Σοφία Κανλή

– Διάβασα, Γέροντα, ὅτι ἡ προσευχὴ πρέπει νὰ ἀπευθύνεται καὶ στὰ τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος110. Μὲ τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ» ὅμως δὲν ἀπευθυνόμαστε μόνο στὸν Χριστό;
– Τὸν Χριστό, δηλαδὴ τὸν Υἱό, δὲν ἀπέστειλε ὁ Πατὴρ στὸν κόσμο, γιὰ νὰ σώση τὸν κόσμο; Ὁ Χριστὸς δὲν θυσιάστηκε καὶ σταυρώθηκε γιὰ μᾶς; Ὁ Χριστὸς δὲν θὰ κρίνη τὸν κόσμο; Στὸν Χριστὸ λοιπὸν θὰ ἀπευθυνθοῦμε, ἀφοῦ σ’ Αὐτὸν στήριξε ὁ Θεὸς τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου.
– Εἶναι σωστό, Γέροντα, ἀντὶ νὰ λέω: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», νὰ λέω: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, φώτισέ με» ἢ «συγχώρεσέ με» ἢ «σκέπασέ με»;
– Καλύτερα νὰ λὲς τὴν εὐχὴ ὅπως εἶναι. Τὸ «ἐλέησόν με» τὰ ἔχει ὅλα μέσα· σημαίνει καὶ «σῶσον» καὶ «φώτισον», ἀναφέρεται καὶ στὶς σωματικὲς ἀνάγκες καὶ στὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ πάθη κ.λπ. Ἀλλά, ἂν κάποια στιγμὴ νιώσης τὴν ἀνάγκη νὰ πῆς: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, φώτισέ με» ἢ «συγχώρεσέ με», μπορεῖς νὰ τὸ κάνης.
– Γέροντα, μετὰ τὸ «ἐλέησόν με» πρέπει νὰ λέω πάντοτε «τὴν ἁμαρτωλήν»; – Μπορεῖς νὰ τὸ πῆς λίγες φορὲς στὴν ἀρχὴ καὶ μετὰ δὲν χρειάζεται νὰ τὸ λές· φθάνει νὰ ἔχης συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός σου.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου