«Να πας στη μονή Ιβήρων και θα τον βρεις στο δρόμο»

π.Δαμιανός Σαράντης

  Παλικάρι θεοδόξαστο του Χριστού, περίτρανο καύχημα της Εκκλησίας, λαμπρό κόσμημα της Πατρίδας, τα έδωσε όλα για όλα στον Χριστό που αγάπησε από μικρός και ο Χριστός τού έδωσε τον Εαυτό Του, τη χάρη Του, τη δύναμή Του, τα πάμπολλα σημεία της θεϊκής Του Αγάπης, ώστε να μας σκεπάζει τώρα όλους με την οσιακή του πρεσβεία, ενώπιον του θρόνου του Κυρίου...

  Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης..! Ο τρόμος των δαιμόνων, το αποκούμπι των πιστών, η έμπνευση και η αγαλλίαση του ταπεινού αγώνα των Ελλήνων...
Όσα σήριαλς και να παιχτούν τιμητικά γι’ αυτόν, πραγματικά λίγα πάντα θα σκιαγραφούν και θα φανερώνουν.. Το πνευματικό μεγαλείο του αγίου, ολοτελώς ασύλληπτο και άφραστο..

  Μέχρι να κλείσουμε τα μάτια, θα είμαστε βαθυκάρδια ευγνώμονες, που τον γνωρίσαμε πολλάκις, στη λαοφίλητη αυλή της «Παναγούδας»!...

«Να πας στη μονή Ιβήρων και θα τον βρεις στο δρόμο»

Ο καθηγητής Θεολογίας κ.Χάννου Πιογιουχιόνεν, ιδρυτής μονής στην πόλη Λάμμι της Φινλανδίας,μιλάει για τον Άγιο Παΐσιο

  «Καμιά φορά μπορούσε να είναι και ήταν αυστηρός. Δεν εννοώ κακός, αλλά αυστηρός. Και αυτό πάλι πήγαζε από την αγάπη για τον άνθρωπο. 

Για παράδειγμα, όταν ο άνθρωπος βρισκόταν σε απόγνωση, η μοναδική δυνατότητα που είχε για να τον σώσει ήταν η αυστηρότητα. 

  Μια φορά, επιστρέφαμε από την Ουρανούπολη στη Θεσσαλονίκη με έναν φίλο μου που μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:

'' Είχε χάσει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα δύο γιους. Πρώτα σκοτώθηκε ο ένας γιος και ένα χρόνο μετά ο άλλος. Η θλίψη τόσο η δική του όσο και της γυναίκας του δεν περιγραφόταν. Η σύζυγός του αρρώστησε βαριά και ο ίδιος είχε καρδιακό επεισόδιο. Οι σύζυγοι είχαν περιέλθει σε απόγνωση. Αυτός ο φίλος μου, με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει, πήγε στο Άγιο Όρος στον Άγιο Παΐσιο για παρηγοριά.

  Όταν ο γέροντας άκουσε τα δεινά του πατέρα και είδε την άθλια κατάστασή του, του απευθύνθηκε πολύ αυστηρά και του είπε:

 «Θλίβεσαι για τα παιδιά σου που είναι τώρα μαζί με τον Χριστό. Θλίβεσαι για

Διαβάστε περισσότερα »

Χάϊδεψε το κεφάλι μου...! Ξαφνικά έγινε σεισμός μέσα μου...!

Μια μέρα που δεν θα σβήσει ποτέ από την μνήμη μου..Μια μέρα που αναβαπτίστηκα...!Η δημοσίευση γίνεται μόνο προς δόξαν Θεού..!

Ήταν 30-01-1992... Ημέρα των τριών Ιεραρχών...! Ακριβώς 31 χρόνια πριν...!

 Ένας φίλος και γείτονάς μου, ο Σπύρος, καλή του ώρα, με έπεισε ότι καλό θα ήταν να πάμε να γνωρίσουμε ένα γεροντάκι στο Άγιον Όρος για το οποίο είχε ακούσει πολλά...
Αν και άθεος τότε, μια και ήμουν "ενεργό" παιδί της γενιάς του πολυτεχνείου, λίγο επειδή δεν είχα ξαναπάει στον Άγιον Όρος, αν και ταξιδιάρης, λίγο επειδή κάποια λόγια της πατρικής μου οικογένειας ηχούσαν ακόμα αμυδρά μέσα μου, πείστηκα...! Έκανα το πρώτο βήμα.. και όταν ο άνθρωπος κάνει το πρώτο βήμα, ο Θεός κάνει χίλια βήματα για να το συναντήσει.. Έτσι ξεκίνησε το θαύμα της ζωής μου..
Ενώ φύγαμε με ήλιο από την Ουρανούπολη, όταν φτάσαμε στις Καρυές ήδη χιόνιζε..! Όλοι τρέξαμε στο πλησιέστερο μοναστήρι στις Καρυές, την Ι.Μ. Κουτλουμουσίου για να διαμείνουμε εκεί.. Έξω, εν τω μεταξύ, το είχε ήδη "στρώσει"..! Μας έπιασε απελπισία.. Ο φίλος μου είχε ακούσει ότι ο γέροντας ήταν άρρωστος και πιστεύαμε ότι δύσκολα θα μας δεχόταν με τέτοιο καιρό.. Όμως ο Φιλάνθρωπος Θεός είχε ετοιμάσει άλλο σχέδιο για μας.

  Ο ηγούμενος της Κουτλουμουσίου αδυνατώντας να μας φιλοξενήσει όλους τους επισκέπτες - προσκυνητές, παρακάλεσε τους νεώτερους να πάνε με τα πόδια σε άλλες κοντινές μονές.. Ο Σπύρος και εγώ, κατά καλή συγκυρία, είχαμε και οι δύο άσπρα μαλλιά από τα 40 μας. Έτσι ο γέροντας μας θεώρησε μεγαλύτερους και μας κράτησε στο μοναστήρι..

  Στο κελί που μας έδωσαν, ένοιωσα ότι ξαναγύριζα στα παιδικά μου χρόνια. Το μοναστήρι της Κουτλουμουσίου δεν είχε τότε ακόμα ηλεκτρικό ρεύμα, όπως και το χωρίο που μεγάλωσα, και το κελί φωτίζονταν με μια λάμπα πετρελαίου που ήταν ίδια με αυτήν που είχαμε στο πατρικό μου. Επίσης για θέρμανση υπήρχε μια ξυλόσομπα σαν αυτήν που είχαμε στο σπίτι μας. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι εικόνες όπως στο σπίτι μας. Όλα με ξαναγύρισαν στα αθώα παιδικά μου χρόνια που ήταν γεμάτα Χριστό.

Διαβάστε περισσότερα »

«Έτσι και έφτασες στο μηδέν, θα πετάξεις προς τα πάνω !»

  Ο πατήρ Παΐσιος, θυμάμαι, μια φορά είχε πει:

 «Ξέρεις τι κάνουν, όταν θέλουν να στείλουν έναν πύραυλο στο διάστημα; Κάνουν αντίστροφη μέτρηση: “Δέκα, εννιά, οχτώ, επτά… ένα, μηδέν!” Όταν φτάνουν στο μηδέν, ο πύραυλος εκτοξεύεται. Έτσι και έφτασες στο μηδέν, θα πετάξεις προς τα πάνω».

  Στο μηδέν έχουμε φτάσει όλοι, έτσι δεν είναι; Πολλές φορές το έχουμε δοκιμάσει στο πετσί μας στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων: η βοήθεια από τον Θεό έρχεται τότε που όλες, μα όλες οι δυνάμεις μας έχουν εξαντληθεί. Η βοήθεια έρχεται με κάποιο θαυμαστό τρόπο και καταλαβαίνεις ότι οι δυνάμεις που κατέβαλες είναι εκείνα τα «σκαλοπάτια» που χρειαζόσουν, αλλά ο σκοπός σου είναι «τά μέν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δέ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος», κατά το λόγο του Αποστόλου (Φιλ. 3: 13).

Ο κ.Χάννου Πιογιουχιόνεν,καθηγητής Θεολογίας, ιδρυτής μονής στην πόλη Λάμμι της Φινλανδίας διηγείται ιστορίες από τις συναντήσεις του με τον Όσιο γέροντα.