ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

 

Να στηρίξουμε την ελπίδα μας στον Θεό

«Μερικοί λένε ‘’πιστεύω ότι ο Θεός θα με βοηθήσει’’, και από την άλλη προσπαθούν να μαζεύουν χρήματα, για να μην στερηθούν τίποτε. Αυτοί εμπαίζουν τον Θεό, γιατί δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους στον Θεό αλλά στα χρήματα. Αν δεν παύσουν να αγαπούν τα χρήματα και να στηρίζουν σ’ αυτά την ελπίδα τους, δεν θα μπορέσουν να στηρίξουν την ελπίδα τους στον Θεό.

Δεν λέω να μην έχουν οι άνθρωποι μία οικονομία στην άκρη για ώρα ανάγκης, αλλά να μην στηρίζουν την ελπίδα τους στα χρήματα και δίνουν σ’ αυτά την καρδιά τους, γιατί έτσι ξεχνούν τον Θεό. Όποιος κάνει σχέδια δικά του, χωρίς να εμπιστεύεται στον Θεό, και λέει μετά ότι έτσι θέλει ο Θεός, αυτός ευλογεί το έργο του ταγκαλακίστικα και συνέχεια βασανίζεται. Δεν έχουμε καταλάβει την δύναμη και την καλοσύνη του Θεού. Δεν τον αφήνουμε νοικοκύρη να μας κυβερνά, γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε.

Στο Σινά, εκεί στο ασκητήριο της Αγ. Επιστήμης όπου έμενα, το νερό ήταν ελάχιστο. Μία-μία σταγόνα έτρεχε από έναν βράχο μέσα σε μία σπηλιά, καμιά εικοσαριά μέτρα μακριά από το ασκητήριο. Είχα κάνει μία στερνίτσα και μάζευα 3 κιλά νερό το εικοσιτετράωρο. Όταν πήγαινα να πάρω νερό, έβαζα το τενεκάκι να γεμίσει και έλεγα τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Έβρεχα με το χέρι μου λιγάκι μόνον το μέτωπο, γιατί αυτό με βοηθούσε-μου το είχε πει ένας γιατρός να το κάνω-έπαιρνα λίγο νερό, για να έχω να πιώ, μάζευα και λίγο σε ένα τενεκάκι για τα πουλάκια και τα ποντικάκια που είχε το ασκητήριο. Αυτό το νερό ήταν και για να πλύνω ένα ρούχο κ.λ.π. τι χαρά, τι ευγνωμοσύνη ένιωθα γι’ αυτό το λίγο νερό που είχα! Δοξολογία, γιατί είχα νερό! Όταν ήρθα στο Άγιον Όρος και έμεινα για λίγο καιρό στην σκήτη των Ιβήρων, επειδή εκεί είναι προσήλιο το μέρος, είχε πολύ νερό. Είχε μία στέρνα που ξεχείλιζε έτρεχε απ’ έξω. Ου, έπλενα και τα πόδια και το κεφάλι…, αλλά είχα ξεχαστεί. Στο Σινά βούρκωναν τα μάτια μου από ευγνωμοσύνη για το λίγο νερό, ενώ στην σκήτη ξεχάστηκα από την αφθονία του νερού. Γι’ αυτό έπειτα πήγα και έμεινα καμιά ογδονταριά μέτρα πιο μακριά και είχα μία στέρνα μικρή. Πως χάνεται, πώς ξεχνιέται κανείς με την αφθονία!

Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας στην θεία πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Ένα μοναχός πήγε ένα απόγευμα να διαβάσει τον Εσπερινό σε μία κορυφή. Στον δρόμο βρήκε ένα άσπρο μανιτάρι και ευχαρίστησε τον Θεό για το σπάνιο εύρημά του. Στον γυρισμό θα το έκοβε και θα περνούσε μ’ αυτό το βράδυ. ‘’Εάν με ρωτήσουν οι κοσμικοί αν τρώω κρέας, είπε με τον λογισμό του, μπορώ να τους πω πως τρώω κάθε φθινόπωρο’’! Στην επιστροφή βρήκε μισό το μανιτάρι – κάποιο ζώο θα το είχε πατήσει – και είπε ‘’Φαίνεται, τόσο έπρεπε να φάω’’. Το πήρε και ευχαρίστησε τον Θεό για την πρόνοιά Του, για το μισό μανιτάρι. Πιο κάτω βρήκε ένα άλλο μισό μανιτάρι και έσκυψε να το πάρει, για να συμπληρώσει το βραδινό του, αλλά, επειδή ήταν χαλασμένο – ίσως να ήταν δηλητηριώδες -, το άφησε και ευχαρίστησε πάλι τον Θεό που τον φύλαξε από την δηλητηρίαση. Πήγε στην Καλύβη και πέρασε το βράδυ με το μισό μανιτάρι. Την άλλη μέρα, όταν βγήκε από την Καλύβη του αντίκρισε ένα θέαμα! Όλος ο τόπος ήταν γεμάτος από ωραία μανιτάρια, και ευχαρίστησε τον Θεό. Βλέπετε, ευχαρίστησε τον Θεό και για το ολόκληρο και για το μισό, και για το καλό και για το χαλασμένο, και για το ένα και για τα πολλά. Ευχαριστία για όλα.

Ο καλός Θεός μας δίνει άφθονες ευλογίες και ενεργεί πάντα για το καλό μας. Όλα τα αγαθά που έχουμε είναι δώρα του Θεού. Όλα τα έκανε, για να εξυπηρετούν το πλάσμα Του, τον άνθρωπο, και να θυσιάζονται γι’ αυτό, από ζώα και πτηνά, μικρά και μεγάλα, μέχρι φυτά,- ακόμη και ο ίδιος ο Θεός θυσιάστηκε, για να λυτρώσει τον άνθρωπο. Ας μην αδιαφορούμε για όλα αυτά και Τον πληγώνουμε με την μεγάλη ας αχαριστία και αναισθησία, αλλά ναΤον ευχαριστούμε και να Τον ευχαριστούμε».

«Οι άνθρωποι δεν έχουν εκτιμήσει στον βαθμό που θα έπρεπε την αξία, που έχειι η εμπιστοσύνη στον Θεό και ειδικότερα στα ευεργετικά αποτελέσματα, που έχει στην καθημερινότητά τους.

Ο Γέροντας τόνιζε σχετικά: «Η εμπιστοσύνη στον Θεό ‘’υποχρεώνει’’ τον Θεό να επεμβαίνει, να βοηθήσει, αφού κάνει κανείς ανθρωπίνως ό,τι μπορεί. Η εμπιστοσύνη στον Θεό μόνο ξεκουράζει και δίνει κουράγιο στα αδύνατα πλάσματα του Θεού. Ενώ η ανθρώπινη αντιμετώπιση πνίγει με το άγχος τους ευαίσθητους και τους αρρωσταίνει περισσότερο από τους αρρώστους, που σκέπτονται να βοηθήσουν και τελικά εν βοηθούν όπως πρέπει».