Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ὁ Χριστός δὲν ζητάει μεγάλα πράγματα, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήση στὸν ἀγώνα μας.
Τιποτένια πράγματα περιμένει ἀπὸ μας. Μοῦ ἔλεγε ἕνας νέος ὅτι πῆγε στὴν Πάτμο νὰ προσκυνήση καὶ ὁ πειρασμός τοῦ ἔστησε ἐκεῖ μία παγίδα. Καθώς προχωροῦσε, μία τουρίστρια ὅρμησε καὶ τὸν ἀγκαλίασε. Αὐτός τὴν ἔσπρωξε πέρα καὶ εἶπε: «Χριστέ μου, ἐγώ ἦρθα ἐδῶ νὰ προσκυνήσω, δὲν ἦρθα γιὰ ἔρωτα»καὶ ἔφυγε. Τὸ βράδυ στὸ ξενοδοχεῖο, τὴν ὥρα ποὺ ἔκανε τὴν προσευχή του, εἶδε τὸν Χριστό μέσα στὸ ἄκτιστο φῶς. Εἴδατε μὲ ἕνα σπρώξιμο τί ἀξιώθηκε; Ἄλλος χρόνια ἀγωνίζεται καὶ κάνει ἄσκηση μεγάλη, καὶ ἄν ἀξιωθῆ κάτι τέτοιο! Καὶ αὐτός εἶδε τὸν Χριστό, μόνο γιατί ἀντέδρασε στὸν πειρασμό. Φυσικά αὐτὸ πολύ τὸν δυνάμωσε πνευματικά. Μετά εἶδε τὴν Ἁγία Μαρκέλλα, τὸν Ἅγιο Ραφαήλ, τὸν Ἅγιο Γεώργιο δυὸ-τρεῖς φορές. Ἦρθε μία μέρα καὶ μοῦ λέει: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, νὰ δῶ πάλι τὸν Ἅγιο Γεώργιο. Θέλω λίγη παρηγοριά, δὲν ἔχω παρηγοριά ἄπ ́ αὐτόν τὸν κόσμο!»

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «ΜὲΠόνο καὶἈγάπη»-139-

–Πῶς μπορεῖ, Γέροντα, νὰ πλησιάση κανεὶς τούς νέους ποῦ ἔχουν παραστρατήσει;
–Μὲ τὴν ἀγάπη.
Ἄν ὑπάρχη ἀληθινή, ἀρχοντική ἀγάπη, ἀμέσως οἱ νέοι τὸ πληροφοροῦνται καὶ ἀφοπλίζονται. Ἔρχονται στὸ Καλύβι παιδιά, ἀπὸ χίλιες καρυδιές καρύδια, μὲ διάφορα προβλήματα. Τούς καλωσορίζω, τούς κερνῶ, τούς μιλῶ, καὶ σὲ λίγο γινόμαστε φίλοι. Ἀνοίγουν τὴν καρδιά τους καὶ δέχονται καὶ τὴν δική μου ἀγάπη. Μερικά, τὰ κακόμοιρα, εἶναι τόσο στερημένα! Διψοῦν γιὰ ἀγάπη. Φαίνεται ἀμέσως ποὺ δὲν ἐνίωσαν ἀγάπη οὔτε ἀπὸ μάνα οὔτε ἀπὸ πατέρα· δὲν χορταίνουν. Ἔτσι ἅμα τὰ πονέσης, ἅμα τὰ ἀγαπήσης, ξεχνοῦν καὶ τὰ προβλήματα, καὶ τὰ ναρκωτικά ἀκόμη, φεύγουν καὶ οἱ ἀρρώστιες, ἀφήνουν καὶ τὶς ἀταξίες καὶ ἔρχονται εὐλαβικοί προσκυνητές μετά στὸ Ἅγιον Ὅρος. Γιατί πληροφοροῦνται κατὰ κάποιον τρόπο τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ βλέπω ἔχουν μία ἀρχοντιά ποὺ σου ραγίζει τὴν καρδιά. Νὰ μή δέχωνται μία οἰκονομική βοήθεια, ἐνῶ ἔχουν ἀνάγκη, ἀλλὰ νὰ πιάνουν δουλειά, γιὰ νὰ τὰ βγάλουν πέρα καὶ νὰ πᾶνε τὴν νύχτα στὸ σχολεῖο. Αὐτὰ τὰ παιδιά ἀξίζει νὰ τὰ βοηθήση κανείς. Στὸν Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό τῆς Θεσσαλονίκης ὑπάρχουν σπίτια, ὅπου μένουν πολλά παιδιά μαζί, ἀγόρια καὶ κορίτσια. Σὲ ἕναν χῶρο γιὰ τρεῖς ἔμεναν δεκαπέντε. Εἶναι ἀπὸ διαλυμένες οἰκογένειες· ἄλλα κλέβουν, ἄλλα ἔχουν φιλότιμο καὶ δὲν μποροῦν νὰ κλέψουν. Ἀπὸ χρόνια ἔλεγα σὲ πολλούς νὰ τὰ πλησιάσουν, νὰ τὰ βοηθήσουν. Εἶχα πεῖ νὰ κάνουν κανέναν Ναό, νὰ τὰ συμμαζεύουν. Τώρα ἔχουν κάνει ἕνα ἐκκλησάκι στὸν προστὰτη τῶν σιδηροδρομικῶν Ἀπόστολο καὶ Διάκονο Φίλιππο.Πάντως ἔχω καταλάβει πώς, ὅταν μικρός κανεὶς δὲν ἀξιοποιήση τὶς εὐκαιρίες ποὺ τοῦ δίνονται, πολλές φορές τὸ ἐκμεταλλεύεται ὁ διάβολος. Γιατί λέει ἡ παροιμία· «στὴν βράση κολλάει τὸ σίδερο»; Οἱ σιδηρουργοί, ὅταν ἤθελαν νὰ κολλήσουν δύο σίδερα –μή βλέπετε τώρα ποὺ ἔχουν ὀξυγόνα κ.λπ.-, ἔβαζαν τὸ σίδερο στὴν φωτιά καὶ ἔρριχναν ζεστό νερό καὶ βόρακα καὶ, μόλις τὸ ἔβγαζαν ζεστό καὶ πετοῦσε ἀκόμη σπίθες, τάκα-τάκα κολλοῦσε. Γιατί, ἄν τυχόν κρύωνε, δὲν κολλοῦσε. Τὸ ἴδιο θέλω νὰ πῶ καὶ ὁ νέος, ὅταν τοῦ δίνωνται εὐκαιρίες, ἄν ἀδιαφορήση, μετά θὰ ἀρχίση νὰ ἀσχολῆται μὲ τούς ἄλλους, νὰ κρίνη νὰ κατακρίνη, ὅποτε ἀπομακρύνεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ, ὅταν ἔχη τὴν θεία ζέση, ἄν προσέξη, τότε κάνει προκοπή. Γι’ αὐτὸ οἱ γονεῖς, ὅσο μποροῦν, νὰ βοηθοῦν τὰ παιδιά, ὅταν εἶναι μικρά. Τὰ παιδιά εἶναι ἄδειες κασσέττες.Ἄν γεμίσουν Χριστό, θὰ εἶναι κοντά Τοῦ πάντα. Ἄν ὄχι, εἶναι πιὸ εὔκολο, ὅταν μεγαλώσουν, νὰ παραστρατήσουν. Ἄν μικρά βοηθηθοῦν, καὶ νὰ ξεφύγουν ἀργότερα λίγο, πάλι θὰ συνέλθουν. Ἄν ποτισθῆ τὸ ξύλο μὲ λάδι, δὲν σαπίζει. Λίγο ἄν ποτισθοῦν τὰ παιδιά μὲ εὐλάβεια, μὲ φόβο Θεοῦ, δὲν ἔχουν ἀνάγκη μετά.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «ΜὲΠόνο καὶἈγάπη»-140-

Φθάνουν νὰ κρίνουν καὶ τὸν Θεό.
–Γέροντα, στὴν νέα γενιά ὑπάρχει αὐτή ἡ τάση νὰ κρίνουν τούς πάντες καὶ τὰ πάντα ἤ ἔτσι ἦταν πάντοτε;–Ὄχι, παλιά δὲν ἦταν ἔτσι· αὐτὸ εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς. Τώρα δὲν φθάνει ποὺ κρίνουν λαϊκούς, ὅλους τους πολιτικούς καὶ τούς ἐκκλησιαστικούς, ἀλλὰ κρίνουν καὶ Ἁγίους καὶ φθάνουν νὰ κρίνουν καὶ τὸν Θεό. «Ὁ Θεός, λένε, στὸ τάδε θέμα ἔτσι ἔπρεπε νὰ ἐνεργήση· δὲν ἐνήργησε σωστὰ. Αὐτὸ ὁ Θεὸς δὲν ἔπρεπε νὰ τὸ κάνη»! Ἀκοῦς κουβέντα; «Βρέ, παιδί μου, ἐσύ θὰ πῆς;». «Γιατί; Λέω τὴν γνώμη μου», σοῦ λέει καὶ δὲν καταλαβαίνει πόση ἀναίδεια ἔχει αὐτό.
Τὸ κοσμικό πνεῦμα ἔχει καταστρέψει πολλά καλά πράγματα. Προχωράει τὸ κακό σὲ ἄσχημη κατάσταση, σὲ βλασφημία. Κρίνουν τὸν Θεό καὶ οὔτε τούς πειράζει ὁ λογισμός ὅτι εἶναι βλασφημία. Εἶναι καὶ μερικοί ποὺ ἔχουν μπόι καὶ, ἄν ἔχουν καὶ λίγη λογική, ἀρχίζουν: «Αὐτός εἶναι γιὰ μία χούφτα, ἐκεῖνος περπατάει στραβά, ὁ ἄλλος κάνει ἔτσι»καὶ δὲν ὑπολογίζουν κανέναν.Ἦρθε μία φορά στὸ Καλύβι ἕνας καὶ μοῦ λέει: «Ὁ Θεὸς δὲν ἔπρεπε αὐτὸ νὰ τὸ κάνη ἔτσι». «Ἐσύ, τοῦ λέω, μπορεῖς νὰ κρατήσης μία πετρούλα στὸν ἀέρα; Αὐτὰ τὰ ἀστέρια ποὺ βλέπεις, δὲν εἶναι μπίλιες ποὺ γυαλίζουν. Εἶναι ὁλόκληροι ὄγκοι ποὺ κινοῦνται ἰλιγγιωδῶς καὶ συγκρατοῦνται, χωρίς νὰ ἐκτροχιάζωνται». «Αὐτό, κατὰ τὴν γνώμη μου, δὲν ἔπρεπε νὰ γίνη ἔτσι», ξαναλέει. Ἀκοῦς κουβέντα! Μά ἐμεῖς θὰ κρίνουμε τὸν Θεό; Μπῆκε ἡ λογική καὶ ἔλειψε ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Καὶ ἄν τοῦ πῆς τίποτε, σοῦ λέει: «Μὲ συγχωρῆς, τὴν γνώμη μου εἶπα· δὲν μπορῶ νὰ πῶ τὴν γνώμη μου;». Τί ἀκούει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς! Εὐτυχῶς ποὺ δὲν μᾶς παίρνει τοῖς μετρητοῖς.Στὴν Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρεται ὅτι εἶπε ὁ Θεὸς στούς Ἰσραηλίτες139: «Διῶξτε τούς Χαναναίους ἀπὸ τὴν χώρα τελείως». Γιὰ νὰ τὸ πῆ ὁ Θεός, κάτι ἤξερε. Ἀλλά αὐτοί εἶπαν: «Δὲν εἶναι πολύ φιλάνθρωπο αὐτό. Ἄς τούς ἀφήσουμε· ἄς μήν τούς ἐξοντώσουμε». Μετά ὅμως παρασύρθηκαν στὴν ἀνηθικότητα, στὴν εἰδωλολατρία, και θυσίαζαν τὰ παιδιά τους στὰ εἴδωλα, ὅπως λέει στὸν Ψαλμό140. Ὁ Θεὸς γιὰ ὅ,τι κάνει κάτι ξέρει. Καὶ λένε μερικοί μὲ ἀναίδεια: «Γιατί νὰ κάνη τὴν κόλαση ὁ Θεός;».Ἀρχίζει ἡ κρίση καὶ ἀπὸ ́κεῖ καὶ πέρα δὲν ἔχει κανεὶς πνευματική κατάσταση, δὲν ἔχει λίγη Χάρη Θεοῦ, γιὰ νὰ καταλάβη λίγο πιὸ βαθιά, νὰ καταλάβη δηλαδή γιὰ ποιό λόγο ὁ Θεὸς ἔκανε κάτι. Τὸ «γιατί;»εἶναι κρίση, ὑπερηφάνεια, ἐγωισμός.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «ΜὲΠόνο καὶἈγάπη»-146-
9. Βλ. Δεύτ. 7, 2 κ.ε.
140. Βλ. Ψαλμ.105, 37: «Καὶ ἔθυσαν τούς υἱούς αὐτῶν καὶ τάς θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις».

Μερικά παιδιά, Γέροντα, ρωτοῦν: «Γιατί ἔπρεπε νὰ σταυρωθῆ ὁ Χριστός;
Δὲν μποροῦσε νὰ σώση ὁ Θεὸς τὸν κόσμο μὲ ἄλλον τρόπο;». –Ἐδῶ τὸν ἔσωσε μὲ τέτοιο τρόπο καὶ δὲν συγκινοῦνται οἱ ἄνθρωποι, ποῦ νὰ τὸν ἔσωζε μὲ ἄλλον τρόπο! Εἶναι καὶ μερικοί ποὺ λένε:
«Ὁ Θεὸς δὲν ἔπαθε τίποτε. Ὁ Υἱός θυσιάστηκε».
Ἕνας πατέρας, γιὰ μένα, θὰ προτιμοῦσε νὰ θυσιασθῆ ὁ ἴδιος, παρά νὰ θυσιασθῆ τὸ παιδί του. Πιὸ ὀδυνηρό εἶναι γιὰ ἕναν πατέρα νὰ θυσιασθῆ τὸ παιδί τοῦ παρά ὁ ἴδιος. Ἀφοῦ δὲν καταλαβαίνουν τί θὰ πῆ ἀγάπη, τί νὰ πῆς;
Ἄλλος μου εἶπε: «Ὁ Ἀδάμ εἶχε δύο παιδιά, τὸν Ἄβελ καὶ τὸν Κάιν.
Μετά ποῦ βρέθηκε ἡ γυναίκα γιὰ τὸν Κάιν;». Ἄν διαβάση ὅμως κανεὶς στὴν Παλαιά Διαθήκη, θὰ δή ὅτι ὁ Ἀδάμ «ἐγέννησεν υἱούς καὶ θυγατέρας»141μετά τὸν Σήθ.
Ὁ Κάιν142εἶχε φύγει στὰ βουνά μετά τὸν φόνο τοῦ ἀδελφοῦ του καὶ δὲν ἤξερε ὅτι ἡ γυναίκα ποὺ πῆρε ἦταν ἀδελφή του. Τὰ οἰκονόμησε ἔτσι ὁ Θεός, νὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ μία φυλή, γιὰ νὰ μήν ὑπάρχη ἡ κακία καὶ τὸ ἔγκλημα. Νὰ λένε: «Ἀπὸ τούς ἴδιους γονεῖς εἴμαστε, τὸν Ἀδάμ καὶ τὴν Εὕα», γιὰ νὰ φρενάρεται ἡ κακία ἡ ἀνθρώπινη. Πάρ ́ ὅλα αὐτά, βλέπεις τί κακία ὑπάρχει σήμερα!
Τί τραβάω μὲ μερικούς τέτοιους ποὺ ἔρχονται στὸ Καλύβι! Τούς λέω: «Μὲ πονάει τὸ κεφάλι καὶ δὲν ἔχω ἀσπιρίνη». Μετά φεύγουν καὶ στενοχωρημένοι. Δὲν καταλαβαίνουν γιατί τούς λέω ὅτι μὲ πονάει τὸ κεφάλι μουκαὶ λένε: «Τόσο κόπο κάναμε καὶ μᾶς λέει ὅτι πονάει τὸ κεφάλι του!».Ἄλλοι μὲ ρωτοῦν: «Νὰ σοῦ φέρουμε μία ἀσπιρίνη;».

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «ΜὲΠόνο καὶἈγάπη»-146-
141. Γέν. 5, 4.
142. Βλ. Γέν. 4, 14-15.

8989

1 σχόλιο5 κοινοποιήσεις

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ἄν ἤσουν εὐρωπαῖος ὑπάλληλος, θὰ ἤσουν τύπος καὶ ὑπογραμμός.
Στὴν ὥρα σου ἐντάξει, στὴν δουλειά σου ἐντάξει. Θὰ σὲ εἶχαν ὅλοι γιὰ ὑπόδειγμα. Ἄν τὴν συνέπειά σου τὴν διαθέσης στὰ πνευματικά, θὰ κάνης ἅλματα πνευματικά, θὰ φθάσης στὸν Παράδεισο σύντομα.
Ἀλλά, βλέπεις, τὸ εὐρωπαϊκό πνεῦμα μὲ τὴν λογική τραβάει γιὰ τὸ φεγγάρι καὶ ὄχι γιὰ τὸν Θεό.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη» - 124 -