Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Όταν οι γονείς, οι συνδημιουργοί του Θεού, δυσκολεύωνται, μετά από τις προσπάθειες που κάνουν να οικονομήσουν τα παιδιά τους, πρέπει ταπεινά να ζητήσουν και την βοήθεια του Μεγάλου Δημιουργού απλώνοντας τα χέρια τους προς τα πάνω. Τότε χαίρεται και ο Θεός που βοηθάει, χαίρεται και ο άνθρωπος που βοηθιέται.
Το διάστημα που ήμουν στην Μονή Στομίου, γνώρισα έναν πολύτεκνο οικογενειάρχη που ήταν αγροφύλακας σε ένα χωριό της Ηπείρου, απόσταση τεσσερισήμισι ώρες με τα πόδια από την Κόνιτσα, όπου έμενε η οικογένειά του.
Είχε εννέα παιδιά.
Επειδή ο δρόμος για το χωριό περνούσε έξω από το μοναστήρι, ο αγροφύλακας αυτός ερχόταν, και όταν πήγαινε στην υπηρεσία του, αλλά και όταν επέστρεφε. Όποτε επέστρεφε από το χωριό, για να πάη στο σπίτι του, με παρακαλούσε να ανάψη ο ίδιος τα κανδήλια. Αν και έχυνε κάτω λάδια, τον άφηνατα ανάβη· προτιμούσα να καθαρίσω μετά τις πλάκες του Ναού, παρά να τον λυπήσω.
Όταν έφευγε από το μοναστήρι, τριακόσια μέτρα περίπου πιο έξω, έρριχνε πάντα μια ντουφεκιά!
Αυτό δεν μπορούσα να το εξηγήσω, γιʹ αυτό αποφάσισα να τον παρακολουθήσω από την στιγμή που θα έμπαινε μέσα στον Ναό μέχρι να πάρη τον δρόμο για την Κόνιτσα. Άναβε λοιπόν πρώτα τα κανδήλια μέσα στον Ναό και ύστερα έβγαινε στον νάρθηκα. Αφού άναβε και εκεί την κανδήλα που ήταν πάνω από την είσοδο, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, βουτούσε το δάκτυλό του στην κανδήλα, γονάτιζε, άπλωνε τα χέρια του προς την εικόνα και έλεγε: «Παναγία μου, εννιά παιδιά έχω· οικονόμησέ τα λίγο κρέας». Άλειφε στην συνέχεια το στόχαστρο στην κάννη του ντουφεκιού με το λαδάκι που είχε στο δάκτυλο, και έφευγε. Τριακόσια μέτρα έξω από την μονή, όπου υπήρχε μια μουριά, τον περίμενε ένα αγριοκάτσικο.
Έρριχνε, όπως ανέφερα, μια ντουφεκιά, το σκότωνε, το κατέβαζε κάτω σε μια σπηλιά, το έγδερνε και το πήγαινε στα παιδιά του.
Αυτό γινόταν κάθε φορά που θα επέστρεφε από την δουλειά του. Θαύμασα την πίστη του αγροφύλακα και την πρόνοια της Παναγίας. Μετά από είκοσι πέντε χρόνια ήρθε και με βρήκε στο Άγιον Όρος. Κάποια στιγμή τον ρώτησα αυθόρμητα: «Τί κάνουν τα παιδιά σου;
Που βρίσκονται;». Και εκείνος άπλωσε πρώτα το χέρι του προς τον Βορρά και είπε «άλλα στην Γερμανία» και μετά άπλωσε το χέρι του προς τον Νότο και είπε «καί άλλα στην Αυστραλία· δόξα τω Θεώ έχουν την υγειά τους». Διατηρούσε αυτός ο άνθρωπος και την πίστη του, αλλά και τον εαυτό του αγνό από άθεες ιδεολογίες, γι᾿ αυτό και ο Θεός δεν τον άφησε.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.!

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι:
Σαρκικοί, ψυχικοί και πνευματικοί.

Ο σαρκικός άνθρωπος θέλει όλα τα της σαρκός∙ ζητεί την ανάπαυση, αγαπά τους επαίνους, δεν θέλει να τον υβρίζουν, δεν δέχεται να του κόψουν το θέλημά του, υπερασπίζει τον εαυτόν του και ζητεί όλα όσα είναι προς ανάπαυσιν του σαρκίου του.

Ο ψυχικός πάλι δεν θέλει να αδικήση, αλλά ούτε και να τον αδικήσουν. Δεν κατηγορεί αλλά δεν θέλει και να τον κατηγορήσουν. Εάν του συμβή μία ύβρις ή αδικία, ή τον περιφρονήσουν δεν ομιλεί μεν, αλλά θλίβεται και λυπάται πώς να του το κάμουν. Αυτός είναι ο ψυχικός.

Ο δε πνευματικός άνθρωπος σκέπτεται όλο τα του πνεύματος∙ αν αδικηθή, χαίρει∙ αν υβρισθή, ευχαριστείται∙ αν του κόψουν το θέλημά του, ευφραίνεται και ό,τι και αν του συμβή λυπηρόν, θεωρεί τον εαυτόν του ότι του πρέπουν όλα αυτά, και θέλει όλο να τον περιφρονούν και να τον εξευτελίζουν.

Άγιος Άνθιμος Χίου

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Η υπερηφάνεια γελοιοποιεί τον άνθρωπο
- Γέροντα, τί είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να γίνη γνωστό στους άλλους ό,τι καλό κάνουμε, ενώ έχει τόση γλυκύτητα, τόση απαλάδα, το να ζη και να εργάζεται κανείς στην αφάνεια;
- Το πιο σπουδαίο είναι ότι, όταν ο άνθρωπος έχη εσωτερικότητα και προσπαθή να μη γίνεται γνωστό το καλό που κάνει, είναι αισθητό στους άλλους∙ όλοι τον ευλαβούνται και τον αγαπούν, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνη.
Πόσο συμπαθής είναι ο ταπεινός άνθρωπος και πόσο αποκρουστικός ο υπερήφανος! Τον υπερήφανο κανείς δεν τον αγαπάει, ακόμη και ο Θεός τον αποστρέφεται. Βλέπεις, και τα μικρά παιδιά, αν δουν κανένα παιδί λίγο υπερήφανο, το κοροϊδεύουν , ενώ ένα παιδί σιωπηλό , συνετό, πόσο το εκτιμούν! Ή, αν δουν κανέναν να περπατάη καμαρωτός-καμαρωτός, τον παίρνουν μυρωδιά και τον κοροϊδεύουν . Θυμάμαι κάποιον στην Κόνιτσα που, ενώ πέθαινε από την πείνα, φορούσε κάθε μέρα κοστούμι, γραβάτα και ρεπούμπλικο και έβγαινε στην πλατεία καμαρωτός. Τα παιδάκια, μόλις τον έβλεπαν, πήγαιναν από πίσω του και παρίσταναν πώς περπατούσε. Μικρούτσικα παιδάκια τώρα! Πόσο μάλλον οι μεγάλοι καταλαβαίνουν τον υπερήφανο άνθρωπο! Μη βλέπης που δεν μιλούν, για να μην τον εκθέσουν ∙ από μέσα τους όμως αηδιάζουν.
Όποιος θέλει να προβάλλη τον εαυτό του, τελικά γελοιοποιείται. Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Σινά, είχε έρθει ένας παπάς που τον έλεγαν Σάββα. Ήταν λίγο κενόδοξος, είχε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Μια μέρα οι Βεδουίνοι ανέβαζαν στο μοναστήρι ένα βαρύ πράγμα με το βίντσι και, καθώς το σήκωναν, φώναζαν, για να συγχρονισθούν, «σάουα-σάουα», δηλαδή «όλοι μαζί». Τους άκουσε ο παπα-Σάββας κι έτρεξε αμέσως έξω. «Βρε, ακόμη δεν ήρθα, λέει, και “Σάββα” φωνάζουν! Και εδώ όλοι με έμαθαν!». Νόμιζε ότι οι Βεδουίνοι φώναζαν «Σάββα, Σάββα»! Μόλις το άκουσα ,με έπιασαν τα γέλια! Είναι να μη γελάσης; Όπως δουλεύει το μυαλό του ανθρώπου, έτσι τα ερμηνεύει όλα… Άμα ο άνθρωπος είναι λίγο φαντασμένος, όλα φαντασμένα τα ερμηνεύει.
- Γέροντα, από υπερηφάνεια το κάνει;
- Είναι αιχμάλωτος στην κενοδοξία ,τον κλέβει και η φαντασία και φθάνει μετά… Μου έλεγε ένας μοναχός πως, όταν ήταν λαϊκός, είχε δώσει σε κάποιον ένα επίσημο επανωφόρι. Μια μέρα που βρέθηκαν μαζί σε μια συντροφιά, εκείνος το φορούσε, οπότε κάποια στιγμή λέει: «Αυτό το παλτό ξέρετε από πού το έχω; Από το Παρίσι! Αν ξέρατε και πόσο το αγόρασα!». Και να είναι εκεί μπροστά και ο άλλος που του έδωσε το επανωφόρι ευλογία!
- Καλά, Γέροντα, ανόητος ήταν;
- Μα πιο ανόητος από τον υπερήφανο υπάρχει; Τελικά η υπερηφάνεια γελοιοποιεί τον άνθρωπο.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.!

