Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ἡ ποιότητα τῆς προσευχῆς μετράει.
–Γέροντα, ὅταν ἔχουμε ἕνα αἴτημα γιὰ κάποιο σοβαρὸ θέμα, μήπως πρέπει ἡπροσευχὴ νὰ συνοδεύεται μὲ νηστεία;
–Αὐτὸ δὲν χρειάζεται συζήτηση· εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο ἐπιβάλλεται. Ἡνηστεία, ἡἄσκηση, εἶναι προϋποθέσεις. Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνη σωστὴ προσευχή, πρέπει νὰ πονάη κανεὶς γιὰ τοὺς ἄλλους. Γιατὶ εἶναι καὶ τυπικὸ πολλῶν Χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς μας νὰ μὴ θέλουν νὰ στενοχωρηθοῦν. Καὶ συνταξιοῦχοι ἀκόμη ποὺὅλη μέρα κάθονται, δὲν πᾶνε νὰ πλησιάσουν ἕνα παιδὶ ἐγκαταλελειμμένο, γιατὶ αὐτὸ ἔχει φασαρία. Θὰ φᾶνε, θὰ πιοῦν τὸν καφέ τους καὶ θὰ κάνουν ἕναν περίπατο, θὰ πᾶνε σὲ ἕνα νοσοκομεῖο ποὺἔχει νοσοκόμους, σὲ κάτι ὀργανωμένο, γιὰ νὰ δοῦν ἕναν ἄρρωστο, γιατὶ αὐτὸ εἶναι πιὸ εὔκολο. Πάλι δηλαδὴ γιὰ νὰ εὐχαριστηθοῦν, ὁπότε ἀναπαύουν καὶ τὸν λογισμότους ὅτι ἔκαναν τὸ καθῆκον τους. Πόσους ἔχω στριμώξει νὰ βοηθήσουν κάτι παιδάκια ἐγκαταλελειμμένα! Αὐτοὶ τίποτε.
Στὸ Ἅγιον Ὄρος ἔκαναν κάπου Λιτανεία γιὰ τὴν ἀνομβρία καί, ἀντὶ νὰ βρέξη, ἔπιασε πυρκαγιά! Δὲν γίνεται ἡΛιτανεία σὰν νὰ κάνουμε περίπατο. Θέλει νὰ πονέσουμε. Μπορεῖ νὰ παραμείνη πειρασμὸς ἢ μιὰ δύσκολη κατάσταση, ἂν κάνουν καρδιακὴ προσευχὴ οἱ καλόγεροι; Παρ ̓ ὅλα τὰ δύσκολα χρόνια βλέπω στὰ μοναστήρια νὰ ἐπικρατῆ ἕνα πνεῦμα... Νὰ εἴμαστε χαρούμενοι! Ἐδῶ καίγεται ὁ κόσμος! Μᾶς ζητοῦν νὰ κάνουμε μιὰ ἀγρυπνία, ἂς ὑποθέσουμε, γιὰ ἕναν ἄρρωστο, καὶ ψάλλουμε «Ἀνοίξαντός Σου τὴν χεῖρα» καὶ χαιρόμαστε. Ἐμεῖς περνᾶμε εὐχάριστα τὴν ὥρα μας καὶ ὁ ἄλλος ἐν τῷμεταξὺ πεθαίνει. «Κάνουμε, λέει, ἀγρυπνία γιὰ τὸν ἄρρωστο». Τί ἀγρυπνία; Ἐσεῖς κάνετε διασκέδαση. Αὐτὸ εἶναι πνευματικὴ διασκέδαση. Μερικὲς φορές, οὔτε ὅταν ὁ ἱερέας λέη «Ὑπὲρ τῶν ἐν ἀσθενείαις κατακειμένων», προσευχόμαστε γιὰ τὸν ἄρρωστο. Θὰ βοηθούσαμε πιὸ θετικά, ἂν κάναμε καὶ λίγη εὐχὴ μὲ κομποσχοίνι. Δὲν λέω νὰ καταργήσουμε τὶς πανηγυρικὲς ἀγρυπνίεςποὺπροβλέπει τὸ τυπικό, ἀλλὰ σὲ τέτοιες περιπτώσεις νὰ διαθέτουμε καὶ λίγη ὥρα, γιὰ νὰ κάνουμε τοὐλάχιστον ἕνα-δύο κομποσχοίνια λέγοντας «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον τὸν δοῦλόν σου».Ὅλη ἡ βάση εἶναι ἡποιότητα τῆς προσευχῆς. Ἡ
προσευχὴ πρέπει νὰ εἶναι καρδιακή, νὰ γίνεται ἀπὸ πόνο. Γιὰ τὸν Θεὸ δὲν μετράει τόσο ἡ ποσότητα τῆς προσευχῆς ὅσο ἡ
ποιότητα. Ἡ προσευχὴ ποὺγίνεται στὰ μοναστήρια ἔχει ποσότητα, ἀλλὰ δὲν φθάνει αὐτό· πρέπει νὰ ἔχη καὶ ποιότητα. Τόσες ὧρες προσευχὴ ποὺγίνεται ἀπὸ τόσα ἄτομα, ἂν ἦταν καρδιακή, θὰ εἶχε ἀλλάξει ὁ κόσμος. Γι' αὐτὸ σκοπὸς εἶναι οἱ Ἀκολουθίες νὰ γίνωνται ἀπὸ τὴν καρδιά.Ἡκαρδιακὴ προσευχὴ βοηθάει ὄχι μόνον τοὺς ἄλλους ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, γιατὶ βοηθάει νὰ ἔρθη ἡἐσωτερικὴ καλωσύνη. Ὅταν ἐρχώμαστε στὴν θέση τοῦ ἄλλου, ἔρχεται φυσιολογικὰ ἡἀγάπη, ὁ πόνος, ἡταπείνωση, ἡεὐγνωμοσύνη μας στὸν Θεὸ μὲ τὴν συνεχῆ δοξολογία, καὶ τότε ἡπροσευχὴ γιὰ τὸν συνάνθρωπό μας γίνεται εὐπρόσδεκτη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν βοηθάει.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» -171