Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ἀγαθὴ διάθεση

–Γέροντα, τί θὰ γίνουν οἱ ἄνθρωποι ποὺἔχουν καλωσύνη, ἀλλὰ δὲν πιστεύουν;

–Νομίζεις ὅτι δὲν πιστεύουν; Ἀλλὰ ἂς ποῦμε ὅτι δὲν πιστεύουν. Ὅταν ἦταν μικροί, ἡμάνα τους δὲν τοὺς κοινωνοῦσε; Ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν τοὺς κοινωνοῦσε, δὲν βαφτίσθηκαν, δὲν μυρώθηκαν; Δὲν εἶναι γεννημένοι ἀπὸ ὀρθόδοξες καὶ βαφτισμένες μάνες; Ἔ, αὐτοὺςτοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν καλωσύνη, θὰ δῆς, ὁ Καλὸς Θεὸς θὰ τοὺς βολέψη μὲ κάποιο τρόπο, εἴτε μὲ δοκιμασίες εἴτε μὲ μιὰ ἀρρώστια εἴτε μὲ ταλαιπωρίες εἴτε μὲ ἕναν σεισμὸ εἴτε μὲ ἕναν κεραυνὸ εἴτε μὲ ἕναν κατακλυσμὸ εἴτε μὲ ἕναν λόγο κ.λπ., καὶ τελικὰ θὰ τοὺς πάη στὸν Παράδεισο. Πολλὲς φορὲς ἴσως παρουσιασθῆ καὶ ἕνας Ἅγιος ἢ ἕνας Ἄγγελος σὲ ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο, παρόλο ποὺδὲν δικαιοῦται αὐτὴν τὴν μεγάλη εὐλογία. Μπορεῖ ὅμως νὰ τὸ κάνη καὶ αὐτὸ ὁ Χριστός, ἀφοῦ πρῶτα χρησιμοποιήση ὅλα τὰ ἄλλα. Ἀλλὰ συχνὰ τί παθαίνουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί; Πηγαίνει ὁ διάβολος καὶ τοὺς ξεγελάει καὶ πολλοί, οἱ καημένοι, πλανιοῦνται, γιατὶ ἀρχίζει ὁ διάβολος νὰ τοὺς λέη: «Ἄ, ἐσένα ὁ Θεὸς σοῦ ἔδειξε τέτοιο μεγάλο θαῦμα, γιατὶ μπορεῖς νὰ σώσης τὸν κόσμο». Καὶ ὁ ταλαίπωρος δὲν λέει: «Θεέ μου, πῶς νὰ Σὲ εὐχαριστήσω; ἐγὼ δὲν ἤμουν ἄξιος γιὰ τέτοια χάρη». Ἀντὶ δηλαδὴ νὰ νιώση συντριβή, δέχεται τοὺς λογισμοὺς ποὺτοῦ φέρνει ὁ διάβολος καὶ ὑπερηφανεύεται. Μετὰ ξαναπηγαίνει ὁ διάβολος καὶ τοῦ στήνει «τηλεόραση», τοῦ δείχνει Ἀγγέλους, Ἁγίους, καὶτοῦ λέει: «Ἐσὺ θὰ σώσης τὴν οἰκουμένη». Ἂν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος συνέλθη, πάλι ὁ Καλὸς ὁ Θεὸς θὰ τὸν βοηθήση.Πάντως νὰ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὅλοι ἔχουμε κληρονομιὰ ἀπὸ τὸν Θεό, γι ̓ αὐτὸ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στὸ βάθος ὑπάρχει καλωσύνη. Ὁ διάβολος ὅμως ὅλα τὰ μολύνει. Μερικοὶ τώρα ἔχουν διατηρήσει αὐτὴν τὴν κληρονομιά, τὴν καλωσύνη, ἔστω καὶ ἂν δὲν ζοῦν κοντὰ στὴν Ἐκκλησία. Ἔ, αὐτοὺς θὰ τοὺς βολέψη ὁ Θεός. Γι' αὐτό, ὅταν βλέπετε ἕναν ἄνθρωπο νὰ ἔχη παρασυρθῆ καὶ νὰ ἔχη ἁμαρτωλὴ ζωή, ἀλλὰ νὰ εἶναι πονόψυχος –βλέπειλ.χ. ἕναν ἄρρωστο καὶ ραγίζει ἡκαρδιά του, ἕναν φτωχὸ καὶ τὸν βοηθάει –ἀπὸ ̓κεῖ νὰ καταλάβετε ὅτι αὐτὸν δὲν θὰ τὸν ἀφήση ὁ Θεός, θὰ τὸν βοηθήση. Καὶ ὅταν βλέπετε ἕναν ἄνθρωπο ἀπομακρυσμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ εἶναι σκληρός, ἄσπλαγχνος κ.λπ., τότε πρέπει νὰ κάνετε μέρα-νύχτα προσευχή, νὰ κάνη «ἀποβίβαση» ὁ Θεὸς στὴν καρδιά του, γιὰ νὰ πάρη στροφή.Τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄβυσσος. Ἕνα πράγμα ξέρω: ὅσοι ζοῦν κοσμικὴ ζωή, γιατὶ δὲν βοηθήθηκαν, ἀλλὰ παρασύρθηκαν ἢ καὶ σπρώχθηκαν στὸ κακό, ἐνῶ εἶχαν καλὴ διάθεση,αὐτοὶ συγκινοῦν τὸν Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς θὰ τοὺς βοηθήση. Θὰ χρησιμοποιήση διάφορους τρόπους, νὰ βροῦν τὸν δρόμο τους· δὲν θὰ τοὺς ἀφήση. Ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου θὰ τοὺς οἰκονομήση νὰ βρίσκωνται σὲ καλὴ κατάσταση.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -165-

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ἡπροσευχή, ὅπλο ἰσχυρὸ.

Χρειάζεται πολλὴ προσευχὴ .

Παλιά, γιὰ νὰ κάνη κάτι κανείς, ἂν ἦταν κοσμικὸς ἄνθρωπος, θὰ σκεφτόταν. Ἂν ἦταν πνευματικὸς ἄνθρωπος, θὰ σκεφτόταν καὶ θὰ προσευχόταν. Στὴν ἐποχή μας ἀκόμη καὶ «πνευματικοὶ» ἄνθρωποι ὄχι μόνο δὲν προσεύχονται, ἀλλὰ οὔτε σκέφτονται. Καὶ μάλιστα, συχνὰ πρόκειται γιὰ σοβαρὰ θέματα, καὶ αὐτοὶ κάνουν πρόβες μὲ τὸν κόσμο. Σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις, πρὶν ἐνεργήσουμε, νὰ λέμε: «Σκέφθηκα γι ̓ αὐτό; Προσευχήθηκα γι ̓ αὐτό;». Ὅταν κανεὶς ἐνεργῆ, χωρὶς νὰ σκεφθῆ καὶ χωρὶς νὰ προσευχηθῆ, ἐνεργεῖ σατανικά. Καὶ βλέπεις, συχνὰ πολλοὶ Χριστιανοὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺἐνεργοῦν, δὲν ἀφήνουν τὸν Θεὸ νὰ ἐπέμβη. Νομίζουν ὅτι αὐτοὶ θὰ τὰ καταφέρουν ὅλα μόνοι τους. Ἐνῶ ἀκόμη καὶ ὁ ἄπιστος λέει «ἔχει ὁ Θεός», αὐτοὶ δὲν τὸ λένε. Τὰ βάζει λ.χ. κάποιος μὲ τὸν καρνάβαλο, ἐνῶ μπορεῖ νὰ κάνη προσευχὴ καὶ νὰ ρίξη ὁ Θεὸς τέτοιο χαλάζι, ποὺνὰ σκορπίσουν ὅλοι καὶ νὰ ματαιωθῆ κάθε ἐκδήλωση. Ἤ, ἂς ὑποθέσουμε, μερικοὶ κατηγοροῦν ἕναν δεσπότη καὶ οἱ ἄλλοι καταφεύγουν στὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας. Ἀλλὰ οὔτε ἐκεῖ σταματοῦν. Διαδηλώσεις, φασαρίες, ἄρθρα στὶς ἐφημερίδες... Συνέχεια ἀνθρώπινες προσπάθειες καὶ δὲν ἀφήνουν τὸν Θεὸ νὰ ἐνεργήση. Δὲν καταφεύγουν στὴν προσευχή, ὥστε νὰ ἀπαντήση ὁ Θεὸς διὰ τῆς προσευχῆς. Μὲ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν προσευχὴ διορθώνονται ὅλα τὰ ἀδιόρθωτα.Σήμερα ζοῦμε σὲ χρόνια Ἀποκαλύψεως. Δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι κανεὶς Προφήτης γιὰ νὰ τὸ καταλάβη. Τὰ πράγματα προχωροῦν τὰκ–τάκ. Τί μᾶς περιμένει δὲν ξέρουμε. Ὅλη αὐτὴ ἡκατάσταση ποὺἐπικρατεῖ, τὸ δείχνει. Γι' αὐτό, γιὰ ἕναν λόγο παραπάνω τώρα, πρέπει νὰ στηριχθοῦμε πιὸ πολὺστὴν προσευχὴ καὶ νὰ πολεμήσουμε τὸ κακὸ μὲ τὴν προσευχή.

