Γέροντα, μερικές φορές μου ζητούν λαϊκοί να προσευχηθώ για ένα πρόβλημά τους.
Το κάνω, χωρίς όμως να νιώσω πόνο.
– Εδώ υπάρχουν δύο περιπτώσεις:
η πρώτη είναι επικίνδυνη, η δεύτερη έχει πνευματική αντιμετώπιση.
Όταν ο μοναχός ξεχνά τους δικούς του και δεν σκέφτεται και τους άλλους, δηλαδή δεν προσεύχεται για τον κόσμο, τότε αυτό είναι πολύ κακό. Ερχόμαστε δηλαδή στο μοναστήρι, εγκαταλείπουμε τους δικούς μας, και φθάνουμε να ξεχάσουμε τους δικούς μας, πόσο μάλλον τους άλλους. Αντιμετωπίζουμε τα πράγματα πνευματικά, αλλά δεν συμμετέχουμε στον πόνο των άλλων πνευματικά. Δεν προχωρούμε πνευματικά, για να μπορέσουμε να νιώσουμε τα προβλήματά τους, και υπάρχει κίνδυνος να φθάσουμε σε μια αναισθησία. Αρχίζει σιγά‐σιγά μία αδιαφορία και γίνεται η καρδιά πέτρα.
Στην δεύτερη περίπτωση πονά κανείς για όλο τον κόσμο, αλλά νιώθει και μια παρηγοριά, γιατί σκέφτεται ότι ο άλλος που υποφέρει θα έχη μισθό από τον Θεό, θα είναι μάρτυρας. Με αυτόν τον λογισμό νιώθει βαθειά σιγουριά και έχει μια εσωτερική χαρά. Σ᾿ αυτήν την περίπτωση η καρδιά δεν είναι πέτρινη αλλά θεϊκή. Αν δεν προσέξουν οι καλόγεροι, μπορεί να γίνη η καρδιά τους πολύ σκληρή. Οι κοσμικοί βλέπουν ατυχήματα, την δυστυχία των άλλων, και πονούν.
Εμείς δεν την βλέπουμε και μπορεί να ζητάμε όλο για τον εαυτό μας. Αν δεν κάνουμε δηλαδή λεπτή εργασία, για να νιώσουμε την δυστυχία των άλλων και να κάνουμε γιʹ αυτούς καρδιακή προσευχή, θα γίνουμε σκληροκάρδιοι. Θα φθάσουμε σε σημείο να θέλουμε το βόλεμά μας και θα γίνη η καρδιά μας πέτρινη με την αδιαφορία, πράγμα που είναι αντιευαγγελικό.
Ο μοναχός πρέπει να ενδιαφέρεται, να πονάη και να προσεύχεται γενικά για τον κόσμο. Αυτό δεν του φέρνει περισπασμό, αλλά αντιθέτως βοηθιέται και ο ίδιος με την προσευχή, βοηθάει και τους άλλους. !
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου