ θαυμάτων γεγονός, θεοφόρε αὐτουργός, παρέχεις ἐνὶ ἐκάστω, τᾶς ἐκ Θεοῦ χορηγίας, ταὶς ἰκεσίαις σου πρὸς Κύριον.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Βίον ένθεον, καλώς ανύσας, σκεύος τίμιον του Παρακλήτου, Ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε, και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, Πάτερ ’Οσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Καππαδοκίας τὸ νεόφυτον ἄνθος, καὶ ἀρετῶν τὸ πολυτίμητον σκεῦος, ὁ ἱερὸς Ἀρσένιος ὑμνείσθω μοί, οὗτος γὰρ ὡς ἄγγελος, ἐν σαρκὶ βιοτεύσας, σύσκηνος ἐγένετο, τῶν Ἁγίων ἁπάντων, μεθ’ ὧν πρεσβεύει πάντοτε Χριστῷ, ἠμὶν διδόναι, πταισμάτων συγχώρησιν.