Ἡ ποσότητα πάλι τῆς χαρᾶς τοῦ καθενὸς στὸν Παράδεισο θὰ εἶναι
διαφορετική. Ἄλλος θὰ ἔχη μιὰ δαχτυλήθρα χαρά, ἄλλος ἕνα ποτήρι, ἄλλος μιὰ
ὁλόκληρη δεξαμενή. Ὅλοι ὅμως θὰ αἰσθάνωνται πλήρεις καὶ κανένας δὲν θὰ ξέρη τὸ
μέγεθος τῆς χαρᾶς, τῆς ἀγαλλιάσεως, τοῦ ἄλλου. Τὰ κανόνισε ἔτσι ὁ Καλὸς Θεός,
γιατί, ἂν γνώριζε ὁ ἕνας ὅτι ὁ ἄλλος ἔχει περισσότερη χαρά, δὲν θὰ ἦταν τότε
Παράδεισος, ἐπειδὴ θὰ ὑπῆρχε τὸ «γιατί ἐκεῖνος νὰ ἔχη περισσότερη χαρὰ καὶ ἐγὼ
λιγώτερη;». Δηλαδὴ καθένας θὰ βλέπη στὸν Παράδεισο τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ ἀνάλογα
μὲ τὴν καθαρότητα τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς του. Ἡ ὁρατότητα ὅμως δὲν θὰ
καθορισθῆ ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ θὰ ἐξαρτηθῆ ἀπὸ τὴν δική του καθαρότητα.