Για τις προφητείες του Αγίου Παϊσίου. Από τον Μητροπολίτη Λεμεσού, Αθανάσιο.

Για τις προφητείες του Αγίου Παϊσίου. Από τον Μητροπολίτη Λεμεσού, Αθανάσιο.

(Σημ. Ο Πανιερώτατος συνδεόταν στενότατα με τον Άγιο Παΐσιο δεκαέξι χρόνια)
Ακούγονται, ακούγονται, ακούγονται πολλά.. Δεν ήθελα τίποτα, να ζούσε ο γέρων Παΐσιος και θα έπιανε ένα βούρδουλα και θα έδινε ώσπου έβλεπε μπροστά του! Κι όποιους έβλεπε μπροστά του!
Πραγματικά τίποτα δεν τον εκνεύριζε -να με συγχωρέσει ο γέροντας που λέω έτσι, λέω για να καταλάβετε ότι- τίποτα δεν τον στεναχωρούσε τόσο όσο όταν του έβαζαν στο στόμα του λόγια που δεν τα έλεγε ή ερμήνευαν πράγματα τα οποία ο άνθρωπος δεν τα είπε έτσι.
Έλεγε και αστεία ο γέροντας.
Καμιά φορά άμα έβλεπε κανένα παλικάρι, έλεγε: "Άντε ρε λεβέντη, πάρε κι ένα λουκούμι να πάμε να πάρουμε την Πόλη!"
Το έλεγε για αστείο!
Έδεσες το ψιλό μαντήλι ότι θα πας εσύ να πάρεις την Πόλη;
Ξέρετε πόσοι πελλοί (τρελοί) ερχόντουσαν; Συγνώμη που το λέω έτσι...
Μια φορά πήγα, βρίσκω έναν εκεί και έλεγε κάτι του γέροντα Παΐσιου και γέλαγε ο Γέρων Παΐσιος. Και μου λέει: "Έλα εδώ, έλα εδώ, σε θέλω".
Λέω: "τι είναι γέροντα;"
Μου λέει: "έλα εδώ διότι έχουμε ένα μεγάλο θέμα. Αυτός ο κύριος εδώ θα είναι ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινουπόλεως!
Να σας συστήσω! Από δω ο Παπαθανάσης."
Εντάξει, λέω, χαίρω πολύ!
"Και τώρα θα πάει να πάρει την Πόλη κι εγώ θα γίνω Πατριάρχης!" λέει ο γέροντας.
Του λέει μετά: "δύο λεπτά ρε παιδί, να γίνω Πατριάρχης αλλά πρέπει να πάω στον Φιρφιρή να μάθω τις καταβασίες πρώτα και μετά να πάω στον παπα-Αρσένη (είχε ένα παπα-Αρσένη, οδοντίατρο) να μου βάλει και μια μασέλα" (γιατί του έλειπαν δόντια). Αστεία πράγματα!

Πολλοί άνθρωποι άκουγαν πολλά και τα ερμήνευαν όπως ήθελαν.
Ο γέροντας έλεγε και αστεία, έλεγε και πράγματα στη ρύμη του λόγου..
Άλλοι έπιαναν τα αστεία και τα κάνανε προφητείες, άλλοι τα παρερμήνευαν,
έβαζαν διάφορα πράγματα και έχει βγει πλέον ένα σύννεφο προφητειών ότι τα είπε ο γέροντας Παΐσιος.
Μα εμείς τόσα χρόνια κοντά του, εγώ δεκαέξι χρόνια συνδεόμουν στενότατα με αυτόν τον Άγιο άνθρωπο, τέτοια πράγματα που λέγονται δεν τα ακούσαμε!
Εσείς που πήγατε μια φορά πώς τα ακούσατε; Και πώς σας τα είπε μάνι-μάνι όλες αυτές τις προφητείες και τις γράψατε;
Ο γέροντας έλεγε, πράγματι, θα σας πω τι έλεγε.
Έλεγε, πράγματι, ότι θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη. Αυτό το έλεγε.
Δεν έλεγε ποτέ πότε θα την πάρουμε.
Δεν είπε σε 10 χρόνια, σε 12 χρόνια, σε 15 χρόνια. Δεν το είπε ποτέ.
Έλεγε ότι οι Τούρκοι έχουν τα κόλλυβά τους στο ζωνάρι τους. Αυτή τη φράση έλεγε. Έλεγε: "Οι Τούρκοι τα έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι".
Ιδίως αν ήμασταν τίποτα Κύπριοι, τίποτα Μικρασιάτες το έλεγε αυτό.
Εννοούσε ότι: "μη φοβάστε, οι Τούρκοι θα καταστραφούν μια στιγμή".
"Τα κόλλυβα στο ζωνάρι" δηλαδή όπου να'ναι θα πάθουν κακό.
Έλεγε ότι η Τουρκία θα καταστραφεί και θα φύγουν οι Τούρκοι.
Και ότι θα ξαναπάρουν πίσω την Καππαδοκία, τους Αγίους αυτούς τόπους. Αυτά τα 'λεγε. Αλλά δεν έλεγε πότε θα γίνουν αυτά τα πράγματα. Αυτά μπορεί να γίνουν σε 100 χρόνια, σε 200 χρόνια, σε 500 χρόνια. Δεν έλεγε ποτέ ημερομηνίες.

Ούτε ποτέ ήταν του πνεύματος: "ξέρετε, πάτε αγοράστε τρόφιμα και έρχεται πόλεμος!"

Διαβάστε περισσότερα »

Μέχρι το τέλος, και παρά τους πόνους του,ο Όσιος προσεύχονταν για μας...

 Σήμερα, νιώθουμε, ειδικά εμείς οι Θεσσαλονικείς, σα να γυρίζουμε από γιορτή ενός δικού μας ανθρώπου... έτσι τον νιώθουμε τον π. Παϊσιο οι γυναίκες, που δεν μπορούσαμε να πάμε στην Παναγούδα, πηγαίναμε για ελάχιστα λεπτά, να πάρουμε την ευχή του στο Θεαγένειο, ή, όταν κατέβαινε στη Σουρωτή... 

Πάντα γλυκός, πράος, δεν έδειχνε ποτέ, αν πονούσε και πόσο... παίρναμε ήσυχα την ευχή του και φεύγαμε....

 Θυμάμαι το βράδυ  που κοιμήθηκε, είχαμε στρώσει στο γκαζόν στη Σουρωτή κουβέρτες, έβλεπες μια πονεμένη λαοθάλασσα, αμίλητη, βουβή, πικραμένη... παιδάκια με καρκίνο, άλλοι σε αναπηρικά καροτσάκια....οι αδελφές ζητούσαν τα ονόματά μας, γιατί μέχρι το τέλος και παρά τους πόνους του, ήξερε ο γ. Παίσιος, πόσοι είχαν μαζευτεί κι ήταν γονατισμένος και προσευχόταν για μας, που ξενυχτούσαμε κοντά του....

Και μέσα στη σιγαλιά και στο βουβό κλάμα, ακούστηκε ξαφνικά, ο αργός, πένθιμος ήχος της καμπάνας....Ο γέροντας, ο πατέρας μας, είχε πια αναπαυθεί, στους κόλπους του Χριστού μας, που τόσο αγαπούσε.....
Και τότε, σας το λέω ειλικρινά, όλοι μας, εκείνη τη στιγμή, νιώσαμε ορφανοί....κι αν θέλετε, το πιστεύετε....τα δάκρυα, έτρεχαν ποτάμι....
Οι πρεσβείες του, σκέπη όλων των αναγκεμένων και δοκιμαζομένων ανθρώπων..
Την ευχή του να έχουμε!!....Και μακάρι, να μπορέσουμε στο ελάχιστο, να τον μιμηθούμε..

 Anastasia Anastasia Makridou

Η θεία δικαιοσύνη έχει άλλους μαθηματικούς ορούς και το 1+1 άλλοτε κάνουν 2 και άλλοτε δύο εκατομμύρια

«Στο Θεό άριστα είναι όλα... Η θεία δικαιοσύνη έχει άλλους μαθηματικούς ορούς και το 1+1 άλλοτε κάνουν 2 και άλλοτε δύο εκατομμύρια»

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Ένα περιστατικό με τον Άγιο Παΐσιο και τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο!!

 Όταν το 1990-1991 ο π.Αθανάσιος ήταν πρωτεπιστάτης στο Άγιο Όρος, επειδή είχε μία ιδιαίτερη σχέση με τον Άγιο Παΐσιο, έφευγε από την πρωτεύουσα των Καρυών(ο πρωτεπιστάτης είναι αυτός ο οποίος είναι σαν το διοικητή, θα λέγαμε, σαν το Δήμαρχο ή σαν τον πρόεδρο με τα δεδομένα τα δικά μας και των είκοσι Μονών του Αγ.Όρους. Στο Άγιο Όρος υπάρχουν είκοσι μεγάλες Μονές, υπάρχουν σκήτες, υπάρχουν ασκητήρια, υπάρχουν σπηλαιώτες μοναχοί και για όλους αυτούς είναι υπεύθυνος ο πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους).

  Επειδή λοιπόν ο πρωτεπιστάτης πρέπει πάντα να φεύγει από την Ιερά Κοινότητα, από τις Καρυές, με τη συνοδεία αστυνομικών, ο π.Αθανάσιος, ο Μητροπολίτης μας, επειδή ήθελε να δει ιδιαιτέρως το Γέροντα Παΐσιο έφευγε από την πίσω πόρτα και έλεγε στους Πατέρες εκεί: (στον πάτερ Ισαάκ και στο μακαρίτη, τον πατέρα Αρσένιο) "αν με ζητήσουν οι αστυνομικοί πέστε ότι ξεκουράζεται ο Άγιος Πρώτος".
Έφευγε, κατηφόριζε και πήγαινε στο Γέροντα Παΐσιο.

 Ένα απόγευμα λοιπόν που πήγε και ο καιρός βέβαια ήταν και άστατος, δεν είχε καλοκαιρία αλλά ήταν κακοκαιρία, εκεί αφού τον είδε και τον συμβούλευσε ο γέροντας Παΐσιος τον π.Αθανάσιο, κίνησε για να ξεκινήσει να φύγει. Αλλά όμως άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Ο καιρός άλλαξε ξαφνικά. Δεν μπορούσε να μετακινηθεί, θα κινδύνευε αν τολμούσε να φύγει έξω από το κελλάκι του Αγίου Παϊσίου.

Τότε ο Άγιος Παΐσιος είπε στο Μητροπολίτη μας, τότε στον Ιερομόναχο Αθανάσιο:
-Παπά, του λέει, μην ανησυχείς θα φροντίσω εγώ για σένα.
-Δηλαδή, γέροντα, τι θα κάνετε;
-Μην ανησυχείς, θα δεις.
Τον έβαλε τότε σε ένα μικρό διάδρομο και πήγε ο Άγιος Παΐσιος μέσα στο μικρό κουζινάκι που είχε να βρει κάποια πράγματα. Και έρχεται με τρεις σακούλες, αυτές που βάζουμε στους καλάθους τους μεγάλους, με τα σκουπίδια.
Την κόβει λοιπόν τη σακούλα ο Άγιος Παΐσιος με ένα μαχαιράκι από πάνω και του λέει:
"Παπά, άνοιξε τα χέρια σου και θα σε ντύσω εγώ. Δεν θα πάθεις τίποτα!"
Και εκεί λοιπόν που του φορούσε τις σακούλες άρχισε ο γέροντας Παΐσιος να λέει τα λόγια που ντύνουν τον αρχιερέα στην Εκκλησία:

Διαβάστε περισσότερα »

Η παρουσία του είναι ζωντανή στις καρδιές χιλιάδων απανταχού ανθρώπων που τον αγάπησαν.

  Ένα ταπεινό καλύβι, μια ζωή ασκητική & ιεραποστολική, μια καρδιά πυρακτωμένη, αγαπητική , προσευχητική, θυσιαστική, που ενοικούσε μέσα της η λατρεία του Θεού κι ο πόνος για τον κάθε άνθρωπο έως τα πέρατα της γης.
Ο Άγιος που δε συναντήσαμε, αλλά γνωρίσαμε.. που λείπει τόσο σαν μορφή ,στα αποστειρωμένα πνευματικά χρόνια μας, αλλά η παρουσία του είναι ζωντανή στις καρδιές χιλιάδων απανταχού ανθρώπων που τον αγάπησαν.
Ο αγαπημένος της Ελλάδας με φήμη που διαδόθηκε πλέον παντού. Όσο κι αν δεν το ήθελε.

πηγή

Εγώ,πάτερ,αυτά τα θεωρώ τυπικά πράγματα...