Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, μέχρι ποιό σημείο μας βοηθάει ο Θεός στον πνευματικό αγώνα;
– Μέχρι εκεί που βοηθάμε εμείς τον Θεό να μας βοηθήση.
Όταν ζητάτε κάτι από τον Θεό και για πολύ καιρό δεν δίνη βοήθεια, να ξέρετε ότι θα υπάρχη υπερηφάνεια.
Αν έχουμε πάθη, π.χ. γαστριμαργία, φλυαρία, θυμό, φθόνο κ.λπ., και παράλληλα έχουμε και υπερηφάνεια, ο Θεός δεν βοηθάει, γιατί εμποδίζουμε την θεία Χάρη. Και μόνον προδιάθεση υπερηφανείας να έχουμε μέσα μας, εμποδίζουμε τον Θεό να μας βοηθήση, έστω κι αν αγωνιζώμαστε και προσευχώμαστε ίσως και περισσότερο απ᾿ ό,τι χρειάζεται.
Αδύνατο είναι να μη βοηθήση ο Θεός, αν δεν υπάρχη φόβος να το πάρη επάνω του ο άνθρωπος.
Μόλις φύγη η προδιάθεση υπερηφανείας και λάβη την ψυχική του υγεία ο άνθρωπος, τότε θα τον απαλλάξη αμέσως από το πάθος που τον βασανίζει, και θα τον ανταμείψη και για τον παραπανήσιο του αγώνα.
Γιʹ αυτό, για να βοηθηθούμε, πρέπει να βοηθήσουμε τον Θεό με το ταπεινό μας φρόνημα.
Να πούμε: «Τέτοιος άχρηστος είμαι, Θεέ μου, Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με και βοήθησέ με».
Τότε βοηθάει ο Θεός, γιατί δικαιούται την βοήθεια η ψυχή, επειδή αφέθηκε στα χέρια Του με καλή και ταπεινή διάθεση. Πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Χριστός και η Παναγία μας προστατεύουν και μας βοηθούν πάντοτε, αρκεί να έχουμε ταπεινό φρόνημα.
Ο Θεός μας δεν είναι κουφός, να μη μας ακούη, ούτε τυφλός, να μη μας βλέπη, όπως ο Βάαλ.

Αγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου.