«ΟΤΙ ΕΠΟΙΗΣΕ ΜΟΙ ΜΕΓΑΛΕΙΑ Ο ΔΥΝΑΤΟΣ» (Λουκ.Α’49’)!!!
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗ ΜΕ ΠΙΣΤΙΝ, ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΝ, ΠΟΝΟΝ, ΕΠΙΜΟΝΗΝ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΝ!!!
<<Μία φορά είχε πρησθή το μάτι μου και πονούσε. Πήγα, λοιπόν, τρεις φορές στην Εικόνα της Παναγίας και Τήν παρεκάλεσα να το κάνει καλά, γιά να μπορώ τις νύκτες να διαβάζω το Ψαλτήρι. Πήρα και λίγο λαδάκι από το κανδήλι Της και άλειψα το μάτι μου, αλλ’ όμως δεν θεραπεύθηκε…
Σε λίγες ημέρες, μάλιστα, άρχισε να χειροτερεύει η κατάσταση του ματιού μου... Πέρασαν 15 μέρες και τότε πήγα πάλι, με πολλή συστολή, στην Εικόνα της Παναγίας και Τής είπα:
«Παναγία μου, να με συγχωρείς, πάλι θα Σέ ενοχλήσω...»!!!
ΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΣΥΝΗΘΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΝ!!!
«Τί κάνουν οι μοναχοί», μου λένε, «και κάθονται εδώ; Γιατί δεν πηγαίνουν στον κόσμο να κάνουν κοινωνικό έργο;».
«Οι φάροι», τους λέω, «δεν πρέπει να είναι πάντοτε πάνω στα βράχια;;
Τί, πρέπει να πάνε στις πόλεις, να προστεθούν στα φανάρια;;
Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΟΛΙΣΘΗΣΙΣ, ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ…
Είπε κάποιος στον Άγιο Παΐσιο:
«Γέροντα Παΐσιε, οι άνθρωποι σήμερα δεν ευλαβούνται τους Αγίους όπως παλαιά».
Και ο Άγιος γέροντας απήντησε:
«Παλαιά, και αυτοί που έλεγαν ότι είναι άπιστοι, είχαν μέσα τους Θεό.
Θυμάμαι, την εποχή που ήταν οι Ιταλοί στην Κόνιτσα, πήρε φωτιά το δάσος και διαδόθηκε ότι, την είχαν βάλει οι Ιταλοί, γιά να πάνε οι Κονιτσιώτες να την σβήσουν και να τους συλλάβουν. Όταν το άκουσαν αυτό οι Κονιτσιώτες, σκορπίσθηκαν και άφησαν το δάσος να καίγεται... Οι Ιταλοί, τότε, πήγαν και βρήκαν τον πρόεδρο, ο οποίος ήταν άπιστος, και του είπαν:
“Πού είναι οι άνθρωποι;”.
“Στις δουλειές τους”, απάντησε εκείνος.
Ο ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΚΑΛΟΣ ΛΟΓΙΣΜΟΣ, ΑΝΑΠΑΥΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ!!
Ένας λαϊκός, λοιπόν, ήλθε και κάθισε δίπλα μου. Ήταν και χονδρός και επειδή κάπως στριμώχθηκε, έβαλε τις φωνές: «Τί κατάσταση είναι αυτή;», φώναξε.
Πιό εκεί ήταν ένας μοναχός που, ο φουκαράς, ήταν κουκουλωμένος μέχρι πάνω από τα καφάσια και μόνο το κεφάλι του είχε έξω... Εν τω μεταξύ, όπως κουνιόταν το φορτηγό και ο δρόμος ήταν ένας καρρόδρομος χαλασμένος, έπεφταν τα στοιβαγμένα καφάσια και ο καϋμένος ο μοναχός προσπαθούσε να τα πετάει αριστερά και δεξιά με τα χέρια του, γιά να μην τον κτυπήσουν στο κεφάλι...
Ο άλλος βέβαια, φώναζε, επειδή καθόταν λίγο στριμωχτά…
«Δεν βλέπεις», του λέω, «εκείνος ο μοναχός πώς είναι, και εσύ φωνάζεις...!!!;;;».
Ρωτάω και τον μοναχό:
ΤΟ ΕΚ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΑΣΙΩΝ ΟΦΕΛΟΣ!!
«Γέροντα Παΐσιε, οι δοκιμασίες πάντοτε ωφελούν τους ανθρώπους;».
Και απάντησε ο Αγιασμένος γέροντας:
«Εξαρτάται, από το πως αντιμετωπίζει κανείς τις δοκιμασίες.
Όσοι δεν έχουν καλή διάθεση, τα βάζουν με τον τον Θεόν, όταν τους βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες.
Λένε νευριασμένοι ή με βαρυγκώμια:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου