Πολλὲς φορὲς τὸ ταγκαλάκι, ἐπειδὴ γνωρίζει ἐκ πείρας ὅτι θὰ βοηθηθοῦμε πνευματικὰ σὲ κάποια
γιορτή, ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἢ μᾶλλον ἀπὸ τὴν παραμονή, δημιουργεῖ ἕναν πειρασμὸ –σὰν πειρασμὸς ποὺ εἶναι – καὶ μᾶς χαλάει ὅλη τὴν διάθεση. Μπορεῖ λ.χ. νὰ μᾶς βάλη νὰ φιλονικήσουμε μὲ ἕναν ἀδελφό, καὶ ὕστερα μᾶς θλίβει, μᾶς τσακίζει ψυχικὰ καὶ σωματικά. Ἔτσι, δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ ὠφεληθοῦμε ἀπὸ τὴν γιορτὴ μὲ τὸν χαρούμενο τρόπο τῆς δοξολογίας. Ὁ Καλὸς Θεὸς ὅμως, ὅταν δῆ ὅτι δὲν δώσαμε ἐμεῖς ἀφορμή,
ἀλλὰ αὐτὸ ἔγινε μόνον ἀπὸ φθόνο τοῦ πονηροῦ, μᾶς βοηθάει. Καὶ ἀκόμη πιὸ θετικὰ μᾶς ὠφελεῖ, ὅταν ἐμεῖς παίρνουμε ταπεινὰ τὸ σφάλμα ἐπάνω μας καὶ δὲν κατηγοροῦμε ὄχι μόνον τὸν ἀδελφό μας ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸν μισόκαλο διάβολο, διότι ἡ
δουλειά του αὐτὴ εἶναι: νὰ δημιουργῆ σκάνδαλα καὶ νὰ σκορπάη κακότητα, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ὡς εἰκόνα Θεοῦ πρέπει νὰ σκορπάη εἰρήνη καὶ καλωσύνη.