Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Προ της δύσεως του ηλίου ο Όσιος φρόντιζε να έχουν φύγει όλοι οι επισκέπτες. Έλεγε: «Άντε τώρα, να πηγαίνετε, να κάνω και εγώ κανένα κομποσχοίνι». Μία φορά, ενώ είχε αρχίσει να βραδιάζει, ήταν ακόμη στην αυλή καμμιά σαρανταριά άνθρωποι και έρχονται και άλλοι. Ανάμεσά τους ήταν κάποιος που επέμενε να του μιλήσει. «Βρε παιδί, δεν μπορώ. Άδειασαν οι μπαταρίες», του έλεγε ο Γέροντας με σβησμένη, πονεμένη φωνή. «Δεν γίνεται, Πάτερ, πρέπει να σας δω», έλεγε εκείνος. «Άντε, καλά. Πάμε εδώ να δω τον έναν, πάμε εκεί να δω τον άλλον, πάμε πιο εκεί να δω και εσένα, και μετά να παώ μέσα να δω και εμένα!».

***

Έγραφε σε επιστολή ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (18-9-67): «Πολλές φορές επέµεινα στην προσευχή διά διάφορα θέµατα (απαιτητικώς) ή ατοµικά µου ή άλλων αδελφών και µετά αναγκάστηκα να ζητήσω συγγνώµην από τον Θεό και να ζητώ ξανά το αντίθετο. Έκτοτε παρακαλώ ο,τι είναι συµφέρον της ψυχής να δίδη σαν καλός πατέρας, διότι όλη η θυσία Του έγινε διά να αποκαταστήση τις ψυχές µας στον παράδεισο κοντά Του».

Μέχρις ενός σημείου θα ενεργήση ο άνθρωπος ανθρωπίνως και μετά θα αφεθή στον Θεό. Είναι εγωιστικό να προσπαθή να βοηθήση κανείς σε κάτι πού δεν γίνεται ανθρωπίνως. Σε πολλές περιπτώσεις πού επιμένει ο άνθρωπος να βοηθήση, βλέπω ότι είναι από ενέργεια του πειρασμού, για να τον αχρηστέψη. Εγώ, όταν βλέπω ότι δεν βοηθιέται μιά κατάσταση ανθρωπίνως – λίγο-πολύ καταλαβαίνω μέχρι ποιο σημείο μπορεί να βοηθήση ο άνθρωπος και από ποιο σημείο και μετά πρέπει να τ’ αφήση στον Θεό -, τότε υψώνω τα χέρια στον Θεό, ανάβω και δυο λαμπάδες, αφήνω το πρόβλημα στον Θεό και αμέσως τακτοποιείται. Ο Θεός ξέρει ότι δεν το κάνω από τεμπελιά.
Γι’ αυτό, όταν μας ζητούν βοήθεια, πρέπει να διακρίνουμε και να βοηθούμε σε όσα μπορούμε. Σε όσα όμως δεν μπορούμε, να βοηθούμε έστω με μιά ευχή ή με το να τα αναθέτουμε μόνο στον Θεό• και αυτό είναι μιά μυστική προσευχή.
Ξέρει πότε και πώς να οικονομάη το πλάσμα Του. Βοηθάει με τον τρόπο Του την ώρα πού χρειάζεται. Πολλές φορές όμως το αδύνατο πλάσμα Του αδημονεί, γιατί το θέλει εκείνη την ώρα πού τό ζητάει, σαν το μικρό παιδί πού ζητάει το κουλούρι από την μάνα του άψητο και δεν κάνει υπομονή να ψηθή. Εμείς θα ζητάμε, θα κάνουμε υπομονή και η Καλή μας Μητέρα η Παναγία, όταν είναι έτοιμο, θα μας το δώση.
Για αυτό ας αφήνουμε με εμπιστοσύνη στον Θεό τα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως και να μην στηριζώμαστε στις δικές μας ανθρώπινες προσπάθειες, και Εκείνος θα κάνει ό,τι είναι καλύτερο.

Ο Θεός θέλει προ πάντων εμείς να είμαστε χαρούμενοι εσωτερικά και αναπαυμένοι. Δεν είναι ο Θεός τύραννος για να μας πιέζει, αλλά μας αφήνει ελεύθερους.

***

– Γέροντα, οι Άγιοι πότε βοηθούν;

– Όποτε χρειάζεται να βοηθήσουν, όχι όποτε νομίζουμε εμείς ότι χρειάζεται να βοηθήσουν. Βοηθούν δηλαδή, όταν αυτό μας ωφελή. Κατάλαβες; Ένα παιδί π.χ. ζητάει από τον πατέρα του μοτοσακό, αλλά ο πατέρας του δεν του παίρνει.
Το παιδί του λέει: «Το θέλω το μοτοσακό, γιατί κουράζομαι να πηγαίνω με τα πόδια, παιδεύομαι». Ο πατέρας του όμως δεν του παίρνη μοτοσακό, γιατί φοβάται μη σκοτωθή. « Θα σου πάρω αργότερα αυτοκίνητο », του λέει. Βάζει λοιπόν χρήματα στην Τράπεζα και, όταν μαζευτούν, θα του πάρη αυτοκίνητο. Έτσι και οι Άγιοι ξέρουν πότε πρέπει να μας βοηθήσουν.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Λόγοι Β’ «Πνευματική αφύπνιση»,Πολλές φορές όμως, όταν προσεύχομαι, λέω: «Θεέ μου, εσύ ξέρεις τις ανάγκες κάθε ανθρώπου. Φρόντισε τον καθένα σαν καλός Πατέρας». Και εκείνη την ώρα μεταφέρομαι σε τόπους που δεν γνωρίζω· σε νοσοκομείο, σε οικογένειες που έχουν ανάγκη, σε ανθρώπους που είναι έτοιμοι να κάνουν κακό στον εαυτό τους. Τους βλέπω μπροστά μου η αισθάνομαι ότι είμαι εκεί παρών. Έτσι βρέθηκα κοντά σ’ αυτό το παιδί που πήγαινε να καταστραφή».

Πολλές φορές, εμείς οι μοναχοί, γινόμαστε σκληροί με το να μην ζούμε, επειδή δεν βλέπουμε, τον πόλεμο των άλλων. Ενώ οι λαϊκοί οι καημένοι είναι πονετικοί, επειδή ζούν κοντά σε πονεμένους ανθρώπους. Γι’ αυτό πρέπει τον πόνο των άλλων να τον κάνουμε δικό μας και να προσευχόμαστε για όλους.

Όποιος συμμετέχει στον πόνο κάποιου και του πεί κάτι για να τον παρηγορήσει, αυτό είναι σαν ευχή και πολλές φορές εκπληρώνεται.

Η προσευχή, είναι σαν το αλεξικέραυνο που τραβά τους κεραυνούς. Αυτή ματαιώνει την οργή του Θεού. Καθήκον του μοναχού είναι η προσευχή για τον εαυτό του και για τον κόσμο.

Παλαιότερα, έλεγα την ευχή, κοιμόμουν και η ευχή συνέχιζε. Ξυπνούσα και η ευχή δεν σταματούσε. Τώρα ζω τα προβλήματα του κόσμου.

Με αυτά που βλέπω και ακούω θα είχα τρελαθή, αν δεν τα αντιμετώπιζα με τον λογισμό ότι το τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός.

Παλαιά, πολλοί άνθρωποι είχαν μικρούς πειρασμούς, τώρα πιο μεγάλους, και αργότερα θα έχουν ακόμη μεγαλύτερους, ώστε θα χρειάζονται αγίους να προσεύχονται γι’ αυτούς.

