Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Μέσα στὴν ἀληθινὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, στὴν κατάσταση ἐκείνη τῆς ἁπλότητος καὶ καθαρότητος, ἀναπτύσσεται ἡ καλὴ παιδικότητα, τὴν ὁποία ζητᾶ ὁ Χριστὸς νὰ ἀποκτήσουμε –«γίνεσθε ὡς τὰ παιδία»2, λέει.
Στὴν ἐποχή μας ὅμως, ὅσο προχωράει ἡ κοσμικὴ εὐγένεια, τόσο χάνεται ἡ ἁπλότητα, ἡ ἀληθινὴ χαρὰ καὶ τὸ φυσικὸ χαμόγελο. Θυμᾶμαι ἕνα γεροντάκι ἀπὸ τὴν Σκήτη τῶν Ἰβήρων, τὸν Γερο-Παχώμιο. Ὅσο μεγάλη στενοχώρια κι ἂν εἶχες, μόνον νὰ τὸν ἔβλεπες, ἔφευγε ἡ στενοχώρια ἀπὸ μόνη της. Καὶ ἂν πήγαινες μὲ σκοπὸ νὰ τοῦ πῆς πολλά, τὰ ξεχνοῦσες ὅλα, περνοῦσαν ὅλα. Εἶχε κάτι κόκκινα μάγουλα καὶ γελοῦσε σὰν παιδάκι! Ἦταν γέρος μὲ ὄψη μικροῦ παιδιοῦ. Νὰ χαλοῦσε ὁ κόσμος, γελοῦσε. Πανηγύρι! Οὔτε γράμματα ἤξερε, οὔτε καὶ ἀπὸ ψαλτικὰ ἤξερε, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», ποὺ ἔψαλλε τὸ Πάσχα. Ὅταν ἐρχόταν στὸ Κυριακὸ3τῆς Σκήτης, γιὰ νὰ ἐκκλησιασθῆ στὶς γιορτές, ποτὲ δὲν καθόταν στὸ στασίδι, ἀλλὰ στεκόταν πάντα ὄρθιος, ἀκόμη καὶ στὶς ὁλονυκτίες, καὶ ἔλεγε τὴν εὐχή. Εἶχε ἀγωνιστικὸ πνεῦμα καὶ πολὺ φιλότιμο. Ἂν τὸν ρωτοῦσες: «Γερο-Παχώμιε, ποῦ βρίσκεται ἡ Ἀκολουθία», ἀπαντοῦσε: «Ψαλτήρια-ψαλτήρια λένε οἱ Πατέρες».
Ὅλα ψαλτήρια τὰ ἔλεγε. Ἦταν πολὺ ἁπλὸ τὸ γεροντάκι αὐτὸ καὶ πολὺ χαριτωμένο.
Εἶχε ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὰ πάθη, γι ̓ αὐτὸ ἦταν σὰν ἄκακο παιδί. Ἐνῶ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀποβάλη ἀπὸ μικρὸς τὸν παιδικὸ ἐγωισμό, τὴν παιδικὴ ὑπερηφάνεια, τὸ παιδικὸ πεῖσμα καὶ παραμείνη σὲ μιὰ νηπιώδη κατάσταση, φθάνει στὰ γεράματα νὰ ἔχη ἀπαιτήσεις

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -138-
1Βλ. Ματθ. 18, 3.
2Ὅ.π.
3Ὁ κυρίως ναὸς μιᾶς σκήτης, στὸν ὁποῖο ἐκκλησιάζονται οἱ σκητιῶτες μοναχοὶ τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς μεγάλες γιορτές