– Γέροντα, σὲ ἕναν ἑτοιμοθάνατο ἢ σὲ κάποιον ποὺ ἔχει μιὰ σοβαρὴ ἀρρώστια εἶναι σωστὸ νὰ μὴν ποῦμε τὴν ἀλήθεια;
– Ἀνάλογα καὶ μὲ τὸ τί ἄνθρωπος εἶναι. Καμμιὰ φορὰ μὲ ρωτάει κανένας καρκινοπαθής: «Τί λές, Γέροντα, θὰ ζήσω ἢ θὰ πεθάνω;». Ἂν τοῦ πῶ «θὰ πεθάνης», θὰ πεθάνη ἐκείνη τὴν ὥρα ἀπὸ τὴν στενοχώρια του. Ἐνῶ, ἂν δὲν τοῦ τὸ πῶ, παίρνει
κουράγιο καὶ ἀντιμετωπίζει μὲ θάρρος τὴν ἀρρώστια του. Ὅταν ὡριμάση, σηκώνει μόνος του τὸν σταυρό του καὶ προχωράει. Ἔτσι μπορεῖ νὰ ζήση μερικὰ χρόνια, νὰ συμπαρασταθῆ στὴν οἰκογένειά του τοῦ λέω φυσικὰ ὅτι θὰ ζήση χίλια χρόνια ἢ ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔχει δὲν εἶναι τίποτε, ἀλλὰ τοῦ λέω: «Ἀνθρωπίνως εἶναι δύσκολο νὰ  βοηθηθῆς. Φυσικὰ γιὰ τὸν Θεὸ δὲν εἶναι τίποτε δύσκολο, ἀλλὰ ἐσὺ κοίταξε νὰ τακτοποιηθῆς»– Μερικὲς φορές, Γέροντα, οἱ δικοί του διστάζουν νὰ τὸν κοινωνήσουν, γιὰ νὰ μὴν τὸν βάλουν σὲ λογισμούς.
– Δηλαδὴ νὰ πάη ἀκοινώνητος, γιὰ νὰ μὴν καταλάβη ὅτι θὰ πεθάνη καὶ στενοχωρεθῆ; Ἂς τοῦ ποῦν οἱ δικοί του: «Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι φάρμακο. Θὰ σὲ βοηθήση. Καλὰ εἶναι νὰ κοινωνήσης». Ὁπότε κοινωνάει, βοηθιέται καὶ συγχρόνως ἑτοιμάζεται γιὰ τὴν ἄλλη ζωή.