Μία πρεσβυτέρα έγραψε ένα γράμμα για τον Πατέρα Παΐσιο και το έδωσε σε κάποιον που την επόμενη ημέρα θα πήγαινε στο Άγιον Όρος. Εκείνο το βράδυ της εμφανίσθηκε ο Όσιος στον ύπνο της και της είπε: «Ξύπνα, καίγεστε!» Εκείνη δεν ξύπνησε, αλλά ύστερα από λίγο τον είδε να την σκουντάει και να της επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια. Και πάλι δεν σηκώθηκε. Την τρίτη όμως φορά το σκούντημα ήταν πολύ δυνατό, και η προτροπή εντονώτερη. Σηκώθηκε, και τι να δη! Η θερμάστρα είχε τρυπήσει, το πετρέλαιο είχε χυθή, και τα στρωσίδια είχαν πάρει φωτιά. Μόλις που πρόλαβε να την σβήσει και δόξασε τον Θεό που μέσω του Αγίου Παϊσίου έσωσε και αυτήν και τα παιδιά της.

«Όταν έκανε προσευχή για ιδιαίτερες περιπτώσεις, π.χ. για κάποιον νέο που είχε ξεφύγει από τον δρόμο του Θεού, πρόσθετε• μνήσθητι, Κύριε, και βοήθησε και όλους τους νέους. Ή πάλι, όταν προσευχόταν για κάποιον λ.χ. άρρωστο Νικόλαο, συμπλήρωνε• μνήσθητι, Κύριε, και όλους τους Νικολάους». Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σ. 557.

***

Όταν ζητάμε κάτι στην προσευχή μας, πρέπει να περιμένουμε με υπομονή. Μια φορά είχε πρησθή το μάτι μου και πονούσε. Πήγα τρεις φορές στην εικόνα της Παναγίας και Την παρακάλεσα να το κάνη καλά, για να μπορώ τις νύχτες να διαβάζω το Ψαλτήρι.

Πήρα και λίγο λαδάκι από το καντήλι Της και άλειψα το μάτι, όμως δεν θεραπεύτηκε. Σε λίγες μέρες άρχισε να χειροτερεύη η κατάσταση· το μάτι πονούσε πολύ και πρηζόταν. Πέρασαν δεκαπέντε μέρες. Τότε πήγα πάλι με πολλή συστολή στην εικόνα της Παναγίας και είπα: «Παναγία μου, να με συγχωρής· πάλι θα Σε ενοχλήσω». Πήρα ξανά λίγο λαδάκι από το καντήλι και, μόλις το ακούμπησα στο μάτι, έγινε αμέσως καλά. Μήπως δεν μπορούσε η Παναγία από την πρώτη ημέρα να μου κάνη καλά το μάτι; Κάτι όμως έβλεπε και με άφησε να ταλαιπωρούμαι. Κι εσύ να παρακαλάς ταπεινά και να περιμένης με υπομονή. Η προσευχή που γίνεται με πίστη, πόνο, επιμονή και υπομονή, εφόσον αυτό που ζητάμε είναι για το καλό μας, εισακούεται.

Εγώ αρχίζω την προσευχή με το «ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ»  Λουκ. 18, 13 . Το λέω λίγες φορές ψιθυριστά και μετά συνεχίζω με την ευχή. Κάποτε είχα παρακαλέσει τον Θεό να με μάθη να προσεύχωμαι. Και τότε είδα σε όραμα ένα παιδί δεκαεπτά χρονών να προσεύχεται. Ώ, με είχε διαλύσει! Έκλαιγε και προσευχόταν με τέτοιον τρόπο που με συγκλόνισε. Άρχιζε με εξομολόγηση: «Είμαι αχάριστος, αδιόρθωτος…». Ύστερα έλεγε: «Τώρα, Θεέ μου, που είμαι σε τέτοια κατάσταση, πώς θα μπορέσω να διορθωθώ, αν δεν με βοηθήσης Εσύ;» και άρχιζε τα αιτήματα.

Εμείς να λέμε την ευχή και ας αφήσουμε τον σκύλο να γαυγίζει. Θα μας αφήσει, γιατί θα πεί: «Δεν θα τον κάνω αυτόν και Άγιο!».

Ρίξτε τον μεγαλύτερο βάρος του αγώνα στην προσευχή. Η προσευχή είναι το πνευματικό μας βαρόμετρο. Κάντε ολόκληρη την ζωή σας μία προσευχή στον Θεό.

Να μάθουμε το τυπικό του Παραδείσου, που είναι η αδιάλειπτη προσευχή.