Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης στην Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος στις Καρυές...
Καρυές….Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης στην Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος έξω από το προσκυνητάρι του Αγίου….
Κρατάει ευλαβώς ανά χείρας την εικόνα του ιαματικού μεγαλομάρτυρος Παντελεήμων αναμένοντας την έλευση όλης της πομπής για να προσκυνήσει την θαυματουργό εικόνα της Θεομήτορος…
Πριν από χρόνια ανήμερα τα Χριστούγεννα κίνησα με ανάμικτα συναισθήματα για την Παναγούδα...
Το κρύο ήταν τσουχτερό και το Άγιο Όρος ήταν χιονισμένο.
Ένας άγνωστος γέροντας ανέλαβε ως επίγειος άγγελος να με καθοδηγήσει μέχρι την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου.
Η επιθυμία μου όμως να λάβω συγκεκριμένες απαντήσεις μ’ έκανε να πάρω μαζί μου και ένα δάσκαλο από τη Κοζάνη για την καλύβα του γέροντα στην Παναγούδα αμέσως μετά την ακολουθία του Εσπερινού.
Με πρόσωπο σκυμμένο, καρδιά θλιμμένη και βήματα βαριά προσέγγισα το κελί του γέροντα.
Αναρωτιόμουν τι θα έπραττα αν, ως καρδιογνώστης κοιτούσε βαθιά μέσα στη ψυχή μου και έβλεπε τα λάθη, την αμαρτία, τις παραλείψεις, τα μίση, τις μικρότητες, τις κατακρίσεις, τον αληθινό ψυχικό πόλεμο.
Στη σκέψη και μόνο πως ο γέροντας έχει τέτοια ικανότητα δείλιασα και με έπιασε ντροπή.
Αναθαρρούσα όμως και μονολογούσα μέσα μου.
Ε! και τι έγινε, ο μόνος είμαι…
Μια άλλη φωνή μέσα μου άγνωστη τότε, γνωστή τώρα σε εμένα απαντούσε.
Υπάρχει λύση … Όσο και να επιχειρούσα να μην την ακούω και να την περιφρονώ τόσο αυτή δυνάμωνε.
Υπάρχει λύση, φώναξα και εγώ κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω και ξάφνιασα τον συνοδοιπόρο μου δάσκαλο.
Με το που φθάσαμε στο κελί άρχισα να νιώθω κάπως περίεργα. Όλα, γύρω προκαλούσαν μια ηρεμία.
Όταν Κοινωνούμε, παίρνουμε το ισχυρότερο ιαματικό φάρμακο...
-Το
μυστικό είναι ο ταπεινός και φιλότιμος αγώνας, που συνοδεύεται με
προσευχή και Μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων. Αυτά τρέφουν την ψυχή,
τρέφουν και το σώμα. Όταν Κοινωνούμε, παίρνουμε το ισχυρότερο ιαματικό
φάρμακο, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ, Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΝΟΥΡΙΣΤΕΣ…
Νεκτάριος Δαπέργολας
Βαδίζουμε πλέον ἐδῶ καὶ καιρὸ σὲ πολὺ δύσβατα καὶ σκοτεινὰ μονοπάτια, ἀλλὰ μέσα στὸ σκοτάδι ποὺ μᾶς ζώνει ἀσφυκτικά, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι οὔτε μόνος οὔτε ἀνυπεράσπιστος, καθὼς πέρα ἀπὸ τὴ χάρη καὶ τὴ συνεχῆ προστασία τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων μας, ἔχει καὶ ἐπανειλημμένα προειδοποιηθεῖ στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου ἀπὸ πολλοὺς Ἁγίους, ποὺ ἔκρουσαν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ ὅλες τὶς ἀντίχριστες παγίδες τῶν ἐσχάτων χρόνων.
Ἀκόμη ἐναργέστερα μᾶς μίλησαν γιὰ τὸ θέμα κάποιες σπουδαῖες πνευματικὲς
μορφές, ποὺ εὐδόκησε ὁ Θεὸς νὰ γεννηθοῦν τὸν περασμένο αἰῶνα, γιὰ νὰ
στηρίξουν τοὺς χειμαζόμενους πιστοὺς στὶς ἀρχὲς τῆς μεγάλης δοκιμασίας,
ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς προειδοποιήσουν. Ἀνάμεσά τους βεβαίως ξεχωρίζει ὁ Ἅγιος
Παΐσιος, ποὺ ἕως τὴ στιγμὴ τῆς κοιμήσεώς του (1994) μίλησε πολλὲς φορὲς
γιὰ τὰ σημεῖα τῶν ζοφερῶν καιρῶν μας καὶ μάλιστα μᾶς ἄφησε ἐπ' αὐτῶν
καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα γραπτά του, ἐπειδὴ ἀκριβῶς γνώριζε (ὅπως καὶ ὁ
ἴδιος ὁμολογεῖ) ὅτι τὰ προφορικὰ μποροῦν νὰ διαστρεβλωθοῦν, ὁπότε ἤθελε
νὰ ἀφήσει στοὺς συγχρόνους καὶ ἰδίως στοὺς μεταγενεστέρους του
συγκεκριμένους λόγους, τὴν αὐθεντικότητα τῶν ὁποίων κανεὶς δὲν θὰ
μποροῦσε νὰ ἀμφισβητήσει.
Καὶ πλεῖστα μὲν ἀπὸ ὅσα ἄφησε ὡς προφορικὴ παρακαταθήκη (καὶ μᾶς διασώθηκαν ὡς καταγραφὲς τρίτων) ὄντως ἀμφισβητήθηκαν ἔντονα τὰ τελευταῖα χρόνια ὡς πρὸς τὴν αὐθεντικότητά τους, μὲ τὴν αἰσχρὴ εἰδικὰ περίοδο τῆς ψευτοπανδημίας - πέραν ὅλων ὅσων πληγῶν προκάλεσε - νὰ διαπρέπει καὶ σ’ αὐτό, διὰ στόματος ἀρχιερέων, ὅπως π.χ. ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος, καθὼς καὶ ἄλλων κληρικῶν. Πλέον ὅμως ἔχουν μπεῖ στὸ στόχαστρο ἀκόμη καὶ τὰ γραπτά: ὄχι τόσο ὡς πρὸς τὸ ἂν ἀνήκουν ὄντως στὸν Ἅγιο (γράφτηκε βεβαίως κάποια στιγμὴ καὶ αὐτό, ἀλλὰ ἐδῶ τὸ ἀφήνω στὴν ἄκρη ὡς παντελῶς ἀνάξιο σχολιασμοῦ), ὅσο σὲ σχέση μὲ τὸ ἂν ἐκεῖνος ἔσφαλλε ἢ ὄχι, γράφοντάς τα.
Καὶ φυσικά, παρ’ ὅτι ἀρκετοὶ οἱ πολέμιοι, ἰδιαίτερα δυσμενῆ ἐντύπωση προκάλεσε ἡ πρόσφατη παρέμβαση γνωστοῦ ἱερέα ποὺ ζεῖ στὴν Ἀθήνα, ὁ ὁποῖος ἐξετράπη καὶ γραπτῶς καὶ προφορικῶς σὲ ἀπαράδεκτη (γιὰ νὰ μὴ κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὶς λέξεις, τὴν ἀποκαλῶ ὑβριστικὴ) ἐπίθεση κατὰ ὅσων εἶχε γράψει ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὸν Ἀντίχριστο, τὸ σφράγισμα καὶ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων, τὰ ὁποῖα ἀποκαλεῖ θεολογικῶς διάτρητα καὶ ἀστήρικτα.
Φυσικὰ δὲν μᾶς ἐξέπληξε, δεδομένου ὅτι ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης (γιατί
αὐτὸς εἶναι ὁ ἱερέας) ἔχει μακρὺ ἱστορικὸ στὶς ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ Ἁγίου
Παϊσίου (ἁπλῶς ἡ ἐπὶ κάποια ἔτη σιωπή του εἶχε ἀφήσει ἐλπίδες ὅτι
ἀνένηψε, ὥσπου ἦρθε δυστυχῶς ἡ νέα του παρεκτροπὴ γιὰ νὰ τὶς ἀποδείξει
φροῦδες), ἐνῶ ἔχει κατὰ καιροὺς ἐνστερνιστεῖ καὶ ἄλλες θεολογικὰ
προβληματικὲς (τὸ θέτω κομψὰ) θέσεις, ὅπως ἐκεῖνο τὸ ἀδιανόητο ὅτι ἀκόμη
καὶ ἡ πλήρης κοινωνία (τουτέστι τὸ κοινὸν ποτήριον) ἑνὸς ἀρχιερέα μὲ
τοὺς Λατίνους δὲν ἀποτελεῖ ἐπαρκῆ λόγο γιὰ τὴ διακοπὴ τῆς μνημόνευσής
του καὶ τὴν πλήρη ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ἀπὸ αὐτόν, καθὼς καὶ ἡ θέση του
γιὰ τὴν κακόδοξη ἐκείνη φρίκη τῆς...διημέρου Ἀναστάσεως, ποὺ εἶχε
διαπράξει τὸ ἀρχιερατικὸ κονκλάβιο ἐν μέσῳ τῆς ψευτοπανδημίας. Δὲν
ἐξεπλάγημεν λοιπὸν ἀπὸ τὴ νέα παρεκτροπή, χωρὶς ὡστόσο αὐτὸ νὰ μειώνει
καθόλου τὴν ἀρνητικὴ ἐντύπωση ἀπὸ τὴ φύση καὶ τὴν ἔκταση τῶν λεγομένων
ἀφ’ ἑνός, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ χρονικὴ στιγμὴ ποὺ ἐπιλέχθηκε γιὰ τὴ διατύπωσή
τους ἀφ’ ἑτέρου.
Μὲ ποιό λογικὸ ἅλμα ὡστόσο ὑποστηρίζεται ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Ἅγιος (καίπερ μὴ
ὤν εἰς πάντα καὶ ἐκ τῶν προτέρων ἀλάθητος) ἔκανε λάθος εἰδικὰ στὸ
συγκεκριμένο θέμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου