Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ἀγαθὴ διάθεση
–Γέροντα, τί θὰ γίνουν οἱ ἄνθρωποι ποὺἔχουν καλωσύνη, ἀλλὰ δὲν πιστεύουν;
–Νομίζεις ὅτι δὲν πιστεύουν; Ἀλλὰ ἂς ποῦμε ὅτι δὲν πιστεύουν. Ὅταν ἦταν μικροί, ἡ μάνα τους δὲν τοὺς κοινωνοῦσε; Ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν τοὺς κοινωνοῦσε, δὲν βαφτίσθηκαν, δὲν μυρώθηκαν; Δὲν εἶναι γεννημένοι ἀπὸ ὀρθόδοξες καὶ βαφτισμένες μάνες; Ἔ, αὐτοὺςτοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν καλωσύνη, θὰ δῆς, ὁ Καλὸς Θεὸς θὰ τοὺς βολέψη μὲ κάποιο τρόπο, εἴτε μὲ δοκιμασίες εἴτε μὲ μιὰ ἀρρώστια εἴτε μὲ ταλαιπωρίες εἴτε μὲ ἕναν σεισμὸ εἴτε μὲ ἕναν κεραυνὸ εἴτε μὲ ἕναν κατακλυσμὸ εἴτε μὲ ἕναν λόγο κ.λπ., καὶ τελικὰ θὰ τοὺς πάη στὸν Παράδεισο. Πολλὲς φορὲς ἴσως παρουσιασθῆ καὶ ἕνας Ἅγιος ἢ ἕνας Ἄγγελος σὲ ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο, παρόλο ποὺδὲν δικαιοῦται αὐτὴν τὴν μεγάλη εὐλογία. Μπορεῖ ὅμως νὰ τὸ κάνη καὶ αὐτὸ ὁ Χριστός, ἀφοῦ πρῶτα χρησιμοποιήση ὅλα τὰ ἄλλα. Ἀλλὰ συχνὰ τί παθαίνουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί; Πηγαίνει ὁ διάβολος καὶ τοὺς ξεγελάει καὶ πολλοί, οἱ καημένοι, πλανιοῦνται, γιατὶ ἀρχίζει ὁ διάβολος νὰ τοὺς λέη: «Ἄ, ἐσένα ὁ Θεὸς σοῦ ἔδειξε τέτοιο μεγάλο θαῦμα, γιατὶ μπορεῖς νὰ σώσης τὸν κόσμο». Καὶ ὁ ταλαίπωρος δὲν λέει: «Θεέ μου, πῶς νὰ Σὲ εὐχαριστήσω; ἐγὼ δὲν ἤμουν ἄξιος γιὰ τέτοια χάρη». Ἀντὶ δηλαδὴ νὰ νιώση συντριβή, δέχεται τοὺς λογισμοὺς ποὺτοῦ φέρνει ὁ διάβολος καὶ ὑπερηφανεύεται. Μετὰ ξαναπηγαίνει ὁ διάβολος καὶ τοῦ στήνει «τηλεόραση», τοῦ δείχνει Ἀγγέλους, Ἁγίους, καὶτοῦ λέει: «Ἐσὺ θὰ σώσης τὴν οἰκουμένη». Ἂν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος συνέλθη, πάλι ὁ Καλὸς ὁ Θεὸς θὰ τὸν βοηθήση.Πάντως νὰ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὅλοι ἔχουμε κληρονομιὰ ἀπὸ τὸν Θεό, γι ̓ αὐτὸ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στὸ βάθος ὑπάρχει καλωσύνη. Ὁ διάβολος ὅμως ὅλα τὰ μολύνει. Μερικοὶ τώρα ἔχουν διατηρήσει αὐτὴν τὴν κληρονομιά, τὴν καλωσύνη, ἔστω καὶ ἂν δὲν ζοῦν κοντὰ στὴν Ἐκκλησία. Ἔ, αὐτοὺς θὰ τοὺς βολέψη ὁ Θεός. Γι' αὐτό, ὅταν βλέπετε ἕναν ἄνθρωπο νὰ ἔχη παρασυρθῆ καὶ νὰ ἔχη ἁμαρτωλὴ ζωή, ἀλλὰ νὰ εἶναι πονόψυχος –βλέπειλ.χ. ἕναν ἄρρωστο καὶ ραγίζει ἡκαρδιά του, ἕναν φτωχὸ καὶ τὸν βοηθάει –ἀπὸ ̓κεῖ νὰ καταλάβετε ὅτι αὐτὸν δὲν θὰ τὸν ἀφήση ὁ Θεός, θὰ τὸν βοηθήση. Καὶ ὅταν βλέπετε ἕναν ἄνθρωπο ἀπομακρυσμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ εἶναι σκληρός, ἄσπλαγχνος κ.λπ., τότε πρέπει νὰ κάνετε μέρα-νύχτα προσευχή, νὰ κάνη «ἀποβίβαση» ὁ Θεὸς στὴν καρδιά του, γιὰ νὰ πάρη στροφή.Τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄβυσσος. Ἕνα πράγμα ξέρω: ὅσοι ζοῦν κοσμικὴ ζωή, γιατὶ δὲν βοηθήθηκαν, ἀλλὰ παρασύρθηκαν ἢ καὶ σπρώχθηκαν στὸ κακό, ἐνῶ εἶχαν καλὴ διάθεση,αὐτοὶ συγκινοῦν τὸν Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς θὰ τοὺς βοηθήση. Θὰ χρησιμοποιήση διάφορους τρόπους, νὰ βροῦν τὸν δρόμο τους· δὲν θὰ τοὺς ἀφήση. Ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου θὰ τοὺς οἰκονομήση νὰ βρίσκωνται σὲ καλὴ κατάσταση.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -165-