- Γέροντα, κάπου γράφει ότι ο διάβολος εμφωλεύει στην καρδιά του δαιμονισμένου, αλλά δέν θέλει να το ξέρει αυτό ο άνθρωπος, για να μην τον πολεμήσει με την ευχή.  Έτσι είναι;
- Ναι, γιατί το δαιμόνιο έχει δικαίωμα να καθήσει μέσα στον δαιμονισμένο ένα διάστημα καί μπορεί να λουφάζει, ένω με την ευχή ζορίζεται, επαναστατεί και μπορεί να φύγει. Ή ευχή είναι βαρύ πυροβολικό για τον διάβολο. Μου είχαν φέρει στο Καλύβι ένα παλληκάρι δαιμονισμένο που έλεγε συνέχεια την ευχή.Ό πατέρας του ήταν μοναχός, αλλά πέταξε τα ράσα και παντρεύτηκε, και το καημένο γεννήθηκε με δαιμόνιο. Έτσι τα οικονόμησε ό Θεός,για να πάρει μισθό  το παιδί, να σωθεί και ό πατέρας, να έχουμε κι εμείς οί μοναχοί ως φρένο παραδείγματα από μοναχούς πού πέταξαν τα ράσα καί  ώρα ταλαιπωρούνται.  Κάποια στιγμή που το έπιασε το δαιμόνιο, φώναζε σαν την κότα πολύ δυνατά: Κά, κά, κά…. Τί έπαθες;, του λέω, ενώ με τον  νου μου έλεγα:  ­Έν τω ονόματι του Ιησού Χρίστου έξελθε,
ακάθαρτον πνεύμα, από το πλάσμα του Θεού. Κι εγώ θέλω να φύγω, φώναζε το δαιμόνιο, επειδή πολύ μέ βασανίζει αυτός ο άνθρωπος, γιατί συνέχεια λέει τήν ευχή. Θέλω να πάω στο Πακιστάν, να βρώ λίγη ανάπαυση!.
- Γέροντα, γιατί δεν έφευγε τό δαιμόνιο, αφού το παιδί έλεγε την ευχή;
- Φαίνεται ότι και το παιδί είχε δώσει κάποια δικαιώματα, αλλά και τό δαιμόνιο είχε το αφεντικό του και έπαιρνε από αυτό εντολές.