ΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑΙ ΕΜΜΟΝΑΙ, ΤΩΝ ΥΠΕΡΦΙΑΛΩΝ ΑΝΟΗΤΩΝ…!
<<Ήλθε μία φορά στο καλύβι μου κάποιος και μου λέει:
«Ο Θεός δεν έπρεπε αυτό, να το κάνει έτσι».
«Εσύ», του λέω, «μπορείς να κρατήσεις μία πετρούλα στον αέρα; Αυτά τα αστέρια που βλέπεις, δεν είναι μπίλιες που γυαλίζουν. Είναι ολόκληροι όγκοι που κινούνται ιλιγγιωδώς και συγκρατούνται, χωρίς να εκτροχιάζωνται»!!
«Αυτό, κατά την γνώμη μου, δεν έπρεπε να γίνει έτσι», ξαναλέει εκείνος.
ΟΤΑΝ Η ΚΑΡΔΙΑ «ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ» ΑΠΟ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ!!
«Στο Σινά (το κελλί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης) όπου έμενα, το νερό ήταν ελάχιστο. Μία-μία σταγόνα έτρεχε από έναν βράχο μέσα σε μία σπηλιά, καμμιά εικοσαριά μέτρα από το Ασκητήριο. Είχα κάνει μία στερνίτσα και μάζευα τρία κιλά νερό το εικοσιτετράωρο. Όταν πήγαινα να πάρω νερό, έβαζα το τενεκάκι να γεμίσει και έλεγα τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Έβρεχα με το χέρι μου λιγάκι μόνο το μέτωπο, έπαιρνα λίγο νερό, γιά να έχω να πιώ, μάζευα και λίγο σε ένα τενεκάκι γιά τα πουλάκια και τα ποντικάκια που είχε το Ασκητήριο. Αυτό το νερό ήταν και για να πλύνω ένα ρούχο κ.λ.π.. Τί χαρά! Τί ευγνωμοσύνη ένιωθα γι' αυτό το λίγο νερό που είχα! Δοξολογία, γιατί είχα λίγο νερό!
«ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟΚΕΙΤΑΙ ΜΟΙ Ο ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ» (Β’Τιμοθ. Δ’8’)!!!
Στην συνέχεια μου παρουσιάσθηκε κάτι σκληρό στην κοιλιά. Μου είπαν ότι ήταν κήλη. Όταν κουραζόμουν, πονούσε και πρηζόταν πολύ. Μία ημέρα, παραμονή του Αγίου Παντελεήμονος, ήταν πρησμένο και πονούσα. Έπρεπε όμως να πάω στην Σκήτη, στην ολονυκτία. Είπα:
«Θα πάω και ό,τι θέλει ας γίνει», γιατί έπρεπε να πάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου