Για την διάκριση…(λόγοι γέροντος Παϊσίου)

“Εκείνοι που έχουν κατάσταση θυμού και ταραχής και χτυπάνε καταστάσεις, για να φέρουν δήθεν καλοσύνη και πνευματική γαλήνη στον κόσμο, μοιάζουν με τον θυμωμένο δυνατό αέρα που χτυπάει και απειλεί την θάλασσα με τα αφρισμένα κύματα που σηκώνει, για να την γαληνέψει, και βουλιάζει καράβια στο πέλαγος και στο λιμάνι.

Να μην θέλουμε να γαληνέψουμε δήθεν τους ανθρώπους, εάν οι ίδιοι δεν έχουμε την εσωτερική ειρήνη της ψυχής. Ούτε να επιδιώκουμε εξωτερική ειρήνη από τον Πνευματικό μας, εάν δεν συμφιλιωθούμε πρώτα εσωτερικά με τον άνθρωπο που πληγώσαμε ή αδικήσαμε , ενώ υπάρχει η δυνατότητα να τον βρούμε. Ούτε και να χρησιμοποιούμε ελαφρυντικά στην εξομολόγησή μας, γιατί αυτά γίνονται βαρυντικά για την συνείδησή μας.

.

Τον πολύ ταπεινό και ευαίσθητο δεν πρέπει να τον ελέγχουμε σκληρά, διότι μπορεί να φορτωθεί περισσότερο βάρος από ό,τι έσφαλλε, και φόβος είναι να καμφθεί.

Τον εγωιστή και πεισματάρη δεν πρέπει να επιμείνουμε να τον ταπεινώσουμε με λόγια αλλά με προσευχή και ταπείνωση , γιατί, αν επιμείνουμε, και αυτός θα αφρίζει, και ο άλλος θα κουράζεται, θα ιδρώνει και θα στενοχωρείται.

.

Η αδιάκριτη συμπεριφορά τις περισσότερες φορές κάνει μεγαλύτερο κακό και από την συμπεριφορά των πολύ τρελών, που σπάνε κεφάλια, διότι οι αδιάκριτοι με τα κοφτερά τους λόγια πληγώνουν ευαίσθητες καρδιές και πολλές φορές τις τραυματίζουν θανάσιμα (φέρνουν ψυχές σε απόγνωση).

Όπως πάλι πολύ κακό κάνει και η κοσμική ευγένεια που υποκρίνεται, γιατί ξεγελιέται κανείς , ανοίγει την καρδιά του και χαραμίζει τελικά την καρδιά του στον κοσμικό άνθρωπο, που δεν ξέρει τι θα πει ευλάβεια (Σαν να δίνει κανείς χρυσές λίρες σε ανθρώπους που ξέρουν μόνο τις μπρούτζινες δραχμές).

.

Ούτε και να χάνουμε την ώρα μας νουθετώντας ανθρώπους πνευματικά, ενώ αυτοί αναπαύονται στις κοσμικές συζητήσεις και εγωιστικά να εκφέρουν γνώμες.

Με γνωστούς ανθρώπους, όταν δεν υπάρχει κοινό θέμα συζητήσεως,καλά είναι να προσέχει κανείς στην συζήτηση, για΄τι αρχίζει μεν πνευματική και καταλήγει γυναικείο κουτσομπολιό. Και δεν φτάνει που χάνει κανείς την ώρα, αλλά χάνει  και την ψυχή του με την κατάκριση, ενώ δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε κανέναν, ούτε καταστάσεις, αλλά , εάν μπορούμε, πρέπει να βοηθήσουμε μια κατάσταση μετά από την πονεμένη μας συζήτηση. Ούτε και πεθαμένους πρέπει να καταδικάζουμε, γιατί οι ψυχές όλων των ανθρώπων ευτυχώς που είναι στα χέρια του Θεού, και θα βρούμε πιστεύω έλεος.

Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζει την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους , να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη , για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους , και στερηθούν και σε αυτή την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή στερηθούν τις περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού.

.

Αυτόν που πρέπει να κρίνουμε σκληρά, και έχουμε το δικαίωμα, είναι ο κακός μας εαυτός , τον οποίο, εάν δεν τιμωρήσουμε μόνοι μας σ΄αυτήν την ζωή, για τα σφάλματα που έκανε  και δεν κόψουμε και τις κακές επιθυμίες μας, θα μας τιμωρήσουν αυτά αιώνια.

Επομένως, δεν είναι απαραίτητο να ξέρουμε και πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, διότι, όταν πεθάνει κανείς, κρίνεται ανάλογα στην κατάσταση που τον βρίσκει ο θάνατος.

Ο Καλός Θεός ας μας δώσει καλή μετάνοια , για να κληρονομήσουμε σαν παιδιά Του τον Παράδεισο , που μας ετοίμασε σαν φιλόστοργος Πατέρας. Αμήν”.

από το βιβλίο: ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ γέροντος Παϊσίου, εκδ. Ι. Η. Ευαγγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσ/νίκης. σ. 160-162

για την αντιγραφή :ιστολόγιο “Αντέχουμε…”