«Αχ, αδελφοί μου, στους καιρούς αυτούς θα ψυχρανθεί η αγάπη των πολλών και θα υπάρξει θλίψις πολλή. Επιθέσεις εθνών, μεταναστεύσεις λαών, ακαταστασία μεγάλη, σπατάλη, αμέλεια, αδιαφορία για τη σωτηρία της ψυχής.

Όλοι περίπου οι άνθρωποι θα είναι πρόθυμοι να τρέχουν στα τραπέζια, στους χορούς, στα γλέντια, θα τρέχουν ν’ απολαμβάνουν τα γήινα αγαθά, θα είναι φιλόνικοι, θα είναι στα χριστιανικά τους καθήκοντα οκνηροί σε υπερθετικό βαθμό, θα είναι πρόθυμοι να κατακρίνουν τους άλλους ανθρώπους. Απιστία, μίσος, έχθρα, φθόνος, φιλονικία, θα κατέχουν την πρώτη θέση στη ζωή των ανθρώπων.

Ας σταθούμε με φόβο Θεού κι ας είμαστε προσεκτικοί στην εκπλήρωση των θρησκευτικών μας καθηκόντων, τηρώντας όλες τις αρετές. Ας φροντίσουμε να γεμίσουμε τα αγγεία μας με έλαιον. Εφ’ όσον η ψυχή μας βρίσκεται στο σώμα, πρέπει να φέγγει.

Η λαμπάδα μας πρέπει να είναι αναμμένη σ’ όλη μας τη ζωή, να είναι αναμμένη πρωτού κλείσουμε τα μάτια μας.
Συνεχώς να είναι αναμμένη η λαμπάδα μας. Tα αγγεία είναι οι δυνάμεις της ψυχής, που δέχονται τις αρετές, το δε έλαιο που πρέπει να ρίχνουμε στα αγγεία είναι η πρακτική εφαρμογή όλων των αρετών.
Η λαμπάδα που φέγγει συμβολίζει το νου, ο οποίος μπορεί να δεχθεί τη Θεία Χάρη και η ψυχή που θα γίνει φωτοφόρος, θα εισέλθει με τον Χριστό στη Βασιλεία των Ουρανών, όπως οι 5 Παρθένες.

Επίσης πρέπει να βλέπεις ως Αγίους όλους τους άλλους και μόνο τον εαυτό σου και μόνο πάλι τον εαυτό σου να βλέπεις αμαρτωλό και κατώτερο απ’ όλους. Άσχετο αν οι άλλοι άνθρωποι μπορεί να είναι αμαρτωλοί.
Δεν έχουμε δικαίωμα εμείς να τους βλέπουμε ως αμαρτωλούς, δεν έχουμε δικαίωμα να τους κρίνουμε, δεν έχουμε δικαίωμα να πούμε εις βάρος εναντίον αμαρτωλού, μόνο τον εαυτό μας σαν βλέπουμε αμαρτωλό και κατώτερο απ’ όλους. Ο άνθρωπος πρέπει να μιλάει, όταν πρέπει να μιλάει, όσον πρέπει και να μιλάει όπως πρέπει.
Οι πιστοί άνθρωποι πρέπει να παραμένουν ακλόνητοι εμπρός στις δοκιμασίες του βίου. Ο φοβερότερος εχθρός του διαβόλου δεν είναι άλλο ει μη η ταπείνωση.

Ας ακούσουμε και τον Κύριό μας ότι οι δαίμονες διώκονται με την προσευχή και τη νηστεία, εάν θα μας φέρει λογισμούς άτοπων στην πνευματική μας εργασία, διότι άλλο εναντίον της σωτηρίας της ψυχής μας πρέπει να τον αντιπολεμούμε με τη σωτήρια προσευχή μέσα στο νου μας, με το «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ» , «ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΒΟΗΘΕΙ ΜΟΙ» και πάντα η ψυχή μας να διψά τη γνώση της αλήθειας, τη συγχώρηση των αμαρτιών, την ειρήνη της συνείδησης, τη χαρά την ουράνιο.

Η πιο ομορφότερη δίψα είναι η ένωση μετά του Χριστού.
Να διψά την Θεία Κοινωνία, την απόκτηση των αρετών, πότε θα φτάσει το γρηγορότερο στην Ουράνιο Βασιλεία, πότε το γρηγορότερο θα απαλλαγεί από τη ματαιότητα του παρόντος κόσμου , πότε θα απαλλαγεί από τους πόνους, τα βάσανα, την κακία που βασιλεύουν μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Πότε θα γίνουμε ελεύθεροι, πότε θ’ αποδεσμευθούμε από τα πάθη μας και θα διψά η ψυχή μας την χαρά την αιώνιο, την ένωσή μας μετά του Θεού, για να ζήσουμε αιωνίως μαζί με τους Αγίους. Διότι πόσος είναι ο καιρός που θα ζήσουμε εδώ εις την γην…;

(Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
(Επιμέλεια †Αρχιμ. Σπ. Κατραμάδου)