Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, γιατί δεν αγαπώ τον Θεό όπως έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και
θέλω να είμαι κοντά του;
– Αυτό έρχεται σιγά‐σιγά μετά από αγώνα· αλλιώς θα έπιαναν φωτιά οι άνθρωποι και θα καίγονταν από την αγάπη του Θεού. Ενώ θα είχε γύρω τους κρύο, θα νόμιζαν ότι φλογίζονται και πολλοί θα έπαιρναν τα βουνά.
Ένας στρατιώτης, εν καιρώ πολέμου, άφησε την μονάδα του και έφυγε στο βουνό. Είχε ανάψει τέτοια φλόγα στην καρδιά του που δεν μπορούσε να συγκρατηθή· ήθελε να πάη να προσευχηθή. Δεν υπολόγισε τίποτε. Πήγε, βρήκε μια σπηλιά, μπήκε μέσα και προσευχόταν!
Όταν οι άλλοι στρατιώτες βγήκαν στις επιχειρήσεις, τον βρήκαν και τον έπιασαν. «Ανυπότακτος», είπαν.
Τον κάλεσε μετά ο διοικητής σε ανάκριση. «Τί είναι αυτό που έκανες;», του λέει. «Καίγομαν, κύριε διοικητά, καίγομαν για τον Χριστό. Ξέρεις τί θα πη καίγομαν;». «Καλά, εγώ δεν καίγομαι;», του λέει ο διοικητής. «Εγώ καίγομαι, κύριε διοικητά, καταλαβαίνετε;», επανέλαβε εκείνος, σαν να έλεγε: «Αν καίγεσαι, φύγε κι εσύ»!
Τον βοήθησε όμως ο Θεός και γλύτωσε το στρατοδικείο. Εδώ, εν καιρώ ειρήνης αν φύγη ένας στρατιώτης από την θέση του, έχει στρατοδικείο, πόσο μάλλον εν καιρώ πολέμου4!
Αγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου.
4 Ο Γέροντας ηταν ο στρατιωτης , ο οποίος ως γνωστόν ήταν κατά πάντα νομοταγής, χρησιμοποιεί αυτό το παράδειγμα του ανυπότακτου στρατιώτη, για να μας βοηθήση να καταλάβουμε ότι, αν φουντώση η φλόγα της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο, τότε «καί τα μυαλά του ανθρώπουείναι παρμένα από την αγάπη του Θεού» και φθάνει να κάνη πράγματα που δύσκολα μπορεί κανείς να τα καταλάβη και να τα δικαιολογήση.