Ὅποιος ἔχει ὀμορφιά, λεβεντιά, ὑγεία, καὶ δὲν ἀγωνίζεται νὰ κόψη τὰ ἐλαττώματά του, θὰ τοῦ πῆ ὁ Θεός: «Ἀπήλαυσες στὴν ζωή σου τὰ ἀγαθά σου, τὴν λεβεντιά σου! Τί σοῦ χρωστῶ τώρα; Τίποτε». Ἐνῶ ὅποιος ἔχει μιὰ ἀναπηρία – εἴτε ἔτσι
γεννήθηκε, εἴτε τὴν κληρονόμησε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, εἴτε τὴν ἀπέκτησε ἀργότερα ‐, πρέπει νὰ χαίρεται, γιατὶ ἔχει νὰ λάβη στὴν ἄλλη ζωή. Ὅταν μάλιστα δὲν ἔχη φταίξει, θὰ ἔχη καθαρὸ οὐράνιο μισθό, χωρὶς κρατήσεις. Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ νὰ μὴν μπορῆ κάποιος λ.χ. νὰ ἁπλώση τὸ πόδι του, νὰ μὴν μπορῆ νὰ καθήση, νὰ μὴν μπορῆ νὰ κάνη μετάνοιες κ.λπ. Στὴν ἄλλη ζωὴ ὁ Θεὸς θὰ τοῦ πῆ:
«Ἔλα, παιδί μου, κάθησε πιὰ αἰώνια ἄνετα σ᾿ αὐτὴν τὴν πολυθρόνα». Γι᾿ αὐτὸ λέω, χίλιες φορὲς νὰ εἶχα γεννηθῆ καθυστερημένος διανοητικά, τυφλός, κουφός, γιατὶ θὰ εἶχα νὰ λάβω τότε ἀπὸ τὸν Θεό.