Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

–Γέροντα, ἐνῶ βλέπω τὰ χάλια μου, κάνω πιὸ πολλὴ προσευχὴ γιὰ τοὺς ἄλλους.

Μήπως εἶναι καλύτερα νὰ μὴν προσεύχωμαι γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ νὰ προσεύχωμαι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μου;–Ἀπὸ ταπείνωση; Ἂν εἶναι ἀπὸ ταπείνωση, νὰ λὲς στὸν Θεὸ μὲ πολλὴ ταπείνωση: «Θεέ μου, τέτοια ποὺεἶμαι, δὲν πρέπει νὰ μὲ ἀκούσης. Ἀλλὰ δὲν εἶναιἀδικία νὰ ὑποφέρουν οἱ ἄλλοι ἐξ αἰτίας μου; Γιατί, ἐὰν εἶχα πνευματικὴ κατάσταση, παρρησία, θὰ μὲ ἄκουγες καὶ θὰ τοὺς βοηθοῦσες. Φταίω καὶ ἐγώ, ποὺὁ ἄλλος ὑποφέρει. Τώρα ὅμως τί φταίει νὰ ὑποφέρη ἐξ αἰτίας μου; Σὲ παρακαλῶ, βοήθησέ τον». Ἐξαρτᾶται δηλαδὴπῶς τοποθετεῖσαι γιὰ τοὺς ἄλλους. Νιώθεις ὅτι δὲν εἶσαι ἄξια, ἀλλὰ τυχαίνει, βλέπεις ἕναν πονεμένο, στενοχωριέσαι, πονᾶς, προσεύχεσαι. Ὅταν λ.χ. βλέπω ἕναν τυφλό, αἰσθάνομαι τὸν ἑαυτό μου ἔνοχο, γιατί, ἂν εἶχα πνευματικὴ κατάσταση, θὰ μποροῦσα νὰ τὸν θεραπεύσω. Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ γίνουμε ἅγιοι, νὰ κάνουμε θαύματα, ὅπως ἔκανε καὶ Ἐκεῖνος. Ἀναγνωρίζουμε τὴν μεγάλη ἢ μικρή μας πνευματικὴ ἀρρώστια καὶ ταπεινὰ ζητοῦμε τὴν σωματικὴ ὑγεία γιὰ τὸν συνάνθρωπό μας, ὡς ἔνοχοι γιὰ τὴν ἀρρώστια του. Γιατί, ἐὰν εἴχαμε πνευματικὴ ὑγεία, θὰ εἶχε θεραπευθῆ πρὸ καιροῦ καὶ δὲν θὰ παιδευόταν. Ὅταν τοποθετούμαστε σωστά, ὅτι εἴμαστε ἔνοχοι γιὰ ὅλη τὴν κατάσταση τοῦ κόσμου, καὶ λέμε «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς», βοηθιέται καὶ ὁ κόσμος ὅλος. Καὶ γιὰ τὰ χάλιατου πρέπει νὰ πονέση κανεὶς καὶ νὰ ζητήση τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Φυσικά, ἂν φθάση σὲ μιὰ πνευματικὴ κατάσταση, τότε γιὰ τὸν ἑαυτό του δὲν ζητάει τίποτε.Βλέπω ὅτι πολλὲς φορὲς πιάνουμε στραβὰ τὸ «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καὶ δῆθεν ἀπὸ ταπείνωση δὲν λέμε «ἐλέησον ἡμᾶς», δὲν προσευχόμαστε γιὰ τοὺς ἄλλους παρὰ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Γι ̓ αὐτὸ καὶ μερικὲς φορὲς μᾶς παρεξηγοῦν ἐμᾶς τοὺς μοναχοὺς οἱ κοσμικοὶ καὶ λένε ὅτι εἴμαστε ἐγωιστὲς καὶ ὅτι φροντίζουμε νὰ σώσουμε μόνον τὸν ἑαυτό μας. Τὸ «ἐλέησόν με» εἶναι γιὰ νὰ μὴν πέσουμε σὲ ὑπερηφάνεια. Ἡεὐχὴ ἑνὸς ταπεινοῦ ἀνθρώπου, ποὺπιστεύει ὅτι εἶναι χειρότερος ἀπὸ ὅλους, ἔχει περισσότερη ἀξία ἀπὸ τὴν ἀγρυπνία ποὺκάνει ἕνας ἄλλος μὲ ὑπερήφανο λογισμό. Ὅταν προσευχώμαστε μὲ ὑπερηφάνεια, κοροϊδεύουμε τὸν ἑαυτό μας.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -175-

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ὅποιος ἔχει ὀρθὴ πίστη, ἔχει ἀληθινὴ ἀγάπη .

– Γέροντα, μᾶς ἔχετε πεῖ ὅτι πρῶτα εἶναι ἡ πίστη καὶ μετὰ ἔρχεται ἡ ἀγάπηπρὸς τὸν Θεό.

– Κοίταξε, γιὰ νὰ ἀγαπήσης τὸν Θεό, πρέπει νὰ Τὸν πιστέψης. Ἀνάλογη μὲ τὴν πίστη μας εἶναι καὶ ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεό. Μοῦ λέει ὅμως ὁ λογισμὸς ὅτι γιὰ ἕναν φιλότιμο ἄνθρωπο ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ προηγεῖται τῆς πίστεως. Εἶναι φθηνὸ νὰ ζητᾶ κανεὶς νὰ τοῦ ἀποκαλυφθῆ πρῶτα ὁ Θεός, γιὰ νὰ Τὸν πιστέψη καὶ μετὰ νὰ Τὸν ἀγαπήση. Ἀγαπῶ φιλότιμα τὸν Θεὸ καὶ μετὰ ἐνεργεῖ ὁ Θεός. Καὶ ὅσο βλέπω τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, τόσο αὐξάνει καὶ ἡ πίστη μου καὶ ἡ ἀγάπη μου πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀγαπῶ καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀφοῦ εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅλα τὰ ζῶα καὶ τὰ πουλιὰ καὶ ὅλη τὴν κτίση, γιατὶ εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ.– Μπορεῖ, Γέροντα, κάποιος νὰ ἔχη ἀγάπη χωρὶς νὰ ἔχη ὀρθὴ πίστη;– Μπορεῖ νὰ νομίζη ὅτι ἔχει ἀγάπη καὶ στὴν πραγματικότητα νὰ μὴν ἔχη.Μέσα στὸ δόγμα τὸ ὀρθό, τὸ Ὀρθόδοξο, βρίσκει κανεὶς τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη. Ἦρθαν μιὰ φορὰ στὸ Καλύβι δύο Καθολικοί· ὁ ἕνας ἦταν δημοσιογράφος καὶ ὁ ἄλλος γραμματέας στὸ Βατικανό.«Πρῶτα νὰ ποῦμε τὸ ʺΠάτερ ἡμῶνʺ», μοῦ εἶπαν.«Γιὰ νὰ ποῦμε τὸ ʺΠάτερ ἡμῶνʺ, τοὺς λέω, πρέπει νὰ συμφωνοῦμε καὶ στὸ δόγμα, ἀλλὰ μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστί».«Καλά, μοῦ λέει ὁ ἕνας, μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ σωθοῦν; Ὁ Θεὸς εἶναι μὲ ὅλον τὸν κόσμο».«Ναί, τοῦ λέω, ἀλλὰ ἐσὺ μπορεῖς νὰ μοῦ πῆς πόσος κόσμος εἶναι μὲ τὸν Θεό;».«Νὰ δείξουμε ἀγάπη», μοῦ λένε μετά.«Καὶ ἡ ἁμαρτία ἔγινε μόδα», τοὺς λέω.«Καὶ αὐτὸ μέσα στὴν ἀγάπη εἶναι», μοῦ λένε.«Ὅλοι μιλᾶνε γιὰ ἀγάπη, εἰρήνη καὶ ὁμόνοια, τοὺς εἶπα στὸ τέλος, ἀλλὰ ὅλοι αὐτοὶ εἶναι διχασμένοι καὶ μὲ τὸν ἑαυτό τους καὶ μὲ τοὺς ἄλλους, γι ̓ αὐτὸ ἑτοιμάζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερες βόμβες».Πολλοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό, γιατὶ δὲν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει οὔτε ἔχουν ἀγάπη ἀληθινή. Ἀγάπη ἀληθινὴ ἔχει ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ὀρθὴ πίστη, ζῆ κοντὰ στὸν Θεό, καὶ τότε ὁ Θεὸς ζωγραφίζεται στὸ πρόσωπό του, καὶ οἱ ἄλλοι βλέπουν στὸ πρόσωπό του τὸν Θεό.Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ φωτίση ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, μ ὲ τοὺς ὁποίους εἴμαστε κατὰ σάρκα ἀδέλφια – ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα –, νὰ ἔρθουν «εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας»26, γιὰ νὰ γίνουν καὶ πνευματικά μας ἀδέλφια

.Ἀμήν.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’«Πάθη καὶ Ἀρετὲς» ‐ 149 ‐

• 
  

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γιὰ νὰ ὑπομείνης τὸν ἄλλον.

, πρέπει νὰ τὸν ἀγαπήσης

– Γέροντα, πῶς ἀποκτιέται ἡ ὑπομονή;

– Ἡ ὑπομονὴ ἔχει βάση τὴν ἀγάπη.«Ἡ ἀγάπη πάντα ὑπομένει»6, λέει ὁ Ἀπόστολος. Γιὰ νὰ ὑπομείνης τὸν ἄλλον, πρέπει νὰ τὸν ἀγαπήσης, νὰ τὸν πονέσης.Ἂν δὲν τὸν πονέσης, τὸν βαριέσαι.– Γέροντα, νὰ μιλήσω γιὰ μιὰ δυσκολία ποὺ ἀντιμετωπίζω ἢ νὰ σιωπήσω;– Ἂν δὲν μιλήσης γιὰ τὴν δυσκολία σου ἀπὸ ἀγάπη, γιὰ νὰ μὴ δυσκολέψης τοὺς ἄλλους, θὰ διατηρήσης τὴν εἰρήνη μέσα σου. Αὐτὴ ἡ δυσκολία θὰ φέρη τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Καλύτερα νὰ δυσκολευθῆς ἐσύ, παρὰ νὰ δυσκολευθῆ ὁ ἄλλος ἐξαιτίας σου. Μιὰ φορὰ ἐπέστρεψα ἀργὰ στὸ Κελλὶ ἀπὸ τὴν Λιτανεία τῆς Μονῆς Κουτλουμουσίου. Ἤμουν κατακουρασμένος καὶ πονοῦσα πολύ, γιατὶ τότε εἶχα πρόβλημα μὲ τὴν μέση μου. Βρῆκα ἀπ ̓ ἔξω νὰ μὲ περιμένη ἕνα γεροντάκι ὀγδόντα πέντε χρονῶν ποὺ ἤθελε νὰ μείνη τὸ βράδυ στὸ Κελλί. Εἶχε ἀφήσει καὶ τὴν βαλίτσα του πιὸ κάτω, γιατὶ δὲν μποροῦσε νὰ τὴν σηκώση. Ἀφοῦ τοῦ ἐξήγησα ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ διανυκτερεύση σ ̓ ἐμένα, φορτώθηκα στὸν ὦμο τὴν βαλίτσα του καὶ τὸν πῆγα στὸ ξενοδοχεῖο, μισὴ ὥρα ἀνήφορο· τοῦ ἔδωσα καὶ πεντακόσιες δραχμὲς γιὰ τὰ ἔξοδά του. Ἔκανα λίγη ὑπομονὴ καὶ μετὰ ἤμουν ἀναπαυμένος, γιατὶ ἀναπαύθηκε ὁ ἄλλος.– Γέροντα, ὅταν ἡ ἀδελφὴ μὲ τὴν ὁποία συνεργάζομαι εἶναι ζορισμένη, τὴν λυπᾶμαι καὶ τὴν κάνω ὑπομονή· αὐτὸ ἔχει μέσα ἀγάπη;– Καὶ ποῦ ξέρεις ἂν δὲν εἶσαι ἐσὺ αἰτία ποὺ εἶναι ἡ ἄλλη ζορισμένη καὶ σὲ κάνει ἐκείνη ὑπομονή; Ἂν νομίζης ὅτι ἐσὺ εἶσαι σὲ καλύτερη πνευματικὴ κατάσταση καὶ τὴν κάνης ὑπομονή, τότε πρέπει νὰ λυπᾶσαι τὸν ἑαυτό σου. Ὅταν ὑπάρχη πραγματικὴ ἀγάπη καὶ ὑπομονή, δικαιολογεῖ κανεὶς τὸν ἄλλον, καὶ μόνον τὸν ἑαυτό του κατηγορεῖ.«Θεέ μου, ἐγὼ εἶμαι ἔνοχος,λέει, μὴ μὲ ὑπολογίζης ἐμένα· πέταξέ με στὴν ἄκρη καὶ βοήθησε τὸν ἄλλον». Αὐτὴ εἶναι ἡ σωστὴ τοποθέτηση, ἡ ὁποία ἔχει καὶ πολλὴ ταπείνωση, καὶ τότε δέχεται ὁ ἄνθρωπος πλούσια τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Θὰ εὔχωμαι νὰ γίνης «σκύμνος»7 πνευματικός, σὰν τὰ μπρούντζινα λεονταράκια ποὺ μὲ τὴν πλάτη τους στηρίζουν τὰ μανουάλια τῆς ἐκκλησίας καὶ οὔτε ταράσσονται οὔτε ἀκοῦνε οὔτε μιλᾶνε, ἀλλὰ σηκώνουν βάρος στὴν πλάτη τους.

Ἀμήν.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’«Πάθη καὶ Ἀρετὲς» ‐ 151 ‐

7 Ὁ σκύμνος: Τὸ λεονταράκι.

•