Ὅσιος Παΐσιος, "Οἱ ποιμένες πού ἀγρυπνοῦσαν εἶδαν τὸν Χριστὸ"

Ὅσιος Παΐσιος, "Οἱ ποιμένες πού ἀγρυπνοῦσαν εἶδαν τὸν Χριστὸ"

«Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ μεγάλη Του ἀγάπη καὶ μὲ τὴν μεγάλη Του ἀγαλλίαση ποὺ σκορπάει στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν μὲ ὅλες τὶς ἅγιες γιορτὲς Του, μᾶς ἀνασταίνει ἀληθινὰ ἀφοῦ μᾶς ἀνεβάζει ψηλὰ πνευματικά. Ἀρκεῖ νὰ συμμετέχουμε καὶ νὰ ἔχουμε ὄρεξη πνευματικὴ νὰ τὶς πανηγυρίζουμε πνευματικά. τότε τὶς γλεντᾶμε πνευματικὰ καὶ μεθᾶμε πνευματικὰ ἀπὸ τὸ παραδεισένιο κρασὶ ποὺ μᾶς φέρνουν οἱ Ἅγιοι καὶ μᾶς κερνοῦν.

Τὶς γιορτὲς γιὰ νὰ τὶς ζήσουμε, πρέπει νὰ ἔχουμε τὸν νοῦ μας στὶς ἅγιες ἡμέρες καὶ ὄχι στὶς δουλειὲς ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὶς ἅγιες ἡμέρες.

Νὰ σκεφτόμαστε τὰ γεγονότα της κάθε ἁγίας ἡμέρας καὶ νὰ λέμε τὴν εὐχὴ δοξολογῶντας τὸν Θεό. Ἔτσι θὰ γιορτάζουμε μὲ πολλὴ εὐλάβεια κάθε γιορτή.

Νὰ μελετάει καὶ νὰ ζεῖ τὰ θεῖα γεγονότα συνέχεια. Ὅταν κανεὶς μελετάει τὰ γεγονότα τῆς κάθε...

Λόγος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου γιὰ τὰ Χριστούγεννα

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

O Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ Ἀδὰμ ἀνεκλήθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ Εὔα τῆς λύπης ἐλυτρώθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ δράκων ἠφανίσθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ παράδεισος ἀνεκαινίσθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ διάβολος κατεκρίθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ ἅδης ἀλλοιώθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ γῆ ἀνεκτίσθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ ἀὴρ ἐκαθάρθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ οὐρανὸς ηὐφράνθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ Ἰουδαϊσμὸς ἐμειώθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ Χριστιανισμὸς ἐπυκνώθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ συναγωγὴ ἐκαπνίσθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ Ἐκκλησία εὐωδιάσθη·

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ τὸ φῶς προσετέθη.

Ἡ Γερόντισσα Μακρίνα γιὰ τὰ Χριστούγεννα

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Λόγια Καρδίας», τῆς Γερόντισσας Μακρίνας Βασσοπούλου, ἔκδοσις Ἱ. Μ. Παναγίας Ὁδηγήτριας Πορταριὰ Βόλου

Νὰ εὐχηθοῦμε στὸν Θεὸ νὰ μᾶς δώση τὴν Χάρι νὰ συγκεντρωνώμαστε πιὸ πολύ, νὰ προσέχουμε τὶς συζητήσεις καὶ τὰ διάφορα. Ὁ καθένας μας νὰ ἐμβανθύνη στὸ νόημα τῶν Χριστουγέννων, γιὰ νὰ ἔρθη δωρεὰν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μέσα μας. …Φθάνει τὸ γενέθλιο τοῦ Χριστοῦ μας. Καταδέχτηκε νὰ γεννηθῆ μέσα σὲ σπήλαιο, ἀλλὰ καὶ νὰ κατοικήση καὶ μέσα στὸ δικό μας, τὸ πενιχρό, τὸ βρώμικο καὶ λασπωμένο. Ἐμεῖς ὅμως -πρώτη ἐγὼ- ποῦ νὰ Τὸν βάλουμε; Δὲν ὑπάρχει καμμία ἀρετή. Νὰ παρακαλοῦμε νὰ ἔρθη ἡ Χάρις Του καὶ νὰ μᾶς ξεπλύνη ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχουμε μέσα στὴν καρδιά μας. Νὰ μᾶς δώση τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν εὐσπλαχνία Του, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ βιώσουμε πιὸ καλὰ καὶ πιὸ συνετά.

Ὁ Φώτης Κόντογλου γιὰ τὰ Χριστούγεννα

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Τὸ Ἀϊβαλὶ ἡ πατρίδα μου»

Τὴν πνευματικὴ χαρὰ καὶ τὴν οὐράνια ἀγαλλίαση ποὺ νοιώθει ὁ χριστιανὸς ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα, δὲν μπορεῖ νὰ τὴ νοιώσει, μὲ κανέναν τρόπο, ὅποιος τὰ γιορτάζει μοναχὰ σὰν μία συγκινητικὴ συνήθεια, ποὺ εἶναι δεμένη περισσότερο μὲ τὶς συνηθισμένες χαρὲς τοῦ κόσμου, μὲ τὸν χειμώνα, μὲ τὰ χιόνια, μὲ τὸ ζεστὸ τζάκι.

Μοναχὰ ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς γιορτάζει τὰ Χριστούγεννα πνευματικά, κι ἀπὸ τὴν ψυχὴ του περνᾶνε ἁγιασμένα αἰσθήματα, καὶ τὴ ζεσταίνουνε μὲ κάποια θέρμη παράδοξη, ποὺ ἔρχεται ἀπὸ ἕναν ἄλλο κόσμο, τὴ θέρμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τὸν ἀναβαθμὸ ποὺ λέγει: «Ἁγίω Πνεύματι πάσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τὴ τριαδικὴ μονάδι, ἱεροκρυφίως».

Ψυχὴ καὶ σῶμα γιορτάζουν μαζί, εὐφραίνουνται μὲ τὴ θεία εὐφροσύνη, ποὺ δὲν τὴν ἀπογεύεται ὅποιος βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἐνῶ ἡ καρδιὰ τοῦ χριστιανοῦ, αὐτὲς τὶς ἁγιασμένες μέρες, εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν εὐωδία τῆς ὑμνωδίας, γεμάτη ἀπὸ μία γλυκύτατη πνευματικὴ φωτοχυσία, ποὺ σκεπάζει ὅλη τὴν κτίση, τὰ βουνά, τὴ θάλασσα, τὸν κάθε βράχο, τὸ κάθε δέντρο, τὴν κάθε πέτρα, τὸ κάθε πλάσμα. Ὅλα εἶναι ἁγιασμένα, ὅλα γιορτάζουνε, ὅλα ψέλνουνε, ὅλα εὐφραίνονται, ὅλη ἡ φύση εἶναι «ὡς ἐλαία κατακαρπὸς ἐν τῷ οἴκω τοῦ Θεοῦ». Κανεὶς δὲν νοιώθει στὴν καρδιὰ του τέτοια χαρά, παρὰ μονάχα ἐκεῖνος ποὺ....

Τά Χριστούγεννα τοῦ κυρ-Μανώλη στήν Πόλη

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο: «Τό σταυροδρόμι τῆς καρδιᾶς μου», 
τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, σελίδα 85, ἐκδόσεις «Φιλοκαλία»

Τά Χριστούγεννα στήν Πόλη γιορτάζονται ταπεινά. Καί ὅταν λέμε ταπεινά, ἐννοοῦμε τήν ἀφαίρεση τῆς ἐξωτερικῆς λαμπρότητας καί τήν καλλιέργεια τοῦ ἐσωτερικοῦ κάλλους. Κάτι, τό μή χριστιανικό περιβάλλον, κάτι, ἡ βαριά κληρονομιά τῆς λειτουργικῆς παραδόσεως, ὁδηγοῦν σ᾽ αὐτό τό κατανυκτικό ἦθος.
Ἔτσι θά περνοῦσαν καί τά Χριστούγεννα ἐκεῖνα γιά τόν κύρ Μανώλη τό λουστραδόρο. Μάστορας στή δουλειά του. Δούλευε μέ μεράκι τά ἔπιπλα, σάν καλλιτέχνης πραγματικός, χωρίς νά βιάζεται καί χωρίς νά λογαριάζει τό κέρδος ἤ τή ζημιά. Ὅ,τι περνοῦσε ἀπό τό χέρι του ἔπρεπε νά λάμπει «ἡλίου φαεινότερον», ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος. Καί προσέθετε:
- Προπάντων, ὅμως, προσοχή στό βάθος τῆς λάμψης, μιᾶς καί εἶναι εὔκολο νά...

Διαβάστε περισσότερα »