Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Καλὰ εἶναι ὁ μοναχὸς νὰ μοιράζη τὴν προσευχή του σὲτρία μέρη: γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ γιὰ τοὺς κεκοιμημένους. Ἂν καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, παρόλο ποὺφαίνεται δίκαιη ἡμοιρασιά, πάλι γιὰ τὸν ἑαυτό του φροντίζει περισσότερο, γιατὶ ὁ ἑαυτός του εἶναι ἕνας, ἐνῶ οἱ ζῶντες καὶ οἱ κεκοιμημένοι εἶναι δισεκατομμύρια.
–Γέροντα, στὸ διακόνημα εὔχομαι συνήθως μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μου.
–Δὲν εἶναι σωστὸ αὐτό. Ὅταν στὸ κελλὶ εὔχεσαι γιὰ τὸν ἑαυτό σου καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ κελλὶ πάλι γιὰ τὸν ἑαυτό σου, τότε πῶς θὰ κεντηθῆ ἡκαρδιά; Ὅταν μπῆ ἡἀγάπη, ὁ πόνος, ἡθυσία, μπαίνει ἕνα ἀνώτερο ἐνδιαφέρον καὶ ἡκαρδιὰ γλυκαίνεται. Ἔτσι δὲν ξεχνάει κανεὶς τὴν εὐχὴ τὴν ὥρα τῆς ἐργασίας. Βοηθιέται τότε καὶ ὁ κόσμος θετικά, βοηθιέται καὶ ὁ ἴδιος ποὺπροσεύχεται καὶ νιώθει πνευματικὴ χαρά. Νὰ κάνης τὸ διακόνημά σου καὶ νὰ λὲς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς», γιὰ νὰ βοηθιοῦνται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Στὸ «ἐλέησον ἡμᾶς» συμπεριλαμβάνονται ὅλοι. Ἀκόμη καὶ οἱ πέντε-ἕξι μεγάλοι –πόσοι εἶναι αὐτοὶ –ἀπὸ τοὺς ὁποίους κρέμεται ἡτύχη ὅλου τοῦ κόσμου.
Νὰ δουλεύης καὶ νὰ εὔχεσαι γι' αὐτοὺς ποὺδουλεύουν. Αὐτὴ ἡεὐχὴ πιάνει καὶ αὐτοὺς ποὺἐργάζονται σωματικὰ καὶ αὐτοὺς ποὺἐργάζονται πνευματικά. Γιατὶ εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺδουλεύουν, καὶ μάλιστα δουλεύουν πολύ. Ἄλλοι ἐργάζονται γιὰ τὸ καλὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πολιτείας. Ἄλλοι ἐργάζονται γιὰ τὸ κακό· ξενυχτοῦν μελετώντας πῶς νὰ καταστρέψουν τὸν κόσμο. Ἄλλοι κάνουν συνέδρια καὶ προσπαθοῦν νὰ βροῦν τρόπο νὰ ἐμποδίσουν τοὺς προηγούμενους νὰ κάνουν κακό. Ἄλλοι πάλι δουλεύουν μερόνυχτα, ξενυχτοῦν, γιὰ νὰ βροῦν λύσεις στὰ γενικὰ προβλήματα. Νὰ εὔχεσαι ὁ Θεὸς νὰ φωτίση καὶ τοὺς κακοὺς νὰ κάνουν λιγώτερο κακὸ ἢ νὰ ἀποτρέψη τελείως τὸ κακό. Νὰ φωτίση καὶ τοὺς καλούς, γιὰ νὰ βοηθοῦν τὸν κόσμο. Νὰ εὔχεσαι καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ δουλέψουν καὶ δὲν μποροῦν νὰ δουλέψουν, γιατὶ εἶναι ἄρρωστοι. Καὶ γιὰ τοὺς ὑγιεῖς ποὺδὲν βρίσκουν δουλειά, ἐνῶ ἔχουν ἀνάγκη. Νὰ σκέφτεσαι διάφορες περιπτώσεις καὶ νὰ προσεύχεσαι γι' αὐτές. Ὅταν ὁ νοῦς πάη σὲ ὅλους αὐτούς, κεντιέται ἡκαρδιὰ ἀπὸ τὸν πόνο καὶ ἡεὐχὴ γίνεται καρδιακή. Τόσοι ἄνθρωποι ἔχουν ἀνάγκη στὴν διάρκεια ὅλης τῆς ἡμέρας! Νὰ μὴ γίνεται σπατάλη στὸν χρόνο. Ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺδὲν ἔχει μεγάλη ἀνάγκη γιὰ προσευχὴ –ἄσχετα ἂν αὐτὸς νομίζη ὅτι ἔχει –προχωρεῖ κανεὶς καὶ σκέφτεται ὅλους ἐκείνους ποὺἔχουν μεγαλύτερη ἀνάγκη. Τότε βοηθιέται καὶ αὐτὸς ποὺ
νόμιζε ὅτι ἔχει ἀνάγκη, γιατὶ ἔγινε ἀφορμὴ νὰ προσευχηθῆ ὁ ἄλλος γιὰ πολλούς.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση»