Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

–Γέροντα, ποιά εἶναι ἡπνευματικὴ ὑγεία;

–Ὑγεία πνευματικὴ ἴσον ἁγνοὶ λογισμοί, φωτισμένος νοῦς καὶ ἐξαγνισμένη καρδιὰ ποὺ φιλοξενεῖ συνέχεια τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Ἡπολλὴ προσοχὴ μὲ τὴν παρακολούθηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τὴν προσευχὴ βοηθοῦν πολὺ θετικὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς. Ἡπροσευχὴ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὸν ἐξαγνισμὸ τῆς ψυχῆς καὶ ἡσύνεση γιὰ τὴν διατήρηση τῆς καλῆς πνευματικῆς καταστάσεως.Ἡζωὴ βέβαια δὲν εἶναι κατασκήνωση· ἔχει χαρές, ἔχει ὅμως καὶ λύπες. Πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση προηγεῖται ἡΣταύρωση. Τὰ χτυπήματα τῶν δοκιμασιῶν εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, γιατὶ αὐτὰ λαμπικάρουν τὴν ψυχή. Ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τὰ ροῦχα· ὅσο τὰ τρίβουμε, ὅταν τὰ πλένουμε, τόσο καλύτερα καθαρίζουν. Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸ χταπόδι· ὅσο τὸ χτυπᾶμε, τόσο περισσότερο καθαρίζει καὶ μαλακώνει. Καὶ τὸ ψάρι φαίνεται ὡραῖο, ὅταν πλέη στὴν θάλασσα καὶ εἶναι ζωντανό, ἀκόμη καὶ ὅταν εἶναι στὴν ἀγορὰ μὲ τὰ λέπια καὶ τὰ ἐντόσθιά του, ἀλλὰ γίνεται χρήσιμο, μόνον ὅταν καθαρισθῆ –ἀσχημήνη ἐξωτερικὰ –καὶ μετὰ ψηθῆ. Ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀποβάλη καθετὶ κοσμικό, ἐνῶ ἐξωτερικὰ φαίνεται ὅτι χάνει τὴν ζωή, τὴν κοσμικὴ ζωντάνια –τὰ λέπια –, ἀδειάζει ὅ,τι ἄχρηστο ἔχει μέσα του, «ψήνεται», καὶ τότε γίνεται χρήσιμος.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -54-

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ήρθαν μία φορά στο Καλύβι μερικοί φοιτητές φορτωμένοι με βιβλία και μου λένε:

«Ήρθαμε, Γέροντα, να συζητήσουμε για την Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός δεν επιτρέπει την γνώση;». «Ποιά γνώση, τους λέω, αυτή που αποκτιέται με το μυαλό;».

«Ναί», μου λένε.

«Μά αυτή η γνώση, τους λέω, σε πάει μέχρι το φεγγάρι, δεν σε ανεβάζει στον Θεό».

είναι οι εγκεφαλικές δυνάμεις που ανεβάζουν τον άνθρωπο στην σελήνη, με δισεκατομμύρια έξοδα καυσίμων κ.λπ., αλλά καλύτερες είναι οι πνευματικές δυνάμεις, που ανεβάζουν τον άνθρωπο στον Θεό, που είναι και ο προορισμός του, και με λίγα καύσιμα, με ένα παξιμάδι.

Ρώτησα μία φορά έναν Αμερικάνο που ήρθε στο Καλύβι: «Τί κατόρθωμα κάνατε σαν έθνος μεγάλο που είστε;». «Πήγαμε στο φεγγάρι», μου απάντησε.

«Πόσο μακριά είναι;», τον ρωτάω. «Ας πούμε, μισό εκατομμύριο χιλιόμετρα», μου λέει. «Πόσα εκατομμύρια ξοδέψατε, για να πάτε στο φεγγάρι;». «Από το 1950 μέχρι τώρα, μου λέει, έχουμε ξοδέψει ποταμούς δολλαρίων».

«Στον Θεό πήγατε; τον ρωτάω.

Πόσο μακριά είναι ο Θεός;». «Ο Θεός, μου λέει, είναι πολύ μακριά». «Εμείς όμως, του λέω, μ΄ ένα παξιμάδι πάμε στον Θεό!».

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου!!