– Γέροντα, ἂν κάποιος εἶναι ὑπερήφανος καὶ βάλη ἕναν ταπεινὸ λογισμό, θὰ τὸν βοηθήση ὁ Θεός;
– Ἔμ, ἂν βάλη ἕναν ταπεινὸ λογισμό, τότε δὲν θὰ εἶναι ὑπερήφανος· θὰ εἶναι ταπεινὸς καὶ θὰ τὸν βοηθήση ὁ Θεός. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τρεπτός· πάει μιὰ ἀπὸ ᾿δῶ‐ μιὰ ἀπὸ ᾿κεῖ, ἀνάλογα μὲ τὸ τί λογισμὸ ἔχει. Ὁ ὑπερήφανος, ἂν βάλη ἕναν ταπεινὸ
λογισμό, βοηθιέται. Καὶ ὁ ταπεινός, ἂν φέρη ἕναν ὑπερήφανο λογισμό, παύει νὰ εἶναι ταπεινός. Εἶναι κανεὶς σὲ καλὴ πνευματικὴ κατάσταση; Ἂν ὑπερηφανευθῆ, τὸν ἐγκαταλείπει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ φθάνει σὲ ἄσχημη κατάσταση. Εἶναι σὲ ἄσχημη
κατάσταση, γιατὶ ἔκανε λ.χ. κάποιο σφάλμα; Ἂν συναισθανθῆ τὸ σφάλμα του καὶ μετανοήση εἰλικρινά, ἔρχεται ἡ ταπείνωση καὶ φθάνει σὲ καλὴ κατάσταση, γιατὶ ἡ ταπείνωση φέρνει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά, γιὰ νὰ γίνη ἡ ταπείνωση μόνιμη
κατάσταση στὸν ἄνθρωπο, ὥστε νὰ παραμείνη μέσα του ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, χρειάζεται δουλειὰ πνευματική.