Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Να ξέρεις πως στη ζωή, όταν αγωνίζεσαι, θα χάνεις μάχες, μα στο τέλος τον πόλεμο εσύ θα τον κερδίσεις.

Και κάτι άλλο: Χωρίς πίστη στον Θεό, δεν έχεις όπλα να παλέψεις.

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

«Τα χρόνιαπου περνούμε είναι πολύ δύσκολακαι πολύ επικίνδυνα, αλλά τελικά θα νικήση ο Χριστός».

Ο περισσότερος κόσμοςτης εποχήςμας είναι μορφωμένος κοσμικάκαι τρέχειμε την κοσμική μεγάλη ταχύτητα. Επειδή όμωςτου λείπει οφόβοςτου Θεού

–«αρχή σοφίας φόβος Κυρίου»1–,

λείπειτο φρένο,και με ταχύτητα, χωρίς φρένο, καταλήγεισε γκρεμό. Οιάνθρωποι είναι πολύ προβληματισμένοι και οι

περισσότεροι πολύ ζαλισμένοι. Έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Σιγά-σιγά κατευθύνονταιπρος το να μην μπορούννα ελέγχουντον εαυτό τους. Αν αυτοί που έρχονται στο Άγιον Όρος είναι τόσο πολύ συγχυσμένοι, τόσο μπερδεμένοι,με τόσο άγχος, σκεφθήτε οι άλλοι που είναι μακριά από τον Θεό, από την Εκκλησία, πώςθα είναι!Και βλέπειςσε όλα τα κράτη φουρτούνα, ζάλη μεγάλη! Ο καημένος ο κόσμος –ο Θεός να βάλειτο χέρι Του!

–βράζεισαν την χύτρα ταχύτητος. Και οι μεγάλοι πώς τα φέρνουν! Μαγειρεύουν-μαγειρεύουν,τα ρίχνουν όλαστην χύτρα ταχύτητοςκαι σφυρίζει τώρα ηχύτρα! Θα πεταχθή σε λίγο ηβαλβίδα! Είπασε κάποιονπου είχε μία μεγάλη θέση: «Γιατί μερικά πράγματαδεν τα προσέχετε; Τίθα γίνει;». «Πάτερ μου,μου λέει, λίγο χιόνι ήταν πρώτατο κακό, τώρα έχει γίνει ολόκληρη χιονοστιβάδα. Μόνο ένα θαύμα μπορεί να βοηθήση». Αλλά και με τον τρόποπου πηγαίνουν μερικοί να βοηθήσουντην κατάσταση, κάνουν μεγαλύτερητην χιονοστιβάδα του κακού. Αντίνα λάβουν ορισμένα μέτρα για την παιδεία κ.λπ., κάνουν χειρότερα. Δεν κοιτάζουν πώς να διαλύσουν αυτήν την χιονοστιβάδα, αλλά την κάνουν μεγαλύτερη. Βλέπεις,το χιονάκι είναι λίγοστην αρχή. Αν κυλήση στον κατήφορο, γίνεται ένας σβώλος. Ο σβώλος, καθώς μαζεύει και άλλο χιόνι, ξύλα, πέτρες κ.λπ., γίνεται σιγά-σιγάμεγαλύτερος-μεγαλύτερος,και τελικά γίνεται ολόκληρη χιονοστιβάδα. Έτσικαι το κακό λίγο-λίγο έχει γίνειπια χιονοστιβάδακαι κυλάει, τώρα θέλει βόμβαγια να σπάση.

–Αγωνιάτε, Γέροντα;

–Άχ, τί άσπρισαντα γένια μου πρόωρα;

Εγώ πονάω δυο φορές, μία, όταν προβλέπωμία κατάστασηκαι φωνάζω,για να προλάβουμε ένα κακόπου πρόκειταινα γίνη,και μία, ότανδεν δίνουν σημασία –ίσως όχι από περιφρόνηση –,και συμβαίνη μετάτο κακόκαι μου ζητούν τότετην συμπαράστασή μου. Τώρα καταλαβαίνω τί τραβούσαν οιΠροφήτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ήταν οιΠροφήτες! Πιόμεγάλοι Μάρτυρες από όλους τους Μάρτυρες, παρ' όλουπου δεν πέθαναν όλοιμε μαρτυρικό θάνατο. Γιατί οιΜάρτυρεςγια λίγο υπέφεραν, ενώοιΠροφήτες έβλεπαν μία κατάστασηκαι υπέφεραν συνέχεια. Φώναζαν-φώναζαν,και οιάλλοιτον χαβά τους. Και όταν έφθανε η ώρα και ερχόταν η οργήτου Θεού εξ αιτίας τους, βασανίζονταν και εκείνοι μαζί τους. Τουλάχιστον όμως τότε τόσο έφθανε το μυαλό των ανθρώπων. Άφηναν τον Θεό και προσκυνούσαντα είδωλα. Σήμερα που καταλαβαίνουν, είναι η μεγαλύτερη ειδωλολατρία.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο διάβολος βάλθηκε να καταστρέψη τα πλάσματα του Θεού. Έχει κάνει παγοινιά2,να καταστρέψητον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισενα μπαίνη στον κόσμο ηκαλή ανησυχία. Είναι πολύ αγριεμένος, γιατί γνωρίζει ότι είναι λίγη η δράση του3. Τώρα κάνει όπως ένας εγκληματίας πού, όταντον κυκλώνουν, λέει: «Δεν έχω σωτηρία! Θα με πιάσουν!».και τα κάνει όλα γυαλιά-καρφιά. Ή όπως οι στρατιώτες,που εν καιρώ πολέμου, όταν τελειώσουντα πυρομαχικά, βγάζουντην λόγχη ή το σπαθίκαι ρίχνονταικαι ό,τι γίνει. Σού λέει: «Έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε,ας σκοτώσουμε όσοπιο πολλούς μπορούμε». Ο κόσμος καίγεται

! Το καταλαβαίνετε;

Έπεσε πολύς πειρασμός. Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει οδιάβολος,που ούτε όλοι ο ιπυροσβέστεςαν μαζευθούν,δεν μπορούννα κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οιάνθρωποινα στραφούνστον Θεόκαι να Τον παρακαλέσουννα ρίξη μία βροχή γερή,για να σβήση. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιάπου άναψε οδιάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται,για να βοηθήση οΘεός.Όλος ο κόσμος πάειν α γίνη μία περίπτωση. Γενικό ξεχαρβάλωμα! Δεν είναινα πής: «Σ' ένα σπίτι χάλασε λίγοτο παράθυρο ή κάτι άλλο,ας το διορθώσω». Όλοτο σπίτι είναι ξεχαρβαλωμένο. Έχει γίνει χαλασμένο χωριό. Δεν ελέγχεταιπια ηκατάσταση. Μόνον απόπάνω, ό,τι κάνει οΘεός. Τώρα είναινα δουλεύη οΘεόςμε το κατσαβίδι,με χάδια,με σκαμπίλια,να το διορθώση. Μία πληγή έχει οκόσμος που κιτρίνισεκαι θέλει σπάσιμο, αλλά ακόμη δεν ωρίμασε καλά. Πάει να ωριμάση το κακό, όπως τότεστην Ιεριχώ4που ήταν για απολύμανση.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «ΜεΠόνο καιΑγάπη»-14-

1. Ψαλμ.110, 10

2. Παγοινιά ή παγγεν(ε)ία (πάντες απόκοινού, πάν το κοινόν) : εργασία την οποία αναλαμβάνουν όλοι μαζί οι αδελφοί μίας Μονής ή μίας Σκήτης.

3. Βλ. Αποκ.12, 12

4. Βλ. Ι. Ναυή6, 2

106

 

 

 

 

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

–Γέροντα, συχνὰ βλέπω τὰ ἐλαττώματα τῶν ἄλλων καὶ τοὺς κρίνω.

–Τὴν ἀρρώστια τὴν δική σου τὴν ξέρεις;

–Ὄχι.

–Γι ̓ αὐτὸ ξέρεις τὴν ἀρρώστια τῶν ἄλλων. Ἂν ἤξερες τὴν δική σου ἀρρώστια, δὲν θὰ ἤξερες τὴν ἀρρώστια τῶνἄλλων. Δὲν λέω νὰ μὴ συμμετέχης στὸν πόνο τους, ἀλλὰ νὰ μὴν ἀσχολῆσαι μὲ τὰ σφάλματά τους. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀσχολῆται μὲ τὸν ἑαυτό του, ὁ πειρασμὸς θὰ τοῦ ἀνοίξη δουλειὰ νὰ ἀσχολῆται μὲ τοὺς ἄλλους. Ἂν ὅμως κάνη δουλειὰ στὸν ἑαυτό του, τότε γνωρίζει τὸν ἑαυτό του, γνωρίζει καὶ τὸν ἄλλον. Διαφορετικά, μὲ τὰ λανθασμένα συμπεράσματα ποὺ βγάζει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του κρίνει λανθασμένα καὶ τοὺς ἄλλους.

–Γέροντα, τί βοηθάει περισσότερο νὰ διορθωθῆ κανείς;

–Κατ ̓ ἀρχὰς ἡ θέληση. Ἡ θέληση εἶναι κατὰ κάποιον τρόπο τὸ καλὸ ξεκίνημα. Ὕστερα, πρέπει νὰ καταλάβη κανεὶς ὅτι εἶναι ἄρρωστος καὶ νὰ ἀρχίση ἡ ἀνάλογη ἀντιβίωση. Γιατί, ἂν εἶναι ἄρρωστος καὶ κρύβη τὴν ἀρρώστια του, κάποτε θὰ σωριασθῆ κάτω ἀπότομα, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβη, καὶ δὲν θὰ μπορῆ νὰ βοηθηθῆ ἰατρικά. Π.χ. κάποιος ξέρει ὅτι εἶναι προφυματικός, γι ̓ αὐτὸ ἔχει ἀνορεξία. Τοῦ λένε: «γιατί δὲν τρῶς;». «Ἔ, λέει, δὲν μ ̓ ἀρέσει αὐτὸ τὸ φαγητό»! Μετὰ ἔχει κομμάρες καὶ δὲν μπορεῖ νὰ περπατήση καλά. «Γιατί περπατᾶς ἔτσι;», τὸν ρωτᾶνε. «Ἄ, μ ̓ ἀρέσει, λέει, νὰ πηγαίνω σιγὰ-σιγά· τί; νὰ τρέχω σὰν παλαβός;». Δὲν λέει ὅτι ἔχει κομμάρες καὶ δὲν μπορεῖ νὰ περπατήση. Μετὰ ἔχει βήχα. «Γιατί βήχεις;», τοῦ λένε. «Ἔ, ἀπὸ ἀλλεργία», λέει! Δὲν λέει ὅτι οἱ πνεύμονες μέσα εἶναι χάλια. Ἐν τῷ μεταξύ, βγάζει καὶ κανένα πτύελο αἱματηρό. «Τί εἶναι αὐτό;», τὸν ρωτᾶνε. «Ἔ, λέει, ἐρεθίστηκε ὁ λάρυγγας»!

-–Καὶ ὅλα αὐτά, Γέροντα, ἐπειδὴ δὲν θέλει νὰ φανερώση τὴν φυματίωση;

–Ναί, ἐπειδὴ τὴν καλύπτει. Τὴν καλύπτει-τὴν καλύπτει καὶ μετὰ παθαίνει καλπάζουσα φυματίωση. Σπάζει ὁ πνεύμονας, γεμίζουν οἱλεκάνες αἷμα, πέφτει κάτω, καὶ τελικὰ ἀποκαλύπτεται ἡ ἀρρώστια του, ἀλλὰ καὶ δύσκολα βοηθιέται. Ἐνῶ, ἂν παραδεχθῆ ὅτι τὰ δέκατα ποὺ παρουσιάζει εἶναι ἀπὸ τὴν φυματίωση καὶ δεχθῆ τὴν ἀνάλογη θεραπεία, γίνεται πιὸ ὑγιὴς ἀπὸ τὸν ὑγιῆ. Θέλω νὰ πῶ, καὶ στὴν πνευματικὴ ζωή, ὅποιος δικαιολογεῖ τὰ πάθη του, δέχεται τελικὰ δαιμονικὴ ἐπίδραση καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κρυφτῆ. Ξέρεις τί εἶναι νὰ δεχθῆ ὁ ἄνθρωπος δαιμονικὴ ἐπίδραση; Ἀγριεύει, γίνεται θηρίο, ἀντιδρᾶ, μιλᾶ ἄσχημα, μὲ ἀναίδεια καὶ δὲν δέχεται ἀπὸ κανέναν βοήθεια.Γι ̓ αὐτὸ ὅλη ἡ βάση εἶναι νὰ γνωρίση πρῶτα κανεὶς τὴν πάθηση ποὺ ἔχει καὶ νὰ χαίρεται ποὺ τὴν γνώρισε. Ἀπὸ ̓κεῖ καὶ πέρα πρέπει νὰ δεχθῆ τὴν θεραπεία, τὰ ἀνάλογα φάρμακα, καὶ νὰ αἰσθάνεται καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν γιατρὸ

–τὸν Πνευματικὸ ἢ τὸν Γέροντά του –, ὄχι νὰ ἀντιδράη. Νά, ὁ ἄλλος κρεμᾶ τὸ χέρι του, γιὰ νὰ τοῦ κάνουν μετάγγιση· τὸν τρυποῦν, πονάει, ἀλλὰ τὸ δέχεται, γιατὶ αὐτὸ θὰ τὸν βοηθήση. Ἢ μιὰ ἐγχείρηση πόση ταλαιπωρία ἔχει! Ἀλλὰ δέχεται ὁ ἄνθρωπος νὰ τὴν κάνη, γιὰ νὰ γίνη καλά.

–Ὅταν, Γέροντα, ξέρω λ.χ. ὅτι μιὰ αὐστηρὴ παρατήρηση θὰ μὲ βοηθήση, γιατί δὲν τὴν δέχομαι εὐχάριστα;

–Κοίταξε, μπορεῖ νὰ μὴν τὴν δέχεσαι εὐχάριστα, ἀλλὰ τοὐλάχιστον καταλαβαίνεις ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό;

–Ναί, τὸ καταλαβαίνω.

–Ἔ, ἂν τὸ καταλαβαίνης, κάτι εἶναι κι αὐτό. Βλέπεις, ὁ ἄρρωστος παίρνει ἕνα χάπι ποὺ εἶναι φαρμάκι πικρό, ἀλλὰ τὸ δέχεται καλύτερα ἀπὸ τὴν καραμέλα, γιατὶ καταλαβαίνει ὅτι θὰ τὸν ὠφελήση. Ἂν δὲν δέχεται τὸ πικρὸ φάρμακο, δὲν θεραπεύεται. Πρέπει νὰ γνωρίση κανεὶς τὴν ἀδυναμία του, νὰ δεχθῆ τὰ φάρμακα, γιὰ νὰ τὸν δυναμώση μετὰ ὁ Χριστός.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-83