Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Θεός είναι παντογνώστης και γνωρίζει όλες τις ανάγκες, τις δυσκολίες και τα προβλήματά μας και προτού εμείς του τα εκθέσουμε. Άλλωστε αυτό μας το βεβαίωσε κατηγορηματικά ο ίδιος ο Κύριος λίγο πριν μας διδάξει τον τρόπο που πρέπει να προσευχόμαστε: “Γνωρίζει ο Πατέρας σας τι χρειάζεστε πριν Του το ζητήσετε” (Ματθ. στ΄8).
Και εφόσον γνωρίζει, ρωτάει ο ιερός Χρυσόστομος, για ποιο λόγο χρειάζεται να προσευχόμαστε; Και απαντάει ο ίδιος:
«Δεν προσεύχεσαι για να διδάξεις το Θεό, αλλά για να προσελκύσεις το έλεός Του και να λάβεις την αγάπη Του ως καρπό της προσευχής σου».
Επομένως δεν ερχόμαστε εμείς να διαφωτίσουμε το Θεό για πράγματα που αγνοεί, αλλά για να Τον παρακαλέσουμε. Η προσευχή δεν είναι για το Θεό, είναι για μας. Δεν προσφέρουμε τίποτα στο Θεό με την προσευχή μας, προσφέρουμε όμως πολλά στον εαυτό μας. Τον εαυτό μας ευεργετούμε κατά την επικοινωνία με τον ουράνιο Πατέρα μας.

Γέροντα, οι αδελφές να καίνε στα κελλιά όσα κεριά θέλουν;
- Ας κάψουν, να καή και ο διάβολος.
Εδώ καίγεται ο κόσμος όλος. Μόνο να έχη νόημα το κεράκι που θα ανάψουν∙ να συνοδεύεται με προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με»: .
Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης

Είναι σωστό, Γέροντα, αντί να λέω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»,
να λέω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισέ με» ή «συγχώρεσέ με» ή «σκέπασέ με»;
– Καλύτερα να λές την ευχή όπως είναι. Το «ελέησόν με» τα έχει όλα μέσα· σημαίνει και «σώσον» και «φώτισον», αναφέρεται και στις σωματικές ανάγκες και στην απαλλαγή από τα πάθη κ.λπ. Αλλά, αν κάποια στιγμή νιώσης την ανάγκη να πής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισέ με» ή «συγχώρεσέ με», μπορείς να το κάνης.
– Γέροντα, μετά το «ελέησόν με» πρέπει να λέω πάντοτε «τήν αμαρτωλήν»;
– Μπορείς να το πής λίγες φορές στην αρχή και μετά δεν χρειάζεται να το λές· φθάνει να έχης συναίσθηση της αμαρτωλότητός σου.

 Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής»

Γέροντα, έχω ανάγκη από πολλή ταπείνωση.
- Να πας να αγοράσεις.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πουλούν την ταπείνωση και μάλιστα δωρεάν, αρκεί να την θέλεις…
- Ποιοι είναι αυτοί, Γέροντα;
- Είναι οι άνθρωποι που, όταν δεν έχουν καλή πνευματική κατάσταση, φέρονται αδιάκριτα και με την συμπεριφορά τους μας ταπεινώνουν. Η ταπείνωση δεν αγοράζεται από τον μπακάλη όπως τα ψώνια. Όταν λέμε: «δώσ’ μου, Θεέ μου, ταπείνωση», ο Θεός δεν θα πάρει την σέσουλα και θ’ αρχίσει: «πάρε ένα κιλό ταπείνωση εσύ», «μισό κιλό ταπείνωση εσύ», «μισό κιλό εσύ», αλλά θα επιτρέψει να έρθει λ.χ. κάποιος άνθρωπος αδιάκριτος να μας φερθεί σκληρά ή θα πάρει από άλλον την Χάρη Του και θα έρθει να μας βρίσει. Έτσι θα δοκιμασθούμε και θα εργασθούμε, εάν θέλουμε να αποκτήσουμε την ταπείνωση.
Αλλά εμείς δεν σκεφτόμαστε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνη ο αδερφός μας κακός, για να βοηθηθούμε εμείς, και θυμώνουμε με τον αδελφό.
Και, ενώ ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση, δεν δεχόμαστε τις ευκαιρίες που μας στέλνει, για να ταπεινωθούμε, αλλά δυσανασχετούμε. Κανονικά θα έπρεπε να χρωστάμε ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν που μας ταπεινώνει, γιατί αυτός είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας. Όποιος ζητάει στην προσευχή του ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώση, δεν ξέρει τι ζητάει
.Ταπείνωση
Όταν ήμουν στην μονή Στομίου, ήταν κάτω στην Κόνιτσα ένας παπάς που με αγαπούσε από λαϊκό ακόμη.
Μια Κυριακή είχα κατεβεί να λειτουργηθώ στην Κόνιτσα.
Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Την στιγμή που έμπαινα, όπως συνήθιζα, στο Ιερό, είπα μέσα μου: «Θεέ μου, βάλε όλους αυτούς τους πιστούς στον Παράδεισο κι εμένα, αν θέλεις, βάλε με σε μια ακρούλα». Όταν πλησίασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας ενώ αυτός ο παπάς πάντα με κοινωνούσε μέσα στο Ιερό, γύρισε προς το μέρος μου και φώναξε δυνατά: «Βγες από το Ιερό να κοινωνήσεις απ’ έξω τελευταίος, γιατί είσαι ανάξιος». Βγήκα έξω, χωρίς να πω τίποτε. Πήγα στο αναλόγιο και άρχισα να διαβάζω την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Ύστερα, καθώς πήγαινα τελευταίος να κοινωνήσω, είπα μέσα μου: «Ο παπάς φωτίσθηκε από τον Θεό και μου αποκάλυψε ποιος είμαι. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με, το κτήνος». Μόλις κοινώνησα, αισθάνθηκα μέσα μου μεγάλη γλυκύτητα. Όταν τελείωσε η θεία Λειτουργία, με πλησιάζει ο παπάς συντετριμμένος: «Συγχώρεσέ με! μου λέει.
 Πώς το έκανα αυτό! Εγώ μπροστά σου δεν έβαζα ούτε τα παιδιά μου ούτε την παπαδιά, ούτε τον εαυτό μου. Τι ήταν αυτό που έπαθα!». Έπεφτε κάτω, μου έβαζε μετάνοια. Μου ζητούσε συγνώμη, προσπαθούσε να μου φιλήσει τα χέρια. «Παπά μου, του λέω, μη στενοχωριέσαι. Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω. Σε χρησιμοποίησε ο Θεός εκείνη την στιγμή, για να δοκιμάση εμένα». Ο παπάς δεν μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγα και τελικά, νομίζω, δεν τον έπεισα. Όλα αυτά έγιναν εξαιτίας της προσευχής που είχα κάνει.

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου..!!!

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Τί απέγινε ο Λάζαρος μετά την Ανάστασή του;
Όλοι γνωρίζουμε το θαύμα της Ανάστασης του Λαζάρου, όμως πόσοι από εμάς γνωρίζουμε τι απέγινε ο Λάζαρος μετά από αυτό; Πώς έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, πού και πότε τελικά πέθανε;
Ο Λάζαρος, ο επονομαζόμενος Δίκαιος και Τετραήμερος, ήταν αδελφός της Μάρθας και της Μαρία, με τις οποίες ζούσε στη Βηθανία, κοντά στα Ιεροσόλυμα. Στο σπίτι τους είχε φιλοξενηθεί επανειλημμένα ο Χριστός, όταν περνούσε από την περιοχή, με κατεύθυν...
Συνεχίστε την ανάγνωση

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

–Γέροντα, ἀνησυχῶ, μήπως δὲν ἀγωνίζομαι σωστά.
–Ἔχεις ἄγχος;
–Ὄχι, ἀλλὰ γιατί ἔχω αὐτὴν τὴν ἀνησυχία;
–Εὐλογημένη, ὑπάρχει ἡ ἥσυχη ἀνησυχία καὶ ἡ ἀνήσυχη ἡσυχία. Ἡ καλὴἀνησυχία πρέπει πάντοτε νὰ ὑπάρχη μέσα μας· ἄγχος νὰ μὴν ὑπάρχη. Ὅταν κανεὶς ἀγωνίζεται σωστά, ποτὲ δὲν μένει εὐχαριστημένος ἀπὸ τὸν ἑαυτό του· ἔχει συνέχεια μέσα του μιὰ ἀνησυχία ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν φιλότιμη προσπάθεια ποὺ κάνει.–Γέροντα, φθάνει κάποτε ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀγωνίζεται σὲ σημεῖο ποὺ νὰ μὴν τοῦ χρειάζεται πιὰ ἡ καλὴ ἀνησυχία;
–Ὄχι, γιατὶ ἡ καλὴ ἀνησυχία δὲν σταματᾶ ποτὲ σ ̓ αὐτὴν τὴν ζωή. «Τρέχετε, ἵνα καταλάβητε»267, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Τρέχει ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ζῆ, νὰ βρῆ τὸν Χριστό, χωρὶς νὰ σταματᾶ ποτέ. Τρέχει καὶ δὲν νιώθει κούραση, ἀλλὰ χαρά. Γιὰ νὰ καταλάβετε, θὰ σᾶς φέρω ἕνα παράδειγμα: ἕνα καλὸ λαγωνικό, μόλις μυρισθῆ τὸν λαγό, δὲν κάθεται ἄλλο κοντὰ στὸν κυνηγό· ἀρχίζει νὰ ψάχνη, γιὰ νὰ βρῆ τὸν λαγό. Τρέχει, σταματᾶ λίγο, μυρίζει ἀριστερὰ–δεξιά, ἀρχίζει ξανὰ νὰ τρέχη· δὲν μπορεῖ νὰ σταθῆ. Ὁ νοῦς του εἶναι πῶς νὰ βρῆ τὸν λαγό· δὲν χαζεύει. Μεγαλύτερη χαρὰ ἔχει, ὅταν τρέχη, παρὰ ὅταν κάθεται. Τὸ τρέξιμο καὶ τὸ ψάξιμο τοῦ δίνει ζωή. Ἔτσι κι ἐμεῖς αὐτὴν τὴν ἐγρήγορση πρέπει νὰ ἔχουμε. Ὁ νοῦς μας νὰ εἶναι συνέχεια στὸν Χριστό, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ὁ στόχος μας. Ἐμεῖς ὅμως, ἐνῶ βρήκαμε τὰ ἀχνάρια, βρήκαμε τὸν δρόμο, ξέρουμε ἀπὸ ποῦ θὰ πᾶμε, γιὰ νὰ συναντήσουμε τὸν Χριστό, πολλὲς φορὲς στεκόμαστε· δὲν προχωροῦμε. Ἂν δὲν γνωρίζαμε τὸν δρόμο, δικαιολογημένα νὰ σταματούσαμε. Θυμᾶμαι, ὁ πατέρας μου στὴν Κόνιτσα εἶχε δυὸ λαγωνικὰ καλὰ ἐκπαιδευμένα. Ὁ Γερο-Πρόδρομος ὁ Κορτσινόγλου, ὁ ψάλτης τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, μιὰ φορὰ τοῦ ζήτησε ἕνα κουταβάκι καλὸ ἀπὸ τὴν ἴδια ράτσα, γιὰ νὰ φυλάη τὰ ζῶα του, νὰ γαυγίζη δηλαδή, ὅταν θὰ πλησίαζε λύκος. Ὁ πατέρας μου τοῦ ἔδωσε ἕνα. Μιὰ μέρα, ἕνας γείτονας τοῦ Κορτσινόγλου ποὺ ἀγαποῦσε πολὺ τὸ κυνήγι, ἦταν πολὺ στενοχωρημένος, γιατὶ ἀρρώστησε τὸ σκυλί του καὶ δὲν μποροῦσε νὰ πάη νὰ κυνηγήση. Ὅταν τὸ ἄκουσε ὁ Γερο-Πρόδρομος, τοῦ λέει: «Μὴ στενοχωριέσαι· θὰ σοῦ δώσω τὸ δικό μου σκυλί, εἶναι ράτσα Ἐζνεπίδη268». Χαρούμενος ὁ γείτονας πῆρε τὸ σκυλὶ καὶ ξεκίνησε γιὰ τὸ κυνήγι.
Ὅταν ἔφθασε στὸ δάσος, κούνησε τὸ χέρι του, ὅπως συνηθίζουν νὰ κάνουν οἱ κυνηγοί, γιὰ νὰ τρέξη τὸ λαγωνικό, ἀλλὰ ἐκεῖνο, ἀντὶ νὰ τρέξη, γύριζε γύρω του, τοῦ ἔγλειφε τὰ πόδια καὶ κοιτοῦσε τὰ χέρια του μήπως ἔχει ψωμί! Βλέπετε, ἦταν καλὸ σκυλί, ἀπὸ ράτσα, ἀλλὰ δὲν εἶχε ἐκπαιδευθῆ, γιὰ νὰ μπορῆ νὰ πιάνη τὸν λαγό, καὶ γύριζε συνέχεια γύρω ἀπὸ τὸν κυνηγό.
Πιστεύω ὅμως ὅτι ἐσεῖς, ἀφοῦ βρήκατε τὰ ἀχνάρια τοῦ Χριστοῦ, θὰ τρέχετε συνέχεια νὰ βρῆτε τὸν Χριστό, γιὰ νὰ γεμίση ἡ καρδιά σας τόσο πολὺ ἀπὸ τὸν Χριστό, ποὺ νὰ μὴν μπορῆτε νὰ Τὸν χωρέσετε καὶ νὰ λέτε: «Φθάνει, Θεέ μου, δὲν ἀντέχω ἄλλο».

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -165-
267.Α´ Κορ. 9, 24.
268.Τὸ ἐπώνυμο τοῦ πατέρα τοῦ Γέροντα.