Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Τὰ ζῶα διαισθάνονται τὴν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου
–Γέροντα, ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ λέει: «Καρδία ἐλεήμων εἶναι καῦσις καρδίας ὑπὲρ πάσης τῆς κτίσεως...»3.
–Ναί, ἔτσι εἶναι· «καῦσις καρδίας»4καὶ ὑπὲρ τῶν ζώων, ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ τῶν δαιμόνων ἀκόμη.
Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος δίνει τὴν ἀγάπη του πρῶτα στὸν Θεό, ἔπειτα στοὺς ἀνθρώπους, καὶ τὴν ὑπερχείλιση τῆς ἀγάπης του τὴν δίνει στὰ ζῶα καὶ σὲ ὅλη τὴν κτίση. Αὐτὴ ἡ θεϊκὴ ἀγάπη πληροφορεῖ καὶ τὰ ζῶα, τὰ ὁποῖα καταλαβαίνουν τὸν ἄνθρωπο ποὺ τὰ ἀγαπάει καὶ τὰ πονάει καὶ τὸν πλησιάζουν, χωρὶς νὰ φοβοῦνται. Ἀκόμη καὶ τὰ ἄγρια ζῶα μποροῦν νὰ διακρίνουν ἕναν ἄνθρωπο ποὺ τὰ ἀγαπάει ἀπὸ ἕναν κυνηγὸ ποὺ θέλει νὰ τὰ σκοτώση. Τὸν κυνηγὸ τὸν ἀποφεύγουν, τὸν ἄνθρωπο ποὺ τὰ ἀγαπάει τὸν πλησιάζουν. Νόμιζα ὅτι δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὰ φίδια, γιατὶ τὸ φίδι εἶναι τὸ μόνο ζῶο ποὺ δὲν ἀγαπιέται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Διαπίστωσα ὅμως ἀργότερα ὅτι καὶ τὰ φίδια διαισθάνονται τὴν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου καὶ πιάνουν φιλία μαζί του. Ἂν ὁ ἄνθρωπος ἔρθη στὴν θέση τοῦ φιδιοῦ καὶ τὸ πονέση, τὸ φίδι ἀμέσως τὸ καταλαβαίνει καὶ τὸν πλησιάζει σὰν φίλος. Εἶναι σὰν νὰ λέη: «Δόξα σοι ὁΘεός, βρῆκα κι ἐγὼ ἐπιτέλους ἕναν φίλο»!
–Εἶναι, Γέροντα, τὸ ἔνστικτο ποὺ ἔχουν;–Ὁ Θεός, γιὰ νὰ ἐξυπηρετοῦνται, ἔχει δώσει καὶ σ ̓ αὐτὰ ὅ,τι χρειάζονται· τοὺς ἔδωσε τὴν διαίσθηση. Μετὰ τὴν πτώση ὁ ἄνθρωπος στερήθηκε τὸ ὑπερφυσικό, ἀλλὰ τοῦ ἔμεινε ὁ νοῦς, ἡ λογική. Π.χ. οἱ ἄνθρωποι βλέπουν κάπου πλατάνια καὶ καταλαβαίνουν ὅτι ἐκεῖ ὑπάρχει καὶ νερό· ψάχνουν καὶ τὸ βρίσκουν. Ἐνῶ τὰ ζῶα τὸ πληροφοροῦνται σὰν νὰ ἔχουν ραντάρ. Ἡ καμήλα, ὅταν εἶναι στὴν ἔρημο καὶ διψάη, τρέχει μόνη της πρὸς τὸ μέρος ποὺ ὑπάρχεινερὸ καὶ ὁ καμηλιέρης τὴν ἀκολουθεῖ. Εἶναι σὰν νὰ παίρνη τηλεγράφημα.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -122-

3Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, Οἱ Ἀσκητικοὶ Λόγοι, Λόγος ΠΑ´, σ. 270.
4Ὅ.π