Μπορεῖ, Γέροντα, νὰ ζητάη κάποιος βοήθεια ἀπὸ τὸν πνευματικό του καὶ
συγχρόνως νὰ προτείνη καὶ τὴν λύση;
– Ἒμ τότε, τί βοήθεια ζητάει; Ἄλλο εἶναι νὰ πῆ ταπεινὰ σὰν λογισμὸ στὸν
πνευματικό του τί νομίζει ὅτι θὰ τὸν βοηθήση – αὐτὸ ἐπιβάλλεται – καὶ ἄλλο εἶναι νὰ
ἐπιμένη ὅτι ὁ λογισμός του αὐτὸς εἶναι σωστός. Τότε εἶναι ποὺ δὲν κάνει ὁ ἄνθρωπος
προκοπή. Εἶναι σὰν νὰ πηγαίνη στὸν γιατρὸ καὶ νὰ τοῦ λέη: «Αὐτὸ τὸ φάρμακο νὰ
μοῦ δώσης». Ὁ ἄρρωστος ὀφείλει νὰ κάνη ὑπακοὴ στὸν γιατρό· δὲν θὰ τοῦ ὑποδείξη τί
εἴδους φάρμακα θὰ τοῦ δώση. Δὲν εἶναι ἐδῶ θέμα ὀρέξεως, ὅπως μὲ τὰ φαγητὰ καὶ τὰ
γλυκά, γιὰ νὰ πῆ κανείς: «Θέλω μπακλαβᾶ ἢ θέλω κανταΐφι». Ἀνάλογα μὲ τὴν
πάθηση ὁ γιατρὸς δίνει καὶ τὸ φάρμακο.