Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

 O Άγιος Παίσιος είναι ο ταπεινός ολιγογράμματος μοναχός από την Καππαδοκία που η μορφή του, το παράδειγμά του και η διδασκαλία του  έχει γίνει καταφύγιο  και παραμυθία για ανθρώπους από όλη την οικουμένη.
Γιορτάζει η Ορθοδοξία τις μέρες αυτές, γιορτάζει η κτίση την επίσημη κατάταξη του Παϊσίου στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας. Δένδρο πολύκαρπο  του 20ου αιώνα, ο Παίσιος αγιοκατατάχθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2015 μετά από ομόφωνη απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής. Είχε προηγηθεί η αναγνώρισή της αγιότητάς του από τον λαό όχι μόνον στην Ελλάδα,  αλλά και σε πολλές άλλες χώρες. Τα θαύματά του είναι αναρίθμητα. Προσκυνητές από όλο τον κόσμο καταφθάνουν κάθε χρόνο για να προσκυνήσουν το τίμιο λείψανό του που βρίσκεται κοντά στη Θεσσαλονίκη, στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Σουρωτή. Όπως και ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο οποίος αγιοκατάχθηκε το Νοέμβριο του 2013, ο Παίσιος είναι δώρο του Θεού στους δύσκολους καιρούς. Η αγάπη του προς όλους ανεξαιρέτως θυμίζει την αγάπη του Θεού για όλη την κτίση. Γι΄αυτό και η μορφή του συγκινεί όσους μεγάλωσαν και ανατράφηκαν μέσα στην Εκκλησία, αλλά και τους άλλους τους θεωρούμενους άσωτους που αφού ταλαιπωρήθηκαν σε δρόμους σκοτεινούς βρήκαν ανάσα ζωής δίπλα στον «Γέροντα» όπως τον αποκαλούσαν οι περισσότεροι.  

 
Ο ταπεινός ασκητής είδε το φως του ήλιου στις 25 Ιουλίου 1924 στο χωριό Φάρασα της αγιοτόκου Καππαδοκίας. Ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά του Πρόδρομου και της Ευλαμπίας Εζνεπίδη. Ο πατέρας του διετέλεσε πρόεδρος του χωριού και διακρίθηκε για την ανδρεία του και την προσφορά του υπέρ των κατοίκων των Φαράσων,  οι οποίοι με την ανταλλαγή των πληθυσμών που πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά την Μικρασιατική καταστροφή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την γη όπου γεννήθηκαν. Λίγο πριν από την αναχώρησή τους, ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, ιερέας και δάσκαλος του χωριού βάπτισε το βρέφος και του έδωσε το δικό του όνομα προκειμένου όπως είπε «να αφήσει καλόγερο στο πόδι του». Η μητέρα του Ευλαμπία υπήρξε άνθρωπος ιδιαίτερα ευσεβής και σίγουρα ενέπνευσε και αυτή στον μικρό Αρσένιο την πίστη στον Πανάγιο Θεό.
 
Στην Ελλάδα, η οικογένεια Εζνεπίδη έφτασε αρχικά στον Πειραιά και από εκεί στην Κέρκυρα όπου ο Άγιος Αρσένιος αναπαύτηκε,  όπως είχε προφητεύσει ο ίδιος.  Αργότερα οι Φαρασιώτες μετακόμισαν στην Κόνιτσα, μια μικρή κωμόπολη κοντά στα Ιωάννινα. Ο Αρσένιος φοίτησε μόνον στο δημοτικό και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την τέχνη του ξυλουργού.  Ως μαθητευόμενος είχε πολύ καλό χαρακτήρα και όσοι του ανέθεταν κάποια εργασία έμεναν ευχαριστημένοι με την επιμέλειά του,  αλλά και τον ευδιάθετο  χαρακτήρα του. Με τις πενιχρές του απολαυές φρόντιζε ακόμη και τα φτωχά παιδιά του χωριού του, ενώ  ποτέ δεν έπαιρνε χρήματα από πτωχούς που πενθούσαν κάποιον δικό τους και συμμετείχε στον πόνο τους κατασκευάζοντας δωρεάν το φέρετρο, πράξη που φανερώνει ιδιαίτερη λεπτότητα.
 
Από μικρός μελετούσε  τα συναξάρια των αγίων, νήστευε και προσευχόταν διαρκώς. Οι πληροφορίες αυτές μας είναι γνωστές χάρη στις μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώρισαν. Σε αυτή την τρυφερή ηλικία, στο μικρό ξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας αξιώθηκε να συναντήσει τον ίδιο τον Χριστό και έκτοτε η ζωή του σημαδεύτηκε από τον θείο έρωτα. Είχε ήδη διαμορφωθεί μέσα του η απόφαση να δεχθεί την μοναχική κουρά. Δεν είχε όμως ακόμη έλθει ο κατάλληλος χρόνος.
 
Το 1945  ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση να καταταγεί στον στρατό και υπηρέτησε με την ειδικότητα του διαβιβαστή.  «Είχε δηλαδή εκπαιδευτεί και χειριζότανε τον ασύρματο του λόχου. Αυτή την ειδικότητα, την αποκτηθείσα εν τω στρατεύματι, την αξιοποίησε και στην καλογερική του τη ζωή. Γιατί, όπως έλεγε αστειευόμενος κι ο ίδιος, διαβιβαστής και πάλι ήτανε. Μόνο που ετούτη τη φορά διαβίβαζε στον ουρανό τους πόνους και τα βάσανα, τα αιτήματα και τις παρακλήσεις των προσκυνητών που φτάνανε ώς το κελί του»*. Αργότερα δεν δέχθηκε να ιερωθεί μήπως και η δράση του στον πόλεμο έγινε αφορμή να χαθεί η ζωή κάποιου ανθρώπου, ας ήταν και από το αντίπαλο στρατόπεδο.
Το 1949 επέστρεψε στην Κόνιτσα όπου έμεινε για να συμπαρασταθεί στην οικογένειά του. Τέσσερα χρόνια αργότερα, τον Μάρτιο του 1953,  εισήλθε πλέον στο Άγιον Όρος και στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου  όπου έλαβε την ρασοευχή και το όνομα Αβέρκιος. Δύο χρόνια αργότερα πήγε  στη μονή Φιλοθέου όπου εκάρη πλέον μοναχός και έλαβε το όνομα Παίσιος.
 
Από το Άγιο Όρος εξήλθε προκειμένου να μεταβεί  στη  ιερά μονή Στομίου κοντά στην Κόνιτσα, που είχε καταστραφεί από του Γερμανούς κατά τον πόλεμο.  Εκεί βοήθησε στην ανοικοδόμηση της μονής,  αλλά στήριξε πνευματικά και τις οικογένειες της Κόνιτσας που είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν την ορθόδοξη εκκλησία. Τον Αύγουστο του 1958, ο Παίσιος επισκέφθηκε την Κέρκυρα και έκανε την ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Αρσενίου.
Το 1962 αναχώρησε για το όρος Σινά.  Στο ασκητήριο των αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης έζησε με ελάχιστα αντικείμενα και από το εργόχειρό του ελεούσε τα μικρά βεδουϊνάκια που ζούσαν και αυτά εξ ανάγκης ασκητικά. Στην έρημο έμεινε δύο χρόνια, αλλά λόγοι υγείας τον ανάγκασαν να επιστρέψει στο Άγιον Όρος όπου απέκτησε πνευματική σχέση με τον μεγάλο Ρώσο ασκητή παπα-Τύχωνα. Εκεί έλαβε και το Μέγα και Αγγελική Σχήμα το 1966 από τα χέρια του γέροντά του.
 
Ο άγιος Παίσιος δοκίμασε τις οδύνες της ασθένειας από τη νεαρή ηλικία. Είχε μεγάλη ευαισθησία στους πνεύμονες και αναγκάστηκε να υποστεί χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης του αριστερού του πνεύμονα καθώς και δύο πλευρών.  Όταν νοσηλευόταν κάποιες φιλομόναχες νέες του συμπαραστάθηκαν και ο γέροντας ανέλαβε να τις βοηθήσει να βρουν τόπο για να μονάσουν. Αργότερα με τις νέες αυτές δημιούργησε το Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
 
Ο Άγιος Παίσιος πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε ένα κελάκι στην περιοχή «Παναγούδα» που ανήκε στην μονή Κουτλουμουσίου.  Πολυάριθμοί προσκυνητές τον επισκεπτόταν για να λάβουν την ευχή του και γεμάτη έκπληξη διαπίστωναν τα μεγάλα του χαρίσματα, όπως το διορατικό, το προορατικό, το ιαματικό και άλλα.  Παράλληλα όλοι έφευγαν παρηγορημένοι και στερεωμένοι ώστε να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα ή μικρότερα βάσανα της ζωής τους.
 
«Τους επισκέπτες του τους υποδεχόταν στο υπαίθριο αρχονταρίκι του κελιού του. Τους έβαζε να καθίσουν πάνω σε κομμένα κούτσουρα δέντρων, τους κερνούσε λουκούμι και νερό.
-    Γέροντα, πού τα βρίσκετε τόσα λουκούμια; Τον ρώτησε μια φορά ένα μικρό παιδί.
-    Να, τα παίρνω από αυτές τις λουκουμιές, του είπε αστειευόμενος ο γέροντας και του έδειξε τις κουμαριές.»*
 
Ο Άγιος Παίσιος βίωσε  την οδύνη της ασθένειας του καρκίνου, ασθένεια που μαζί με τα «ψυχολογικά και τα διαζύγια» όπως έλεγε αποτελεί την μάστιγα της εποχής μας. Παρά τις μεγάλες οδύνες συνέχισε να δέχεται επισκέπτες μέχρι σχεδόν τις τελευταίες μέρες.
 
Στις 12 Ιουλίου του 1994 ο Άγιος Παΐσιος παρέδωσε την όσια ψυχή του στα χέρια του Θεού. Τάφηκε πίσω από το ναό του Αγίου Αρσενίου στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής.
Χιλιάδες κόσμου καθημερινά προσκυνούν τον τάφο του και παρακαλούν τον Όσιο γέροντα να μεσιτεύσει στο Θεό για τα προβλήματά τους. Κατά την νύκτα της 11ης προς την 12η Ιουλίου πραγματοποιείται αγρυπνία με την συμμετοχή πολυάριθμων κληρικών και λαϊκών.
 
Εκτός από την Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου και άλλες μονές συνδέονται με την παράδοση του Αγίου Παϊσίου όπως είναι η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως Χαλκιδικής και η Ιερά Μονή Αγίου Αρσενίου Καππαδόκου (Βατοπέδι Χαλκιδικής). Γενικά η παρουσία του Αγίου Παίσίου είχε και έχει καταλυτικό χαρακτήρα ιδιαίτερα για την Βόρεια Ελλάδα και τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας.  Επίσης Ιερός ναός προς τιμήν των αγίων Αρσενίου και Παϊσίου υπάρχει στην Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού.
 
Ο Άγιος Παίσιος συνέγραψε 4 βιβλία, τα οποία έχουν εκδοθεί από το Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» (Σουρωτή Θεσσαλονίκης).
Τιτλοφορούνται:
-Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης
-Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης
-Αγιορείται Πατέρες
-Αγιορείτικα και Επιστολές
Παράλληλα κυκλοφορούν πολυάριθμα βιβλία που γράφηκαν είτε από ανθρώπους που τον γνώρισαν, είτε από άλλους που εμπνεύστηκαν και εμπνέονται από το παράδειγμά του.
Τα κείμενα προέρχονται από το βιβλίο της Άννας Ιακώβου «Ήταν κάποτε παιδιά- Ο άγιος Παϊσιος»