Ἡμόνη λύση αὐτὴ εἶναι. Νὰ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ λυπηθῆ τὰ πλάσματά Του –ἂν καὶ δὲν εἴμαστε γιὰ νὰ μᾶς λυπηθῆ. Δὲν θὰ βρεθῆ ἄκρη. Καθένας ὅ,τι τοῦ λέει ὁ λογισμὸς θὰ κάνη. Θὰ γίνη αὐτὸ ποὺλέει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς: «Θὰ περπατᾶς ὥρα, γιὰ νὰ βρῆς ἄνθρωπο· καὶ ὅσοι ζήσουν, θὰ τρῶνε μὲ χρυσὰ κουτάλια». Μερικοὶ βέβαια ἔχουν τὸν λογισμό: «Ἀφοῦ οἱ προφητεῖες θὰ ἐκπληρωθοῦν ὁπωσδήποτε, τί θὰ ὠφελήση ἡπροσευχή;». Ὁ Θεὸς βλέπει ὅτι ἔτσι θὰ ἐξελιχθοῦν τὰ πράγματα, ἀλλὰ ἐμεῖς κάνουμε προσευχή, γιὰ νὰ εἶναι πιὸ ἀνώδυνο ἕνα κακὸ καὶ νὰ μὴν πάρη ἔκταση. Γι' αὐτὸ λέει καὶ στὸ Εὐαγγέλιο ὅτι γιὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς θὰ κολοβωθοῦν οἱ ἡμέρες. Σὲ ἕναν πόλεμο λ.χ. μὲ τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς γίνεται ἕνα θαῦμα, σώζονται περισσότεροι, ὑπάρχουν λιγώτερα θύματα, ὁπότε βοηθιοῦνται πνευματικὰοἱ ἄνθρωποι, πιστεύουν καὶ ἀλλοιώνονται μὲ τὴν καλὴ ἔννοια.Τὰ πράγματα εἶναι σοβαρά. Καὶ μέχρι τώρα ποὺδὲν τινάχθηκε ὁ κόσμος στὸν ἀέρα, θαῦμα εἶναι.

Ὁ Θεὸς νὰ βάλη τὸ χέρι Του, γιατὶ ὅλος ὁ κόσμος ἐξαρτᾶται ἀπὸ τρία-τέσσερα ἄτομα.