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, όταν πιστεύη κανείς, μπορεί με την προσευχή του να αλλάξη την πορεία μιας καταστάσεως;
– Αν έχη μεγάλη πίστη, πολλά πράγματα μπορεί να αλλάξη. Ακόμη και μέσα σε χείμαρρο αν έχη χτίσει το σπίτι του και ο χείμαρρος κατεβάση πολύ νερό, αν πιστεύη πολύ και παρακαλέση με θέρμη τον Θεό, ο χείμαρρος θα γυρίση ανάποδα.
Πρέπει όμως να έχη τέτοια πίστη πού, αν ακούση, ας υποθέσουμε, ότι έγινε θαύμα, άδειασε η θάλασσα και την οργώνουν με τρακτέρ και κουβαλούν τα ψάρια με φορτηγά, να το πιστέψη.
Ούτε καν θα πάη να δή.
Ακόμη και σε εκατό μέτρα απόσταση να μένη από την θάλασσα και να μην την βλέπη από ᾿κεί που βρίσκεται, δεν πάει να διαπιστώση αν είναι αλήθεια, γιατί δεν αμφιβάλλει.
Ξέρει ότι όλα είναι δυνατά για τον Θεό, ότι η θεία δύναμη δεν περιορίζεται, και γι᾿ αυτό δεν ενδιαφετεται παραπάνω.
Τόση πίστη έχει. Μόνον ο αληθινά πιστός ζη αληθινά και είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, όταν πιστεύη κανείς, μπορεί με την προσευχή του να αλλάξη την πορεία μιας καταστάσεως;
– Αν έχη μεγάλη πίστη, πολλά πράγματα μπορεί να αλλάξη. Ακόμη και μέσα σε χείμαρρο αν έχη χτίσει το σπίτι του και ο χείμαρρος κατεβάση πολύ νερό, αν πιστεύη πολύ και παρακαλέση με θέρμη τον Θεό, ο χείμαρρος θα γυρίση ανάποδα.
Πρέπει όμως να έχη τέτοια πίστη πού, αν ακούση, ας υποθέσουμε, ότι έγινε θαύμα, άδειασε η θάλασσα και την οργώνουν με τρακτέρ και κουβαλούν τα ψάρια με φορτηγά, να το πιστέψη.
Ούτε καν θα πάη να δή.
Ακόμη και σε εκατό μέτρα απόσταση να μένη από την θάλασσα και να μην την βλέπη από ᾿κεί που βρίσκεται, δεν πάει να διαπιστώση αν είναι αλήθεια, γιατί δεν αμφιβάλλει.
Ξέρει ότι όλα είναι δυνατά για τον Θεό, ότι η θεία δύναμη δεν περιορίζεται, και γι᾿ αυτό δεν ενδιαφετεται παραπάνω.
Τόση πίστη έχει. Μόνον ο αληθινά πιστός ζη αληθινά και είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, γιατί δεν γεμίζω από την προσευχή, ενώ φροντίζω να είμαι συνεπής στα πνευματικά μου καθήκοντα;
– Έ, πώς να γεμίσης;
Έτσι θα γεμίσης; Θέλει γύρισμα το κουμπί αλλού. Εξέτασε να δής πόσο δουλεύεις στην πνευματική ζωή με την λογική και πόσο με την καρδιά· πόσο κινείσαι από την ευρωπαϊκή συνέπεια και πόσο από το ορθόδοξο φιλότιμο. Αυτό που λέμε «συνέπεια», μερικές φορές είναι εγωισμός και μας κλέβει. Να φανώ συνεπής, για να δείξω στους άλλους ότι είμαι σε όλα εντάξει. Τότε όμως η ζωή μου γίνεται μια μεγάλη αταξία πνευματική.
Να κινήσαι παντού με φιλότιμο, γιατί σ᾿ αυτήν την συχνότητα κινούνται ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι... Χωρίς φιλότιμο δεν έρχεται η θεία χάρης .
Γέροντα, κοπιάζω στην προσευχή, αλλά δεν νιώθω παρηγοριά.
– Αυτό καλό είναι, γιατί δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι.
Ας δώσουμε εμείς την καρδιά μας στον Θεό ζητώντας ταπεινά το έλεός Του, και Εκείνος ξέρει τί πρέπει να μας δώση.
Ο πνευματικός άνθρωπος δεν επιδιώκει τίποτε άλλο εκτός από την σωτηρία της ψυχής του.
Δεν αγωνίζεται για τις θείες ηδονές· αγωνίζεται με φιλότιμο και δέχεται ό,τι του δίνει ο Θεός.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.!

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια
- Γέροντα, ακόμη αντιμετωπίζω το καθετί ανθρώπινα και όχι πνευματικά, κι έχω αγωνία.
- Εσύ βάζεις τα προγράμματά σου μπροστά από τα προγράμματα του Θεού, γι’ αυτό βασανίζεσαι. Με την εμπιστοσύνη στον Θεό και με την ταπείνωση όλα τα προβλήματα λύνονται. Να κάνης αυτό που μπορείς εσύ και μετά να αφήνεσαι στην θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα.
Η ελπίδα στον Θεό είναι τονισμένη πίστη∙ είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια για τον άνθρωπο.
Μικρό πράγμα είναι να έχη κανείς σύμμαχο τον Θεό; Θυμάμαι, πριν πάω στο στρατό, έκανα προσευχή στην Αγία Βαρβάρα να με βοηθήση –την είχα σε ευλάβεια, γιατί πήγαινα στο εξωκκλήσι της από μικρός και προσευχόμουν.
«Ας κινδυνεύσω στον πόλεμο, είπα, αλλά μόνον άνθρωπο να μη σκοτώσω».
Και πώς τα οικονόμησε ο Καλός Θεός!
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα ,ενώ άλλους που ήταν μορφωμένοι τους έστειλαν στην πρώτη γραμμή σαν απλούς στρατιώτες, τουφεκιοφόρους, εμένα που ήμουν του δημοτικού με πήραν για ασυρματιστή! Μου έλεγαν οι άλλοι «Έχεις μεγάλο μέσο». «Βρε τί μέσο έχω; Δεν έχω κανένα γνωστό».
«Τι; μας κοροϊδεύεις;», μου έλεγαν. Ποιον έχεις στο Γενικό Επιτελείο;». Αφού επέμεναν ,τους έλεγα κι εγώ
: «Έχω στο Γενικό Επιτελείο τον Χριστό». Έτσι δεν χρησιμοποίησα ποτέ ντουφέκι.

Γέροντας Παΐσιος.