Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Βοήθεια μὲ τὴν προσευχὴ.
–Γέροντα, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος λέει: «Πολὺἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη» Πῶς ἐννοεῖται τὸ «ἐνεργουμένη»;
–Νὰ θέλη καὶ αὐτὸς ποὺζητᾶ τὴν προσευχὴ νὰ βοηθηθῆ, νὰ σωθῆ, καὶ νὰ ἀγωνίζεται. Γιὰ νὰ βοηθηθῆ δηλαδὴ κανεὶς ἀπὸ τὴν προσευχὴ «δικαίου» ἀνθρώπου, χρειάζεται νὰ ἔχη καλὴ διάθεση. Ἡεὐχὴ ποὺγίνεται μὲ τὴν καρδιὰ εἰσακούεται· πρέπει ὅμως καὶ ὁ ἄλλος νὰ εἶναι δεκτικός. Ἀλλιῶς, ἐκεῖνος ποὺπροσεύχεται πρέπει νὰ ἔχη τὴν ἁγιότητα τοῦ Μεγάλου Παϊσίου, γιὰ νὰ μπορέση νὰ τὸν βγάλη ἀπὸ τὴν κόλαση4. Γι' αὐτὸ κάνετε προσευχὴ πρῶτα γι' αὐτοὺς ποὺἔχουν διάθεση νὰ σωθοῦν.Ἐγώ, ὅταν παρακαλῶ τὸν Θεὸ γιὰ διάφορες περιπτώσεις, λέω: «Θεέ μου, νὰ εἶναι αἰσθητὴ ἡβοήθειά Σου, γιὰ νὰ βοηθηθοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ πνευματικά· ἂν δὲν εἶναι αἰσθητή, μὴ μᾶς βοηθᾶς». Πολλοὶ οὔτε κἂν καταλαβαίνουν ἀπὸ τί μπόρες μᾶς γλυτώνει ὁ Θεὸς καὶ οὔτε κἂν τὸ σκέφτονται, γιὰ νὰ δοξολογήσουν τὸν Θεό. Γι' αὐτὸ νὰ ζητᾶμε νὰ βοηθᾶνε ὁ Χριστός, ἡΠαναγία, οἱ Ἅγιοι τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ εἶναι καὶ αἰσθητὴ ἡβοήθειά Τους, γιὰ νὰ ὠφελοῦνται οἱ ἄνθρωποι. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι κινδυνεύει κάποιος νὰ πέση ἀπὸ τὴν σκαλωσιὰ καὶ οἰκονομάει ὁ Θεὸς νὰ σκαλώση κάπου, ποὺδὲν ἦταν νὰ σκαλώση, καὶ γλυτώνει. Ἢ πέφτει κάπου καὶ δὲν σακατεύεται. Ἢ τρακάρει καὶ γλυτώνει. Νὰ εὐχηθοῦμε νὰ καταλάβη ὅτι ὁ Θεὸς τὸν βοήθησε καὶ σώθηκε, γιὰ νὰ βοηθηθῆ πνευματικά. Κάποιος ἔπεσε ἀπὸ ἕνα γεφύρι κάτω καὶ σώθηκε. «Κατέβηκες νὰ μετρήσης τὸ βάθος;», τοῦ λέω. Στὰ χέρια μᾶς κρατοῦν οἱ Ἅγιοι. Ἕνα παιδὶ ποὺτοῦ εἶχα δώσει ἕνα σταυρουδάκι, καθὼς ἔτρεχε μὲ τὸ μοτοσακό, πέρασε πάνω ἀπὸ ἕνα ταξί, ἔκανε μιὰ τούμπα καὶ συνέχισε νὰ τρέχη στὸν δρόμο, χωρὶς νὰ πάθη τίποτε. Πολλοὶ γλυτώνουν, ἀλλὰ λίγοι καταλαβαίνουν καὶ διορθώνονται.
–Ἂν κάνω προσευχὴ γιὰ κάποιον, ἀλλὰ ἐκεῖνος δὲν ζητᾶ βοήθεια, θὰ βοηθηθῆ;
–Θὰ ἐξαρτηθῆ ἀπὸ πολλά. Κατ ̓ ἀρχάς, ἂν ἐκεῖνος εἶχε καλὴ διάθεση, ἀλλὰ δὲν βοηθήθηκε, δικαιοῦται τὴν θεία βοήθεια. Καὶ νὰ μὴν προσευχηθοῦν οἱ ἄλλοι, θὰ οἰκονομήση ὁ Θεὸς ἀργότερα νὰ βοηθηθῆ. Ἀλλά, ἂν ὁ ἴδιος ζητήση ἐξ ἀρχῆς βοήθεια, θὰ ἐπέμβη ὁ Θεὸς νωρίτερα καὶ θὰ βοηθηθῆ νωρίτερα· ἀλλιῶς θὰ βοηθηθῆ ἀργότερα. Μὲ τὴν προσευχὴ δίνουμε δικαίωμα στὸν Θεὸ νὰ ἐπέμβη. Κανονικά, ἕνας ἄνθρωπος, ἂν ζητάη βοήθεια μὲ τὴν καρδιά του καὶ λέη ταπεινὰ «εὔχου, Πάτερ, καὶ γιὰ μένα», σοῦ ραγίζει τὴν καρδιὰ καὶ δὲν μπορεῖς νὰ τὸν ξεχάσης. Ἐνῶ, ἂν λέη τελείως ἐπιπόλαια «εὔχου, εὔχου, τράβα κανέναν κόμπο», σὰν νὰ λέη «γειὰ χαρά!», πῶς νὰ τὸν θυμηθῆς;
Ὅταν γίνεται προσευχὴ καρδιακή, μὲ πόνο, γιὰ τὰ προβλήματα τοῦ κόσμου, ὅσοι ἄνθρωποι ζητοῦν ἐκείνη τὴν ὥρα βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεό, λαμβάνουν ἀμέσως βοήθεια. Ἔχω πολλὰ χειροπιαστὰ παραδείγματα. Πρὶν ἀπὸ χρόνια, ἕνας ἄνθρωπος βαθιὰ ἀπελπισμένος πέρασε μέσα στὴν σκοτοδίνη του τὰ σύνορα καὶ βρέθηκε στὸ Παραπέτασμα. Ἐκεῖ τὸν πέρασαν γιὰ κατάσκοπο, τὸν συνέλαβαν, τὸν ταλαιπώρησαν καὶ τὸν φυλάκισαν. Μέσα στὴν φυλακὴ προσευχόταν. Ἕνας γνωστός μου μοναχὸς ἔμαθε γιὰ τὸ κατάντημά του καὶ προσευχήθηκε. «Θεέ μου, εἶπε, Σὲ παρακαλῶ, ἐλευθέρωσέ τον. Γιὰ Σένα εἶναι εὔκολο αὐτὸ νὰ τὸ κάνης». Μετὰ τὴν φυλάκισή του τὸν κάλεσαν σὲ ἀπολογία. Μετὰ τὴν ἀπολογία ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς βρέθηκε σὲ ἑλληνικὸ ἔδαφος. Ὅταν οἱ Ἕλληνες τοῦ ἔκαναν ἀνακρίσεις, εἶπε: «Μὲ ἔδειραν, μὲ φυλάκισαν, μοῦ ζήτησαν ἀπολογία. Ἀπὸ ̓κεῖ καὶ πέρα δὲν θυμᾶμαι τίποτε. Δὲν ξέρω, οὔτε κατάλαβα πῶς βρέθηκα στὸ ἑλληνικὸ φυλάκιο». Αὐτὴ εἶναι ἡδύναμη τῆς προσευχῆς. Ἡπροσευχὴ κάμπτει τὸν Θεό.Καλὰ εἶναι ὁ... ἀσύρματός μας νὰ δουλεύη συνέχεια, γιὰ νὰ προλαβαίνη ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺζητοῦν βοήθεια. Στὸν στρατό, στὶς Διαβιβάσεις, παρακολουθούσαμε τοὺς ξένους σταθμούς, ἀλλὰ καὶ βοηθούσαμε τοὺς δικούς μας. Κάναμε τὸν ἐνδιάμεσο στοὺς δικούς μας σταθμοὺς ποὺἦταν μακριὰ ἀπὸ τὸ κέντρο καὶ δὲν ἀκούγονταν· παίρναμε τὰ σήματά τους καὶ τὰ διαβιβάζαμε.
Ἤμασταν πάντοτε δύο ἄτομα καὶ κάναμε δύο βάρδιες. Γιατί, ἂν ἦταν μόνον ἕνας, θὰ διέκοπτε καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ βοηθηθῆ ὁ ἄλλος ποὺζητοῦσε βοήθεια, καὶ τὰ σήματά του δὲν θὰ ἔφθαναν στὸν προορισμό τους. Ἕνας τέτοιος σταθμός, ὅταν δουλεύη συνέχεια, μπορεῖ νὰ βοηθάη αὐτοὺς ποὺτὰ σήματά τους δὲν φθάνουν στὴν μονάδα τους. Ἔτσι καὶ αὐτὸς ποὺἔχει παρρησία στὸν Θεὸ καὶ προσεύχεται γιὰ τὸν ἄλλον κάνει τὸν ἐνδιάμεσο στὸν ἄνθρωπο ποὺζητᾶ βοήθεια καὶ στὸν Θεό. Ἂν ὁ ἕνας ὅμως ζητᾶ βοήθεια, καὶ ὁ ἄλλος ἔχη κλειστὸ τὸν σταθμό του, δὲν προσεύχεται, τί γίνεται;

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση»170-

4Στὸν βίο τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Μεγάλου ἀναφέρεται τὸ ἑξῆς γεγονός: Ἕνας ἀμελὴς ὑποτακτικὸς ἔπεσε ἀπὸ παρακοὴ σὲ κάποια ἁμαρτία καὶ πέθανε, χωρὶς νὰ μετανοήση. Ὁ Θεὸς ἀποκάλυψε στὸν Γέροντά του μετὰ ἀπὸ τὶς ἐπίμονες δεήσεις του ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ ὑποτακτικοῦ του θὰ βασανίζεται στὸν Ἅδη μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὁπότε θὰ λάβη τὴν πρέπουσα ἀνταπόδοση. ὉΓέροντας τότε κατέφυγε στὸν Ὅσιο Παΐσιο καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ δεηθῆ καὶ ἐκεῖνος στὸν Θεὸ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ὑποτακτικοῦ του. Μετὰ ἀπὸ τὴν θερμὴ προσευχὴ τοῦ Ὁσίου, ὁ Χριστὸς ἐλευθέρωσε τὴν ψυχὴ τοῦ ἀμετανόητου ὑποτακτικοῦ ἀπὸ τὸν Ἅδη.