-Γέροντα, τώρα με το πρόβλημα της υγείας μου δεν πηγαίνω στην εκκλησία και μου λείπει η Άκολουθία.
-Τώρα χρειάζεται να κάνης λίγη υπομονή.
Έγώ, όταν ήμουν στόν στρατό και ήμασταν στις έπιχειρήσεις πάνω στα βουνά, έπτα μηνες είχα να δώ έκκλησία. Μια μέρα μέ έστειλαν κάτω στην Ναύπακτο, για να φτιάξω κάτι ασυρμάτους και έπρεπε να γυρίσω αμέσως πίσω. Τακτοποίησα τούς ασυρμάτους καί, καθώς επέστρεψα, πέρασα έξω από μία έκκλησία που ήταν πάνω στόν δρόμο. Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή και έψαλλαν τούς Χαιρετισμούς. Πως να μπώ μέσα; Είχα τους ασυρμάτους που δέν μπορούσα να τους αφήσω δέν είχα και χρόνο. Κάθησα μόνον πέντε λεπτά έξω από την έκκλησία. Mε έπιασε ένα παράπονο! ‘Έκλαιγα σαν μικρό παιδί. «Θεέ μου, έλεγα, πως κατήντησα!
Από μικρός πήγαινα στην εκκλησία, πριν πάη ο νεωκόρος. Και τώρα έπτά μηνες έκανα να δώ έκκλησία!».
-Γέροντα, όταν από την διακονία μου στό άρχονταρίκι πηγαίνω κατ’ εύθεϊαν στην εκκλησία, δέν μπορώ να συγκεντρωθώ.
-Από το αρχονταρίκι πηγαίνεις στόν ναό. Άπό τόν ναό να πάς στόν Ουρανό και μετά πιό εκεί, στόν Θεό.
-Πώς γίνεται αυτό, Γέροντα; Σκέφτεται κανεις την δόξα τού Θεού;
-Ό ναός είναι τό σπίτι του Θεού εδώ στην γη. Τό πραγµατικό όµως σπίτι του Θεού είναι στον Παράδεισο, όπως και το δικό µας πραγματικό σπίτι είναι στόν Παράδεισο.
Αγίου Παισΐου Αγιορείτου Λόγοι ς΄ Περί Προσευχής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου