– Γέροντα, δὲν βλέπω τὰ σφάλματά μου καὶ ἡ καρδιά μου εἶναι πέτρα.
– Μερικὲς φορὲς ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ μὴ βλέπουμε τὰ σφάλματά μας καὶ νὰ εἶναι ἡ καρδιά μας πέτρα, γιατὶ μπορεῖ ὁ διάβολος νὰ μᾶς ρίξη στὴν ἀπελπισία. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ σκέφτεται τὴν ἁμαρτωλότητά του μὲ διάκριση. Ἡ μετάνοια ποὺ
ἔχει μέσα της ἄγχος καὶ ἀπελπισία δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό· ἔχει βάλει καὶ τὸ ταγκαλάκι τὴν οὐρίτσα του. Πρέπει νὰ προσέξη κανείς, γιατὶ μπορεῖ ὁ διάβολος νὰ τὸν πιάση ἀπὸ τὰ δεξιά, ἀπὸ τὴν μετάνοια, καὶ νὰ τὸν πετάξη στὰ ἀριστερά, στὴν θλίψη καὶ
στὴν ἀπογοήτευση, ὥστε νὰ τὸν τσακίση ψυχικὰ καὶ σωματικὰ καὶ νὰ τὸν ἀχρηστέψη.
Φέρνει δηλαδὴ τὴν ἄλλη συντριβή, ποὺ ἔχει ἄγχος, γιὰ νὰ τὸν κάνη συντρίμμια.
Μπορεῖ λ.χ. νὰ τοῦ πῆ: «Εἶσαι πολὺ ἁμαρτωλός, δὲν θὰ σωθῆς». Δῆθεν ἐνδιαφέρεται
γιὰ τὴν ψυχή του, καὶ τοῦ δημιουργεῖ ἄγχος καὶ ἀπελπισία! Μὰ δὲν θὰ ἀφήσω τὸν
διάβολο νὰ κάνη ὅ,τι θέλει. Ὅταν ὁ διάβολος σοῦ λέη: «εἶσαι ἁμαρτωλή», νὰ τοῦ λές:
«Τί σὲ ἐνδιαφέρει ἐσένα; Ὅταν θέλω ἐγώ, θὰ πῶ ὅτι εἶμαι ἁμαρτωλή, ὄχι ὅταν θέλης
ἐσύ».