Λίγοι ἄνθρωποι θέλουν τὸν θάνατο. Οἱ πιὸ πολλοὶ κάτι θέλουν νὰ τελειώσουν
καὶ δὲν θέλουν νὰ πεθάνουν. Ὁ καλὸς Θεὸς ὅμως οἰκονομάει νὰ πεθάνη ὁ καθένας,
ὅταν ὡριμάση. Πάντως ἕνας πνευματικὸς ἄνθρωπος, εἴτε νέος εἶναι εἴτε γέρος, πρέπει
νὰ χαίρεται ποὺ ζῆ, νὰ χαίρεται ποὺ θὰ πεθάνη, ἀλλὰ νὰ μὴν ἐπιδιώκη νὰ πεθάνη,
γιατὶ αὐτὸ εἶναι αὐτοκτονία.
Γιὰ ἕναν πεθαμένο κοσμικὰ καὶ ἀναστημένο πνευματικὰ δὲν ὑπάρχει ποτὲ
καθόλου ἀγωνία, φόβος καὶ ἄγχος, γιατὶ περιμένει τὸν θάνατο μὲ χαρά, ἐπειδὴ θὰ
πάη κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ θὰ ἀγάλλεται. Ἀλλὰ χαίρεται καὶ γιατὶ ζῆ, ἐπειδὴ ζῆ πάλι
κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ νιώθει ἕνα μέρος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου ἐπὶ τῆς γῆς καὶ
διερωτᾶται ἂν ὑπάρχη ἀνώτερη χαρὰ στὸν Παράδεισο ἀπὸ αὐτὴν ποὺ νιώθει στὴν γῆ.
Τέτοιοι ἄνθρωποι ἀγωνίζονται μὲ φιλότιμο καὶ αὐταπάρνηση καί, ἐπειδὴ βάζουν
μπροστά τους τὸν θάνατο καὶ τὸν σκέφτονται καθημερινά, ἑτοιμάζονται πιὸ
πνευματικά, ἀγωνίζονται τολμηρότερα καὶ νικοῦν τὴν ματαιότητα.