Κρέμεται ἡ τύχη τοῦ κόσμου στὰ χέρια μερικῶν παλαβῶν. Λέει μιὰ παροιμία: «Τὰ ἄλογα κλωτσοῦν καὶ τὰ κοτόπουλα ψοφοῦν». Ἔτσι εἶναι. Τὰ μεγάλα κράτη ὅταν πιάνωνται, τὰ μικρὰ τὰ καημένα ἀδικοῦνται. Κλωτσιοῦνται τὰ μεγάλα καὶ καταστρέφονται τὰ μικρά. Χρειάζεται πολλὴ προσευχή, πολλὴ προσευχή, γιὰ νὰ φωτίση ὁ Θεὸς τοὺς μεγάλους, γιατί, ἂν θέλουν, μποροῦν νὰ καταστρέψουν τὸν κόσμο. Ξέρει ὁ Θεὸς πολὺεὔκολα καὶ σ' αὐτοὺς νὰ δώση λίγη φώτιση. Ἂν ὁ Θεὸς φωτίση, βγάζει ἕνας μιὰ διαταγὴ καὶ ἀλλάζουν ὅλα.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -167-

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Αἰτήματα στὴν προσευχὴ.

–Γέροντα, ἂν εἶναι εὐλογημένο, νὰ μᾶς λέγατε μερικὰ θέματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἰδιαίτερα πρέπει νὰ προσευχώμαστε.

–Νὰ παρακαλοῦμε κατ' ἀρχὰς ἡπροσευχή μας νὰ ἔχη ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἔρθουν σὲ θεοσέβεια ὅσοι ζοῦν καὶ ὅσοι θὰ ζήσουν. Ἐγὼ στὴν προσευχή μου λέω «Παράτεινον τὸ ἔλεός Σου τοῖς γινώσκουσί Σε» καὶ προσθέτω «καὶ τοῖς μὴ γινώσκουσί Σε». Ἀκόμη λέω «Κύριε, σῶσον τοὺς ἀσεβεῖς». (Βέβαια ἡἘκκλησία καλὰ κανόνισε νὰ λέη «Κύριε, σῶσον τοὺς εὐσεβεῖς...», γιατὶ μπορεῖ νὰ βρίζουν οἱ ἀσεβεῖς, ἐπειδὴ προσεύχονται γι ̓ αὐτούς).Ὅταν πάλι ὁ ἱερεὺς λέη «Ὑπὲρ τῶν ἐντειλαμένων ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις εὔχεσθαι ὑπὲρ αὐτῶν», προσθέτω καὶ «ὑπὲρ τῶν μὴ ἐντειλαμένων». Γιατὶ πρέπει νὰ προσευχώμαστε καὶ γι ̓ αὐτοὺς ποὺμᾶς ζήτησαν νὰ προσευχηθοῦμε, ἀλλὰ καὶ γι ̓ αὐτοὺς ποὺδὲν μᾶς ζήτησαν, καὶ γιὰτοὺς γνωστοὺς καὶ γιὰ τοὺς ἀγνώστους. Τόσες χιλιάδες ἄνθρωποι ὑπάρχουν ποὺἔχουν μεγαλύτερη ἀνάγκη καὶ σοβαρώτερα προβλήματα ἀπὸ αὐτοὺς ποὺμᾶς ζήτησαν νὰ προσευχηθοῦμε. Νὰ κάνουμε προσευχὴ καὶ γιὰ ὅσους ἔχουν ἀδικηθῆ, νὰ φανῆ τὸ δίκαιο· νὰ δοθῆ χάρη στοὺς φυλακισμένους, νὰ πιάση τόπο ἡταλαιπωρία ποὺπέρασαν καὶ νὰ βοηθηθοῦν.Ὅταν βάζω ξύλα στὴν φωτιά, δοξολογῶ τὸν Θεὸ καὶ λέω: «Ζέστανε, Θεέ μου, ὅσους δὲν ἔχουν ζεστασιά». Ὅταν πάλι καίω τὰ γράμματα ποὺμοῦ στέλνουν

–τὰ διαβάζω καὶ μετὰ τὰ καίω, γιατὶ ἔχουν καὶ θέματα ἀπόρρητα καὶ ἐξομολογήσεις –, λέω: «Νὰ τοὺς κάψη ὁ Θεὸς ὅλα τὰ κουσούρια. Νὰ τοὺς βοηθάη νὰ ζοῦν πνευματικὰ καὶ νὰ τοὺς ἁγιάζη». Ἀκόμη συνηθίζω νὰ ζητῶ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους νὰ προστατεύουν τοὺς ἀνθρώπους ποὺφέρουν τὸ ὄνομά τους καὶ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πάντες νὰ προστατεύουν αὐτοὺς ποὺδὲν ἔχουν προστάτη Ἅγιο.–Γέροντα, τί εἶναι καλύτερα, νὰ ζητῶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γενικὰ ἢ νὰ ἀναφέρω καὶ συγκεκριμένα αἰτήματα σύμφωνα μὲ τὸ «Αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται ὑμῖν»

;–Νὰ προσεύχεσαι γενικὰ καὶ νὰ λὲς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον τοὺς πάσχοντας σωματικὰ καὶ ψυχικά». Σ ̓ αὐτὴν τὴν εὐχὴ περιλαμβάνονται καὶ οἱ κεκοιμημένοι. Ἂν σοῦ ἔρχεται στὸν νοῦ ἕνα συγγενικό σου πρόσωπο, πὲς καὶ μιὰ εὐχὴ γι ̓ αὐτό, «... ἐλέησον τὸν δοῦλόν Σου τάδε», καὶ πέρασε ἀμέσως στὴν γενικὴ εὐχὴ γιὰ ὅλον τὸν κόσμο, «... ἐλέησον τὸν κόσμον Σου ἅπαντα». Μπορεῖς νὰ φέρνης στὸν νοῦ σου ἕναν συγκεκριμένο ἄνθρωπο ποὺἔχει ἀνάγκη, νὰ προσεύχεσαι λίγο γι' αὐτὸν καὶ μετὰ νὰ λὲς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς» καὶ νὰ πονᾶς γιὰ ὅλους, γιὰ νὰ μὴ φεύγη ἡ... ἁμαξοστοιχία μὲ ἕναν ἐπιβάτη. Νὰ μὴ σκαλώνουμε σὲ ἕνα πρόσωπο καὶ μετὰ δὲν μποροῦμε νὰ βοηθήσουμε μὲ τὴν προσευχὴ οὔτε τὸν ἑαυτό μας οὔτε τοὺς ἄλλους. Ὅταν προσεύχεσαι λ.χ. γιὰ ἕναν καρκινοπαθῆ, νὰ προσεύχεσαι γιὰ ὅλους τοὺς καρκινοπαθεῖς καὶ νὰ λὲς καὶ μιὰ εὐχὴ γιὰ τοὺς κεκοιμημένους. Ἢ βλέπεις ἕναν δυστυχισμένο· νὰ πηγαίνη ἀμέσως ὁ νοῦς σου σὲ ὅλους τοὺς δυστυχισμένους καὶ νὰ προσεύχεσαι γι' αὐτούς. Νά, θυμᾶμαι, μικρὸς εἶχα δεῖ ἕναν ζητιάνο ποὺπέθανε ἔξω ἀπὸ ἕνα τούρκικο σπίτι, δέκα μέτρα μακριὰ ἀπὸ τὸ δικό μας. Πέτρο τὸν ἔλεγαν. Τὸν βρῆκε τὸ πρωὶ ἡΤουρκάλα πεσμένον ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι της καὶ τὸν σκουντοῦσε νὰ σηκωθῆ· τότε κατάλαβε ὅτι εἶχε πεθάνει. Ἀκόμη τὸν μνημονεύω. Πόσοι τέτοιοι «Πέτροι» ὑπάρχουν στὸν κόσμο! Ὅταν πηγαίνη κανεὶς σὲ εἰδικὰ θέματα καὶ σκέφτεται ὅτι ὑποφέρουν οἱ συνάνθρωποί μας, βοηθιέται, γιατὶ κεντιέται ἡκαρδιά. Ἔτσι, μὲ πονεμένη καρδιὰ ἀπὸ τὰ εἰδικὰ θέματα πηγαίνει καὶ στὰ γενικά, καὶ βοηθάει περισσότερο μὲ τὴν καρδιακὴ προσευχή.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -169