Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ὁ Θεὸς μᾶς «βομβαρδίζει» μὲ τὴν ἀγάπη Του.

–Γέροντα, μερικὲς φορὲς αἰσθάνομαι ἔντονα τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ πονῶ βλέποντας τὴν δική μου ἀχαριστία.

–Εὔχομαι νὰ ἀνταποκριθῆς στὶς πολλὲς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. «Τὸ ἔλεός Σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου»1, ἔλεγε ὁ Δαβίδ. Νὰ τὸ λὲς κι ἐσύ, γιατὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτὸ συμβαίνει καὶ σ ̓ ἐσένα· ἀλλὰ καὶ πάλι εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὸ ἀναγνωρίζεις καὶ εὐχαριστεῖς καὶ δοξολογεῖς τὸν Θεό.Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀναγνωρίζη τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε καὶ ὁ Θεὸς τὸν ...«βομβαρδίζει» μὲ τὴν ἀγάπη Του. Ἴσως παραξενευθῆτε μὲ τὴν λέξη «βομβαρδίζει», ἀλλά, γιὰ νὰ διαλυθῆ τὸ πουρὶ ἢ ὁ γρανίτης ποὺ εἶναι γύρω ἀπὸ τὴν καρδιά μας, χρειάζονται βόμβες θεϊκὲς ποὺ νὰ ἔχουν ὡς ὕλη ἐκρηκτικὴ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅταν πιὰ διαλυθῆ ὁ σκληρὸς αὐτὸς φλοιός, τότε ἡ καρδιὰ γίνεται εὐαίσθητη καὶ ὁ ἄνθρωπος συγκινεῖται ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὶςπιὸ μικρὲς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Αἰσθάνεται καταχρεωμένος στὸν Θεὸ καὶ εἶναι συνέχεια κατασυγκινημένος, διότι, ἐνῶ σκέφτεται πῶς νὰ ξεχρεωθῆ, ὁ Θεὸς τοῦ δίνει ὅλο καὶ περισσότερες εὐλογίες, μέχρι ποὺ λειώνει ἡ ψυχὴ ἡ φιλότιμη ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του.–Γέροντα, γιατί μᾶς ἀγαπάει τόσο πολὺ ὁ Θεός;

–Γιατὶ μᾶς ἔχει παιδιά Του· περισσότερα δὲν μπορῶ νὰ σᾶς πῶ!–Γέροντα, ἐὰν κανείς, παρόλο ποὺ ἀγωνίζεται, ἔχη συνεχῶς τὶς ἴδιες πτώσεις, δὲν δυσαρεστεῖ τὸν Θεό, δὲν Τὸν ἀπογοητεύει;–Μήπως ὁ Θεὸς περιμένει προκοπὴ ἀπὸμᾶς; Ὄχι. Εἴμαστε ὅμως παιδιά Του καὶ μᾶς ἀγαπάει ὅλους τὸ ἴδιο. Εἶδα μιὰ φορὰ κάποιον πατέρα, ποὺ εἶχε κι ἕνα χαζούλικο παιδάκι ποὺ ἔτρεχαν οἱ μύξες του καὶ τὶς σκούπιζε μὲ τὰ μανίκια του, ἀλλὰ τὸ ἔσφιγγε καὶ αὐτὸ στὴν ἀγκαλιά του καὶ τὸ φιλοῦσε καὶ τὸ χάιδευε ὅπως καὶ τὰ ἄλλα. Ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς σὰν Καλὸς Πατέρας δὲν ἀγαπάει μόνον τὰ χαριτωμένα παιδιά Του, ἀλλὰ καὶ τὰ πνευματικὰ ἀδύνατα, γιὰ τὰ ὁποῖα μάλιστα πονάει καὶ ἐνδιαφέρεται περισσότερο.Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβη πόσο ἀγαπάει ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο! Ἡἀγάπη Του δὲν συγκρίνεται μὲ τίποτε! Δὲν ἔχει ὅρια! Εἶναι τόσο μεγάλη πού, κάτι ἐλάχιστο ἂν αἰσθανθῆ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ἀγάπη αὐτήν, ἡ πήλινη καρδιά του δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀντέξη· διαλύεται, γιατὶ εἶναι πηλός. Ὁ Θεὸς πολλὲς φορὲς ἐπιτρέπει νὰ πέση ἄφθονη ἡ ἀγάπη Του στὰ πλάσματά Του καὶ τότε ἡ ψυχή μας θερμαίνεται καὶ βλέπουμε ὅτι εἶναι τόσο γλυκειὰ ἡ θεία ἀγάπη, τόσο μεγάλη, ποὺ δὲν τὴν ἀντέχουμε καὶ φθάνουμε στὸ σημεῖο νὰ ποῦμε: «Θεέ μου, φθάνει! Ἐλάττωσε λίγο τὴν ἀγάπη Σου, γιατὶ δὲν τὴν ἀντέχω». Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁ Θεὸς θέλει νὰ μᾶς δείξη ὅτι ἀπὸ μέρους Του ὑπάρχει ὅλη ἡ διάθεση νὰ μᾶς δώση ἄφθονη τὴν ἀγάπη Του, ἀλλὰ δὲν τὸ κάνει, γιατὶ ἡ μπαταρία μας εἶναι μικρή. Χρειάζεται νὰ τὴν μεγαλώσουμε, ὥστε νὰ χωράη περισσότερη θεία ἀγάπη γιατὶ τὸ θεῖο ρεῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἔρχεται σ ̓ ἐμᾶς ἀνάλογα μὲ τὴν χωρητικότητά μας.

–Γέροντα, πῶς θὰ αὐξηθῆ αὐτὴ ἡ χωρητικότητα;

–Ὅσο θὰ καθαρίζεται ἡ καρδιά μας, τόσο θὰ αὐξάνεται ἡ χωρητικότητά της καὶ τόσο θὰ δεχώμαστε τὴν θεϊκὴ ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι ἀπεριόριστη καὶ ἀχώρητη καὶ ἀνεξάντλητη.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -104-