Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

 






































-Γέροντα, τώρα με τό πρόβλημα της ύγείας μου δεν πηγαίνω στην εκκλησία και μού λείπει η Άκολουθία.
-Τώρα χρειάζεται να κάνης λίγη υπομονή.
Έγώ, όταν ήμουν στόν στρατό και ημασταν στις έπιχειρήσεις πάνω στα βουνά, έπτα μηνες είχα να δώ έκκλησία. Μια μέρα μέ έστειλαν κάτω στην Ναύπακτο, για να φτιάξω κάτι ασυρμάτους και έπρεπε να γυρίσω αμέσως πίσω. Τακτοποίησα τούς ασυρμάτους καί, καθώς επέστρεψα, πέρασα έξω από μία έκκλησία που ήταν πάνω στόν δρόμο. Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή και έψαλλαν τούς Χαιρετισμούς. Πως να μπώ μέσα; Είχα τους ασυρμάτους που δέν μπορούσα να τους αφήσω δέν είχα και χρόνο. Κάθησα μόνον πέντε λεπτά έξω από την έκκλησία. ME έπιασε ένα παράπονο! ‘Έκλαιγα σαν μικρό παιδί. «Θεέ μου, έλεγα, πως κατήντησα!
Από μικρός πήγαινα στην εκκλησία, πριν πάη ο νεωκόρος. Και τώρα έπτά μηνες έκανα να δώ έκκλησία!».

-Γέροντα, όταν από την διακονία μου στό άρχονταρίκι πηγαίνω κατ’ εύθεϊαν στην εκκλησία, δέν μπορώ να συγκεντρωθώ.
-Άπό τό άρχονταρίκι πηγαίνεις στόν ναό. Άπό τόν ναό να πάς στόν Ούρανό και μετά πιό εκεί, στόν Θεό.
-Πώς γίνεται αύτό, Γέροντα; Σκέφτεται κανεις την δόξα τού Θεού;
-Ό ναός είναι τό σπίτι του Θεού έδώ στην γη. Τό πραγµατικό όµως σπίτι του Θεού είναι στόν Παράδεισο, όπως και τό δικό µας πραγματικό σπίτι είναι στόν Παράδεισο.
Αγίου Παισΐου Αγιορείτου Λόγοι ς΄ Περί Προσευχής