Γέροντα, ποιόν πόνο λέτε ἀνυπόφορο
–Τὸν πόνο ποὺ κάνει νὰ τρέχουν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια! Αὐτὰ τὰ δάκρυα δὲν εἶναι οὔτε μετανοίας οὔτε ἀγαλλιάσεως· ποῦ ὑπάγονται; τί λέτε;
–Μαρτύριο δὲν εἶναι, Γέροντα;
–Ἔμ, μαρτύριο εἶναι!
–Γέροντα, ὅταν ἔχω δυνατὸ πόνο, δυσκολεύομαι νὰ πῶ «δόξα Σοι ὁ Θεός».
–Γιατί δυσκολεύεσαι;
Νὰ σκέφτεσαι τί τράβηξε ὁ Χριστός. Ξύλο, ὀνειδισμούς, φραγγέλωμα, σταύρωση8! Καὶ ὅλα τὰ ὑπέμεινε, «ἀναμάρτητος ὤν»9, γιὰ τὴν σωτηρία μας. Καὶ ἐσύ, ὅταν πονᾶς, νὰ λές: «Γιὰ τὴν ἀγάπη Σου, Χριστέ μου, θὰ ὑπομείνω».
–Γέροντα, τί χρειάζεται γιὰ νὰ ξεπεράσης τὸν πόνο;–Παλληκαριά, βία χρειάζεται.
–Καὶ τὸν ἀνυπόφορο πόνο πῶς τὸν ἀντιμετωπίζει κανείς;
–Ἂν εἶναι κοσμικός, μὲ τὸ τραγούδι, ἂν εἶναι πνευματικὸς ἄνθρωπος, μὲ τὴν ψαλμωδία..
Ὁ πατέρας μου μιὰ φορὰ εἶχε πυρετὸ καὶ πολὺ πονοκέφαλο. Τί κάνει λοιπόν; Παίρνει καὶ τρώει μιὰ ἁλμυρὴ σαρδέλα, πίνει καὶ ἕνα ποτήρι κρασὶ καὶ ἄρχισε νὰ τραγουδάη τὸ «Ξύπνα, καημένε μου ραγιᾶ» καὶ ἄλλα τραγούδια τῆς κλεφτουριᾶς καὶ ἔγινε καλά! Ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ ψέλνουμε, γιὰ νὰ διασκεδάζεται ὁ πόνος! Κι ἐγὼ μιὰ μέρα κρύωσα καὶ εἶχα ἕναν πονοκέφαλο, ποὺ πήγαινε νὰ σπάση τὸ κεφάλι μου.
Ἄρχισα λοιπὸν μιὰ πολὺ ὡραία ψαλμωδία καὶ μοῦ ἔφυγε ὁ πονοκέφαλος. Πράγματι ἡ ψαλμωδία μαζὶ μὲ τὴν εὐχὴ πολὺ βοηθάει σ ̓ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις· ἁπαλαίνει τὴν ψυχή, τὴν γλυκαίνει, γιατὶ οἱ συνεχεῖς θλίψεις καὶ οἱ πόνοι τὴν καταβάλλουν καὶ τῆς δημιουργοῦν ψύξη. Καὶ χθὲς βράδυ δὲν μποροῦσα νὰ κοιμηθῶ ἀπὸ τὸν πόνο. Εἶπα πώς, ἂν δὲν ξημερώσω καὶ πεθάνω, τότε θὰ ἔχω ...μεγάλη μέρα. Στὴν ἄλλη ζωὴ δὲν θὰ βραδιάζη ποτέ, οὔτε θὰ ξημερώνη... Ἔπειτα πῆρα ἕνα... χάπι· ἔψαλα «Τὰς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων...»10. Αὐτὸ τὸ ...χάπι διαρκεῖ ὅλη τὴν νύχτα! Ἔχουν τέτοιο χάπι ἐδῶ οἱ γιατροί; –Γέροντα, λένε ὅτι τὴν νύχτα οἱ πόνοι δυναμώνουν.
–Ναί, βαραίνει τὴν νύχτα ὁ ἄνθρωπος. Ὕστερα τὴν ἡμέρα οἱ ἄρρωστοι, ἐπειδὴ ἔχουν συντροφιά, συζητοῦν κ.λπ., ξεχνοῦν τὸν πόνο.
Τὸ βράδυ ποὺ εἶναι μόνοι τους, πάει ὁ νοῦς τους στὸν πόνο καὶ νομίζουν ὅτι πονοῦν περισσότερο. Στὴν ἀρρώστια πόνοι θὰ ὑπάρχουν, ἀλλὰ σκοπὸς εἶναι νὰ γυρίζουμε τὸ κουμπὶ σὲ ἄλλη συχνότητα, γιὰ νὰ ξεχνιοῦνται.
Γιατί, ἂν δὲν ἀντιμετωπίζης σωστὰ τὸν πόνο, θὰ πονᾶς δυὸ φορές.
Ἂν σκέφτεσαι τὸν πόνο, θὰ διπλασιάζεται ὁ πόνος. Ἐνῶ μὲ ἕναν καλὸ λογισμό, ἂν λ.χ. θυμᾶσαι αὐτοὺς ποὺ πονοῦν πιὸ πολὺ ἀπὸ σένα ἢ ἂν ψάλης λίγο, ὁ πόνος ξεχνιέται.
–Τὸν πόνο ποὺ κάνει νὰ τρέχουν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια! Αὐτὰ τὰ δάκρυα δὲν εἶναι οὔτε μετανοίας οὔτε ἀγαλλιάσεως· ποῦ ὑπάγονται; τί λέτε;
–Μαρτύριο δὲν εἶναι, Γέροντα;
–Ἔμ, μαρτύριο εἶναι!
–Γέροντα, ὅταν ἔχω δυνατὸ πόνο, δυσκολεύομαι νὰ πῶ «δόξα Σοι ὁ Θεός».
–Γιατί δυσκολεύεσαι;
Νὰ σκέφτεσαι τί τράβηξε ὁ Χριστός. Ξύλο, ὀνειδισμούς, φραγγέλωμα, σταύρωση8! Καὶ ὅλα τὰ ὑπέμεινε, «ἀναμάρτητος ὤν»9, γιὰ τὴν σωτηρία μας. Καὶ ἐσύ, ὅταν πονᾶς, νὰ λές: «Γιὰ τὴν ἀγάπη Σου, Χριστέ μου, θὰ ὑπομείνω».
–Γέροντα, τί χρειάζεται γιὰ νὰ ξεπεράσης τὸν πόνο;–Παλληκαριά, βία χρειάζεται.
–Καὶ τὸν ἀνυπόφορο πόνο πῶς τὸν ἀντιμετωπίζει κανείς;
–Ἂν εἶναι κοσμικός, μὲ τὸ τραγούδι, ἂν εἶναι πνευματικὸς ἄνθρωπος, μὲ τὴν ψαλμωδία..
Ὁ πατέρας μου μιὰ φορὰ εἶχε πυρετὸ καὶ πολὺ πονοκέφαλο. Τί κάνει λοιπόν; Παίρνει καὶ τρώει μιὰ ἁλμυρὴ σαρδέλα, πίνει καὶ ἕνα ποτήρι κρασὶ καὶ ἄρχισε νὰ τραγουδάη τὸ «Ξύπνα, καημένε μου ραγιᾶ» καὶ ἄλλα τραγούδια τῆς κλεφτουριᾶς καὶ ἔγινε καλά! Ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ ψέλνουμε, γιὰ νὰ διασκεδάζεται ὁ πόνος! Κι ἐγὼ μιὰ μέρα κρύωσα καὶ εἶχα ἕναν πονοκέφαλο, ποὺ πήγαινε νὰ σπάση τὸ κεφάλι μου.
Ἄρχισα λοιπὸν μιὰ πολὺ ὡραία ψαλμωδία καὶ μοῦ ἔφυγε ὁ πονοκέφαλος. Πράγματι ἡ ψαλμωδία μαζὶ μὲ τὴν εὐχὴ πολὺ βοηθάει σ ̓ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις· ἁπαλαίνει τὴν ψυχή, τὴν γλυκαίνει, γιατὶ οἱ συνεχεῖς θλίψεις καὶ οἱ πόνοι τὴν καταβάλλουν καὶ τῆς δημιουργοῦν ψύξη. Καὶ χθὲς βράδυ δὲν μποροῦσα νὰ κοιμηθῶ ἀπὸ τὸν πόνο. Εἶπα πώς, ἂν δὲν ξημερώσω καὶ πεθάνω, τότε θὰ ἔχω ...μεγάλη μέρα. Στὴν ἄλλη ζωὴ δὲν θὰ βραδιάζη ποτέ, οὔτε θὰ ξημερώνη... Ἔπειτα πῆρα ἕνα... χάπι· ἔψαλα «Τὰς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων...»10. Αὐτὸ τὸ ...χάπι διαρκεῖ ὅλη τὴν νύχτα! Ἔχουν τέτοιο χάπι ἐδῶ οἱ γιατροί; –Γέροντα, λένε ὅτι τὴν νύχτα οἱ πόνοι δυναμώνουν.
–Ναί, βαραίνει τὴν νύχτα ὁ ἄνθρωπος. Ὕστερα τὴν ἡμέρα οἱ ἄρρωστοι, ἐπειδὴ ἔχουν συντροφιά, συζητοῦν κ.λπ., ξεχνοῦν τὸν πόνο.
Τὸ βράδυ ποὺ εἶναι μόνοι τους, πάει ὁ νοῦς τους στὸν πόνο καὶ νομίζουν ὅτι πονοῦν περισσότερο. Στὴν ἀρρώστια πόνοι θὰ ὑπάρχουν, ἀλλὰ σκοπὸς εἶναι νὰ γυρίζουμε τὸ κουμπὶ σὲ ἄλλη συχνότητα, γιὰ νὰ ξεχνιοῦνται.
Γιατί, ἂν δὲν ἀντιμετωπίζης σωστὰ τὸν πόνο, θὰ πονᾶς δυὸ φορές.
Ἂν σκέφτεσαι τὸν πόνο, θὰ διπλασιάζεται ὁ πόνος. Ἐνῶ μὲ ἕναν καλὸ λογισμό, ἂν λ.χ. θυμᾶσαι αὐτοὺς ποὺ πονοῦν πιὸ πολὺ ἀπὸ σένα ἢ ἂν ψάλης λίγο, ὁ πόνος ξεχνιέται.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή» -116-
8.Βλ. Ματθ. 27, 26-44· Μάρκ. 15, 15-32· Λουκ. 23, 23-43 καὶ Ἰω. 19, 1-23.
9.Βλ. Ἠσ. 53,9.
8.Βλ. Ματθ. 27, 26-44· Μάρκ. 15, 15-32· Λουκ. 23, 23-43 καὶ Ἰω. 19, 1-23.
9.Βλ. Ἠσ. 53,9.
Γέροντα, πῶς θὰ καταλάβη κανεὶς ὅτι εἶναι εὐάρεστο στὸν Θεὸ αὐτὸ ποὺ κάνει;
–Ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἐσωτερικὴ πληροφορία.
–Φθάνει ἡ δική του πληροφορία ἢ χρειάζεται καὶ ἡ μαρτυρία τῶν ἄλλων;
–Μιλάω γιὰ ἕναν ποὺ ἔχει σωστὴ συνείδηση· δὲν μιλάω γιὰ ἕναν ποὺ ἔχει λανθασμένη συνείδηση. Ἡ σωστὴ συνείδηση πληροφορεῖ τὸν ἄνθρωπο σωστά. Τότε ὁ ἄνθρωπος νιώθει σιγουριά, ἐλπίδα καὶ λέει μὲ ταπείνωση: «Δὲν εἶμαι γιὰ τὸν Παράδεισο· εἶμαι γιὰ τὴν κόλαση, ἀλλὰ πιστεύω ὅτι ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ μ ̓ ἀφήσουν».
Τὸ νιώθει αὐτό, γιατὶ ἀγωνίζεται·δὲν κάθεται, χωρὶς νὰ κάνη τίποτε, καὶ ἀναπαύει τὸν λογισμό του λέγοντας: «Ὁ Θεὸς θὰ μὲ σώση».Ἡ συνείδηση..., φοβερό! Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη φωτιά, μεγαλύτερη κόλαση ἀπὸ τὸ κάψιμο τῆς συνειδήσεως. Δὲν ὑπάρχει φοβερώτερο καὶ βασανιστικώτερο σαράκι ἀπὸ τὸ σαράκι τῆς συνειδήσεως. Οἱ κολασμένοι θὰ ὑποφέρουν αἰωνίως, γιατὶ θὰ τοὺς βασανίζη ἡ σκέψη πὼς ἔχασαν τὰ ἀγαθὰ τοῦ Παραδείσου γιὰ λίγα χρόνια ἐπιγείου ζωῆς, ἂν καὶ αὐτὰ ἦταν γεμάτα τύψεις καὶ ἄγχος. Τὰ πάθη τότε δὲν θὰ ἱκανοποιοῦνται καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι ἄλλο βάσανο.
–Γέροντα, πῶς μπορεῖ ὁ μοναχὸς νὰ ζῆ πρακτικὰ τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως;
–Τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως εἶναι γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους· δὲν εἶναι μόνο γιὰ τὸν μοναχό. Οἱ μοναχοὶ ἔχουν ἐπιπλέον καὶ τὸ γλυκὸ μαρτύριο τῆς ἀσκήσεως. Στὴν οὐσία ὅμωςδὲν ὑπάρχει μαρτύριο τῆς συνειδήσεως γιὰ ἕναν ποὺ ἀγωνίζεται σωστά. Γιατί, ὅσο πονάει κανεὶς πνευματικά, ὅσο πονάει δηλαδὴ εἴτε γιὰ τὰ χάλια του, εἴτε γιατὶ συμμετέχει στὸ Πάθος τοῦ Κυρίου, τόσο ἀνταμείβεται μὲ θεία παρηγοριά. Ἀκόμη κι ἂν ἔχη θλίψεις, στενοχώριες κ.λπ., ὅταν ἔχη ἀναπαυμένη τὴν συνείδησή του, αἰσθάνεται μέσα του θεία παρηγοριά.
–Ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἐσωτερικὴ πληροφορία.
–Φθάνει ἡ δική του πληροφορία ἢ χρειάζεται καὶ ἡ μαρτυρία τῶν ἄλλων;
–Μιλάω γιὰ ἕναν ποὺ ἔχει σωστὴ συνείδηση· δὲν μιλάω γιὰ ἕναν ποὺ ἔχει λανθασμένη συνείδηση. Ἡ σωστὴ συνείδηση πληροφορεῖ τὸν ἄνθρωπο σωστά. Τότε ὁ ἄνθρωπος νιώθει σιγουριά, ἐλπίδα καὶ λέει μὲ ταπείνωση: «Δὲν εἶμαι γιὰ τὸν Παράδεισο· εἶμαι γιὰ τὴν κόλαση, ἀλλὰ πιστεύω ὅτι ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ μ ̓ ἀφήσουν».
Τὸ νιώθει αὐτό, γιατὶ ἀγωνίζεται·δὲν κάθεται, χωρὶς νὰ κάνη τίποτε, καὶ ἀναπαύει τὸν λογισμό του λέγοντας: «Ὁ Θεὸς θὰ μὲ σώση».Ἡ συνείδηση..., φοβερό! Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη φωτιά, μεγαλύτερη κόλαση ἀπὸ τὸ κάψιμο τῆς συνειδήσεως. Δὲν ὑπάρχει φοβερώτερο καὶ βασανιστικώτερο σαράκι ἀπὸ τὸ σαράκι τῆς συνειδήσεως. Οἱ κολασμένοι θὰ ὑποφέρουν αἰωνίως, γιατὶ θὰ τοὺς βασανίζη ἡ σκέψη πὼς ἔχασαν τὰ ἀγαθὰ τοῦ Παραδείσου γιὰ λίγα χρόνια ἐπιγείου ζωῆς, ἂν καὶ αὐτὰ ἦταν γεμάτα τύψεις καὶ ἄγχος. Τὰ πάθη τότε δὲν θὰ ἱκανοποιοῦνται καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι ἄλλο βάσανο.
–Γέροντα, πῶς μπορεῖ ὁ μοναχὸς νὰ ζῆ πρακτικὰ τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως;
–Τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως εἶναι γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους· δὲν εἶναι μόνο γιὰ τὸν μοναχό. Οἱ μοναχοὶ ἔχουν ἐπιπλέον καὶ τὸ γλυκὸ μαρτύριο τῆς ἀσκήσεως. Στὴν οὐσία ὅμωςδὲν ὑπάρχει μαρτύριο τῆς συνειδήσεως γιὰ ἕναν ποὺ ἀγωνίζεται σωστά. Γιατί, ὅσο πονάει κανεὶς πνευματικά, ὅσο πονάει δηλαδὴ εἴτε γιὰ τὰ χάλια του, εἴτε γιατὶ συμμετέχει στὸ Πάθος τοῦ Κυρίου, τόσο ἀνταμείβεται μὲ θεία παρηγοριά. Ἀκόμη κι ἂν ἔχη θλίψεις, στενοχώριες κ.λπ., ὅταν ἔχη ἀναπαυμένη τὴν συνείδησή του, αἰσθάνεται μέσα του θεία παρηγοριά.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-78-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου