Η ΑΜΑΡTΙΑ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ
"Φαρμάκι γευόμαστε, όταν ζούμε μακριά από τον γλυκύ Ιησού".
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
Η αμαρτία έγινε μόδα
Αέροντα, είπατε σε κανέναν ότι θα γίνη πόλεμος; Έτσι ακούσαμε. Γίναι αλήθεια;
- Γγώ δεν λέω τίποτε και ο κόσμος λέει ό,τι θέλει. Θαι να ξέρω κάτι, πού να το πω;
- Ρι βάρβαρο πράγμα, Αέροντα, ο πόλεμος!
- Ών οι άνθρωποι δεν είχαν αυτήν την ... “ευγέννεια” της αμαρτίας, δεν θα έφθαναν σ' αυτό το βάρβαρο.
Ξιο βάρβαρο ακόμη είναι η ηθική καταστροφή. Βιαλύονται ψυχικά και σωματικά οι άνθρωποι. Κου έλεγε
κάποιος: “Ιένε για την Ώθήνα, “ζούγκλα-ζούγκλα” και κανείς δεν φεύγει από 'κει! ΋λοι “ζούγκλα” την λένε
και όλοι στην ζούγκλα μαζεύονται”. Ξώς έχουν γίνει οι άνθρωποι! Παν τα ζώα! Ρα ζώα ξέρετε τι κάνουν;
Πτην αρχή μπαίνουν στον σταύλο, κοπρίζουν, ουρούν... Κετά αρχίζει να χωνεύη η κοπριά. Κόλις αρχίζη
να χωνεύη, αισθάνονται μια ζεστασιά. Βεν τα κάνει καρδιά να φύγουν από τον σταύλο, αναπαύονται. Έτσι
και οι άνθρωποι, θέλω να πω, νιώθουν την ζεστασιά της αμαρτίας, και δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν.
Θαταλαβαίνουν ότι βρωμάει, αλλά από την ζεστασιά εκείνη δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Λα, αν μπη
τώρα ένας μέσα στον σταύλο, δεν μπορεί να αντέξη από την μυρωδιά. Ν άλλος που είναι συνέχεια στον
σταύλο δεν ενοχλείται, έχει συνηθίσει πλέον.
- Αέροντα, μερικοί λένε: “Κήπως μόνο σήμερα αμαρτάνει ο κόσμος; Θαι στην Οώμη παλιά τι γινόταν!...”
- Κα στην Οώμη ήταν ειδωλολάτρες στο κάτω-κάτω. Θαι αυτά που λέει ο Ώπόστολος Ξαύλος (1) ήταν για
τους ειδωλολάτρες που είχαν βαπτισθή, αλλά είχαν κακές συνήθειες. Λα μην παίρνουμε για παράδειγμα
τον ξεπεσμό από κάθε εποχή. Πήμερα την αμαρτία την έκαναν μόδα. ΐλέπεις, ορθόδοξο έθνος εμείς και
πώς είμαστε! Ξόσο μάλλον οι άλλοι! Θαι το κακό είναι που οι σημερινοί άνθρωποι, επειδή η αμαρτία έχει
γίνει μόδα, αν δουν έναν να μην ακολουθή το ρεύμα της εποχής, να μην αμαρτάνη, να είναι λίγο ευλαβείς,
τον λένε καθυστερημένο, οπισθοδρομικό. Ώυτοί οι άνθρωποι το να μην αμαρτάνουν το θεωρούν προσβολή
και την αμαρτία την θεωρούν πρόοδο. Ώυτό είναι το χειρότερο από όλα. Ών οι σημερινοί άνθρωποι που
ζουν στην αμαρτία τουλάχιστον το αναγνώριζαν, θα τους ελεούσε ο Ζεός, Ώλλά δικαιολογούν τα
αδικαιολόγητα και εγκωμιάζουν την αμαρτία. Ώυτό είναι και η μεγαλύτερη βλασφημία κατά του Ώγίου
Ξνεύματος, την αμαρτία να την θεωρούν πρόοδο και το ηθικό να το λένε κατεστημένο. Αι' αυτό έχουν
μεγάλο μισθό, μεγάλη αξία, αυτοί που αγωνίζονται στον κόσμο και διατηρούν καθαρή ζωή.
Ξαλιά, αν ένας ήταν διεστραμμένος ή μεθυσος, ντρεπόταν να βγη στην αγορά, γιατί θα τον περιφρονούσαν.
Ε μια, αν ήταν λιγάκι παραστρατημένη, δεν τολμούσε να βγη έξω. Θαι ήταν κατά κάποιο τρόπο αυτό ένα
φρένο. Πήμερα, αν είναι ένας σωστός, μια κοπέλα λ.χ. αν ζη με ευλάβεια, λένε: “ΐρε, πού ζη αυτή!” Ώλλά
και γενικά, αν οι κοσμικοί έκαναν μια αμαρτία, οι καημένοι, αισθάνονταν την αμαρτωλότητά τους, έσκυβαν
και λίγο το κεφαλάκι τους και δεν ειρωνεύονταν έναν που ζούσε πνευματικά, αντίθετα τον καμάρωναν.
Ρώρα ούτε ενοχή αισθάνονται ούτε σεβασμός υπάρχει. Ρα ισοπέδωσαν όλα. Ών ένας δεν ζη κοσμικά, τον
κοροϊδεύουν.
1) ΐλ. Οωμ. 1, 24-32