Γνωρίζει, Γέροντα, τὸ ταγκαλάκι τί ἔχουμε στὴν καρδιά μας;
– Ἀκόμη αὐτὸ ἔλειψε, νὰ γνωρίζη καὶ καρδιές!
Μόνον ὁ Θεὸς εἶναι καρδιογνώστης καὶ μόνο σὲ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει ὁρισμένες φορές πάλι ὁ Θεὸς
–γιὰ τὸ καλό μας
– τί ἔχουμε στὶς καρδιές μας. Τὸ ταγκαλάκι γνωρίζει τὶς πονηριές καὶ τὶς κακίες ποὺ φυτεύει στὰ δικά του ὄργανα, δὲν ξέρει τούς καλούς λογισμούς μας. Μόνον ἐκ πείρας ἀντιλαμβάνεται μερικά, ἀλλὰ καὶ σʹ αὐτά, πέφτει ἔξω τὶς περισσότερες φορές. Καὶ ἐὰν δὲν ἐπιτρέψη ὁ Θεὸς νὰ τὰ καταλάβη καὶ αὐτά,πέφτει συνέχεια ἔξω σὲ ὅλα, γιατί εἶναι σκοτεινός ὁ διάβολος, ὁρατότης μηΔὲν!!! Δὲν ξέρει, ἄς ὑποθέσουμε, ἕναν καλό λογισμό δικό μου. Ἄν ἔχω κανέναν κακό λογισμό,ἐκεῖνον τὸν ξέρει, γιατί ὁ ἴδιος τὸν φυτεύει. Ἄν ἐγώ τώρα θέλω νὰ πάω νὰ κάνω κάπου μία καλωσύνη, νὰ σώσω λ.χ. ἕναν ἄνθρωπο, ὁ διάβολος αὐτὸ δὲν τὸ ξέρει. Ὅταν ὅμως ἐκεῖνος βάλη σὲ κάποιον ἕναν λογισμό καὶ τοῦ πῆ:«Πήγαινε νὰ σώσης τὸν τάδε ἀνθρωπο», θὰ τὸν κεντήση συγχρόνως καὶ στὴν ὑπερηφάνεια καὶ γιʹ αὐτὸ τὸν ξέρει αὐτόν τὸν λογισμό. Ἀλλά καὶ μὲ τὸ ὅτι δέχεται ὁ ἄνθρωπος τὴν ὑπερηφάνεια, δίνει δικαίωμα στὸν πειρασμό. Εἶναι πολύ λεπτά τὰ πράγματα!
Θυμάστε τὸ περιστατικό μὲ τὸν Ἀββᾶ Μακάριο; Εἶχε συναντήσει μία φορά τὸν διάβολο ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν πιὸ κοντινή Ἔρημο, ὅπου εἶχε πάει, γιὰ νὰ πειράξη τούς ἀδελφούς, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε:«Ὅλοι οἱ ἀδελφοί εἶναι πολύ ἀγριεμένοι μαζί μούμ ἐκτός ἀπὸ ἕναν ποὺ εἶναι φίλος μου καὶ μοῦ κάνει ὑπακοή καὶ, ὅταν μὲ βλέπη, στρέφεται σάν ἀνέμη».«Ποιος ἀδελφός εἶναι αὐτός;», τὸν ρώτησε ὁ Ἀββάς Μακάριος.«Θεόπεμπτος εἶναι τὸ ὄνομα τού», τοῦ ἀπάντησε ἐκεῖνος. Πηγαίνει ὁ Ὅσιος καὶ βρίσκει τὸν ἀδελφό. Μὲ τρόπο τὸν κατάφερε νὰ τοῦ ἀποκαλύψη τούς λογισμούς του καὶ τὸν βοήθησε. Ὅταν ξανασυνάντησε τὸν διάβολο, τὸν ρώτησε γιὰ τούς ἀδελφούς καὶ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε:«Ὅλοι εἶναι πολύ ἀγριεμένοι μαζί μου. Καὶ τὸ χειρότερο, καὶ αὐτός ποὺ ἦταν φίλος μου, δὲν ξέρω πῶς ἔγινε καὶ ἄλλαξε καὶ τώρα εἶναι ὁ πιὸ ἀγριεμένος ἀπὸ ὅλους». Δὲν ἤξερε ὅτι πῆγε ὁ Ἀββάς Μακάριος καὶ τὸν ἔφερε τὸν ἀδελφό σὲ λογαριασμό, γιατί ὁ Ἀββάς Μακάριος εἶχε κινηθῆ ταπεινά, ἀπὸ ἀγάπη, καὶ δὲν εἶχε δικαίωμα ὁ διάβολος στὸν λογισμό ἐκεῖνον. Ἄν ὑπερηφανευόταν ὁ Ἀββάς Μακάριος, θὰ ἐδίωχνε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ,ὅποτε θὰ εἶχε δικαίωμα ὁ διάβολος. Τότε θὰ τὸ ἤξερε, γιατί αὐτός θὰ τοῦ εἶχε κεντήσει τὴν ὑπερηφάνεια.
– Ἄν πῆ ἕναν καλό λογισμό τοῦ ὁ ἄνθρωπος κάπου, μπορεῖ ὁ διάβολος νὰ τὸν ἀκούση καὶ νὰ τὸν πειράξη μετά;
– Πῶς νὰ τὸν ἀκούση, ἀφοῦ δὲν ἔχει «διαβολο»; Ἅμα ὅμως τὸν πῆ, γιὰ νὰ ὑπερηφανευθῆ, θὰ μπῆ στὴν μέση ὁ πειρασμός. Ἄν δηλαδή ὑπάρχη μία προδιάθεση ὑπερηφανείας καὶ λέη ὑπερήφανα κανείς:«Θὰ πάω νὰ τὸν σώσω αὐτόν», μπαίνει ὁ διάβολος ἐνδιάμεσος καὶ τότε αὐτὸ τὸ ξέρει. Ἐνῶ, ἄν κινῆται ταπεινά, ἀπὸ ἀγάπη, δὲν τὸ ξέρει. Χρειάζεται προσοχή. Εἶναι πολύ λεπτά τὰ πράματα. Γιʹ αὐτὸ λένε οἱ Πατέρες ὅτι ἡ πνευματική ζωή εἶναι «ἐπιστήμη ἐπιστημών».
– Πῶς συμβαίνει ὅμως,
Γέροντα, ἕνας μάγος νὰ πῆ γιὰ τρεῖς κοπέλες ὅτι ἡ μία θὰ ἀποκατασταθῆ, ἡ ἄλλη θὰ ἀτυχήση καὶ ἡ ἄλλη θὰ μείνη ἀνύπανδρη, καὶ νὰ γίνη ἔτσι;
– Ὁ διάβολος ἔχει πείρα. Ὅπως π.χ. Ἕνας μηχανικός, ὅταν δή ἕνα σπίτι ποὺ κινδυνεύει νὰ πέση, εἶναι σὲ θέση νὰ πῆ πόσο θὰ κρατήση κ.λπ., ἔτσι καὶ αὐτός βλέπει κάποιον πῶς βαδίζει καὶ μὲ τὴν πείρα ποὺ ἔχει, λέει πῶς θὰ καταλήξη.Ὁ διάβολος δὲν ἔχει ἐξυπνάδα, εἶναι πολύ κουτός. Εἶναι ὅλος ἕνα μπέρδεμα,ἄκρη δὲν τοῦ βρίσκεις. Κάνει καὶ ἐξυπνάδες καὶ χαζομάρες. Τὰ τερτίπια τοῦ εἶναι χοντρά. Ὁ Θεὸς οἰκονόμησε ἔτσι, γιὰ νὰ τὸν καταλαβαίνουμε.
Πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς πολύ σκοτισμένος ἀπὸ ὑπερηφάνεια, γιὰ νὰ μήν τὸν καταλαβαίνη.
Ὅταν ἔχουμε ταπείνωση, φωτίζεται ὁ ἄνθρωπος καὶ συγγενεύει μὲ τὸν Θεό.
Ἡ ταπείνωση εἶναι ποὺ σακατεύει τὸν διάβολο.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’«Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη» ‐ 32 ‐
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
Όταν πλησίαζε ο καιρός για τις εθνικές εκλογές, πολλοί προσκυνητές ερχόντουσαν και ρωτούσαν τον Γέροντα ποια ήταν η γνώµη του και ποιόν εκείνος θεωρούσε άξιο, για να ψηφίσουν. Ο Γέροντας έλεγε:
-Να ψηφίσετε όποιον βλέπετε ότι είναι ο καλύτερος, όποιος αγαπά τον Θεό και την πατρίδα µας, αυτόν να ψηφίσετε. Τότε εκείνοι, επί µονίµου βάσεως του απαντούσαν:
-Γέροντα, όλοι το ίδιο είναι. Κι εκείνος τους έλεγε:
-Βρε παιδιά, κοιτάξτε εδώ πέρα: όλες οι ελιές ίδιες είναι και όλες έχουν δάκο, όµως άλλες έχουν εκατό τοις εκατό, ενώ άλλες πενήντα τοις εκατό. Εµείς, λοιπόν, εφόσον έχουµε ανάγκη από ελιές, πρέπει να κοιτάξουµε ποιές έχουν το λιγότερο δάκο, γιατί διαφορετικά δε γίνεται.
Και πάντα πρέπει να ψηφίζουµε µε δύο κριτήρια:
α) µε το πόσο αγαπά ο υποψήφιος το Θεό και είναι συνειδητό µέλος της Εκκλησίας και
β) µε το πόσο αγαπά την πατρίδα και αποβλέπει στο γενικό καλό του τόπου κι όχι στο δικό του συµφέρον.
Εάν κάποιος χρησιµοποιήσει κάποιο άλλο κριτήριο, εκτός από αυτά τα δύο, τότε κινείται ιδιοτελώς, και δεν είναι αυτό που κάνει χριστιανικό. Αργότερα θα επιτρέψει η Θεία ∆ικαιοσύνη να το πληρώσει.
[Από βιβλίο Αγιορείτου Ιεροµονάχου: «Ο Γέρων Παϊσιος» (Εκδόσεις «ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ» 1994)]
– Γέροντα, πῶς ἡ μητέρα σας ποὺ ἦταν τόσο εὐαίσθητη καὶ σᾶς ἀγαποῦσε, σᾶς ἔδωσε ἀπὸ τὰ πρῶτα παιδικὰ χρόνια αὐστηρὴ ἀγωγή; – Ἀπὸ μικρὸς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ βοηθηθῆ, γιὰ νὰ συλλάβη τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς καὶ νὰ χαίρεται σωστά.
Ὅταν ἤμουν μικρός, τὰ περνοῦσα τὰ παιδιὰ στὸ τρέξιμο. Ἐκεῖνα δὲν μὲ ἄφηναν νὰ τρέξω, μὲ ἔδιωχναν. «Προσφυγόπουλο» μὲ ἔλεγαν. Πήγαινα μετὰ στὴν μάνα μου μὲ κλάματα. «Τί ἔχεις καὶ κλαῖς;», μοῦ ἔλεγε ἐκείνη. «Δὲν μ' ἀφήνουν τὰ παιδιὰ νὰ τρέξω», τῆς ἔλεγα. «Θέλεις νὰ τρέξης; Νά αὐλή, τρέξε. Γιατί θέλεις νὰ τρέχης ἐκεῖ, γιὰ νὰ σὲ βλέπουν οἱ ἄλλοι καὶ νὰ σοῦ λένε μπράβο; Αὐτὸ ἔχει ὑπερηφάνεια». Ἄλλη φορὰ ἤθελα νὰ παίξω μὲ τὸ τόπι καὶ δὲν μὲ ἄφηναν τὰ παιδιά. Πήγαινα πάλι στὴν μάνα μου κλαίγοντας. «Τί ἔγινε, γιατί κλαῖς πάλι;», μὲ ρωτοῦσε. «Δὲν μ' ἀφήνουν τὰ παιδιὰ νὰ παίξω μὲ τὸ τόπι!», τῆς ἔλεγα«Αὐλὴ μεγάλη ἔχουμε, τόπι ἔχεις, παῖξε ἐδῶ. Τί θέλεις νὰ σὲ βλέπουν οἱ ἄλλοι, γιὰ νὰ σὲ καμαρώνουν; Αὐτὸ ἔχει ὑπερηφάνεια». Τότε σκέφθηκα: «Δίκαιο ἔχει ἡ μητέρα».
Ἔτσι σιγὰ-σιγὰ δὲν ἤθελα οὔτε νὰ τρέχω οὔτε νὰ παίζω τὸ τόπι μπροστὰ στὸν κόσμο, γιατὶ κατάλαβα ὅτι αὐτὸ εἶχε μέσα ὑπερηφάνεια καὶ ἔλεγα: «Πράγματι, τί χαμένα πράγματα! Δίκαιο ἔχει». Ὕστερα τόσο πολὺ δὲν μὲ πείραζε, πού, ὅταν ἔβλεπα τὰ ἄλλα παιδιὰ νὰ τρέχουν, νὰ χτυποῦν τὸ τόπι καὶ νὰ καμαρώνουν, γελοῦσα καὶ ἔλεγα «τί κάνουν;», καὶ ἤμουν μικρὸ παιδί· τρίτη Δημοτικοῦ πήγαινα. Μετὰ ζοῦσα μιὰ φυσιολογικὴ ζωή.
Ἔτσι τώρα, ἂν μοῦ ποῦν «τί προτιμᾶς, νὰ ἀνεβῆς Αὔγουστο μήνα ξυπόλυτος στὸν Ἄθωνα μέσα στὰ πουρναρόφυλλα ἢ νὰ πᾶς σὲ μιὰ τελετὴ ποὺ θὰ σοῦ φορέσουν μανδύα κ.λπ.;», θὰ πῶ ὅτι προτιμῶ νὰ πάω ξυπόλυτος στὸν Ἄθωνα. Ὄχι ἀπὸ ταπείνωση, ἀλλὰ γιατὶ αὐτὸ μὲ ἀναπαύει.
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ὑπερηφάνεια δὲν βοηθήθηκαν μικροὶ ἀπὸ τὸ σπίτι. Τὸ κοσμικὸ φρόνημα βασανίζει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἂν δὲν προσεχθῆ αὐτὸ καὶ οἱ γονεῖς δὲν βοηθήσουν τὰ παιδιά, ὅταν εἶναι μικρά, γίνεται μετὰ κατάσταση αὐτο
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση»
Γέροντα, δηλαδὴ ποιό εἶναι ἀκριβῶς τὸ νόημα αὐτῆς τῆς ζωῆς;
– Ποιό εἶναι;
Νὰ ἑτοιμασθοῦμε γιὰ τὴν Πατρίδα μας, τὸν Οὐρανό, τὸν Παράδεισο. Τὸ πᾶν εἶναι νὰ συλλάβη ὁ ἄνθρωπος αὐτὸ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πιστεύη στὸν Θεὸ καὶ στὴν μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι μάταιη καὶ ἑτοιμάζει τὸ διαβατήριό του γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Ξεχνοῦμε ὅτι ὅλοι θὰ φύγουμε.
Δὲν θὰ βγάλουμε ρίζες ἐδῶ. Αὐτὴ ἡ ζωὴ δὲν εἶναι γιὰ νὰ καλοπεράσουμε.
Εἶναι νὰ δίνουμε ἐξετάσεις, γιὰ νὰ περάσουμε στὴν ἄλλη ζωή. Γι' αὐτὸ ὁ σκοπός μας πρέπει νὰ εἶναι νὰ ἑτοιμασθοῦμε, ὥστε νὰ φύγουμε μὲ ἀναπαυμένη συνείδηση, ὅταν μᾶς καλέση ὁ Θεός, καὶ νὰ πετάξουμε κοντά Του. Ὅταν ὁ Χριστὸς εὐλόγησε τοὺς πέντε ἄρτους καὶ χόρτασε τόσες χιλιάδες ἀνθρώπους, ὁ κόσμος ἕνα κι ἕνα εἶπε: «Εἶναι ὅ,τι πρέπει γιὰ βασιλιάς!».
Ἔφαγαν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τὰ δυὸ ψάρια καὶ ἐνθουσιάσθηκαν. Ὁ Χριστὸς ὅμως τοὺς εἶπε νὰ μὴν ἐνδιαφέρωνται γι᾿ αὐτὴν τὴν τροφή, γιατὶ δὲν θὰ μείνουμε ἐδῶ211.
Σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωὴ δοκιμάζεται ὁ καθένας, ἂν ἀνταποκρίνεται σὲ ὅσα ζητάει ὁ Θεός.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» - 193
211 Βλ. Ἰω. 6, 5 κ.ἑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου