Γέροντα, ἐγὼ χρόνια τώρα ἔχω νὰ κλάψω γιὰ ἕνα σφάλμα μου· δὲν ἔχω οὔτε ἕνα δάκρυ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν ἔχω πραγματικὴ μετάνοια;
–Δὲν πονᾶς γιὰ ἕνα σφάλμα ποὺ κάνεις;
–Πονάω, ἀλλὰ ἴσως εἶναι ρηχὸς ὁ πόνος.
–Ἀπὸ τὰ δάκρυα μὴ βγάζης συμπέρασμα. Εἶναι βέβαια τὰ δάκρυα ἕνα χαρακτηριστικὸ τῆς μετανοίας, ἀλλὰ δὲν εἶναι τὸ μόνο χαρακτηριστικό. Μερικοὶ ἐκεῖ ποὺ κλαῖνε, ἐκεῖ γελᾶνε. Ὁ καρδιακὸς πόνος καὶ ὁ ἐσωτερικὸς ἀναστεναγμὸς εἶναι τὰ ἐσωτερικὰ δάκρυα, ποὺ εἶναι ἀνώτερα ἀπὸ τὰ ἐξωτερικά. Ἕνας, ὁ καημένος, ἔλεγε:
Τί σκληρὸς ποὺ εἶμαι, πάτερ!
Οὔτε ἕνα δάκρυ! Ἡ καρδιά μου εἶναι σὰν πέτρα.
Τί σκληροκαρδία!
Ἄχ!».
Ἐνῶ ἦταν πολὺ εὐαίσθητος, αἰσθανόταν ὅτι ἦταν πολὺ σκληρός, γιατὶ δὲν ἔκλαιγε. Ἀναστέναζε ὅμως βαθιά, βογγοῦσε ὁ καημένος, καὶ ἔβλεπες ἕναν ἀναστεναγμὸ νὰ βγαίνη ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του! Ἐνῶ ἄλλος κλαίει-γελάει καὶ εἶναι σὰν τὸν ἀνοιξιάτικο καιρό. Βλέπει λ.χ. κάποιον δυστυχισμένο, συγκινεῖται, κλαίει λίγο, κι ἕνα κι ἕνα λέει: «ἄ, ἐγὼ πῶς συμμετέχωστὸν πόνο τοῦ ἄλλου!». Ἤ, ἂν προσευχηθῆ καὶ χύση λίγα δάκρυα, λέει: «ἄ, ἡ προσευχή μου εἰσακούεται, γιατὶ γίνεται μετὰ δακρύων!» καὶ ἀναπαύει τὸν λογισμό του.
Ὑπάρχουν καὶ τὰ ἀπαρηγόρητα δάκρυα. Αὐτὰ εἶναι ταγκαλίστικα. Δὲν ἔχουν μετάνοια, ἀλλὰ θιγμένο ἐγωισμό.
Τότε ὁ ἄνθρωπος κλαίει ἐγωιστικὰ γιὰ τὴν πτώση του. Πληγώνεται, γιατὶ μὲ τὶς ἀπροσεξίες του ξέπεσε στὰ μάτια τῶν ἄλλων, καὶ ὄχι γιατὶ λύπησε τὸν Θεό, καὶ ὑποφέρει διπλά.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-93-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου