Η ΠΑΡΑΔΕΙΣΙΑ ΧΑΡΑ, ΤΩΝ ΕΠΙΓΕΙΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!

Η ΠΑΡΑΔΕΙΣΙΑ ΧΑΡΑ, ΤΩΝ ΕΠΙΓΕΙΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!

Διαβάστε περισσότερα »

 

 

 

 

ΟΙ ΘΑΥΜΑΣΤΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ!!

 

Διαβάστε περισσότερα »

 

 

 

«ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ» (Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)!!!

  

        «Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η αυτοπεποίθηση είναι εμπόδιο στη Θεία Χάρη. Όταν αναθέτουμε τα πάντα στον Θεόν, τότε Αυτός "υποχρεώνεται" να μας βοηθήσει! Είναι μεγάλο πράγμα η εμπιστοσύνη στον Θεόν!

Μία φορά ήταν να μου πάρουν αίμα. Ήταν τέσσερις γιατρέσσες. Έρχεται η πρώτη, με παίδεψε, δεν μπόρεσε να βρει φλέβα. Έρχεται η δεύτερη, τα ίδια… Έρχεται η τρίτη, που ήταν και ειδικευμένη σε αυτά, τίποτε…

Διαβάστε περισσότερα »

 

 

 

ΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑΙ ΕΜΜΟΝΑΙ, ΤΩΝ ΥΠΕΡΦΙΑΛΩΝ ΑΝΟΗΤΩΝ…!

 <<Ήλθε μία φορά στο καλύβι μου κάποιος και μου λέει:

«Ο Θεός δεν έπρεπε αυτό, να το κάνει έτσι».

«Εσύ», του λέω, «μπορείς να κρατήσεις μία πετρούλα στον αέρα; Αυτά τα αστέρια που βλέπεις, δεν είναι μπίλιες που γυαλίζουν. Είναι ολόκληροι όγκοι που κινούνται ιλιγγιωδώς και συγκρατούνται, χωρίς να εκτροχιάζωνται»!!

«Αυτό, κατά την γνώμη μου, δεν έπρεπε να γίνει έτσι», ξαναλέει εκείνος.

Διαβάστε περισσότερα »

 

 

 

ΟΤΑΝ Η ΚΑΡΔΙΑ «ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ» ΑΠΟ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ!!

 

«Στο Σινά (το κελλί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης) όπου έμενα, το νερό ήταν ελάχιστο. Μία-μία σταγόνα έτρεχε από έναν βράχο μέσα σε μία σπηλιά, καμμιά εικοσαριά μέτρα από το Ασκητήριο. Είχα κάνει μία στερνίτσα και μάζευα τρία κιλά νερό το εικοσιτετράωρο. Όταν πήγαινα να πάρω νερό, έβαζα το τενεκάκι να γεμίσει και έλεγα τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Έβρεχα με το χέρι μου λιγάκι μόνο το μέτωπο, έπαιρνα λίγο νερό, γιά να έχω να πιώ, μάζευα και λίγο σε ένα τενεκάκι γιά τα πουλάκια και τα ποντικάκια που είχε το Ασκητήριο. Αυτό το νερό ήταν και για να πλύνω ένα ρούχο κ.λ.π.. Τί χαρά! Τί ευγνωμοσύνη ένιωθα γι' αυτό το λίγο νερό που είχα! Δοξολογία, γιατί είχα λίγο νερό!

Διαβάστε περισσότερα »

 

 

 

«ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟΚΕΙΤΑΙ ΜΟΙ Ο ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ» (Β’Τιμοθ. Δ’8’)!!!

         <<Ξέρετε πόσα χρόνια έχω άλλοτε υποφερτό πόνο και άλλοτε ανυπόφορο; Ο υποφερτός είναι μία μόνιμη κατάσταση... Πόσα τράβηξα, πρώτα από την βρογχεκτασία και έπειτα με την εγχείρηση που έκανα... Έπειτα άρχισαν ιστορίες  με  τα  έντερα... Ύστερα,  μισή  χρονιά  την  πέρασα  με  την δισκοπάθεια και πονούσα πολύ... Δεν μπορούσα να κάνω ούτε τις μετάνοιες που έκανα, αλλά δυσκολευόμουν και να εξυπηρετηθώ, ενώ χρειαζόταν να υπηρετήσω και τον κόσμο που ερχόταν…

Στην συνέχεια μου παρουσιάσθηκε κάτι σκληρό στην κοιλιά. Μου είπαν ότι ήταν κήλη. Όταν κουραζόμουν, πονούσε και πρηζόταν πολύ. Μία ημέρα, παραμονή του Αγίου Παντελεήμονος, ήταν πρησμένο και πονούσα. Έπρεπε όμως να πάω στην Σκήτη, στην ολονυκτία. Είπα:

«Θα πάω και ό,τι θέλει ας γίνει», γιατί έπρεπε να πάω.

Διαβάστε περισσότερα »